- 6 Mart 2024
- 8.873
- 7.567
- 28
-
- Konu Sahibi Lady Guinevere
- #1
Kızlar merhaba..
Aslında uzun zamandır aklıma takılan bir konu bu ve sanırım biraz konuşmaya ihtiyacım var.
Evlendiğimizden beri esimin üzerine olan borçlarımız var. Aslında ilk evlendiğimizde çok daha azdı. Ama o “yeni evlendik bir yıl istediğimiz gibi yaşayalım” heyecanıyla katlamdıkça katlandı borcumuz. Bu arada ben esime ilk evlendiğimizde gel altınların bir kısmıyla tüm borcu kapatalım teklifi yaptım hatta tekliften de öteye gidip inanılmaz ısrarlar ettim. Ama esim sadece nakit olan 80 bini kabul etti. Nakit parayla borç ödenmezmiş (ekonomi dehası yaw)
Sonrasında zaten bilenler var burda başka konulara attığım yorumlardan. düğünden 2 ay falan sonra abisi araba almak için altınları istedi. ve 1-2 aya geri yapıcam dedi. ben de ok dedim (kıııızz o zamanlar daha safımmö, salağımmm)
Aradan bi kaç hafta gecti ve esim gelip bana dedi ki “altınları para olarak alsam abimden olur mu?” 2-3 gün boyunca geceleri uyumayıp bunu tartıştık. o dönem kendimi para düskünü biri gibi hissettim. esimin ilk günler tek savunması “onlar benim abim”. En son dedim para umrumda değil, hiç vermesinler ama yarın bir gün benim ihtiyacım olduğunda onlar da bana yardımcı olacak mı? Esim de açıkca bilmiyorum dedi. En sonunda esim neden vermek istediğini söyledi. abisi eskiden esimin dersane masraflarını ödemiş ve sürekli lafını etmis. Ben onun bana yaptığını ona yapmayıp onu utandırmak istiyorum dedi. O zamanlar dediğim gibi borcumuz çok değildi. Esimin maasının belki 3 katı kadardı. Ben de dedim okay sen nasıl istersen öyle olsun. aslında içten içe abisi bu teklifi kabul etmez diye düsünüyordum. yani ben edemezdim en azından. ama yok.. hiç tanıdığım o “karakterli, babacan” insanlar değillermis. direkt atladı. ve o parayı da 20-50-30-15 gübi saçma sapan taksitle ödedi. benim kan beynime sıçradı o dönem. esim bana karşı inanılmaz mahcup oldu. aldığımız parça parça para da ya cocuk tedavimiz için hastanelerde ya da esimin borclarına gitti. sadece bir 50 bin ile kendime bilezik yaptım. paraya ihtiyacımız olur kenarda bir seyler olsun diye.
en son gecen nisan ayı oldu artık evleneli 1 yıl olmus hala 50 bin borcu var bize. bizim de memlekete gitme niyetimiz var ama esimin maası yatmadan 1 hafta önce gidicez. yani para yok. aradı esim parayı istedi. bu arada esimin abileriyle ortak bir şirketleri var. kalktı abisi dedi ki senin şirkete 35 bin borcun var bu paradan düselim onu. esimin kan beynine sıçradı. dedi ben sana param yok diyorum sen kalkıp benim sana olan borcumu karımın altınlarından almaya calisiyorsun. kes o paradan 35 bini, geri kalan 15i de hemen yolla. bir daha da o şirket için benden 5 krş istemeyin dedi.
Bu arada şirket açılalı 4-5 yıl oldu. esim maasının coğunu uzun süre makine taksitlerine ödedi zaten. ama 5 krş para almadı şirketten. diğer 2 abisi de maaş alıyor sadece güya. günahları boyunlarına ama benim içime o iş de sinöiyor. tüm hesap tek bir kişinin elinden geciyor. o şunu kazandık diyor herkes de mecbur kabul ediyor. saçma sapan bir sistem.
abisi o 15 bini yine göndermedi. şaka gibi ama değil işte… ben de biriktirdiğim altınları esime verdim. cünkü onların esimiz ezdiğini, böyle davrandıklarını gördükçe artık ben de gurur meselesi yaptım. kalktık gittik paşalar gibi de tatil yaptık, yedik, içtik. 1 yılda biriktirdiğim tüm altınları orda harcadık ama zerre pişman olmadım. abisi de kalkıp bir kez sormadı “ya sizin paranız yoktu, nasıl geldiniz?” ben zaten onu da esini de genel olarak hep görmezden geldim. kv kalıyorduk ikimiz de ben her sabah esimi alıp çıktım. beraber bir kez kahvaltı bile etmedim.
Sonra esimle konustuk ve ben açıkca söyledim. artık abinden 1 lira be para alırım, ne de benim evimden onlara para gidecek. O sirketi de naparlarsa yapsınlar ama benim hakkım onlara helal değil dedim. bunlar esim düğünde bana kendi isteğiyle ekstra takı yaptı diye düğünümden beri konusan insanlar. yengesi bile kalkıp “ne gerek vardı masraf oldu” dedi esime. neyse ben yine dediğim gibi bir gün bile ağzımı açıp bir sey demedim bunlara. hüç muhatap olmadım.
Ama son zamanlarda hamilelikle de birlikte car olan borc bana çok ağır gelmeye ve esimin ailesinin yaptıkları daha çok zoruma gitmeye başladı. Onlara bir şey diyemiyorum. Bir kez söyledim abisi hemen “herkes yerini bilsin” vs muhabbetlerine girdi. esim sağ olsun beni savundu falan abisi de hemen geri adım attı ama ben muhatap olmak istemiyorum. Ama dediğim gibi çok da doldum.
1-2 hafta önce abimle görüsüyorduk. ve ben boş bulunup ya da bilmiyorum bile isteye abime tüm bunları anlattım. esim normalde bunu yaptığımı bilse çok rahatsız olur ama napayım?? borcumuz olduğunu, ailesinin esimi çok ezdiğini ve artık bıktığımı vs söyledim.
benim ailemin durumu iyi bu arada. esimin ailesinin durumu da iyi aslında ama onlarda daha çok herkes kendine. benim ailem her seyi sıfırdan birlikte emek vererek yaptığımız için her sey daha ortak görülür. abim direkt isterseniz bir arabayı gelin alın vs dedi. ben dedim yok hani öyle zor bir durumda değiliz zaten. sadece ben sıkıldım sürekli böyle seylerle yasamaktan.
bu arada gercekten de tamam borcumuz cocuktan sonra daha çok baskı oluşturuyor, bir an önce bitirmek istiyoruz ama Allahıma binlerce şükür hüçbir seyimiz de eksik değil. her seyin en güzelini, en iyisini yiyip istediğimiz şekilde yaşıyoruz kendi çapımızda. Sadece her seyi hesaplamaya başladık artık. Bu da zaten çoğu ailenin yaşayış şekli ve tüm ailelerin de yapması gereken bir şey.
Dediğim gibi beni dolduran sey 5 krş faydaları bana gecmeyen insanların kalkıp hayatımın her alanına yorum yapması. Hamile kaldığım için bile kalkıp “ne büyük iş çocuk yapmak!! me aceleleri vardı?” tarzında konustular. 6.haftada lekelenme yasadığımda aynı kişi esimi arayıp “takmayın kafaya olacağı buymuş” falan dedi. sanki cocuk düstü!! esim de “neden üzüleyim ki bir sey olmadı ki?” falan dedi. çünkü ödleri kopuyor esim çocuk oluyor diye ipleri koparır da şirketten ayrılır diye.
Ayy ne uzattım konuyu
Sanırım içten içe esimin de bu konuda bir aksiyon almamasına sinirleniyorum. Tek basına canı çıktı yemin ederim. Her seye yetmeye çalışıyor. Gecen gün gece bi gözümü açtım baktım tepemde dikilmiş beni izliyor. Noldu dedim. İyi ki seninle evlendim, başkasıyla evlenseydim bu kadar borçla kaçardım dedi jfkfkf dedim hayırdır kaçmayı mı düsündün bütün gece
Konu da nerden yine depreşti derseniz.. az önce abim aradı paran var mı? göndereyim mi dedi… zoruma gitti. ailem bana ve benden sebep esime bu kadar destek olurken esimin ailesinin desteğini beklememe rağmen sürekli kçstek olup esimi aşağı görmeleri.. hakatteği değeri vermemeleri.. onlara olan zaafını kullanarak ondan faydalanmaları.. bu arada ortamda baksanıx hepsi esimden çekinir. onun yüzüne hepsi iyidir. ama arkasından bana bile kötülerler
Aslında uzun zamandır aklıma takılan bir konu bu ve sanırım biraz konuşmaya ihtiyacım var.
Evlendiğimizden beri esimin üzerine olan borçlarımız var. Aslında ilk evlendiğimizde çok daha azdı. Ama o “yeni evlendik bir yıl istediğimiz gibi yaşayalım” heyecanıyla katlamdıkça katlandı borcumuz. Bu arada ben esime ilk evlendiğimizde gel altınların bir kısmıyla tüm borcu kapatalım teklifi yaptım hatta tekliften de öteye gidip inanılmaz ısrarlar ettim. Ama esim sadece nakit olan 80 bini kabul etti. Nakit parayla borç ödenmezmiş (ekonomi dehası yaw)
Sonrasında zaten bilenler var burda başka konulara attığım yorumlardan. düğünden 2 ay falan sonra abisi araba almak için altınları istedi. ve 1-2 aya geri yapıcam dedi. ben de ok dedim (kıııızz o zamanlar daha safımmö, salağımmm)
Aradan bi kaç hafta gecti ve esim gelip bana dedi ki “altınları para olarak alsam abimden olur mu?” 2-3 gün boyunca geceleri uyumayıp bunu tartıştık. o dönem kendimi para düskünü biri gibi hissettim. esimin ilk günler tek savunması “onlar benim abim”. En son dedim para umrumda değil, hiç vermesinler ama yarın bir gün benim ihtiyacım olduğunda onlar da bana yardımcı olacak mı? Esim de açıkca bilmiyorum dedi. En sonunda esim neden vermek istediğini söyledi. abisi eskiden esimin dersane masraflarını ödemiş ve sürekli lafını etmis. Ben onun bana yaptığını ona yapmayıp onu utandırmak istiyorum dedi. O zamanlar dediğim gibi borcumuz çok değildi. Esimin maasının belki 3 katı kadardı. Ben de dedim okay sen nasıl istersen öyle olsun. aslında içten içe abisi bu teklifi kabul etmez diye düsünüyordum. yani ben edemezdim en azından. ama yok.. hiç tanıdığım o “karakterli, babacan” insanlar değillermis. direkt atladı. ve o parayı da 20-50-30-15 gübi saçma sapan taksitle ödedi. benim kan beynime sıçradı o dönem. esim bana karşı inanılmaz mahcup oldu. aldığımız parça parça para da ya cocuk tedavimiz için hastanelerde ya da esimin borclarına gitti. sadece bir 50 bin ile kendime bilezik yaptım. paraya ihtiyacımız olur kenarda bir seyler olsun diye.
en son gecen nisan ayı oldu artık evleneli 1 yıl olmus hala 50 bin borcu var bize. bizim de memlekete gitme niyetimiz var ama esimin maası yatmadan 1 hafta önce gidicez. yani para yok. aradı esim parayı istedi. bu arada esimin abileriyle ortak bir şirketleri var. kalktı abisi dedi ki senin şirkete 35 bin borcun var bu paradan düselim onu. esimin kan beynine sıçradı. dedi ben sana param yok diyorum sen kalkıp benim sana olan borcumu karımın altınlarından almaya calisiyorsun. kes o paradan 35 bini, geri kalan 15i de hemen yolla. bir daha da o şirket için benden 5 krş istemeyin dedi.
Bu arada şirket açılalı 4-5 yıl oldu. esim maasının coğunu uzun süre makine taksitlerine ödedi zaten. ama 5 krş para almadı şirketten. diğer 2 abisi de maaş alıyor sadece güya. günahları boyunlarına ama benim içime o iş de sinöiyor. tüm hesap tek bir kişinin elinden geciyor. o şunu kazandık diyor herkes de mecbur kabul ediyor. saçma sapan bir sistem.
abisi o 15 bini yine göndermedi. şaka gibi ama değil işte… ben de biriktirdiğim altınları esime verdim. cünkü onların esimiz ezdiğini, böyle davrandıklarını gördükçe artık ben de gurur meselesi yaptım. kalktık gittik paşalar gibi de tatil yaptık, yedik, içtik. 1 yılda biriktirdiğim tüm altınları orda harcadık ama zerre pişman olmadım. abisi de kalkıp bir kez sormadı “ya sizin paranız yoktu, nasıl geldiniz?” ben zaten onu da esini de genel olarak hep görmezden geldim. kv kalıyorduk ikimiz de ben her sabah esimi alıp çıktım. beraber bir kez kahvaltı bile etmedim.
Sonra esimle konustuk ve ben açıkca söyledim. artık abinden 1 lira be para alırım, ne de benim evimden onlara para gidecek. O sirketi de naparlarsa yapsınlar ama benim hakkım onlara helal değil dedim. bunlar esim düğünde bana kendi isteğiyle ekstra takı yaptı diye düğünümden beri konusan insanlar. yengesi bile kalkıp “ne gerek vardı masraf oldu” dedi esime. neyse ben yine dediğim gibi bir gün bile ağzımı açıp bir sey demedim bunlara. hüç muhatap olmadım.
Ama son zamanlarda hamilelikle de birlikte car olan borc bana çok ağır gelmeye ve esimin ailesinin yaptıkları daha çok zoruma gitmeye başladı. Onlara bir şey diyemiyorum. Bir kez söyledim abisi hemen “herkes yerini bilsin” vs muhabbetlerine girdi. esim sağ olsun beni savundu falan abisi de hemen geri adım attı ama ben muhatap olmak istemiyorum. Ama dediğim gibi çok da doldum.
1-2 hafta önce abimle görüsüyorduk. ve ben boş bulunup ya da bilmiyorum bile isteye abime tüm bunları anlattım. esim normalde bunu yaptığımı bilse çok rahatsız olur ama napayım?? borcumuz olduğunu, ailesinin esimi çok ezdiğini ve artık bıktığımı vs söyledim.
benim ailemin durumu iyi bu arada. esimin ailesinin durumu da iyi aslında ama onlarda daha çok herkes kendine. benim ailem her seyi sıfırdan birlikte emek vererek yaptığımız için her sey daha ortak görülür. abim direkt isterseniz bir arabayı gelin alın vs dedi. ben dedim yok hani öyle zor bir durumda değiliz zaten. sadece ben sıkıldım sürekli böyle seylerle yasamaktan.
bu arada gercekten de tamam borcumuz cocuktan sonra daha çok baskı oluşturuyor, bir an önce bitirmek istiyoruz ama Allahıma binlerce şükür hüçbir seyimiz de eksik değil. her seyin en güzelini, en iyisini yiyip istediğimiz şekilde yaşıyoruz kendi çapımızda. Sadece her seyi hesaplamaya başladık artık. Bu da zaten çoğu ailenin yaşayış şekli ve tüm ailelerin de yapması gereken bir şey.
Dediğim gibi beni dolduran sey 5 krş faydaları bana gecmeyen insanların kalkıp hayatımın her alanına yorum yapması. Hamile kaldığım için bile kalkıp “ne büyük iş çocuk yapmak!! me aceleleri vardı?” tarzında konustular. 6.haftada lekelenme yasadığımda aynı kişi esimi arayıp “takmayın kafaya olacağı buymuş” falan dedi. sanki cocuk düstü!! esim de “neden üzüleyim ki bir sey olmadı ki?” falan dedi. çünkü ödleri kopuyor esim çocuk oluyor diye ipleri koparır da şirketten ayrılır diye.
Ayy ne uzattım konuyu
Sanırım içten içe esimin de bu konuda bir aksiyon almamasına sinirleniyorum. Tek basına canı çıktı yemin ederim. Her seye yetmeye çalışıyor. Gecen gün gece bi gözümü açtım baktım tepemde dikilmiş beni izliyor. Noldu dedim. İyi ki seninle evlendim, başkasıyla evlenseydim bu kadar borçla kaçardım dedi jfkfkf dedim hayırdır kaçmayı mı düsündün bütün gece
Konu da nerden yine depreşti derseniz.. az önce abim aradı paran var mı? göndereyim mi dedi… zoruma gitti. ailem bana ve benden sebep esime bu kadar destek olurken esimin ailesinin desteğini beklememe rağmen sürekli kçstek olup esimi aşağı görmeleri.. hakatteği değeri vermemeleri.. onlara olan zaafını kullanarak ondan faydalanmaları.. bu arada ortamda baksanıx hepsi esimden çekinir. onun yüzüne hepsi iyidir. ama arkasından bana bile kötülerler