- 3 Mart 2016
- 18.150
- 76.557
- 598
Yorumları elimden geldiğince okudum ve farklı bir yerden, çok daha bencil bir yerden yorumlamak istiyorum konuyu. Çünkü depresyona girmediniz, girmeniz için itildiniz. Ancak çıkma kısmı, o anahtar kısmı sizin elinizde.
Uzuun uzun, karman çorman yazacağım siz, kendiniz için gerekeni almaya çalışın lütfen.
49 yaşındasınız, 22 senelik evlisiniz, basit bir hesapla 26-27 yaşlarında evlendiniz.
22 yıl, belki nezaketinizden, belki kendinizce iyiliğinizden, belki ailenizin sizi yetiştiği kalıp saygı düşüncesinden ondan bundan şundan ve yüzlerce gizli sebepler içinden birinden, birkaçından mütevellit; kvnize kendinizi ezdirdiniz. Ezildikçe sevilmek istediniz belki... Kızınızı temizliğine kadar gönderdiniz, kendiniz gidiyordunuz bel sorunu yaşamadan önce. Hizmetteydiniz... İçin için kötü muameleye de küstünüz.
Bu zaman bir patlama yaşadınız... O böreğe belki de 3000 kere "Yemem!" deme hakkına sahiptiniz, sahipsiniz çünkü çok fazla yediniz! 22 sene içinde, kvnizin çoğu davranışını yuttunuz, içinize içinize, hizmet ede ede ede...
Bugün, aklınız size sinyalini verdi. "Yeter" diyor. "Yeter kafana mecazen vurup durdular, hah bir de böye tık tık tık iyi günler şeklinde somut olarak da mı vuracaklardı, yeter, artık buna izin vermesen mi diyorum acaba?!" diyor.
Hayatınızın anahtarını elinizde tuttuğunuz bir zamandasınız. İster depresyon çukuruna doğru fırlatır, içine girer, tekrar bulmak için debellenir durursunuz aynı anahtarı, ister, o kilidi, şimdi, şu an silkelenir, ayağa kalkar büyük bir kararlılıkla açarsınız. 22 sene içinde, bir evlilik, kv, aile, saygı, aman hürmet, aman yardım edeyim, susayım, anadır vs vs... kaybettiğiniz, unuttuğunuz şahsiyetinizi.
Geri kazanmanızı temenni ederim. Bu tip şeyler insanların dönüm noktalarıdır ve iyi değerlendirilmelidir.
Kendinizi dinleyerek başlayın...
Uzuun uzun, karman çorman yazacağım siz, kendiniz için gerekeni almaya çalışın lütfen.
49 yaşındasınız, 22 senelik evlisiniz, basit bir hesapla 26-27 yaşlarında evlendiniz.
22 yıl, belki nezaketinizden, belki kendinizce iyiliğinizden, belki ailenizin sizi yetiştiği kalıp saygı düşüncesinden ondan bundan şundan ve yüzlerce gizli sebepler içinden birinden, birkaçından mütevellit; kvnize kendinizi ezdirdiniz. Ezildikçe sevilmek istediniz belki... Kızınızı temizliğine kadar gönderdiniz, kendiniz gidiyordunuz bel sorunu yaşamadan önce. Hizmetteydiniz... İçin için kötü muameleye de küstünüz.
Bu zaman bir patlama yaşadınız... O böreğe belki de 3000 kere "Yemem!" deme hakkına sahiptiniz, sahipsiniz çünkü çok fazla yediniz! 22 sene içinde, kvnizin çoğu davranışını yuttunuz, içinize içinize, hizmet ede ede ede...
Bugün, aklınız size sinyalini verdi. "Yeter" diyor. "Yeter kafana mecazen vurup durdular, hah bir de böye tık tık tık iyi günler şeklinde somut olarak da mı vuracaklardı, yeter, artık buna izin vermesen mi diyorum acaba?!" diyor.
Hayatınızın anahtarını elinizde tuttuğunuz bir zamandasınız. İster depresyon çukuruna doğru fırlatır, içine girer, tekrar bulmak için debellenir durursunuz aynı anahtarı, ister, o kilidi, şimdi, şu an silkelenir, ayağa kalkar büyük bir kararlılıkla açarsınız. 22 sene içinde, bir evlilik, kv, aile, saygı, aman hürmet, aman yardım edeyim, susayım, anadır vs vs... kaybettiğiniz, unuttuğunuz şahsiyetinizi.
Geri kazanmanızı temenni ederim. Bu tip şeyler insanların dönüm noktalarıdır ve iyi değerlendirilmelidir.
Kendinizi dinleyerek başlayın...
Son düzenleme: