- 16 Ekim 2015
- 2.860
- 2.429
- 43
Ben istemiştim bebek. Ama inanın 2.ye asla diyorum. Bana zor bebek denk geldi. Bazı bebeklerin mizacı gereği bakımı kolay olabiliyor. Onlara hep özenmişimdir.Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..
Nasıl zor bir bebek? Kaç aylık, neler için zor diyorsunuz mesela. Benimki de 1 yaşında ama zor mu kolay mı inanın bilemiyorum.Ben istemiştim bebek. Ama inanın 2.ye asla diyorum. Bana zor bebek denk geldi. Bazı bebeklerin mizacı gereği bakımı kolay olabiliyor. Onlara hep özenmişimdir.
Sürekli ağlayan, agresif, bazen çok mutlu ama kontrol edilemez enerjik. Dönem dönem değişen(klasik) ama hep zor olan bir çocuk. Artık 2,5 yaşında ama hala uyumaz mesela. Yemez. Arabada 15 dkdan uzun gidemezsin. Bu aralar da insanların konuşmasına müsade etmek istemiyor. Eşimle 2 sohbet edemiyoruz. Sürekli bağırıyor. Bi gün sevdiği şeyi ertesi gün nefret edecek derecede reddedebiliyor. Ailesel zor dönemlerden geçtik. Buna rağmen ilgimiz hep ondaydı ama yok iyi de olsak kızsak da değişmiyor. Hep gerginlik.Nasıl zor bir bebek? Kaç aylık, neler için zor diyorsunuz mesela. Benimki de 1 yaşında ama zor mu kolay mı inanın bilemiyorum.
Aynen böyle düşünüyorum.Doğurup ne yapacaksınız yaValla bence eksisi artısından çok. Zaten hayat zor. Bir de ömür boyu sorumluluk ve endişe hissedeceğin biri olacak. Ülke zaten ankisetiye krizlerine çok müsait. Bir de çocukla ×2 ankisetiye
Hem çocuk olacak ama iyi biri mi olacak, sağlıklı mı olacak, allah korusun başına bir iş gelse ondan sonra anne baba hayatına nasıl devam edecek vs. Biraz gamlı baykuş gibi konuştum evet ama benim düşüncem bu.
Tolstoy bile demiş ki çocuğa birşey olsa hissedeceğimiz acı, çocuk sahibi olduğumuzda hissedeceğimiz mutluluğun yanında bir hiçtir, bu bile çocuk sahibi olmamak için başlı başına yeter diye.
Bizimki de benzer davranışlar gösteriyor. Alt değiştirme, yemek yeme tamamen kaos şeklinde. Araba da aynen.beni en çok mutsuz eden şeylerin başında araba geliyor. İkimiizn de memleketi uzak. Bazen yılda ikişer defa gidiyoruz. Benimki 14 saat, eşimin ki 8 saat. Sürekli arabadayız. Ama bİzimki sıkılıyorSürekli ağlayan, agresif, bazen çok mutlu ama kontrol edilemez enerjik. Dönem dönem değişen(klasik) ama hep zor olan bir çocuk. Artık 2,5 yaşında ama hala uyumaz mesela. Yemez. Arabada 15 dkdan uzun gidemezsin. Bu aralar da insanların konuşmasına müsade etmek istemiyor. Eşimle 2 sohbet edemiyoruz. Sürekli bağırıyor. Bi gün sevdiği şeyi ertesi gün nefret edecek derecede reddedebiliyor. Ailesel zor dönemlerden geçtik. Buna rağmen ilgimiz hep ondaydı ama yok iyi de olsak kızsak da değişmiyor. Hep gerginlik.
En korktuğum durum buBenimki direk çocuğun kendisi ile ilgili bir durum değil. Tamamen benim kişisel sorunum. Aslında istemediğim bir durum ve tamamen şans eseri, bin de bir olacak bir ihtimalle anne oldum. Kendime bunu yediremiyorum. Dolayısıyla sürekli beynimin arka planında bebekten önceki zamanın, hislerim, mutluluklarım geçiyor. Şu anda aynı şeyleri yapamamak, aynı yolda aynı keyifle iç huzuru ile yürüyememek beni mutsuz ediyor. Bir kitapta okumuştum çocuk sahibi olmak elinde saatli bomba tutmaya benzer diye. İşte ben onu yaşıyorum. Sürekli iç huzursuzluğum ve gerginliğim var.
Ben çalışan bir anneyim 2 çocuğum var 3 cuye hamileyim. Çocuk istemek hormonal filan değil. Çocuk sorumluluğunu almayla alakalı. Her disi varlık yaradılış gereği anne olmaya endekslidoguyor. Ama içinde yaşadığımız şartlar koşullar isteklerimiz anne olup olmamamız etkiliyor insan olarak. Ben cocuklari severim bunu için çocuğum olsun istedim ki kimse inkar da etmesin herkes önce kendi çocuğunu çok seviyor. Uğruna can vereceğin tek varlık diğerleri hikaye. Cocuk bakımı buyutmesi çok zor . Annem bana en büyük yardımcı. Kendı isyerim olduğundan istediğim ve isim olmadığı zaman çocuklarımla zaman geçiriyorum. Tüm enerjimi onlara veriyorum ama yinede yetmiyor.Hanımlar bana da bır yardım :)) 1,5 senedir evliyim.Eşimle güzel bir evliliğimiz var..1 seneye kendi evimize geçeceğiz bahcelı bır ev yaptırıyoruz kısmet olursa.Çocukları severim ama öyle millet gibi birinin kucağında çocuk görünce agucuk gugucuk yapacak kadar öyle bazıları cıldırır ya hıc öyle bir sevgim yok..Ama bir çocuğun başına birşey gelsin inanılmaz üzülürüm,sokakta bir çocuga birşey olsun yardım ederim ama kadınlar hani çocuk için çıldırır ya hiç öyle değilim.Ben niye normal kadınlar gibi çocuk düşünemiyorum.Maddi imkanlarımız iyi,evliliğim güzel gidiyor eşim iyi biri, öğretmen,çocuklarla arası cok ıyı çocuklara karşı aşırı sabırlı..Ben çok merhametliyim kedilerim köpeklerim var onlara çok iyi bakarım özel mamalar alırım en ıyı veterinere götürürüm,bir hastalansalar ilacını saatı saatıne verırım maddı ımkanlarımı onlar ıcın sonuna kadar kullanırım sorumluluk sahıbıyımdır hanı onlara ıyı bakıyorsam herhalde çocuguma da güzel bakarım diye düşünüyorum ama bazen diyorumki arkadaslarım hep ''ay cocuktan sonra bır dus alacak vaktım bile yok,hıcbırseye zamanım kalmıyor,1 saatlık uykuyla duruyorum gece hıc uyutmadı,çocuktan sonra kendime bakacak vaktım kalmadı'' vs gıbı cok fazla serzenişler de duyduktan sonra hem korktum hem de eğer çocuk böyle bişeyse bütün vaktinizi alan,enerjinizi emen neden o zaman çocuk yapıyorsunuzi1-2-3-4 demeden...Yani illaki güzel bir yanı vardır nedir o kısmı onu merak ediyorum..Eşim kararı bana bıraktı..33 yaşındayım bu arada..Yaşım da geçiyor herhalde..Ama bir yandan o cocuk sahıbı olmalıyım hissi de bana gelmiyor..Sizler neden cocuk sahıbı oldunuz nasıl karar verdiniz cevreden gelen toplum baskısı dısında...Hikayelerinizi merak ediyorum benimle paylaşır mısınız..