Neden çocuk sahibi olmalıyım ?

Benimki direk çocuğun kendisi ile ilgili bir durum değil. Tamamen benim kişisel sorunum. Aslında istemediğim bir durum ve tamamen şans eseri, bin de bir olacak bir ihtimalle anne oldum. Kendime bunu yediremiyorum. Dolayısıyla sürekli beynimin arka planında bebekten önceki zamanın, hislerim, mutluluklarım geçiyor. Şu anda aynı şeyleri yapamamak, aynı yolda aynı keyifle iç huzuru ile yürüyememek beni mutsuz ediyor. Bir kitapta okumuştum çocuk sahibi olmak elinde saatli bomba tutmaya benzer diye. İşte ben onu yaşıyorum. Sürekli iç huzursuzluğum ve gerginliğim var.

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Ben istemiştim bebek. Ama inanın 2.ye asla diyorum. Bana zor bebek denk geldi. Bazı bebeklerin mizacı gereği bakımı kolay olabiliyor. Onlara hep özenmişimdir.

Emilyslittlepeanut .!.:

Ben istemiştim bebek. Ama inanın 2.ye asla diyorum. Bana zor bebek denk geldi. Bazı bebeklerin mizacı gereği bakımı kolay olabiliyor. Onlara hep özenmişimdir.

Genişletmek için tıkla...

Nasıl zor bir bebek? Kaç aylık, neler için zor diyorsunuz mesela. Benimki de 1 yaşında ama zor mu kolay mı inanın bilemiyorum.

Nasipse 3. Kizim yolda evlat muhtesem bisey anlatilmazki cnm yasaman lazim.. esimle cocuklarimiza bakip binlerce kez sukurler ediyoruz.

tivoli26 .!.:

Nasıl zor bir bebek? Kaç aylık, neler için zor diyorsunuz mesela. Benimki de 1 yaşında ama zor mu kolay mı inanın bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sürekli ağlayan, agresif, bazen çok mutlu ama kontrol edilemez enerjik. Dönem dönem değişen(klasik) ama hep zor olan bir çocuk. Artık 2,5 yaşında ama hala uyumaz mesela. Yemez. Arabada 15 dkdan uzun gidemezsin. Bu aralar da insanların konuşmasına müsade etmek istemiyor. Eşimle 2 sohbet edemiyoruz. Sürekli bağırıyor. Bi gün sevdiği şeyi ertesi gün nefret edecek derecede reddedebiliyor. Ailesel zor dönemlerden geçtik. Buna rağmen ilgimiz hep ondaydı ama yok iyi de olsak kızsak da değişmiyor. Hep gerginlik.

Sademm7 .!.:

Doğurup ne yapacaksınız yaValla bence eksisi artısından çok. Zaten hayat zor. Bir de ömür boyu sorumluluk ve endişe hissedeceğin biri olacak. Ülke zaten ankisetiye krizlerine çok müsait. Bir de çocukla ×2 ankisetiye
Hem çocuk olacak ama iyi biri mi olacak, sağlıklı mı olacak, allah korusun başına bir iş gelse ondan sonra anne baba hayatına nasıl devam edecek vs. Biraz gamlı baykuş gibi konuştum evet ama benim düşüncem bu.
Tolstoy bile demiş ki çocuğa birşey olsa hissedeceğimiz acı, çocuk sahibi olduğumuzda hissedeceğimiz mutluluğun yanında bir hiçtir, bu bile çocuk sahibi olmamak için başlı başına yeter diye.

Genişletmek için tıkla...

Aynen böyle düşünüyorum.
Hayat her zaman çiçek böcek değil. Kötü şeyler her zaman başkalarının başına gelmiyor. Kötüyü çağırmak değil bu, her ihtimali düşünmek.
Ki kaygı düzeyi çok yüksek bir insanım. Eşim için ailem için hissettiğim kaygı yetiyor da artıyor bile.
Böyle büyük bi sorumluluk altına girmek çılgınlık gibi geliyor.

Emilyslittlepeanut .!.:

Sürekli ağlayan, agresif, bazen çok mutlu ama kontrol edilemez enerjik. Dönem dönem değişen(klasik) ama hep zor olan bir çocuk. Artık 2,5 yaşında ama hala uyumaz mesela. Yemez. Arabada 15 dkdan uzun gidemezsin. Bu aralar da insanların konuşmasına müsade etmek istemiyor. Eşimle 2 sohbet edemiyoruz. Sürekli bağırıyor. Bi gün sevdiği şeyi ertesi gün nefret edecek derecede reddedebiliyor. Ailesel zor dönemlerden geçtik. Buna rağmen ilgimiz hep ondaydı ama yok iyi de olsak kızsak da değişmiyor. Hep gerginlik.

Genişletmek için tıkla...

Bizimki de benzer davranışlar gösteriyor. Alt değiştirme, yemek yeme tamamen kaos şeklinde. Araba da aynen.beni en çok mutsuz eden şeylerin başında araba geliyor. İkimiizn de memleketi uzak. Bazen yılda ikişer defa gidiyoruz. Benimki 14 saat, eşimin ki 8 saat. Sürekli arabadayız. Ama bİzimki sıkılıyor

Evliliğimizde eksik birşey vardı. Çocuğumuz oldu tam bir aile olduk gibi. Ki bende geç evlendim 36 da anne oldum. Evlenmeden önce de evlendikten sonra da çok sosyal bir hayatım vardı. Kendimi bir anne olarak bile düşünemiyordum. Hamilelik dönemim de o duyguyu tüm kadınların yaşaması gerektiğini anladım.Karnımdaki hareketlerini o koca göbeğimi çok özlüyorum. Şunada da uyuyan bebeğimi özlüyorum. Benden başkasında sakinleşmiyor. O omuzumda uyuyuşunu ayna karşısına geçip seyrediyorum. Gözlerini bana dikip birşeyler anlatmasına bitiyorum. Evet tüm vaktimi alıyor. Artık çaylarımı soğuk içiyorum. Yemek yemem çok uzun sürüyor oturup kalkmaktan. Çoğu kez sofradan aç kalkıyorum. Eskisi kadar sosyal olamayacağım küçücük bir bebekle tiyatro sinema dinleti söyleşiye gidemeyeceğim. Arkadaşlarımla her istediğimde dışarı çıkamayacağım ya da kısa kalacağım. Herseye rağmen Anne olmak güzel bir duygu. Allah isteyen herkese yaşatsın.

Anladigin kadariyla, hamilelik, bebek sahibi olmak hormonal olarak kadinlari cok mutlu eden, hazirlayan bir durum. Bir kadinin 10 cocugu olsa keske 9 tane olsaydi demez, hepsini sever. Ama artik kimse bakamadigi icin 10 cocuk yapmiyor :) Hayatimin kalan 30 yilini bir kisiye adar miyim diye dusunun. Cunku cocukla bitmiyor, buyuyecek egitim alacak, evlenecek, belki bosanacak, cocuklari olacak, torunlar var. Aslinda hayatinizin tamami degisecek. Birisi yazmis, hayat gezmek tozmaktan ibaret degildir diye. Belki birine gore hayat gezmek tozmaktan ibarettir, baskasina gore sokaktaki canlardir, bir baskasi hayatinin geri kalaninda balkonda cay icmek isteyecektir. Biz kimiz ki baska insanlarin secimlerini,onceliklerini yargilayabiliriz?
Hayatinizin geri kalaninda ne yapmak, nasil gecirmek isterseniz bir plan, bir liste yapin. Mesela sirt cantasiyla dunyayi dolasmak isteyen biri bence cocuk yapmamali. Boyle birini taniyorum, cocuguna annesi daha cok bakti, kendisi ve kocasi hep bir yerlerde, cocuk evde anne ozlemiyle surekli agliyor. Arada cocugu da aliyorlar, istagramda fotolar falan, cok iyi ornek aile gibi gorunuyorlar ama arkada olanlar cok farkli.

Bu konunun şöyle böyle diye bı açıklaması olamaz.
Yaradılış.

Evlat sevgisi nedir diye sorsanız bu sorunun cevabı da yok aslında, o kadar derin değişik bı duygu ki.
Ben neler yaşayarak, neler çekerek, ölümden dönerek evlatlarıma kavuştum.
Evet duş alamıyorsunuz, WC ye gitmeye vaktiniz olmuyor, yorgunluktan günlerce uyumak istiyorsunuz.
Tüm bunların üzerine bişey isteseler koşa koşa yapıyorsunuz.
İlahi bı sevgileri var.

İlle çocuk isteyeceksiniz yapacaksınız diye bı konu yok ki, anaç duygularınız yoktur, çocuk sizin için derin bi anlam ifade etmez vs vs. Çocuk yapmazsınız.
Sessiz kulların annesi olursunuz.

Bende hiç hazır değilim ve çevre baskısı yiyorum

Cok güzel bir konu olmus, benim de icimden cok gelmiyor cocuk yapmak 33 yasindayim ama bazen eksiklik gibi geliyor. Toplum baskisindan mi hormonlardan mi cözemedim. Herkeste olmasi gereken bir seymis gibi hissediyorum.

tivoli26 .!.:

Benimki direk çocuğun kendisi ile ilgili bir durum değil. Tamamen benim kişisel sorunum. Aslında istemediğim bir durum ve tamamen şans eseri, bin de bir olacak bir ihtimalle anne oldum. Kendime bunu yediremiyorum. Dolayısıyla sürekli beynimin arka planında bebekten önceki zamanın, hislerim, mutluluklarım geçiyor. Şu anda aynı şeyleri yapamamak, aynı yolda aynı keyifle iç huzuru ile yürüyememek beni mutsuz ediyor. Bir kitapta okumuştum çocuk sahibi olmak elinde saatli bomba tutmaya benzer diye. İşte ben onu yaşıyorum. Sürekli iç huzursuzluğum ve gerginliğim var.

Genişletmek için tıkla...

En korktuğum durum bu
Büyük çoğunluk tam aksini söylüyor; kendimi asla anne olarak görmezdim ama annelik harika falan diye fakat sizinki gibi bir ihtimal de var ve asla göz ardı edilmemeli

masal88 .!.:

Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..

Genişletmek için tıkla...

Ben çalışan bir anneyim 2 çocuğum var 3 cuye hamileyim. Çocuk istemek hormonal filan değil. Çocuk sorumluluğunu almayla alakalı. Her disi varlık yaradılış gereği anne olmaya endekslidoguyor. Ama içinde yaşadığımız şartlar koşullar isteklerimiz anne olup olmamamız etkiliyor insan olarak. Ben cocuklari severim bunu için çocuğum olsun istedim ki kimse inkar da etmesin herkes önce kendi çocuğunu çok seviyor. Uğruna can vereceğin tek varlık diğerleri hikaye. Cocuk bakımı buyutmesi çok zor . Annem bana en büyük yardımcı. Kendı isyerim olduğundan istediğim ve isim olmadığı zaman çocuklarımla zaman geçiriyorum. Tüm enerjimi onlara veriyorum ama yinede yetmiyor.
Konu sahibine sunu söylemek isterim neden çocuğum olsun sorusunun cevabını cocugun olunca alırsın. Gün boyu bütün enerjini alsa da seni tuketse de kendine bakacak 1 dk olmasa da anne olarak sana seslenmesi tüm yorgunluğunu fedakarlığınin karşılığı olarak tüm hesabı ödetiyor.

Yıllarca evlilik dışı hamile kalma korkusuyla fobi halini aldı bende. 5 yıllık bir ilişkim var. Evlilik henüz ufukta yok, yani aklımızda var da atama vs durumlarla şartlarımızın olgunlaşmasını bekliyoruz. Uzun zamandır fobi halini alınca sanki bu hisler hiç geçmeyecekmiş gibi bir korku oluşmuştu. Çünkü hamile kalma korkusu, zamanla şiddetle çocuk istememeye döndü kafamda. Günlük hayatımda da, bu forumda da çocuk sahibi olmayı istediğini söyleyen insanları okurken/dinlerken sürekli gözlerimi deviriyorum uzun zamandır. Bu yüzden bu konuyu takibe almıştım. Belki azıcık da olsa istemememin şiddeti azalır diye düşündüm.

Dün gece rüyamda bebeğim vardı, kızdı. Gür değil ama kumral/sarı kıvırcık saçları, yeşilimsi ela gözleri vardı. Yüzünün şekli de aynı benim küçüklüğümdeki gibi köşeliydi, çenesi sivriydi. Uyurken kedilerim rahatsız etmiş, uyandırmış, onunla ilgilenip sakinleştirdim, sonra sevgilimin kucağına tutuşturdum bebeği. Az önce de sevgilime anlattım rüyamı. "Kızımız mı olsun istiyorsun," diyor . Dedim, "kızımız benim küçüklüğüm gibi olsun, bi de oğlumuz olsun o da senin küçüklüğün gibi olsun". O da dedi ki "bizim çocuklarımız çok sevimli olur bence".

Bu sohbetten sonra azıcık ısındım tekrar. Zamanı geldiğinde, kendimi hazır hissettiğimde isteyeceğime dair bir umut oldu içimde. Sanırım karşınızdaki insanı gerçekten çok sevmekle de alakalı bir yanı da var. Atıyorum, benim gözlerimi, onun burnunu, benim saçlarımı, onun tenini taşıyacak bir canlı hayal ediyorum mesela. İkimizden parçalar taşıyan ya da belki direkt bize değil de yakın akrabalarımıza benzeyecek bir canlı olması fikri heyecanlandırdı biraz.

Ilk evliligim cok kotu oldugu icin cocugu hayal bile etmedim. Bende cocuk icin deliren biri degilim. Gectigimiz yaz 2.evliligimi yaptim. Yasim 33 bu arada. Yani hayvanlara cok asiri duskunlugum var ama bi cocuk gorsem pek sevmek icimden gelmez asiri merhamet duyarim o ayri . Simdi ise 2aylik hamileyim ,6 ay korunmadik. Bebegi gercekten istedim mi yoksa 6 ay olmadi ,hirs mi yaptim bilmiyorum Allah isteyen herkese nasip etsin insallah saglikla gelir bilmiyorum. Kendimizden bir parca olunca sevecegimi dusunuyorum. Bu fitratimizda var. Olmasa kimse bu çileyi cekmez bence

Açıkçası ben de sizinle benzer düşüncelerdeydim. Biz eşimle çok iyi anlaşıyor ve birbirimize yetiyorduk, çevreniz genişti, işlerimiz zaten yoğundu açıkçası hayatımızda çocukla dolacak türden bir boşluk hissetmedim hiç. İlişkimizin tamamlanması için çocuk yapma gereği hissetmedim zaten her anlamda güzel bir ilişkimiz vardı. Şu an hamileyim, 32 yaşındayım dört senelik evliyim. Neredeyse denemeye başlar başlamaz hamile kaldım. Şükrediyorum, tek isteğim sağlıklı bir bebek olması ama ben hala bebek için deliren bir anne adayı değilim. Benim hayata dair en büyük hayalim hiçbir zaman çocuk olmadı ve bu bir anda değişecek bir şey değil. Neden yaptınız o zaman derseniz, bir gerçekten bu duyguyu merak ettim ve kendi annemle ilişkim çok iyi olduğu için bir canlıyı bakma yetiştirme şansına sahipken bunu yapmak istedim. İki başta aileler olmak üzere çevreden çok baskı gördüm, annemle ablamla her konuşmamız çocukla başlayıp çocukla biter olmuştu, arkadaşlar sürekli çocuk sorar olmuştu kendimi çok sıkışmış hissetttim, üç anneliği, küçük bir bebeği bakıp büyütme duygusunu merak ettim.
Bunun dışında o biyolojik saat bende hiç gelmedi, hala da anne olacak olmayı en önemli özelliğim olarak görmüyorum. Çocuk meselesine mesafeli olmamda çocuk yaptıktan sonra hayatımız bitti diyenlerin de ayrı bir etkisi oldu tabi ama asıl sebep benim içimde böyle yanıp tutuşan bir istek olmamasıydı. Bu hissiyatı anlatmak paylaşmak zor hemen duygusuz bencil yaftası yiyorsunuz... Her neyse çok uzattım, biraz da dağınık yazdım ama demem o ki yalnız değilsiniz herkes içinde çocuk sahibi olma güdüsüyle doğmuyor ve bu bir eksiklik değil, ilerde anne olmaya karat verirseniz kötü bir anne olacağınızı da asla göstermez ki ben iyi ya da kötü anne gibi kategorilere de karşıyım.

10 yıllık evliyim 10 haftalık hamileyim İstedik olmadı sonra birden çıka geldi... Güzel bir duygu rabbim Anne baba olmak isteyen bütün kullarına nasip etsin...

Ben de tam olarak böyleydim sadece yaş olarak çok daha genç evlendim. 26 yaşında bana birden geldiler çocuk diye yanıp tutuşmaya başladım eğer bu his gelmeseydi çocuk yapmazdım. Bence su anki ruh halinizle çocuk yapmayın kendinize zorluk çıkartmış olursunuz.
Çocuk yapmalısınız diye de düşünmüyorum herkes çocuk sahibi olmak zorunda da değil:)

Bu konu üzerine ben de cok dusundum. Bilincli ve olculu anneleri tenzih ediyorum ama burada bile gorebileceginiz uzerine cocuk yapma karari verme diye bir olgu bile yok bazilarinin kafasinda. Evlilikleri rezalet de olsa, aldatiliyor da olsalar, ekonomik durumlari kotu de olsa bazi insanlar normal bir yasam dongusunun ayrilmaz parcasi olarak gorup cocuk yapiyor.

Hatta ilginc bir sekilde gayet egitimli is guc sahibi kadinlar bile bakamayacaklari cocuklara bakip kaynanasinin annesinin cocuga bakmasini umud ediyor. Yine o gorece egitimli kitleden etrafimda gordugum elinde tablet olan, sacma sapan icerikler tuketen minicik cocuklar.. Tum bunlara ragmen isteyen istedigi kadar cocuk yapar, kimse karisamaz elbette ama olay mantiga gelince cocuk yapmak dunyanin en mantikli seyi degil. Duygusal bir ihtiyac ve gelenek bence. Eger mutlu bir insansiniz, iliskinizde ekstra baglar ve action yaratmaya ihtiyac duymuyorsaniz cocuksuzluk niye eksiklik olsun ki.

bide sonradan pisman olursun diyenler var. ayni insanlar evlenecegim zaman da ayyy dugun yapmazsan pisman olursunuz, sunu bunu yapmazsan icinde kalir demisti:d son olarak sunu dusunuyorum toplumun genelinin canla basla savundugu tum durumlarda bi gariplik muhakkak oluyor, yani cok mantikli bisey olsa milyonlarca mantiksiz insan bunu savunup uygulamazdi hayatlarinda :)