Merhaba hanımlar. Eşimin memleketinde yaşıyoruz çocuğum oldu izne ayrıldım ve hayatımın en kötü 2 yılını geçirdim evladıma bakmak hasretiyle geçirdiğim bu zamanlar işe ara vermenin zorluğu (çünkü çalışmayı çok seviyorum ve evde durmak beni çok yıpratıyor)
Ve kayınvalidemgil ile sık görüşmekten o kadar bunalmıştımki geri işe döndüm bu sefer evladıma onlar baktıgı için yine çok fazla görüşüyoruz ama evde durduğum kadar değil çünkü vakit olmuyor. Şimdi yeniden hamileyim ve doğumuma az kaldı bu yaşadıklarımı düşündükçe ve yeniden yaşayacağımı düşündükçe çok yıpranıyorum. Evladıma çok güzel bakıyorlar ancak kendileri bakmak istedi ve karşılığını da elimizden geldiğince yapıyoruz. Evladım onları çok seviyor onlar evladımı.
Kayınvalidem annem annem diyor çocuğa, annene gidicen mi en çok kimi seviyorsun bize geldiklerinde sende gelecek misin ne zaman bizde kalmaya başlayacaksın durmadan yemeğe oturmaya çağırıyor çocuğu almaya gittiğimizde zorla çay koyar sofra kurar. Geçen hafta izinliydim ve durmadan hergün aradılar çocuk ne yapıyor özledik durmadan geldiler görmeye markete giderken uğruyorlar sürekli uğruyorlar. Diyorumya kimine göre dert kimine göre lütuf belki ama ben o kara günlerim yeniden geleceği için evlatlarımın başında duracağıma sevinemiyorum bile. Evimi hep toplu bırakmaya çalışıyorum olaki aniden gelirler diye ikramlık hazırda bulundurmaya çalışıyorum belki komik gelecek ama hayatım benim değil sanki. Aynaya bakınca kendime acıyorum gerçekten. Tam evladımı uyutuyorum mesela bir kahve yapıyorum kitabımı alıyorum elime birden kapı çalıyor kim kayınvalidemgil. Bunları yeniden yaşayacak olmak beni çok yıpratıyor eşimle ilk evladımda bunları yaşadığımız zaman çok konuştuk ama ne o bir şey yapabildi ne ben
Ve kayınvalidemgil ile sık görüşmekten o kadar bunalmıştımki geri işe döndüm bu sefer evladıma onlar baktıgı için yine çok fazla görüşüyoruz ama evde durduğum kadar değil çünkü vakit olmuyor. Şimdi yeniden hamileyim ve doğumuma az kaldı bu yaşadıklarımı düşündükçe ve yeniden yaşayacağımı düşündükçe çok yıpranıyorum. Evladıma çok güzel bakıyorlar ancak kendileri bakmak istedi ve karşılığını da elimizden geldiğince yapıyoruz. Evladım onları çok seviyor onlar evladımı.
Kayınvalidem annem annem diyor çocuğa, annene gidicen mi en çok kimi seviyorsun bize geldiklerinde sende gelecek misin ne zaman bizde kalmaya başlayacaksın durmadan yemeğe oturmaya çağırıyor çocuğu almaya gittiğimizde zorla çay koyar sofra kurar. Geçen hafta izinliydim ve durmadan hergün aradılar çocuk ne yapıyor özledik durmadan geldiler görmeye markete giderken uğruyorlar sürekli uğruyorlar. Diyorumya kimine göre dert kimine göre lütuf belki ama ben o kara günlerim yeniden geleceği için evlatlarımın başında duracağıma sevinemiyorum bile. Evimi hep toplu bırakmaya çalışıyorum olaki aniden gelirler diye ikramlık hazırda bulundurmaya çalışıyorum belki komik gelecek ama hayatım benim değil sanki. Aynaya bakınca kendime acıyorum gerçekten. Tam evladımı uyutuyorum mesela bir kahve yapıyorum kitabımı alıyorum elime birden kapı çalıyor kim kayınvalidemgil. Bunları yeniden yaşayacak olmak beni çok yıpratıyor eşimle ilk evladımda bunları yaşadığımız zaman çok konuştuk ama ne o bir şey yapabildi ne ben
