Cidden cok sasirdim.kadinin ekonomik ozgurlugu olmasi cok guzel ama erkegin agzindan bunlar cok tiksinc.gercekten uzuldm sizin icin.annesi kardeside calissin ozaman.evlerinin kredisini odesinler.belliki ailesine daha cok para tasimak icin sizin calismanizi istiyor ins guzel maasli bir is bulup yolunuza bakarsiniz.zira Allah korusun hayatin ne getirecegi belli olnaz elden ayaktan dusseniz lokmanizda gozu olur bu insanin.Herkese merhaba
Direkt konuya gireyim sizi yormadan. Evlenmeden önce özel sektörde haftada 45 saat (bazen 53 kadar çıkıyordu) çalışan bir hemşireydim. Gün aşırı 16 saat nöbet tutardım. Lojmanda kalırdım. Lojmanda hastanenin bahçesindeydi maksimum 5 dk işte olurdum. 3 yıl böyle çalıştım. Evlenince işi bıraktım. Ama evlendiğim için değil işte yaşadığım bir mevzu yüzünden. Yaklaşık 1.5 yıldır da çalışmıyorum. Eşimin geliri iyi. Evimiz kendimizin, araba da var. Ama eşim bulunduğumuz şehirde çakılı kalabilmesi için benim 3 yıl bir yerde sigortalı çalışmam gerektiğini söylüyor. Kendince haklı. Zaten eski işimden ayrılmasam çalışırdım ama şimdi öyle İyi maaşlı bir iş bulmam zor. Ve zaten gece vardiyasında 16-14 saat uykusuzlukla evliliği yürütebileceğime inanmıyorum. Bekarken bile ağır geliyordu bu çalışma saati bir sosyal hayatım yoktu şimdi evliyken daha zor geliyor. İşten çıkıp 8 saat uyuyup sonra yemek ev işi yapıp ertesi gün tekrar işe gidip birde üstüne bir gece evde olup bir gece olmayıp, haftada bir gün tatil ile evliliği yürütmek bana zor ve sıkıcı geliyor. Ama eşim bana oturduğun yerden yiyorsun, ben eşşek gibi çalışıyorum. Vasıfsızsın, ne işe yarıyorsun ki falan diyor kavga esnasında. Harcamalarım onu zora sokmuyor ama o istiyor ki biriksin. Harcamalarımdan rahatsız. Bunun yanı sıra annesi ve kardeşinin oturduğu evin kredisini ödüyor, annesine ayrı kardeşine ayrı bir bütçe ayırıyor her ay. Ama benim harcamalarım ona gereksiz geliyor. Git çalış kendi paranı çıkar diyor. Kapıyı çarpıp gitmek istiyorum. Bende çalışmak istiyorum ama eski çalışma sistemim ile bu evliliği yürütemem. Memur gibi sabah 8 akşam 5 işini bulmak da bizim sektör de çok zor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Eşime durumu izah ettim ama madem yürüyemiyorsın evlenmeseydin demeye getiriyor. Millet nasıl yürütüyor. Birsürü paramı yedin ve yiyorsun diyor. Kendimi çok eksik ve zayıf hissediyorum.
Psikoloğa gidiyordum 2 ay öncesine kadar 600 falan tutuyordu onunla birlikte toplam 1500 veriyor 2 aydın gitmiyorum yine de veriyor ilk ay hepsini harcadım ama bu ay sadece hamile kardeşime 400 tl gönderdim gerisi duruyor harcamadım harcayasın gelmiyor zaten.
Isine geri don ve kocandan da ayrilHerkese merhaba
Direkt konuya gireyim sizi yormadan. Evlenmeden önce özel sektörde haftada 45 saat (bazen 53 kadar çıkıyordu) çalışan bir hemşireydim. Gün aşırı 16 saat nöbet tutardım. Lojmanda kalırdım. Lojmanda hastanenin bahçesindeydi maksimum 5 dk işte olurdum. 3 yıl böyle çalıştım. Evlenince işi bıraktım. Ama evlendiğim için değil işte yaşadığım bir mevzu yüzünden. Yaklaşık 1.5 yıldır da çalışmıyorum. Eşimin geliri iyi. Evimiz kendimizin, araba da var. Ama eşim bulunduğumuz şehirde çakılı kalabilmesi için benim 3 yıl bir yerde sigortalı çalışmam gerektiğini söylüyor. Kendince haklı. Zaten eski işimden ayrılmasam çalışırdım ama şimdi öyle İyi maaşlı bir iş bulmam zor. Ve zaten gece vardiyasında 16-14 saat uykusuzlukla evliliği yürütebileceğime inanmıyorum. Bekarken bile ağır geliyordu bu çalışma saati bir sosyal hayatım yoktu şimdi evliyken daha zor geliyor. İşten çıkıp 8 saat uyuyup sonra yemek ev işi yapıp ertesi gün tekrar işe gidip birde üstüne bir gece evde olup bir gece olmayıp, haftada bir gün tatil ile evliliği yürütmek bana zor ve sıkıcı geliyor. Ama eşim bana oturduğun yerden yiyorsun, ben eşşek gibi çalışıyorum. Vasıfsızsın, ne işe yarıyorsun ki falan diyor kavga esnasında. Harcamalarım onu zora sokmuyor ama o istiyor ki biriksin. Harcamalarımdan rahatsız. Bunun yanı sıra annesi ve kardeşinin oturduğu evin kredisini ödüyor, annesine ayrı kardeşine ayrı bir bütçe ayırıyor her ay. Ama benim harcamalarım ona gereksiz geliyor. Git çalış kendi paranı çıkar diyor. Kapıyı çarpıp gitmek istiyorum. Bende çalışmak istiyorum ama eski çalışma sistemim ile bu evliliği yürütemem. Memur gibi sabah 8 akşam 5 işini bulmak da bizim sektör de çok zor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Eşime durumu izah ettim ama madem yürüyemiyorsın evlenmeseydin demeye getiriyor. Millet nasıl yürütüyor. Birsürü paramı yedin ve yiyorsun diyor. Kendimi çok eksik ve zayıf hissediyorum.
Valla size iyi de davranıyorsa ne iyi erkekler var.Bize gelenler bizden geçinme derdinde.Mutlulugunuzun devamını dilerim.Çok üzüldüm böyle denmesine. İnsan eşine bunları söyler mi? Ben de öğretmenin atanamadim henüz. Kendi kendime eksik hissedip ona da yansıtıyorum ama olur mu öyle şey der hep. Aylık ne kadar harcıyorsunuz ayıp olmazsa? Bana eşim 500 tl veriyor ama ben bitiremiyorum bile. Şahsi olarak bana veriyor sadece. Biŕ şey lazım olduğunda kendisi alır hep.
Senin yine iyiymiş 45 saat.Ben ayli k 60 saat fazlalikla haftada bir izin olmadan( ayda bir iki izin)çalışıyorum(kamuda)Aylik 40 saat fazladan az da calismadim.Bizim meslek bu calisma saatleriyle cok zor yıpratıcı.Resmen mutsuz ediyor.Bu mesleğin bir saat bile fazlası olmamalı.Hicbirmeslegin aslinda.Yasamaktan anlamiyorsun ki.Tukenmislik sendromuna giriyorsun.Bir ay değil yıllardır boyle çalışıyorum.Inanin evlenip bir lokma bir hırka yapasım var da kimse beni maaşsız kabul etmez malesef.Ben tembel değilim ama sizin iradenize hayran kaldım. Ben yapamam. Ama yapana saygı duyarım. Benim eşimin maddi geliri gayet iyi benim parama ihtiyacı yok. Hatta o kadar iyi ki aylık sadece nerdeyse 3000 kendi ailesine gidiyor. Ama ben hem gece vardiyasında 45 saat çalışıp hemde hafta 1 gün izinle evlilik,çocuk falan yapamam. Kendimi bu kadar sistemin kölesi yapamam. Ne anladım ben bu hayattan. Nerde kaldı benim hayallerim nerde kaldı kadın olabilmem, nerde kaldı oturup rahat bir nefes alabilmek. Ben yapamam yapana helal olsun
Niye lise mezunu da aliyorlar az da olsa.Yuksek puan cekeceksin biraz.Yerinde olsam dersaneye giderim parasını da çatır çatır versin.Atanir sonra da boşanırdım.Ki ben boşanmayı kolay görmem ben de bosandim . SÖyledikleri cok ağır.Nihayet şu sektörün çilesini anlayan biri çıktı. Lise mezunu olduğum için atanma hayalleri beslemiyorum. Umudum kalmadı benim
İş arıyorum. Ama birkaç görüşmem olumsuz geçti. Oturduğum eve yakın yerlerdi. İstanbul da ulaşım malum. Ben hem bu sıkıntıları çekip hemde bunlara rağmen bu evliliği yürütemem. Başkası yürütür belki ama ben yapamam. Ağır gelir bana. Boşanır eşşek gibi çalışır istediğim zaman yer istediğim zaman temizlik ütü yaparım daha iyi. Çaresiz hissediyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?