- 29 Eylül 2023
- 55
- 28
- 30
-
- Konu Sahibi obenimcanim
- #121
Ben de o kadar özlüyorum ki..
Ben de o kadar özlüyorum ki..Su an 7 yaşında ah bebekliğini o kadar çok özlüyorum ki,
Bende ilk oğlumda lohusa depresyonu geçirdim.Ozaman çok bilgim yoktu bu konular üzerinde ve kendimi suçladim yetemediğim için .Kendimi hep kötü anne olarak gördüm .İleride pişman olmaktan korkuyorum ama hep bir kardeşi olsa nasıl olurdu diye düşünürüm gibi geliyor yanlış mı düşünüyorum şu an bilmiyorum
Mesajiniz ve beni anladığınız için çok teşekkürler. Evet gerçekten çok istiyorum ama yapılan yorumlar biraz cesaretimi kırdı sizin ve bir kişi dışında olumlu yazan yok diyebilirim.. Allaha şükür iyiyim oğluma da yetebildigimi düşünüyorum ve şimdi olmasa bile ileride mutlaka yapmak istiyorum ama dediğim gibi ümidim kırıldı biraz daha beklemeye karar verdim.. bunun sebebi de yine ileride keşke dememek adına. Oğlumla ilgilenmemde ve sevmemde hiçbir şüphe yok ancak yakın cevremin de dediği biraz daha büyüsün sen de hem iyileşmenin tadını çıkar tarzında eşim de dahil öyle düşünüyordu aslında ama ben onu ikna etmiştim hemen istiyorum diye. Bakalim zaman neler gösterecek bize,hepimize. Siz nasilsiniz peki? Çocuğunuzla iletişiminiz, tekrar çocuk planlarınız ve ruh haliniz nasıl?Bende ilk oğlumda lohusa depresyonu geçirdim.Ozaman çok bilgim yoktu bu konular üzerinde ve kendimi suçladim yetemediğim için .Kendimi hep kötü anne olarak gördüm .
Hep içimde mükemmel anne olma istediği vardı onun için ne yapsam hırçın oluyordum çünkü mükemmel değildi .Hatta oğluma karşida agresif oluyordum beklediğim şekilde hareket etmediği için .
Ben bilinçsizdim ama siz artık tecrübelisiniz .
Herkes risk yazmış yapma yazmış.
Yazılanların terside olabilir artık kendinizi bildiğiniz için yönetebilirsiniz.Belkide bu sefer hiç depresyona düşmeyeceksiniz beklentiniz okadar yüksek olmadığı için .
Duygularınızı anlıyorum tekrar anne olma isteğinizi oglunuzun bir kardeşi olmasını ve bence bu riske değer.
Yerinizde olsam yapardık ikinciyi .
Yoksa ileride pişmanlık sizi kemirecek.
Asla o istek geçmiyor .
Sürekli düşünüyorsunuz acaba kardeşi olsaydı şimdi beraber oynarlardi ,
Gezerledi ,dertleşirlerdi ve hatta belki kavga ederlerdi .
Kimse bilemez ne olcağini evet belki birbirini sevmezler ,belki de çook severler birbirlerine sağ kolu eli olurlar.
İç sesinizi kalbinizi iyi dinleyin ..
Bence siz ikinci çocuğu çok istiyorsunuz ve tavsiyem yapın .
İnsanlar bu kadar ince düşünse bizler dünyaya gelmezdik bile .
Onca olumsuz mesaj üzerine nadir bir güzel mesaj ve temenni daha..İlk önce geçmişinizle barışmanızı ve almanız gereken dersi alıp dünü dünde bırakmanızı tavsiye ediyorum. Geçmişte ne yaşandıysa oldu bitti, geriye alamayız. Ama bugün bizim, bugün elimizden geleni yapabiliriz. Kendinizi suçlamayın, yaptığımız hatalara veya yapamadıklarımıza takılı kalmak bize hiçbir şey kazandırmadığı gibi olduğumuz yerde sayıp durmamıza bazen de daha da gerilemeye sebep olabilir. Bence şu an ilk öncelikle çekirdek ailenizle daha kaliteli, daha güzel vakit geçirmeye, aile ilişkinizi güçlendirmeye bakın. 2.çocuğu hemen düşünmeyin. Kendinize zaman tanıyın. Yeni yeni kendinizi iyi hissederken böyle büyük bir sorumluluğa girmek çok mantıklı bir karar olmaz diye düşünüyorum. Şu an oğlunuzla bağınızı güçlendirmek ikinize de iyi gelecektir bence. Eminim oğlunuzun bir kardeşten önce buna ihtiyacı var. O yüzden alelacele böyle bir şeye girişmeyin bence. Belki ilerleyen zamanlarda çok şey değişir belli mi olur?
Ve bu dediğinizde çok ama çok haklısınızŞu an oğlunuzla bağınızı güçlendirmek ikinize de iyi gelecektir bence. Eminim oğlunuzun bir kardeşten önce buna ihtiyacı var
yüzden alelacele böyle bir şeye girişmeyin bence. Belki ilerleyen zamanlarda çok şey değişir belli mi olur?
Malesef duyuyorsun... ben de ilk kızımda küçük bir depresyon geçirdim. Zaten az olan sütüm de gitti sonrasında herşeyi emzirememeye bağladım. Birde 2. Olup o da 27 ay emdi, sanki büyük olana haksizlik yapmışım gibi aci çektim bazen çok kez ağladım bu sebeptenBunları da düşünüyorum bir yandan şimdiden saçma bir düşüncem var. Oğlumda onun ilk zamanlarında yanında olamadım çok çok eksik kaldım şimdi tekrar bebeğim olursa yeni bebeğime yapıp ilk oğluma yapamadıklarımdan dolayı vicdan azabı duyar miyim diyorum
merhaba, bende çok isteyerek hamile kalmama rağmen pospartum geçirdim. sonrasında planlamadığım bir hamilelik yaşadım. hastalandım. sürekli ağlıyordum. kendimi öldürmeyi düşünüyordum. 7 haftalıkken kalbi durdu bebeğin. kürtaj oldum. sonrasında bebeği istediğimi fark ettim kendimi çok suçladım. şimdi üzerinden 3 yıl geçti. ilk kızım 5 yaşında. tekrar hamileliği düşünüyorum ama sizin gibi korkuyorum da. ya yine hastalanırsam, ya kimse yardım etmezse ya bebeğe zarar verirsem diye. yalnız değilsiniz bu konuda.Hanımlar merhaba. Pospartum depresyon yaşayıp tekrardan hamilelik düşünen, bebeği olan var mı aranızda? Oğlum şu an 5 yaşına girmek üzere. Çok ağır bir lohusa depresyonu geçirdim. Hamileliğim harika olmasına rağmen ve isteyerek beklediğim bebeğim olmasına rağmen doğum sonrası bebeğimi istemedim malesef ve 20 gün emzirdikten sonra antidepresan kullanıp emzirmeyi sonlandirdim. Yaklaşık 3 yıl boyunca yavaş yavaş azalsa da bu bebeğimi kabullenememe durumu hep oldu. Çok şükür 1 yıldır iyiyim oglumu seviyorum düzeldim çok şükür. Ama ilaç kullanmaya devam ediyorum. Tekrar bebeğim olsun ve bu hatalarimdan ders alıp çok güzel bir bebeklik yaşasın bebeğim istiyorum. Ama korkularım var. Bir yandan diyorum acaba erken mi, biraz iyileşmenin tadını mi çıkarsam diyorum. Son 1 yıldır duzeldim şükür ilaç dozlarım da çok çok azaldı ama nuksetmemesi adına devam edicem bir süre. Doktorum da hamilelik düşüneceğim zaman kendi uygun gördüğü ilacımı kesecek yani tedavimden yana bir sıkıntım olmayacak inşallah. Size sormak istediğim sizce erken mi biraz daha mı beklemeliyim. Ki beklesem de illaki bir kardeşi olsun istiyorum. Ama korkularım var ya tekrar aynı şeyleri yaşarsam diye. Düşüncelerinizi ve varsa tecrubelerinizi yazarsanız çok sevinirim
belki de yaşayamadığımız, o başklarında gördüğümüz anneliği yaşamak istiyorsunuz. bir nevi rövanşını almak gibi. ben kendi durumum böyle mi diye düşünüyorum bazen. ne zaman kucağında bebekle hayatı yaşayan, gülümseye, sohbet eden bir anne görsem için burkuluyor.Tek çocuğum ben ve eksikliğini çok hissettim hayatım boyunca. Belki de bu eksikliğim ağır basıyor böyle bir dusuncemde
Bu süreci yalnızca psikiyatrist ile geçirmeyin. Düzenli terapi almalısınız. Ayrıca siz zaten kararsızsınız ve bu kararsızlık yarın ne giysem tarzı basit bir kararsızlık değil, hayatınız, hastalığınızla ve çocuk isteğinizle ilgili bir çıkmazdasınız. Burdan çıkacak her ses işinizi zorlaştırır. Sakın çocuk yapma demek çok kolay, belki de yirmi yıl sonra bile acaba bir çocuğum daha olsa nasıl olurdu, çocuğumun bir kardeşi olsa nasıl olurdu diye düşüneceksiniz ve bu büyük bir vebal. Burda kimsenin size bu konuda tavsiye verme hakkı olduğunu düşünmüyorum. Süreci psikiyatr ve psikoloğunuz eşliğinde sürdürün, ikisi de hazır olduğunuzdan emin olunca siz de hala istiyorsanız kendinize bir şans verirsiniz.Psikiyatristim de iyi olduğumu söylüyor ama bir yandan çocuğumun daha küçük olduğunu biraz daha beklemem gerektiğini söylüyor. Ama bir daha sakın yapma gibi bir uyarıyla gelmedi hiç bana. Eşim her zaman yanımda o benim en büyük şansım zaten. O bana bıraktı bu kararı. Ona kalsa çok şey yaşadık zor süreçler.. korkuyor haliyle o da benim gibi
Tamam da böyle olması gerekmese insanlar en az 10 sene aralıkla hamile kalabilirdi mesela.ya da herkesin en fazla 1 çocuğu olabilirdi.ee işin doğası bu ki herkesin sürüsüne bereket çocuğu olabiliyor.dağama uyuyorum diye vicdan yapmışsınız.Malesef duyuyorsun... ben de ilk kızımda küçük bir depresyon geçirdim. Zaten az olan sütüm de gitti sonrasında herşeyi emzirememeye bağladım. Birde 2. Olup o da 27 ay emdi, sanki büyük olana haksizlik yapmışım gibi aci çektim bazen çok kez ağladım bu sebepten
Ben de o kadar özlüyorum ki..
Sanırım içimdekileri yazmışsınız. Duygularım ve dusuncelerim sanırım benim de bu yönde. Kendimi hazır hissettiğim an en kısa sürede psikoterapime devam edicem inşallah. Buradaki en kalbime ve mantigima uygun yorumu siz yazmışsınız yüreğinize sağlıkBu süreci yalnızca psikiyatrist ile geçirmeyin. Düzenli terapi almalısınız. Ayrıca siz zaten kararsızsınız ve bu kararsızlık yarın ne giysem tarzı basit bir kararsızlık değil, hayatınız, hastalığınızla ve çocuk isteğinizle ilgili bir çıkmazdasınız. Burdan çıkacak her ses işinizi zorlaştırır. Sakın çocuk yapma demek çok kolay, belki de yirmi yıl sonra bile acaba bir çocuğum daha olsa nasıl olurdu, çocuğumun bir kardeşi olsa nasıl olurdu diye düşüneceksiniz ve bu büyük bir vebal. Burda kimsenin size bu konuda tavsiye verme hakkı olduğunu düşünmüyorum. Süreci psikiyatr ve psikoloğunuz eşliğinde sürdürün, ikisi de hazır olduğunuzdan emin olunca siz de hala istiyorsanız kendinize bir şans verirsiniz.
Rica ederim, umarım sizin için her şey en hayırlısı olacak şekilde ilerlerSanırım içimdekileri yazmışsınız. Duygularım ve dusuncelerim sanırım benim de bu yönde. Kendimi hazır hissettiğim an en kısa sürede psikoterapime devam edicem inşallah. Buradaki en kalbime ve mantigima uygun yorumu siz yazmışsınız yüreğinize sağlık