doğrudur zuzu ama insan her zaman bir olmuyor ve ben oldum olası ne kendimi övmeyi ne de karşımdaki insanın kendini sürekli övmesini rahatsız eder buluyorum,kayınvalidem de yapardı bunu.evet son zamanlarda çok alınganım ve çok ağlıyorum ama bu robotun yaptıklarını normal göstermez.20 yaşındayım 8 yaşımda babasız kaldım ve 26 yaşıma kadar neredeyse hiç ağlamadım hep tuttum kendimi hep güçlğü durdum niye,annem üzülmezin diye çünkü o eşini kaybetti onun acısı daha büyük diye.herşeyimi tek başıma yaptım ve yaşadığım herşeyi tek başıma göğüsledim aman zayıf demesinler aman beni ağlarken görmesinler.sonra ailemin istemediği daha doğrusu pek uygun görmediği ama benim huzurlu olabileceğime ianandığım insanla evlendim.ama 2 yılda 10 yıl gitti sanki ömrümden.şimdi geçti o günler daha bir yıl bile olmadı ama ben bittim kafamda saç kalamdı nerdeyse dökülmekten.bembeyaz oldu şimdiden.ama evliliğimin en güzel geçecek zamanları boşa gitti.sonuç ben psikolojisi bozuk ve sürekli ağlayan bir insan oldum en kötüsü kendime zarar veriyorum.başkalarına yansıtmamak için sinirimi boşaltmak için kendime zarar veriyorum.evde oturmakla çalışmak arasında gidip geldim ama bir süre kendimi dinlemek istedim çünkü artık güvenemiyorum kendime sinirlendiğimde,malum okuldada çocuklar bazen insanlıktan çıkarıyor insanı.iyi şeyler düşünmeye çalışıyorum evde kafamı dağıtmak için kitap okuyorum sık sık ama bir yandan çalışıp maddi destek olsam diyorum eşime.bir yandan eşimin anne ve babası hala can sıkmaktalar.bir ton şey ve ben bunca şeyin içi,nde asosyal oldum.evden dışarı adım atmak istemiyorum,her gece binlerce rüta görmekten eher sabah bitkin uyanıyorum.kısacası hayattan sanki hiçbir beklentim yokmuş gibi bir haldeyim.bana neler oluyor ben de bilmiyorum.ama kendini öven insanlara çok kızıyorum.bir insanda güzel meziyetler varsa bunlar görünür zaten sürekli bende var demeye lüzum yoktur.benim fikrim