Merhaba arkadaşlar,
ben artık dayanamıyorum kimseyle de paylaşamıyorum o yüzden buraya içimi dökmek istedim. Eşim bence narsist, kesin tanı koymadı psikolog falan ama bence durum onu gösteriyor. Dışarda herkes ona hayran, kendini sevdirir ilgi çekmeyi çok sever. Ama evde… bana sürek hakaret ediyor. 8 aylık bebeğimiz var tek çocuğumuz. Gerçi onun bir önceki eşinden bir de 8 yaşında bir kızı var ama o ayrı bir konu.
Ben eşimi çok sevdim severek evlendim. Aşk çocuğu bu çocuk der durur ama ben aşka dair hiçbir şey hissetmiyorum ondan yana.
Hikayemiz çok uzun ve karışık ama özetle; haksız yere ceza evine girdi o zamanlar nişanlıydık. Kendi ailesi bile yapmıştır dedi ondan vazgeçtiler yatacak dediler. ben ona inandım sahip çıktım. kimseyi tanımadığım bir şehire taşındım sırf her hafta görüş gününe gidilebileyim diye. Evden çalıştığım için de o şehirde bulunmak sorun olmadı. Sadece ömrümden 8 ay gitti… çok ağladım o içlerdeyken ne kadar yatar çıkabilir mi hiç bir şey belli değildi ama ben onu bir ömür de beklerdim. İçerde ona baktım tüm ihtiyaçlarını karşıladım sadece ben para gönderdim ailesi hiç ilgilenmedi. Sadece ayda bir açık görüşe geldiler. Bense 8 ay tanımadığım bir şehirde 4 duvar arasında hapis hayatı yaşadım, çalıştım ona para gönderebilmek için kendim de geçinebilmek için. Yine olsa yine yaparım…
Sonra içerden çıkar çıkmaz evlendik. Sonra da bebeğimiz oldu işte. Ama gel gör ki onun için bu kadar zorluğu çeken ben değilmişim gibi bana sürekli hakaret ediyor.
Her gün saatlerce ablasıyla konuşur evde olan biten her şeyi istisnasız anlatır. Güler eğlenir. Telefonu kapatınca da yine susar benimle konuşmaz, ben onun için hala el kızıyım. Eşim eşittir ailem gözüyle bakmayı bilmiyor öyle yetişmiş. Eş de olsa el kafasıyla büyümüş. O yüzden mi bilmiyorum benim onda tüm bu yaşanmışlıklara rağmen bir değerim yok bunu bana her seferinde hissettiriyor. İnsan eşiyle konuşmaz mı? Ben çalışıyorum evden evi ben geçindiriyorum o da haftasonları benim gibi evden çalışıyor. Bir yandan bebeğe bakmaya çalışıyorum bir yandan iş bir yandan ev… Mükemmel bir eş olmasa da çok iyi bir baba o konuda hakkını yiyemem. Bebeğe beraber bakıyoruz ama bir zahmet yardım etsin, o da evde sonuçta çalışmıyor dışarda. Ama bana bunu sürekli kafama vuruyor. Anne sensin sen bilicen sen kadınsın tek çalışıp çocuğu olan kadın sen değilsin diyor, pissin diyor, kadınlığıma laf ediyor. Halbuki bebeğim çok zor bir bebek sürekl ağlıyor. Gündüz mümkün değil onu bırakıp iş yapamıyorum çünkü sürekli beni istiyor ağlıyor. Bir şekilde sırf eşim daha da laf söylemesin diye çocuğu ağlatmak pahasına yemek yapıyorum evi üstten temizliyorum ve bir yandan da bilgisayarda çalışmaya çalışıyorum. Bunları gördüğü halde bana sen beceriksizsin kötü bir annesin demeye getiriyor… Ben daha ne yapabilirim ki ? Soruyorum kendime acaba haklı mı diye? Ama hayır her bebek bir değil ki benimki çok fazla ilgi bekliyor . Ona rağmen yemeğim her gün pişer. Bebeğe de ekstra ek gıdalar hazılarım hazır da almam. Bana sürekli şunu yap bunu yap diyor artık sıkıldım. Gerçekten çok sıkıldım yoruldum! Kendisi asla bir bulaşığını makineye dizmez. Sürekli evde o da benimle ama çocuğa bakmak dışında benimle birlikte bir işin ucundan tutmaz. Para kazanma, bebek, ev işleri , yemek tüm yük bende ama beyefendiye yetmiyor ne yapsam yaranamıyorum. Sadece hakaret işitiyorum. Pissin sen bxxsun diyor. Domuz muşum kitapsızmışım… beni bazen o kadar kırıyor o kadar acıtıyor ki sözleri intihar bile edesim geliyor ama sonra hemen aklıma bebeğim geliyor saçmalama bir adam için asla oğlunu annesiz bırakamazsın diyorum.
Ayrılsam… ayrılamam gerçekten hiç kimsem yok. Tam anlamıyla yok. Ne arkadaş ne aile tamamen tek başımayım. O yüzden de kötü de olsa elimde olan bu yuvadan da olmak istemiyorum galiba. Şuan ayaklarımda oğlumu sallıyorum, bir yandan da az önce işittiğim hakaretleri düşünüp ağlıyorum…
Siz olsanız ne yaparsınız? Boşanın demek dışında ne önerirsiniz? Veya benimle aynı şeyleri yaşayan var mı?
ben artık dayanamıyorum kimseyle de paylaşamıyorum o yüzden buraya içimi dökmek istedim. Eşim bence narsist, kesin tanı koymadı psikolog falan ama bence durum onu gösteriyor. Dışarda herkes ona hayran, kendini sevdirir ilgi çekmeyi çok sever. Ama evde… bana sürek hakaret ediyor. 8 aylık bebeğimiz var tek çocuğumuz. Gerçi onun bir önceki eşinden bir de 8 yaşında bir kızı var ama o ayrı bir konu.
Ben eşimi çok sevdim severek evlendim. Aşk çocuğu bu çocuk der durur ama ben aşka dair hiçbir şey hissetmiyorum ondan yana.
Hikayemiz çok uzun ve karışık ama özetle; haksız yere ceza evine girdi o zamanlar nişanlıydık. Kendi ailesi bile yapmıştır dedi ondan vazgeçtiler yatacak dediler. ben ona inandım sahip çıktım. kimseyi tanımadığım bir şehire taşındım sırf her hafta görüş gününe gidilebileyim diye. Evden çalıştığım için de o şehirde bulunmak sorun olmadı. Sadece ömrümden 8 ay gitti… çok ağladım o içlerdeyken ne kadar yatar çıkabilir mi hiç bir şey belli değildi ama ben onu bir ömür de beklerdim. İçerde ona baktım tüm ihtiyaçlarını karşıladım sadece ben para gönderdim ailesi hiç ilgilenmedi. Sadece ayda bir açık görüşe geldiler. Bense 8 ay tanımadığım bir şehirde 4 duvar arasında hapis hayatı yaşadım, çalıştım ona para gönderebilmek için kendim de geçinebilmek için. Yine olsa yine yaparım…
Sonra içerden çıkar çıkmaz evlendik. Sonra da bebeğimiz oldu işte. Ama gel gör ki onun için bu kadar zorluğu çeken ben değilmişim gibi bana sürekli hakaret ediyor.
Her gün saatlerce ablasıyla konuşur evde olan biten her şeyi istisnasız anlatır. Güler eğlenir. Telefonu kapatınca da yine susar benimle konuşmaz, ben onun için hala el kızıyım. Eşim eşittir ailem gözüyle bakmayı bilmiyor öyle yetişmiş. Eş de olsa el kafasıyla büyümüş. O yüzden mi bilmiyorum benim onda tüm bu yaşanmışlıklara rağmen bir değerim yok bunu bana her seferinde hissettiriyor. İnsan eşiyle konuşmaz mı? Ben çalışıyorum evden evi ben geçindiriyorum o da haftasonları benim gibi evden çalışıyor. Bir yandan bebeğe bakmaya çalışıyorum bir yandan iş bir yandan ev… Mükemmel bir eş olmasa da çok iyi bir baba o konuda hakkını yiyemem. Bebeğe beraber bakıyoruz ama bir zahmet yardım etsin, o da evde sonuçta çalışmıyor dışarda. Ama bana bunu sürekli kafama vuruyor. Anne sensin sen bilicen sen kadınsın tek çalışıp çocuğu olan kadın sen değilsin diyor, pissin diyor, kadınlığıma laf ediyor. Halbuki bebeğim çok zor bir bebek sürekl ağlıyor. Gündüz mümkün değil onu bırakıp iş yapamıyorum çünkü sürekli beni istiyor ağlıyor. Bir şekilde sırf eşim daha da laf söylemesin diye çocuğu ağlatmak pahasına yemek yapıyorum evi üstten temizliyorum ve bir yandan da bilgisayarda çalışmaya çalışıyorum. Bunları gördüğü halde bana sen beceriksizsin kötü bir annesin demeye getiriyor… Ben daha ne yapabilirim ki ? Soruyorum kendime acaba haklı mı diye? Ama hayır her bebek bir değil ki benimki çok fazla ilgi bekliyor . Ona rağmen yemeğim her gün pişer. Bebeğe de ekstra ek gıdalar hazılarım hazır da almam. Bana sürekli şunu yap bunu yap diyor artık sıkıldım. Gerçekten çok sıkıldım yoruldum! Kendisi asla bir bulaşığını makineye dizmez. Sürekli evde o da benimle ama çocuğa bakmak dışında benimle birlikte bir işin ucundan tutmaz. Para kazanma, bebek, ev işleri , yemek tüm yük bende ama beyefendiye yetmiyor ne yapsam yaranamıyorum. Sadece hakaret işitiyorum. Pissin sen bxxsun diyor. Domuz muşum kitapsızmışım… beni bazen o kadar kırıyor o kadar acıtıyor ki sözleri intihar bile edesim geliyor ama sonra hemen aklıma bebeğim geliyor saçmalama bir adam için asla oğlunu annesiz bırakamazsın diyorum.
Ayrılsam… ayrılamam gerçekten hiç kimsem yok. Tam anlamıyla yok. Ne arkadaş ne aile tamamen tek başımayım. O yüzden de kötü de olsa elimde olan bu yuvadan da olmak istemiyorum galiba. Şuan ayaklarımda oğlumu sallıyorum, bir yandan da az önce işittiğim hakaretleri düşünüp ağlıyorum…
Siz olsanız ne yaparsınız? Boşanın demek dışında ne önerirsiniz? Veya benimle aynı şeyleri yaşayan var mı?