Lohusa depresyonu sonrasi yeni bebek

Gurbetteyim kendi ailemden çok çok uzak bir şehirdeyim. Ve annemin kendine ozel rahatsizligi var malesef ilk bebegimde de yanimda yoktu bunda da olmayacak. Kayinvalidem var bir tek bebeğe ve bana ilk zamanlar bakabilecek. Çok şükür aramızda iyi onunla ama insanın kendi annesi gibi olmuyor. Bebeğimin ilk zamanlarında hep o vardı ama bebeğimi reddettiğim istemediğim için bebeğim ona çok düşkündü bu da bende aşırı bir kıskançlık oluşturmuştu. Yani çok tezat bir durum hem istemiyordum bebeğimi hem de kıskanıyordum. Yani bir süre içten içe kayinvalidemi çok kıskanmıştim. Şimdi de yine o gelecek ama şu an daha tecrübeliyim. Olabilecek tüm olumsuz ihtimallere karşı tecrübem var diye de düşünüyorum. Kısacası çok karışığım
Eşin sıkıştırmıyorsa bence ikinciyi düşünme. Tekrar ederse bu sefer 2 çocuk 1 eş evin işleri yine çok kötü olma ihtimalin var. 2 çocuk rahatsızlığı olmayan insanları bile zorluyor. Diğerine veremediğin sütünü sevgini 2. Ye de vermek istemeye bilirsin çünkü vicdanın girecek araya. Ya da büyükten daha da uzaklaşa bilirsin. Varsın 1 tane olsun anacığı sağlıklı mutlu huzurlu başında olsun.
 
Yani hiçbir zaman mı yapmayı düşünmemeliyim sizce. Kardeşi olsun çok istiyorum bu da oğluma acımasızlık olmaz mı.
Niye olsun? Siz tekrar aynı şeyleri yasarsaniz yeni doğan bebeğiniz ve oğlunuz da etkilenecek bu durumdan ikinci defa. Ve daha aklı her şeye eriyorken yaşayacak bunu.
Riske etmeye hiç gerek yok. Çocuğun en fazla ihtiyacı olan şey, sağlıklı, onunla bağ kurabilen anne ve babasının olması.
 
Bence bekleyin hatta yapmayın normal psikolojide ki insanlari bile bayağı yıpratıyor 2 çocuk
Beklemeyi de düşünüyorum ama hiç yapmamak oğluma karşı eksiklik diye düşünüyorum. Tek çocuğum bende çünkü. Bir ablam bir abim kardeşim olsun çok isterdim ben hep
 
Neden 2.cocuk? Sırf kardeş olsunlar diye 2.cocuk dünyaya getirmek zorunda değilsiniz ki. Belli ki ilkinde bile zorlanmissiniz, kabul edin işte. Hazır büyüyor ona odaklanın.
Hem benim de abim ablam yok ve çok eksikliğini hissediyorum hep de anneme demişimdir keşke bir kardeşim olsaydı tek olmak hayatta yalnız olmak gibi geliyor bana. Bir sebep bu bir sebep de iyileştim ve yapamadığım hissettiremedigim anneliği sıfırdan yaşamak ve yaşatmak istiyorum. Ümitsiz de yaşanmıyor çünkü niyeyse hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Ama buradaki objektif düşünceler de benim farklı açıdan bakmamı sağladı bir yandan
 
ağır bir depresyon geçirmedim ama ben de kalbim de acaba sevmiyor muyum şüphesi çok duydum
düşündüm de bunun sebebi her şeyi abartan sosyal medya anneleri,

herkes yazmış, meğerse öncesinde nefes alamıyormuşum , sen geldin yaşadığımı hissettim
senden önce ben bir hiçim vb. vb.

diyorum ben neden bu kadar derin cümleler kuramıyorum demek ben iyi bir anne değilim, demek ben sevmiyorum oğlu
kendime epey yüklendim, sonra kendimi hayattan soyutlayınca rayına oturdu, beklentinizi düşük tutarsanız hayal kırıklığınız da o denli düşük olur

belki yapınız benim ki gibi, aşırıcı değildir ve ikinci cocuktada bu duygunuz olacak ve siz kendinize çok yükleceksiniz
iki cocugum arasında 6 yaş var ve bana göre abartılacak biaralık değil, 1 sene daha oğluna zaman ayır ve onunla bu huzurlu zamanları değerlendir

zira sıfırdan uykusuzluk + okul çağı gelen bir cocukla hayat cok :KK70:
 
Sizin elinizde olmasa bile 3 yıl çok uzun bir süreç çocuğunuz için arada boşluklar olmuştur. O boşlukları kapatmak olmalı asıl meselesiniz.
Siz ilkinde yapadım ikinci bebeğim farklı olacak gibi bir psikolojiye girmişsiniz ama doğru değil.
Aynı şeyleri yaşarsanız idama ağır atlatma ihtimaliniz yüksek.
Bu riskle yeniden çocuk sahibi olmayi istemek gayet bencilce geldi bana kusura bakmayın.
Hayir benim göremediğim ya da bakmak istemediğim taraftan bakıyorsunuz teşekkür ederim farklı görüşlere çok ihtiyacım var çünkü
 
Zaten bir tane çocuğunuz var gerek var mı? Ağır gelmiştir zor gelmiştir yeniden aynı şeyleri yaşama korkusu da aynılarını yaşatır.
Bana hamilelik zor geldi her gün ağlıyorum ağrı sızı içindeyim ikinciye tövbe ettim benlik değil gebelik şimdiden bile bir yeter bir daha aynılarını yaşamaya göze alamam
Benim hamileligim ve dogumum çok güzeldi ona rağmen sonrasında yaşadıklarım yeni bebeğe tövbe ettirdi asla dedim ama şimdi yine acaba diyorum. Yani sizinle farklı zamanlarda benzer duygular yaşamışız ama zamanla bu katı düşünceler yerini daha yumuşak durumlara bırakıyor sanki. Yoksa kimse 2.cocuga cesaret edemezdi sanki
 
Hem benim de abim ablam yok ve çok eksikliğini hissediyorum hep de anneme demişimdir keşke bir kardeşim olsaydı tek olmak hayatta yalnız olmak gibi geliyor bana. Bir sebep bu bir sebep de iyileştim ve yapamadığım hissettiremedigim anneliği sıfırdan yaşamak ve yaşatmak istiyorum. Ümitsiz de yaşanmıyor çünkü niyeyse hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Ama buradaki objektif düşünceler de benim farklı açıdan bakmamı sağladı bir yandan
Siz o şekilde hissetmiş olabilirsiniz dogrudur. Ancak bu çocuğunuzun da öyle hissedecegi anlamına gelmiyor, tek çocuk olmaktan memnun birçok kişi var.

Ek olarak, çocukken sahip olmak istediğiniz şeyi çocukken istediniz. Onu gerceklestirecek yetişkin olamayabilirsiniz. Bunu kabulllenmelisiniz.

Annelik demek 0-5 yas arasi bebek büyütmek demek değildir. Açıkçası cok çok yanlış bir algı bu. Sizin hala bir çocuğunuz var 5 ten sonrasına katkı saglayin. Zamana uyum sağlayan saksı gibi yetinmeyen bir çocuk yetistirebilirseniz öpün başınıza koyun ve mutlu da olun zaten. 20 30 sene öncesi ve o zamanın isteklerine göre karar vermeye çalışmak çocuklara da büyük haksızlık, kendinize de gereksiz iş, yapmayın.
 
Ne belli iyi olacakları birbirleriyle hiç iyi anlasmayabilirler sevmeyebilirler sırf biri yalnız kalmasın diye ikinciyi yapmak ikinciye bencillik bence
Onu da düşünüyorum yani anlasamayabilirler evet. Hep kalabalık ve sıcak ailelere özendim çünkü bizim aile bağımız hiç yoktu olmadı. Eşimin ailesi oyle değil ama 3 kardeşler ve cook bağlılar. Belki de onları böyle görmek beni daha da heyecanlandırıyor
 
Eşin sıkıştırmıyorsa bence ikinciyi düşünme. Tekrar ederse bu sefer 2 çocuk 1 eş evin işleri yine çok kötü olma ihtimalin var. 2 çocuk rahatsızlığı olmayan insanları bile zorluyor. Diğerine veremediğin sütünü sevgini 2. Ye de vermek istemeye bilirsin çünkü vicdanın girecek araya. Ya da büyükten daha da uzaklaşa bilirsin. Varsın 1 tane olsun anacığı sağlıklı mutlu huzurlu başında olsun.
Son yazdığınız içimi cız ettirdi çünkü gerçekten çok çok güzel bir temenni bu gözüm doldu resmen.. hayir hayir eşim hiç sıkıştırmiyor hatta ilk bebeğimdeki halimi gördüğü için istemiyor bile. Ama benim ümitlerim hayallerim var işte. Hep ya her şey daha farklı güzel olursa diyorum eşime. Eşim de en sonunda kararı bana bıraktı. Kendine güveniyorsan diyor şimdi.
 
Beklemeyi de düşünüyorum ama hiç yapmamak oğluma karşı eksiklik diye düşünüyorum. Tek çocuğum bende çünkü. Bir ablam bir abim kardeşim olsun çok isterdim ben hep
Oğlunuza 3 sene boyunca inanılmaz bir haksızlık olmuş zaten. Yani sizin suçunuz olmasa dahi sonuçta o annelik şefkatini, ilgisini alamamış sizden. Şu an en 2. Çocuğunuzu yapar ve tekrar depresyon yaşarsanız bu sefer resmen ondan çocukluğunu çalmış olacaksınız. Zaten 0-3 yaş bile çok çok önemli. Bu hayatta kardeşten önce anne-baba önemli, öncelikle siz kaçırdığınız zamanı telafi edin.

Benim 2 oğlum var. 4.5 yaş ve 5 aylık. Ben depresyona girmedim. Gayet normaldi her şeyim. Ona rağmen 2 çocuğun çok zor bir psikoloji olduğunu düşünüyorum. Sadece kardeşi olsun diye tekrar annesiz kalma olasılığını göze almanız çok gereksiz
 
Hem benim de abim ablam yok ve çok eksikliğini hissediyorum hep de anneme demişimdir keşke bir kardeşim olsaydı tek olmak hayatta yalnız olmak gibi geliyor bana. Bir sebep bu bir sebep de iyileştim ve yapamadığım hissettiremedigim anneliği sıfırdan yaşamak ve yaşatmak istiyorum. Ümitsiz de yaşanmıyor çünkü niyeyse hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. Ama buradaki objektif düşünceler de benim farklı açıdan bakmamı sağladı bir yandan
Kardeşin kalleş olmayacağı da garanti değil maalesef. Çevremdeki kardeşlerin çoğu ya ortalama ya da çok kötü ilişkilere sahipler. Buradaki konulardan bile okuyabilirsiniz. Çevremde keşke tek çocuk olsaydım diyen çok yetişkin var. İyi kardes çok büyük bir şans ama düşük bir olasılık maalesef. Eğer depresyonunuz tekrarlarsa bu sadece küçük bebek için değil oğlunuz içinde kötü olur. Bence çocuk düşünmeden önce psikoloğunuz/psikiyatristinizin profesyonel görüşünü alın.
 
Niye olsun? Siz tekrar aynı şeyleri yasarsaniz yeni doğan bebeğiniz ve oğlunuz da etkilenecek bu durumdan ikinci defa. Ve daha aklı her şeye eriyorken yaşayacak bunu.
Riske etmeye hiç gerek yok. Çocuğun en fazla ihtiyacı olan şey, sağlıklı, onunla bağ kurabilen anne ve babasının olması.
İleride kendi adıma da pişman olmaktan korkuyorum çünkü hep kalabalık ailelere ozenmisimdir annemden de babamdan yana da pek yüzüm gülmedi çünkü. Yaşayamadığım göremediğim aile kavramını ben yaşatmak istiyorum aslında içimde ukde kalan bir şeyler var telafi etmek istiyorum sanırım
 
Ve lütfen kendinizi suçlamayın. Bu bir sürü annenin yaşadığı bir durum. Hiçbir depresyon da yaşayan kişinin suçu değildir. Hastalık bu. Nasılki tansiyon hastası kendisini suçlamıyorsa siz de suçlamayın.
 
Bence çok erken bir senedir iyi olmaya başladım diyorsunuz.
Oğlunuzla geçen zamanların telafisini yapmak varken yine oğlunuzdan zaman çalacağınız bir bebeği hem de onun için motivasyonu ile yapmak yanlış.
Şu an kardeşe ihtiyacı yok. Aralarında beş yaş olmasında 8 olsun.
 
X