Şu an mesela düşündüğüm şeylerden biri oğlum kadar sevebilir miyim. Cunku oglumu hiçbir şeyle kıyas edemeyecek kadar cok seviyorum. Böyle bir olasılık da var tabii dediğiniz gibi ama bense tam tersine düşünüyorum şu anİkinci çocuğunuzda bu durum olmasa bile oğlunuzla aranızdaki bağdan çok daha güçlü bir bağ olacak ikinciyle.İkisine eşit davranabilecek misiniz?Aynı sevgiyi ikisinede verebilecek misiniz?İşin bide bu tarafı var.Eğer eşit olmazsa oğlunuzu duygusal olarak kaybedebilirsiniz.
Şöyle düşünün belki ilk çocuğunuzla doğru düzgün fotonuz yok.Ama ikinciyle olucak.Oğlunuzda bu kıskançlık yaratabilir.Size karşı nefret oluşturabilir onu sevmediğinizi istemediğinizi düşünebilir.
Ben de şu an böyle düşünüyorum yazılanlardan sonra. Çok teşekkürlerDepresyonunuz tekrarlarsa bu sefer iki çocuk etkilenecek. İlacı bıraktıktan sonra daha net karar verebilirsiniz. Bence acele etmeyin.
Hiç bu açıdan düşünmemiştim. Farkındalık oldu burda yazılanlar banaSadece bir yıldır iyiysen oglunla geçmiş zamanın telafisi mi yapmaya çalışsanız ki, çünkü ikinci çocuk ilk çocuğu ister istemez ihmal ettiriyor e sizde ki ilk çocuk zaten yeterince ihmal edilmiş, bence ilk çocuğa çok haksızlık olur
Asla yapmam diyemiyorum şu an ama ileride ne olur bilinmez. Tek bildiğim uzun bir süre askıya almak sanirimArkadaşım depresyon yatkınlığın varmış genetik geçiş var. İlk depresyon 3 gün , 3 ay değil 3 yıl sürmüş. Bir de ikinci bebek diyorsun. Hadi bu sefer daha da kötü olursan, çocuk deneme tahtası değil. Zaten ilk çocuğun 3 yılı gitmiş elinde olmasa da gene bir 3 yıl daha. İlk çocuğun araya gider. Bence asla deneme.
İkinci çocuğu daha çok sevebilirsiniz demek istemiştim.Çünkü bebekliğinde ilgileneceksiniz oğlunuzda bu rahatsızlığınız sebebiyle olmadı anneliği tam tadamadınız..Anneliği tam olarak ikincide yaşayacaksınız.Bu durum oğlunuza yeterince sevgi vermenizi engelleyebilir.Oğlunuzdan uzaklaşabilirsiniz.Buda anne oğul arasındaki bağı nasıl etkilerŞu an mesela düşündüğüm şeylerden biri oğlum kadar sevebilir miyim. Cunku oglumu hiçbir şeyle kıyas edemeyecek kadar cok seviyorum. Böyle bir olasılık da var tabii dediğiniz gibi ama bense tam tersine düşünüyorum şu an
Merhaba bende lohusa depresyonu yaşamış biri olarak size biraz açık sözlü olacağım nasılsa depresyondan çıkmışsıniz onun rahatlığıyla yazacağım :) kusura bakmayın şimdiden. Arkadaşım 1 değil 2 değil tam 3 yıl ağır bir süreç yasamissiniz üstelik bu süreci tek başınıza yaşamadınız eşiniz ve çocuğunuzla beraber yaşadıniz. Çocuğun kişiliğinin temellerinin oluştuğu en kritik dönemler bu yıllar yanlış anlamayin sizi suclamiyorum bunlar olabilir geldi geçti şimdi ise onarma vakti değil mi iyileştiniz ama siz başa sarmaya yelteniyorsunuz. Ya yeniden depresyona girerseniz ya bu 3 yılda öyle giderse? Bi kardesi olsun yeter ki mi? Kardeş herşey demek değil ben sizinki kadar uzun bir süreç geçirmedim ona rağmen bu riski göze alamıyorum tek çocukta kaldım. Allah sağlık sıhhat uzun ömür versin. Ben her zaman için nicelikten değil
Dediklerinizde haklısınız kesinlikle o yüzden kendimi savunurken zorlanıyorum.. bilmiyorum oğlum doğduğundan beri asla bidaha cocuk yapmam dedim yeminler ettim kendime ama sonra duzeldikten sonra içim yine bu duyguyla yanmaya başladı hem şimdi olabilecek ihtimallere karşı tedbirliyim diye düşündüm ama sanırım benim için daha çok erken. Herkesin ortak bir düşüncesi var o da oğlumla geçmişin yaralarını sarmak.. Ben bunu yapıyorum oglumu çok da seviyorum ama 2.cocuk sorumluluklariyla gelip oğluma ilgimi azaltabilir-mis. Bunu düşünemedim hep güzel tarafından bakmaya çalıştım her şey çok güzel olacak kafasindaydim. Ama sanırım uzun bir süre askıya almam lazım oglum küçüktü diye seviniyorum bir yandan. Yani küçük olmasının da avantajı varmış pek hatirlamiyordur. Ama şimdi büyüdü ve en ufak yanlışa,ilgisizlige karşı cevabım yok. Hatırlayacak yasta artık. Sizin çocuğunuz kac yasinda peki. Hiç mi düşünmüyorsunuz. Ben niye iyileştiğim gibi asla dediğim cocuk mevzusunu gündemime tekrar soktum nasıl oldu bilmiyorumMerhaba bende lohusa depresyonu yaşamış biri olarak size biraz açık sözlü olacağım nasılsa depresyondan çıkmışsıniz onun rahatlığıyla yazacağım :) kusura bakmayın şimdiden. Arkadaşım 1 değil 2 değil tam 3 yıl ağır bir süreç yasamissiniz üstelik bu süreci tek başınıza yaşamadınız eşiniz ve çocuğunuzla beraber yaşadıniz. Çocuğun kişiliğinin temellerinin oluştuğu en kritik dönemler bu yıllar yanlış anlamayin sizi suclamiyorum bunlar olabilir geldi geçti şimdi ise onarma vakti değil mi iyileştiniz ama siz başa sarmaya yelteniyorsunuz. Ya yeniden depresyona girerseniz ya bu 3 yılda öyle giderse? Bi kardesi olsun yeter ki mi? Kardeş herşey demek değil ben sizinki kadar uzun bir süreç geçirmedim ona rağmen bu riski göze alamıyorum tek çocukta kaldım. Allah sağlık sıhhat uzun ömür versin. Ben her zaman için nicelikten değil nitelikten yanayım
Eşim bana her zaman çok çok destekti tedavimin bu kadar uzun sürmesi de annemden gelen genlerimdeki depresyon yatkinligi. Belki bu olmasaydı bu kadar uzun sürmezdi bilemiyorum. Eşim çok yoruldu tükendiği zamanlarda oldu ama şu an benim bu isteğimi gördükçe olumlu bakmaya başladı. İlk zamanlar o da asla diyordu ama şimdi iyileştiğimi gördükçe ve bir de benim her şey çok güzel olacak kafasında olmam onu etkiledi belki de bilmiyorum. Doğum zamanını bile kendi iş hayatına göre planladı kışın çalışmıyor evde oluyor birlikte bakarız diye motive etmeye de başladı aslında. Ama yine diyorum ben hiç yaşadıklarımı hatirlamiyormuscasina çok pozitif bakıyordum ben bu konuma, dün bu konuyu burda açana kadar. Ama şimdi en ufak olumsuzluğa ne ben ne oğlum ne de eşim gelecek durumda. Uzun bir süre askıya aldım kendimce. Doktorumla daha ayrıntılı bir şekilde konuşmadım ama bende durum bu. İlginiz ve cevabınız için çok teşekkür ederim.Haddim olmayarak ikinci çocuk fikrinin size uygun olmayacağını düşünüyorum. Depresyon sizin hatanız değil ve çok sıkıntılı bir süreç. Hâli hazırda ilaç kullanıyorsunuz ve çocuğunuzla yeni yeni bağ kurmuşsunuz. Yeni bebek, tekrardan ruh gelgitleri, büyük çocuğa ilgi gösterme kaygısı, bebeğin ihtiyaçları hele kolik bir bebek olursa. Kardeş kıskançlığı belki büyüğün de değişecek psikolojisi. Büyük 5 yaşındaymış iki yıl sonra okula başlayacak onun kaygısı. Ben bunlarla çok fazla yıpranacağınızı düşünüyorum. Benim depresyon geçmişim yok. Normal bir gebelik ve lohusalık geçirdim. İkinci çocuk beni çok yıprattı ve büyükten çok daha zor bir çocuk. 2,5 yaşında çok çok yıprandım. Kendimi baz alarak konuşuyorum. Normal psikolojide bir insan olarak bu kadar zorlandıysam sizde bunu 10'a çarpmak gerek. Ama tabii siz bilirsiniz. Bizim diyeceklerimiz kendimizce fikirler. Eşiniz ve ailenizle ilişkiniz, size ne kadar destek olacakları vs bunlar çok belirleyici.
Bu forumda iyi ki tek çocuğum hayatımdan çok memnunum diye dile getirenler var, her tek çocuk hayatından şikayetçi olmuyor.
Benim cocugum da sizinki ile aynı yaşta ve nasip ama hiç düşünmüyorum. Maddi manevi imkanlarimi elimdekine ayırmayı düşünüyorum bende tek çocuğum sizin gibi. İçimde istek yok mu sizin gibi beni yoklayan elbetteki var ama mantigimi hemen devreye sokuyorum ilk yazdığım yorumdaki dediklerim gibi :)Dediklerinizde haklısınız kesinlikle o yüzden kendimi savunurken zorlanıyorum.. bilmiyorum oğlum doğduğundan beri asla bidaha cocuk yapmam dedim yeminler ettim kendime ama sonra duzeldikten sonra içim yine bu duyguyla yanmaya başladı hem şimdi olabilecek ihtimallere karşı tedbirliyim diye düşündüm ama sanırım benim için daha çok erken. Herkesin ortak bir düşüncesi var o da oğlumla geçmişin yaralarını sarmak.. Ben bunu yapıyorum oglumu çok da seviyorum ama 2.cocuk sorumluluklariyla gelip oğluma ilgimi azaltabilir-mis. Bunu düşünemedim hep güzel tarafından bakmaya çalıştım her şey çok güzel olacak kafasindaydim. Ama sanırım uzun bir süre askıya almam lazım oglum küçüktü diye seviniyorum bir yandan. Yani küçük olmasının da avantajı varmış pek hatirlamiyordur. Ama şimdi büyüdü ve en ufak yanlışa,ilgisizlige karşı cevabım yok. Hatırlayacak yasta artık. Sizin çocuğunuz kac yasinda peki. Hiç mi düşünmüyorsunuz. Ben niye iyileştiğim gibi asla dediğim cocuk mevzusunu gündemime tekrar soktum nasıl oldu bilmiyorum
Lütfen bütün ilgi ve enerjinizi oğlunuza verin.Oglumu sevemiyordum bırakın emzirmeyi kucağıma alıp öpmek bile içimden gelmiyordu. Şimdiki o masum yüzünü görünce çok çok üzülüyorum. Emzirmek bile iskenceydi 20 gün sürse bile. Haklısınız sanırım benim beynim hala benim hatalı olduğumu söylüyor çünkü çok eksik bıraktım bebekliginde oglumu. Benim hatam değil diye hep hatırlatmam lazım sanırım bunu kendime. Evet doktorum da bunu diyor tekrarlayabilir diye. Benim riskim daha yüksekmiş. Korkularım çok var ya yine olursa diye ama ne bileyim bir ümit yaşamak derler ya çok da istiyorum
Bu dediğinizde o kadar haklısınız ki.. Yazılan onca gorusten sonra kararımı verdim ilginiz ve geridönüşleriniz için sonsuz teşekkürler. Cevremdekiler ve ben hic bu acılardan bakmadık. Uzuun bir süre gündemimden uzaklaştırdım cocuk mevzusunu.ilki sizin elinizde değildi bilemezdiniz ama ikinci bebekte başınıza gelebilecekleri biliosunuz
Eşinizi dahi her şey iyi olacak diye ikna etmişsiniz. Oldu da iyi gitmedi, eşinizin dahi sizi terk etmeyeceğinin garantisi var mı?Eşim bana her zaman çok çok destekti tedavimin bu kadar uzun sürmesi de annemden gelen genlerimdeki depresyon yatkinligi. Belki bu olmasaydı bu kadar uzun sürmezdi bilemiyorum. Eşim çok yoruldu tükendiği zamanlarda oldu ama şu an benim bu isteğimi gördükçe olumlu bakmaya başladı. İlk zamanlar o da asla diyordu ama şimdi iyileştiğimi gördükçe ve bir de benim her şey çok güzel olacak kafasında olmam onu etkiledi belki de bilmiyorum. Doğum zamanını bile kendi iş hayatına göre planladı kışın çalışmıyor evde oluyor birlikte bakarız diye motive etmeye de başladı aslında. Ama yine diyorum ben hiç yaşadıklarımı hatirlamiyormuscasina çok pozitif bakıyordum ben bu konuma, dün bu konuyu burda açana kadar. Ama şimdi en ufak olumsuzluğa ne ben ne oğlum ne de eşim gelecek durumda. Uzun bir süre askıya aldım kendimce. Doktorumla daha ayrıntılı bir şekilde konuşmadım ama bende durum bu. İlginiz ve cevabınız için çok teşekkür ederim.
Sadece ben değil beni yıllardır takip eden doktorum da cocuk mevzusu için sıcak bakıyordu. Ama cocugun daha kücük bekleyelim biraz daha diyordu. Bilmiyorum belki de doktorumun boyle konusması beni yüreklendirdi.Eşinizi dahi her şey iyi olacak diye ikna etmişsiniz. Oldu da iyi gitmedi, eşinizin dahi sizi terk etmeyeceğinin garantisi var mı?
İki çocukla ortada kaldığınız bir hayat mı mutlu edici, yaninizda eşiniz ve oğlunuz olan bir hayat mı?
Yanlış anlamayın ama bence siz hayattaki gerçek olasılıkları hesaplamayi öğrenememiş birisiniz..belki de bu yüzden gercek hayatta bir sorun yasadiginizda size kal geliyor, yıllarda kitleniyorsunuz. Cunku bu böyle olmamaliydi diye kendinizi kandirmis oluyorsunuz.
Çocuktan önce ciddi düşünme ve hesap kitap yapma probleminiz var sizin bence. Eşiniz de size destek olmaya çalışıyor ama inanmayin. Her şey güzel olacak diye gaza getirdiginiz adamın yeniden depresyona girmeniz durumunda yani güzel olacaktı? Beni kandirdin yeter artık deme olasılığı da cok Yüksek.
Ayrıca gelecek istastistigi de bu şekilde yapılmaz.. gecmisiniz ortada, sizin içim her şeyin güzel olma ihtimali bu konuda %15 falan herhalde. %85 kötü olacak bir şeyi kabullenseniz daha iyi bir hayatınız olabilir.
Ne gerek var bilemedimHanımlar merhaba. Pospartum depresyon yaşayıp tekrardan hamilelik düşünen, bebeği olan var mı aranızda? Oğlum şu an 5 yaşına girmek üzere. Çok ağır bir lohusa depresyonu geçirdim. Hamileliğim harika olmasına rağmen ve isteyerek beklediğim bebeğim olmasına rağmen doğum sonrası bebeğimi istemedim malesef ve 20 gün emzirdikten sonra antidepresan kullanıp emzirmeyi sonlandirdim. Yaklaşık 3 yıl boyunca yavaş yavaş azalsa da bu bebeğimi kabullenememe durumu hep oldu. Çok şükür 1 yıldır iyiyim oglumu seviyorum düzeldim çok şükür. Ama ilaç kullanmaya devam ediyorum. Tekrar bebeğim olsun ve bu hatalarimdan ders alıp çok güzel bir bebeklik yaşasın bebeğim istiyorum. Ama korkularım var. Bir yandan diyorum acaba erken mi, biraz iyileşmenin tadını mi çıkarsam diyorum. Son 1 yıldır duzeldim şükür ilaç dozlarım da çok çok azaldı ama nuksetmemesi adına devam edicem bir süre. Doktorum da hamilelik düşüneceğim zaman kendi uygun gördüğü ilacımı kesecek yani tedavimden yana bir sıkıntım olmayacak inşallah. Size sormak istediğim sizce erken mi biraz daha mı beklemeliyim. Ki beklesem de illaki bir kardeşi olsun istiyorum. Ama korkularım var ya tekrar aynı şeyleri yaşarsam diye. Düşüncelerinizi ve varsa tecrubelerinizi yazarsanız çok sevinirim
Sanırım tam olarak hissettiğim şey bu. Dediklerinizin neredeyse tamamına katılıyorum. Evet benim de eve gelene kadar her şey çok güzeldi birden oldu benim de. Ve ben de korkuyordum noktasına virgülüne kadar doğru dedikleriniz sizi anlıyorum. Ben de oğlumun bebekligine doyamadım. Çok da seviyorum oglumu şükür bugünümüze ama kendi içimde hissedemedim hiçbir şeyi. Ne sevebildim ne tek başıma bakacak güvenim vardı ne de sukunetim çok acemiydim çok korkaktım. Beni en iyi siz anlarsınız. Bilmiyorum belki de içimde ukde kaldığı için anneliği tekrar sıfırdan tatmak istiyorum bilemiyorum. Zamanla sizin de isteğiniz olmadı mı peki. Ben ilk zamanlar asla derdim zamanla yumusadim meselaSadece dediğim gibi oğlumun bebekliğinin tadını yeterince çıkaramamışım gibi hishissediyorum