Neden çocuk sahibi olmalıyım ?

Neden cocuk yaptim? Bu sorunun cevabini bilmek zor aslinda. 33 yasindaydim. Doktor yavas yavas dusunmez misin yasindan dolayi eger cocuk istiyorsan demisti. 3 yillik evliydim. Doktorumun lafindan sonra dusunmeye basladim ama hala işin cok da ciddiyetinin farkinda degildim. Sonra denemeler basladi ve ben uzun sure hamile kalamayinca panik oldum. Sonra ilk gebeligim dış gebelik olunca beni korkular sardi. Dıs gebelik yasadigimda kanamalar artinca bir gece apar topar ameliyata girdim ve bebek alindi. Yasadigim sey bana ya hep dıs gebelik yasarsam korkusunu birakti. Ikinci gebeligimde oglum oldu. En guzel kismi hamilelik donemiydi. Ama hala ben ne yaptigimin farkinda degildim. Toplumun beklentisini yerine getiriyordum belki de...insan anne oldugunu dogar dogmaz anlamiyor. Hatta gece uykusuzluklari, hayatinin birden degismesi... seni yavas yavas sorgulatiyor da iyi mi yaptim kotu mu diye. Aslinda ben onceden iyiymisim neden dogum yaptim dedigim de oldu. Yapışık ikiz gibi gezmek gercekten zordu.. Annem o kadar sevilmese bu cefa cekilmez, kadinlar en fazla 1 cocuk yapar hatta hic yapmaz ama bebeklikte cektigin cefalar unutuluyor, onun sevgisi herseyden agir basiyor derdi. Anlamazdim. Ben oglumun buyudugunu izlerken kendimi onda goruyorum aslinda. Bebekken kendine olan o krndine olan ozguveni, sana da sonsuz guveni, bir seyi istemediginde hayir diyebilmesi ama buyudukce bu tip seylerin biraz daha baskilanmasi, olaylara verdigi tepkiler... kisacasi o buyurken ben de kucuklugumu onda izliyorum. Aslinda onunla ben de buyuyorum. Su an 15 yasinda. O hormonlarin etkisiyle ergenligi yasarken bana da ben de bireyim artik cocuk degilim diye rüştünü ispat ederken aslinda bana birey olmayi ogretiyor. Su an ergenlik donemindeyiz . Daha asik olacak, ask acisi cekecek, belki red edilecek, belki terk edilecek... o duygulari yasarken ben de gencligimi hatirlayacagim onunla. Birlikte buyuyoruz biz. Ben onu buyuturken, farkinda olmadan o da beni buyutuyor. Zaman oyle cabuk geciyor ki hangi ara buyudu anlamadim. Canlari sag olsun hepsinin, tum evlatlarin...
Cok uzattim ama insan emek verdigi seyi seviyor...bu yuzden evlat herseyden daha cok seviliyor...Al yazmalim filmindeki soz gibi " sevgi neydi? Sevgi emekti.."

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Aynı ben de sizin gibiydim. Yazdığınız herşey aynı. Sokak kedilerim var. Yolda ağlayan çocuk görsem ben de ağlarım. Ama kucağıma alayım seveyim demem. 16 yıllık evliyim. Çocuk konusunda 15 yıl herhangi bir isteğim olmadı. 15. Yılın başında 38 yaşında arkadaşlarım çok gaz verdiler. Çok pişman olacaksın, ileri de isteyeceksin ama olmayacak, insanlar yıllarca uğraşıyor diye. Bir defa korunmadan denedik. Yumurtlama günüm olduğunu biliyordum. Ve hamile kaldım. 9 ay boyunca ağladım. Çok pişman oldum. Herkes kucağına alınca geçecek dedi. Geçmedi. Daha kötü oldu. Şu anda bebeğim 1 yaşında ama 1 yıldır her gün ağladım. Çok sevimli ama zamanı geri alma şansım olsaydı kesinlikle o gaza gelmezdim. Şu anda hayattan keyif almıyorum. Eski yaptığım şeyleri, hislerimi, hayatımı çok özlüyorum. Çok zor bir şey çocuk büyütmek. Herkes anne olamaz, ben de olmamalıymışım. Eğer benim gibiyseniz sakın çocuk sahibi olmayın. Müzik dinlesem mutlu olurdum, yürüyüş yapsam mutlu olurdum. Yüzüm hep gülerdi. Şimdi sürekli gerginim. Eşimle 15 yıldır etmediğimiz kavgaları 1 yıldır ediyoruz. Ne zaman geçer bilmiyorum.

Öncelikle çok güzel bir konu olmuş kızlar valla neler okudum :))

Kendime gelince; ben oldum olası çocukları sevmişimdir.
Erkek kardeşimi de ben büyüttüm.
Çocuk büyütmek, onunla birlikte hayatı yeniden öğrenmek çok güzel bir duygu.
Ayrıca bebeklik dönemlerinde onunla çokta eğleniyorduk.
Yeni konuşma, yürüme aşamaları çok tatlı oluyor.
Evlilikteki çocuk fikrim de eşimle bizim ortak bağımız, ikimizin de canından bir parça olsun istediğim için.
Ben evleneli 3 sene oldu ve 4-5 aydır istiyorum ama daha kısmet olmadı :))
Hatta ömrüm yeterse 2. 3.yü de yaparım çünkü biz hayattan gidince onlar birbirlerine destek olsunlar :))
Zorlukları çok fazla ama bir o kadar da güzeldir eminim.

ötesini berisini bilmiyorum ama çocuk büyütmek zor kolay diyen ya gamsızdır yada çocuğu usludur. Hayatta bir çok ihtimal var. Çocuğunuz sağlıklı doğmayabilir veya bambaşka şeyler de olabilir tüm bunları göğüslerim diyorsanız yapın çocuğu. Ayşe fatma yapıyor diye değil. İlk iki sene hatta 3 sene ciddi zorlu. Sonrası kolay diyorlar bakalım bekliyorum benim sınırım bir çocuk mesela fazlasına mümkün değil bakamam aynı süreci yaşamak istemem. Ama aynı zamanda doğurup üçüncü çocuğu yapan arkadaşlarımda var.

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Şart değil. Bir tane yapınca bu sefer yalnız kalacak diyorsunuz ikinci gerekiyor. Bu toplum dayatmasına kapılmayın. Çocuk cokkk zor çok.

tivoli26 .!.:

Aynı ben de sizin gibiydim. Yazdığınız herşey aynı. Sokak kedilerim var. Yolda ağlayan çocuk görsem ben de ağlarım. Ama kucağıma alayım seveyim demem. 16 yıllık evliyim. Çocuk konusunda 15 yıl herhangi bir isteğim olmadı. 15. Yılın başında 38 yaşında arkadaşlarım çok gaz verdiler. Çok pişman olacaksın, ileri de isteyeceksin ama olmayacak, insanlar yıllarca uğraşıyor diye. Bir defa korunmadan denedik. Yumurtlama günüm olduğunu biliyordum. Ve hamile kaldım. 9 ay boyunca ağladım. Çok pişman oldum. Herkes kucağına alınca geçecek dedi. Geçmedi. Daha kötü oldu. Şu anda bebeğim 1 yaşında ama 1 yıldır her gün ağladım. Çok sevimli ama zamanı geri alma şansım olsaydı kesinlikle o gaza gelmezdim. Şu anda hayattan keyif almıyorum. Eski yaptığım şeyleri, hislerimi, hayatımı çok özlüyorum. Çok zor bir şey çocuk büyütmek. Herkes anne olamaz, ben de olmamalıymışım. Eğer benim gibiyseniz sakın çocuk sahibi olmayın. Müzik dinlesem mutlu olurdum, yürüyüş yapsam mutlu olurdum. Yüzüm hep gülerdi. Şimdi sürekli gerginim. Eşimle 15 yıldır etmediğimiz kavgaları 1 yıldır ediyoruz. Ne zaman geçer bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Üzüldüm çok zor bir bebek mi? Yalnızlığa çok alıştınız 15 yılda belkide ondandır

Ben de cocuk cocuk diye ölenlerden degildim,bir tane oglum var evet seviyorum ama o olmamis olsa,hic tanimamis olsaydim da cocuk cok gerekli bir sey demezdim yani. Bilemiyorum,yeterince anac degiliz galiba

Novamber wind .!.:

Üzüldüm çok zor bir bebek mi? Yalnızlığa çok alıştınız 15 yılda belkide ondandır

Genişletmek için tıkla...

Zor bir bebek mi bilmiyorum. Çünkü kıyaslama yapabileceğim bir tecrübem yok, salgın dolayısıyla bŞka bebeklerke de kıyaslayamıyorum. Ama sanırım ben anne olacak bir insan değilim

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Çocuk istememek sizi anormal bir kadın yapmadığı gibi her kadın yaşı geldiği için çocuk diye çıldırmıyor. Çevremde 30lu yaşlarda kariyerli insanların hiç birinin önceliği çocuk değil. Bu bencillik de değil anormallik de değil

Şurda yerimi alayım da boş vaktimde tüm yazılanları okuyayım. Çocuk yapmalı mıyım? Gerçekten istiyor muyum? Doğum emzirme gibi konulara hazır mıyım? Sabırlı mıyım? Tüm bunları düşündüğüm bi dönemdeyim ve etrafımda benden küçükler ‘bana göre’ çocuğa maddi manevi hazır olmadıkları halde çocuk diye ölüyorlar. Bilemedim

Doğurup ne yapacaksınız yaValla bence eksisi artısından çok. Zaten hayat zor. Bir de ömür boyu sorumluluk ve endişe hissedeceğin biri olacak. Ülke zaten ankisetiye krizlerine çok müsait. Bir de çocukla ×2 ankisetiye
Hem çocuk olacak ama iyi biri mi olacak, sağlıklı mı olacak, allah korusun başına bir iş gelse ondan sonra anne baba hayatına nasıl devam edecek vs. Biraz gamlı baykuş gibi konuştum evet ama benim düşüncem bu.
Tolstoy bile demiş ki çocuğa birşey olsa hissedeceğimiz acı, çocuk sahibi olduğumuzda hissedeceğimiz mutluluğun yanında bir hiçtir, bu bile çocuk sahibi olmamak için başlı başına yeter diye.

masal88 .!.:

Ne güzel Allah bağışlasın..Ah ah ben sımdı cocuk dusunsem ne zaman kahve ıcebılecegız :))) Ama en guzel hayal bu sanırım bırlıkte alısverıs yapmak oturup sohbet edıp kahve ıcmek kız cocuguyla guzel olurdu :)

Genişletmek için tıkla...

Yaşamadan tarifi yapılamayan tek şey annelik duygusu inanın.
Siz yaş aldikça çevrenizkelerde çoluk çocuga karışacak.İlerleyen zamanlarda çocuklu ailelerle takilmak isteyecekler.Neden cunku çocuklarininda canı sklmasın arkadaş olsun diyecekler.İlerleyen zamanlardada herkes cocugunun derdi,tatli telaşeleri,evlilikleri mezuniyetleri derken hayattan tat alma duyulari değisecek ve siz imreneceksiniz ah keşke zamaninda dusunseydim bende diyeceksiniz .Ögretmenim.Kızlarımı okul sıralarında hayal ettikçe heyecanlanıyorum inanın.Tabiki kolay değil.Ama ben şuan tek bakıyorum mesela.Bi şekilde kolaylık oluyor.Allah yardım ediyor.Beraber gezmelere çıkmaya başladik bile.Bebeğim olduğu için uzun zamandir evdeydik.
Bende tam tersi çocuksuz hayatı düşündükve diyorum ki ne boş seyleri dert ederdim kendime ah ah.iyiki varlarda kafam hep telaşede.
büyük kızım doğdugunda 30 yaşındaydim.Küçügum dogdugunda yani şuan 33.
Bence geç değil sizin içinde.Evliliğimin 4. senesinde karar vermiştim bende.

Sademm7 .!.:

Doğurup ne yapacaksınız yaValla bence eksisi artısından çok. Zaten hayat zor. Bir de ömür boyu sorumluluk ve endişe hissedeceğin biri olacak. Ülke zaten ankisetiye krizlerine çok müsait. Bir de çocukla ×2 ankisetiye
Hem çocuk olacak ama iyi biri mi olacak, sağlıklı mı olacak, allah korusun başına bir iş gelse ondan sonra anne baba hayatına nasıl devam edecek vs. Biraz gamlı baykuş gibi konuştum evet ama benim düşüncem bu.
Tolstoy bile demiş ki çocuğa birşey olsa hissedeceğimiz acı, çocuk sahibi olduğumuzda hissedeceğimiz mutluluğun yanında bir hiçtir, bu bile çocuk sahibi olmamak için başlı başına yeter diye

Genişletmek için tıkla...

Tolstoyun aileside iyiki Tolstoy gibi düsünmemişler.Yoksa böyle bir büyüğün eserlerini okuma keyfinden mahrum kalacaktık.

denizkabugu25 .!.:

Tolstoyun aileside iyiki Tolstoy gibi düsünmemişler.Yoksa böyle bir büyüğün eserlerini okuma keyfinden mahrum kalacaktık.

Genişletmek için tıkla...

Tolstoy böyle konuşmuş ama kral 13 çocuk yapmış

Başka çocukları yolda seven bir kadın hiç olmadım. Hala da değilim. Ama çocuktan sonra tüm çocuklara olan anlayışım, şefkatim arttı. Eskiden otobüste öne çocuklu otursa öf pöf derdim şimdi çocuklarla daha iyi iletişim kuruyorum. Özetle çocuk sizin çocuğunuz olunca her türlü kıymetli, güzel.
Ama şu bir gerçek, ilk iki yıl çok çok zor. Sonrasında da zorluk azalmıyor da sen yeni hayatıma adapte oluyorsun. Mantıklı bir eylem değil. Ama çok da zevkli. Zorluğunı biliyorum ama yine yapardım
Anlatılmaz yaşanır yani. Ben kimseyi bu kadar sevmedim, içim taşmadı ama çok üzdüğü sinirlendirdiği de oluyor. Her zaman en hassas yerin olacak bir ömür zor kısacası

Yeni evli sayılırsın birde uzun bir sevgilik dönemm olmadysa henüz hayatın zaten keyflidir bir süre sonra sıkılacaksn tek düze yaşamaktan şahsen snin gibiydim 30a geldim geberiyorum çock diye olmuyor :)) evlilk eğlenceli güzel amaruhsal olarak sıkılacaksn bkaç sene snra yaşın geçmemiş ya 45e kdar yolu var bence :)))

tivoli26 .!.:

Zor bir bebek mi bilmiyorum. Çünkü kıyaslama yapabileceğim bir tecrübem yok, salgın dolayısıyla bŞka bebeklerke de kıyaslayamıyorum. Ama sanırım ben anne olacak bir insan değilim

Genişletmek için tıkla...

Tam olarak dayanamadığınız yönü nedir peki? Yanlış anlamayın merak ettim sadece sizi zorlayan kısmı. Benim oğlum çok zor bir çocuk mesela eşimde böyleymiş kaynanam bayağı çekmiş. 2 yaşında hala geceleri uyanırız gündüz bitmek bilmeyen ağlama krizleri var yemek yemez hiç memnun olmaz. Çoğunlukla sinirlenirim ama belli etmem akşam olunca elimi tutmadan uyumaz iyi geceler anni diyince bitiyor sanki yorgunluk bir yaştan önce bende epey ben ne yaptım moduna girerdim ama sonrasında alıştım herhalde zombiliğe en azından ertesi güne sıfırdan başlamak kolay oluyor umarım sizde atlatırsınız alışırsınız. Büyüdükçe konuşup paylaştıkça annelik başka bir boyuta geçiyor çünkü

Ben de evlenmeden önce öyle her gördüğüm çocuğa ölüp biten biri değildim pek anaç bir yapım yok açıkçası.Ama çocuğum olduktan sonra her canlıya ama inanılmaz derecede şefkatin merhametin arttı ki yeni bir ben keşfettim kendimde.Annelik şefkati kusaticidir derlerdi inanmazdım ama gerçekten öyle.Simdi bana göre her çocuk aşırı tatlı her bebeği isirasim yiyeyim geliyor. Hayvanlarla aram iyi değildi şimdi deli gibi kedi istiyorum mesela.Gibi gibi... Ha zorluğu mu,orası öyle.Cok zor hiç de kolay değil.Kendinizden sürekli bir şeyler veriyorsunuz çok dolu,çok donanımlı olmali insan diyorum şimdi ben mesela.Ruhen bir coşku,enerji içinde olmak kastettiğim.Sabir dolu, yenilikçi, müsamahakar,tahammül sınırı çok geniş,kuralları gerektiğinde esnetebilen.Bunlar olmadığında insan kendini yıpratıyor.Ve en önemlisi de arkadaşların da dediği gibi o istek oluşmalı bence.Hormonel bir istek hissediyorsun kendinde.Ben ilk çocuğum üç yaşını geçince ikincide bile hissettim mesela bunu.En önemlisi sağlık olsun, mutluluk olsun,hayırlısı olsun hakkınızda.

masal88 .!.:

Benimkinin de arada heveslendiğini hissediyorum belkı ondan bana da geçer ucundan kıyısından :)))) Neyseki ögretmen de çocuklarla zaten hep içiçe :)) Belki okulda yoruldukca o ıstegı köreliyor olabilir Allah bagıslasın cocugu olan herkes hep ıyıkı dıye bahsettıgıne göre eminim güzel bir duygudur zorluklarının yanında

Genişletmek için tıkla...

Rabbim sağlıkla sinamasin yeterki inaninki diğer zorluklar gelip geçici iyiki varlar iki tane kızım var başka düşünmüyorum inşallah en doğru zamanda sağlıklı bir evladiniz olur

Ama kesinlikle hazır olmadan yapmayın hele elalemin sözüyle hiç yapmayın sizi sizden başka kimse bilemez yaşarken yüzde doksanini kendiniz yasiyorsunuz çünkü aileniz de dahil.