merhaba, belki okumaya üşeneceksiniz belki de okursunuz bilemiyorum o size kalmış...
ben kızınız gibi bir çocukluk geçirmiş ve şuan 26 yaşında bir kadın olarak yazma ihtiyacı duydum...
kardeşlerim doğduğunda 8 yaşındaydım ve annem bunu hiçbir zaman kabul etmese de, geçmişte de hiçbir zaman fark etmese de şuan salim akılla diyebilirim ki, annesine çok düşkün ona aşık ondan ilgi ve sevgi bekleyen "kıskanç" bir çocuktum.
he kardeşlerimi de taparcasına seviyordum hala da öyle, asla onlara zarar vermedim, vermek istemedim de zaten onların küçük annesi olmak istedim hep...
annemin ikiz kardeşlerime hamile olduğunu bile bir başka komşumuzun benle yaşıt kızından öğrenmiştim...
annemin işi de zordu aslında çünkü dedim ya ben kıskanç ve zor bi çocuktum... bi de üzerine 2 tane bebek çok zor zamanlar geçirmişti eminim ki...
ben de bana düşkün olan halama yöneldim... tatillerde onun evinde kaldım. gidemediğimde evde küçük çaplı isyan başlattım...
çünkü halam beni serbest bırakan, bana çok iyi davranan yediğim yemekten içeceğim süte kadar önüme getiren, benimle dünyadaki tek çocukmuşum gibi ilgilenen keşke annem olsaydı dediğim bi kadındı...
bunu zaman zaman annemin de yüzüne söyledim o benimle ilgilenmedikçe ben ona bunu söyledim. canı acısın diye... boşlukta kaldıkça ben bu benzeri cümlelerle onu incittim... şuanki aklım olsa asla yapmazdım... açık açık anne benimle ilgilen derdim... anne beni de gör derdim... ama olmadı işte kısmet böyleymiş demekki...
halam dediğim insan da anneme olan şahsi gizli kinini öfkesini beni annemden uzaklaştırarak kusmuş böylece bi anne-kızın bağlarının yavaş yavaş seneler içinde kopmasıyla, gelin'den intikam almış bi insanmış ama bunu daha bir kaç ay önce öğrendim...
tabi annemin de bu konuda uzun süreye yayılmış şekildeki tutumu şu oldu: beni istemeyeni ben hiç istemem, benim doğurduğum beni istemiyor, annesiyim ama benden nefret ediyor ben de ondan nefret ediyorum vb. vb.
şuan berbat bi ilişkimiz var... hatta aslında yok bile... sadece oğlum var aramızda... ama ben de geçmişin pişmanlığıyla yaşıyorum...
neyse ; ben bunların etkisiyle mi bilmiyorum ama korkunç bir çocukluk korkunç bir ergenlik korkunç bir ilk yetişkinlik ve şuan olmasa da ilk zamanları korkunç olan bi evlilik yaptım... hamd olsun şuan evliliğim düzene girdi gibi, 22 aylık bi evladım var... ve onu asla bırakmıcam diyorum... o beni istemediğini sevmediğini söylese bile... afedersiniz yüz kızartıcı şeyler yapsa bile... hırsızlık katillik yapsa bile... bırakmam çünkü ben bırakıldım... hem de annem tarafından... öyle acı ki...
son olarak naçizane tavsiyem...
kızınıza sevgi hissettirin... mesela ufak tefek şeylerde ondan yardım isteyin; işe yaradığını hissettirin... ama bi yandan da o hiçbir işe yaramasa da onun annesi olduğunuzu ve onu asla bırakmayacağınızı hissettirin ne olur... elbette yapıyorsunuzdur aslında; hiç şüphem yok... ama daha çok yapın...inanın işe yarayacak...
ünlü bir düşünür bu konuyla ilgili demiş ki; sevgi herşeyin ilacıdır.
ona demişler ki; efendim ya işe yaramazsa?
düşünür gülerek demiş ki; o zaman dozu arttırın...
