- 3 Mart 2023
- 2.528
- 7.861
-
- Konu Sahibi obenimcanim
- #41
o zaman 2. ye karşı vicdan azabı duymayacak mısınız
o zaman 2. ye karşı vicdan azabı duymayacak mısınızHem benim de abim ablam yok ve çok eksikliğini hissediyorum hep de anneme demişimdir keşke bir kardeşim olsaydı tek olmak hayatta yalnız olmak gibi geliyor bana. Bir sebep bu bir sebep de iyileştim ve yapamadığım hissettiremedigim anneliği sıfırdan yaşamak ve yaşatmak istiyorum. Ümitsiz de yaşanmıyor çünkü niyeyse hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Ama buradaki objektif düşünceler de benim farklı açıdan bakmamı sağladı bir yandan
Evet evet ben de sizin gibiydim işte ilk zamanlar. Çevremdeki anneler büyük kadınlar sosyal medyada gördüklerim vs vs çok çok etkiledi beni. Ben de o zaman sevemiyorum istemiyorum diye düşüne düşüne bu hale geldim malesef. Siz ne güzel rayına oturtmussunuz bense takıntılı halim yüzünden isler sarpa sardı içinden çıkılmaz bir hal aldı. Eşim de hep ileride olsun diyor bense iyileştiğim andan beri günden güne artan bir istekle 2.bebegi düşünüyorum. Ama haklısınız annelik yanımi ilk bebeğimle doldurmam lazım sanırımağır bir depresyon geçirmedim ama ben de kalbim de acaba sevmiyor muyum şüphesi çok duydum
düşündüm de bunun sebebi her şeyi abartan sosyal medya anneleri,
herkes yazmış, meğerse öncesinde nefes alamıyormuşum , sen geldin yaşadığımı hissettim
senden önce ben bir hiçim vb. vb.
diyorum ben neden bu kadar derin cümleler kuramıyorum demek ben iyi bir anne değilim, demek ben sevmiyorum oğlu
kendime epey yüklendim, sonra kendimi hayattan soyutlayınca rayına oturdu, beklentinizi düşük tutarsanız hayal kırıklığınız da o denli düşük olur
belki yapınız benim ki gibi, aşırıcı değildir ve ikinci cocuktada bu duygunuz olacak ve siz kendinize çok yükleceksiniz
iki cocugum arasında 6 yaş var ve bana göre abartılacak biaralık değil, 1 sene daha oğluna zaman ayır ve onunla bu huzurlu zamanları değerlendir
zira sıfırdan uykusuzluk + okul çağı gelen bir cocukla hayat cok
İleride pişman olmaktan korkuyorum ama hep bir kardeşi olsa nasıl olurdu diye düşünürüm gibi geliyor yanlış mı düşünüyorum şu an bilmiyorumKendi adıma söylüyorum, ben olsam asla böyle bir riske girmem.
Annemin majör depresyon uzantili bipolara yatkın bir rahatsızlığı var yaklaşık 30 yıldır. Yani anneden yana da yatkınlığım var malesef. İlk tanım pospartum depresyondu. Zamanla bu duruma anksiyete ve obsesiflik eklendi. Uzantı şeklinde yani. Ama şu an iyiyim3 yıl çok uzun bir süre. Teşhisiniz lohusa depresyonu mu kesin?
Sırf bu hisleri tatmin etmek için yedek çocuk yapar gibi ikinciyi düşünmek çok bencilce değil mi? İlki yalniz kalmasın, kardeşi olsun, sofram kalabalık olsun neden çünkü kalabalik ailelere özendim diyerek. Bu sebep ile yapmayın bu hem size hem cocugunuza hemde yeni doğana çok büyük bir haksızlik. 1 sene iyilesme dönemi için cok yeni. Eğer iyiseniz cocugunuzun duygusal anlamda açık kalan yerlerini kapatın 0-3 yaşı telafi edin. Uzun süre ilaç kullanmissiniz depresyonun tekrarlama olasılığı yüksek, tekrarlamazsa kacirdiginiz anlar vicdani yük olarak size gelebilir. Sizin hic bir suçunuz yok bunu sakın unutmayin bu olacaksa önüne gecilmeyen bazen gecmis travmalarin tetikledigi bir sey. Eğer anneliği bir butun olarak sevdiysen tam iyilestiginde tekrar dusun fakat yukardaki hic bir sebebe tutunmadan sadece bir kez daha anne olmak icin , yapabilcegine inandigin icin olsun. Yasında uygunsa hic acele etme biraz daha tadini cikart bi bak bakalim ilacları birakinca nasil olacak, travmalarin varsa içsel iyilesmeyi tavsiye ederim cocukluk doneminde yüzlesmek vs gibiTek çocuğum ben ve eksikliğini çok hissettim hayatım boyunca. Belki de bu eksikliğim ağır basıyor böyle bir dusuncemde
Evlatlık da alabilirsiniz. Birkaç yıl lohusa depresyonu çok büyük bir süre.Hem benim de abim ablam yok ve çok eksikliğini hissediyorum hep de anneme demişimdir keşke bir kardeşim olsaydı tek olmak hayatta yalnız olmak gibi geliyor bana. Bir sebep bu bir sebep de iyileştim ve yapamadığım hissettiremedigim anneliği sıfırdan yaşamak ve yaşatmak istiyorum. Ümitsiz de yaşanmıyor çünkü niyeyse hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Ama buradaki objektif düşünceler de benim farklı açıdan bakmamı sağladı bir yandan
Ne desem bilemedim gerçekten haklısınız. Bilmediğim bir duyguda beni peşinden sürüklüyor sanki. Çünkü tek çocuk olmayı hiçbir zaman istemedim ve hep bir ablam kardeşim olsun hayaliyle büyüdüm ben. Belki de bu eksikliği çocuğum da yaşamasın istiyorumSiz o şekilde hissetmiş olabilirsiniz dogrudur. Ancak bu çocuğunuzun da öyle hissedecegi anlamına gelmiyor, tek çocuk olmaktan memnun birçok kişi var.
Ek olarak, çocukken sahip olmak istediğiniz şeyi çocukken istediniz. Onu gerceklestirecek yetişkin olamayabilirsiniz. Bunu kabulllenmelisiniz.
Annelik demek 0-5 yas arasi bebek büyütmek demek değildir. Açıkçası cok çok yanlış bir algı bu. Sizin hala bir çocuğunuz var 5 ten sonrasına katkı saglayin. Zamana uyum sağlayan saksı gibi yetinmeyen bir çocuk yetistirebilirseniz öpün başınıza koyun ve mutlu da olun zaten. 20 30 sene öncesi ve o zamanın isteklerine göre karar vermeye çalışmak çocuklara da büyük haksızlık, kendinize de gereksiz iş, yapmayın.
Son bir yıldır yaptığım bu zaten. Ama bir yandan da bilemediğim yapamadığım anneliği tekrar yaşamak istiyorum. Çünkü ben bebeğimin bebekligini bile hatırlayamıyorum1. Çocuğa yapamadıklarınızı 2.çocuğa yapmak istiyorsunuz ya hani keşke çocuğuma ilk yıllar hastalığım yüzünden yakın olamadım şimdi bunları telafi etmem lazım deyip ona adasanız kendinizi.
Şöyle düşünün, doğuracak olan siz olduğunuz müddetçe hayatınız boyunca bu risk var. "5 yıl daha beklersem lohusa depresyonu yaşamam" gibi bir şey söz konusu değil yani...Yani hiçbir zaman mı yapmayı düşünmemeliyim sizce. Kardeşi olsun çok istiyorum bu da oğluma acımasızlık olmaz mı.
Bu forumda iyi ki tek çocuğum hayatımdan çok memnunum diye dile getirenler var, her tek çocuk hayatından şikayetçi olmuyor.Ne desem bilemedim gerçekten haklısınız. Bilmediğim bir duyguda beni peşinden sürüklüyor sanki. Çünkü tek çocuk olmayı hiçbir zaman istemedim ve hep bir ablam kardeşim olsun hayaliyle büyüdüm ben. Belki de bu eksikliği çocuğum da yaşamasın istiyorum
İşte böyle düşünmek bencillik olur.bilemediğim yapamadığım anneliği tekrar yaşamak istiyorum.
Tekrar depresyon yaşarsan bu sefer oğlunun çocukluğunu çalmış olacaksınız demeniz ve böyle bir ihtimalin olması. Sanırım bu çok büyük bir vebal olurdu oğlum içinOğlunuza 3 sene boyunca inanılmaz bir haksızlık olmuş zaten. Yani sizin suçunuz olmasa dahi sonuçta o annelik şefkatini, ilgisini alamamış sizden. Şu an en 2. Çocuğunuzu yapar ve tekrar depresyon yaşarsanız bu sefer resmen ondan çocukluğunu çalmış olacaksınız. Zaten 0-3 yaş bile çok çok önemli. Bu hayatta kardeşten önce anne-baba önemli, öncelikle siz kaçırdığınız zamanı telafi edin.
Benim 2 oğlum var. 4.5 yaş ve 5 aylık. Ben depresyona girmedim. Gayet normaldi her şeyim. Ona rağmen 2 çocuğun çok zor bir psikoloji olduğunu düşünüyorum. Sadece kardeşi olsun diye tekrar annesiz kalma olasılığını göze almanız çok gereksiz
Düşünceleriniz için çok teşekkürler ben sanırım hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum pollyannalik oynuyorum yaniTecrübe kazanılacak birşey değil ki bu, uykusuz kalacaksınız rahat rahat iki yudum ekmek yiyemeyeceksiniz, kendinize vakit ayıramayacaksınız hele bir de bebek kolik olursa morarana kadar saatlerce ağlarsa bunların hangisini tecrübeyle halledeceksiniz? Bana kalırsa ateşle oynuyorsunuz. Sizin yerinizde olsam iyileşmemin keyfini evladımla çıkarırım bir üye de demiş annelik 0-5 yaş arasından ibaret değil kaybettiğiniz yılların acısını çıkartın birlikte.
Ya sizin yaşadığınız 1-2 aylık bir depresyon değil. 3 yıl sürmüş. Daha 1 senedir düzelmişsiniz, ki hala antidepresan kullanıyorsunuzİleride pişman olmaktan korkuyorum ama hep bir kardeşi olsa nasıl olurdu diye düşünürüm gibi geliyor yanlış mı düşünüyorum şu an bilmiyorum
Beklemeyi de düşünüyorum zaten yani ne zaman doğru zaman onu bilemiyorum. Bazı hanım arkadaşlar asla yapma demiş bu da bir ihtimal tabi ama ben şu an öyle düşünemiyorumkadın fıtratında biyolojik olarak farkında olmadan vücud istiyor,
ama siz bu evladınız ile bol bol vakit geçirin, ilk okul zamanı hayat farklılaşacak
o zaman düşünebilirsin, acele karar verip sonradan keşke deme.
bu süreçte tedavine devam edersin.
Ne desem bilemedim..İşte böyle düşünmek bencillik olur.
Sırf kendiniz yaşayamadınız diye dünyaya bir can daha getireceksiniz, ya yine aynı şeyler olursa? O bebeğin günahı ne?
sizi üzmek istemiyorum ama düşünceniz çok bencilce. istemeden de olsa bir çocuktan hayatının en önemli 3 yılını çalmışsınız ve son 1 yılda telafi ettiğinizi bunun yeterli olduğunu düşünüyorsunuz. o çocuk 5 yaşında. son 1 yıldır annelik yapıyorsanız hayatının yüzde 80 ininde yoktunuz demektir. bu da hemen yüzde 20 lik varlıkla telafi edilemezSon bir yıldır yaptığım bu zaten. Ama bir yandan da bilemediğim yapamadığım anneliği tekrar yaşamak istiyorum. Çünkü ben bebeğimin bebekligini bile hatırlayamıyorum