- Konu Sahibi depresyonnn
- #1
Yeni üye olduğumu sanırım anlamışsınızdır ilk msjım bu benim... Derdimi kimseye anlatamıyorum anlatsam ne anlatıcamki, belkide depresyon geçiriyorum bildiğim tek şey hayat benle kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyor, bense bir hamster misali çemberde hızlıca koşuyorum, ama hiçbiryere varamıyorum, karşıdan bakan gıpta ediyor ne kadar hızlı koşuyor diye ama içimdeki yorgunluk ve fırtınayı kimse bilmiyor...
14 yaşımda babamı kaybettim, hayatla tek başıma mücadele etmek zorundaydım, oku dediler bana, sen oku işin hazır, (O iş vadenler şimdi benden yararlanmaya çalışıyor, iş ancak o zaman) bende okudum, binbir zorlukla, arkadaşlarımdan gelen yardımlara mecburen evet diyerek, burslardan yararlanarak...Okudum evet babamı yitirmiş olmanın psikolojisi ve annemi memnun etme çabasıyla, dersanesiz zar zor 2 yılı kazandım ve hocalarımın takdiriyle bitirdim okulumu anlım açık, etraftakilerin parmakla gösterdiği biriydim, ne güzeldir dimi parmakla gösterilen biri olmak :))
Herşey babamı kaybetmeyle başladı, amcamın vurduğu darbeler, etrafın bizi ezme çabaları ne geçecekki ellerine bizi öldürseler ne geçecek bunu kimse düşünmüyor, insanlar neden bu kadar kibirli, neden bu kadar haset, hep bana hep bana...Üniv'tede aşık oldum, ama kime olduğunu söylesem biliyorumki tepki çok olacak, çünkü arkadaşımda büyük tepki göstermişti. Amcamın oğluna aşık oldum, ama aklımda yoktu, o beni aradı o teşvik etti, okula geldiği günü hiç unutmuyorum, ben onu bırakınca yalvarmalarınıda...Aşık oldum işte yapabileceğim bişey yok söz geçiremiyorum kalbime
(
Neyse okul faslından sonra iş hayatına atıldım o arada yengem beni istediklerini anneme söylemiş, annem kesinlikle karşı çıktığını söyledi, ve ben annemin 1 sözünü 2 etmeden bıraktım içim hala sızlar ama bıraktım işte. Şimdi ise o evli belki çok mutlu bilmiyorum, uzaklarda çünkü, sadece arada bir haber gelince, evli olduğu aklıma geliyor ve daha çok sızlıyor içim...Şimdi 2 sızı oldu babam ve o....
Evet iş hayatındadım şuan çalışıyorum 6 senedir dur durak bilmeden çalıştım, hep farklı yerlerde bir çok iş değiştirdim, kimi asıldı, kimi çok az maaşla çalıştırdı, kimisi ii birisin evlen benimle dedi (ve bunu söyleyen kişi 42 yaşında) hiçbir yerde huzurum olmadı... Şuanki işimden memnunum fakat işten atılma tehlikesiyle karşı karşıyayım, program bilmiyorum param olmadığı içinde eğitimini alamıyorum diye( Evlenmeyi düşünüyorum fakat isteyenlerin birçoğu hep tanıdıklarım, ben istemiyorum bu şehirde yaşamak lanet olsun bu şehire...Ben uzaklara çok uzaklara gitmek istiyorum...Derdimi paylaşmaya çalıştığım insanlar yüzüme söylüyor sen çok ii birisin o nedenle bu dünyada mutlu olamazsın, birilerini idare etmek zorundasın...ıilik mutsuzluksa ben ii olmak istemyorum, istemiyorum. Çaresizim, perişanım anlayacak kimsem yok, dost bildiğim inslar hep kendi derdine düştü, beni dinlemeye bile fırsatları yok...
Sessiz çığlığımı hayat duymuyor, bağırınca hayat deli olduğumu düşünüp ilgilenmiyor benimle...Hayat sen neden bu kadar zorsun???
Neden ben bu kadar kalabalığın içinde yalnızım, neden gülmeyi unuttum, neden gülmeye çalıştığım zama yapamıyorum...
ıçimdeki 2 sızının üzerine hergeçen gün daha çok sızı ekleniyor, şuan tüm vücudum yanıyor, kalbimse çok acıyor...Ne dünya için neden ahiret için hiçbirşey yapamıyorum, ölsem ne olacakki sonum cehennem, orada da mutsuz olucam...
Geçenlerde sırf boşluktan (belkide istediğim için bilmiyorum) nette biriyle chat yaptım, hayal kurduk, onun hayalleri hep seks'ti benimse kalp bütünlüğü...O hep beni kullanma çabasındaydı bense onun gözlerine bakma...Bana kadınım, aşkım demesiyle ona bağlandım, tabi sanal ortam bitti bi yerde, bi daha onunla hiç karşılaşmıcam..Belkide kızacaksınız ama yaptım işte offf offff....
ARKADAŞLAR LÜTFEN KUSURA BAKMAYIN ıÇıDEKıLERı DÖKTÜM ORTAYA, SAÇMA SAPAN Bı YAZIYDI DıKKATE ALMAYABıLıRSıNıZ...
14 yaşımda babamı kaybettim, hayatla tek başıma mücadele etmek zorundaydım, oku dediler bana, sen oku işin hazır, (O iş vadenler şimdi benden yararlanmaya çalışıyor, iş ancak o zaman) bende okudum, binbir zorlukla, arkadaşlarımdan gelen yardımlara mecburen evet diyerek, burslardan yararlanarak...Okudum evet babamı yitirmiş olmanın psikolojisi ve annemi memnun etme çabasıyla, dersanesiz zar zor 2 yılı kazandım ve hocalarımın takdiriyle bitirdim okulumu anlım açık, etraftakilerin parmakla gösterdiği biriydim, ne güzeldir dimi parmakla gösterilen biri olmak :))
Herşey babamı kaybetmeyle başladı, amcamın vurduğu darbeler, etrafın bizi ezme çabaları ne geçecekki ellerine bizi öldürseler ne geçecek bunu kimse düşünmüyor, insanlar neden bu kadar kibirli, neden bu kadar haset, hep bana hep bana...Üniv'tede aşık oldum, ama kime olduğunu söylesem biliyorumki tepki çok olacak, çünkü arkadaşımda büyük tepki göstermişti. Amcamın oğluna aşık oldum, ama aklımda yoktu, o beni aradı o teşvik etti, okula geldiği günü hiç unutmuyorum, ben onu bırakınca yalvarmalarınıda...Aşık oldum işte yapabileceğim bişey yok söz geçiremiyorum kalbime
( Neyse okul faslından sonra iş hayatına atıldım o arada yengem beni istediklerini anneme söylemiş, annem kesinlikle karşı çıktığını söyledi, ve ben annemin 1 sözünü 2 etmeden bıraktım içim hala sızlar ama bıraktım işte. Şimdi ise o evli belki çok mutlu bilmiyorum, uzaklarda çünkü, sadece arada bir haber gelince, evli olduğu aklıma geliyor ve daha çok sızlıyor içim...Şimdi 2 sızı oldu babam ve o....
Evet iş hayatındadım şuan çalışıyorum 6 senedir dur durak bilmeden çalıştım, hep farklı yerlerde bir çok iş değiştirdim, kimi asıldı, kimi çok az maaşla çalıştırdı, kimisi ii birisin evlen benimle dedi (ve bunu söyleyen kişi 42 yaşında) hiçbir yerde huzurum olmadı... Şuanki işimden memnunum fakat işten atılma tehlikesiyle karşı karşıyayım, program bilmiyorum param olmadığı içinde eğitimini alamıyorum diye
( Evlenmeyi düşünüyorum fakat isteyenlerin birçoğu hep tanıdıklarım, ben istemiyorum bu şehirde yaşamak lanet olsun bu şehire...Ben uzaklara çok uzaklara gitmek istiyorum...Derdimi paylaşmaya çalıştığım insanlar yüzüme söylüyor sen çok ii birisin o nedenle bu dünyada mutlu olamazsın, birilerini idare etmek zorundasın...ıilik mutsuzluksa ben ii olmak istemyorum, istemiyorum. Çaresizim, perişanım anlayacak kimsem yok, dost bildiğim inslar hep kendi derdine düştü, beni dinlemeye bile fırsatları yok...Sessiz çığlığımı hayat duymuyor, bağırınca hayat deli olduğumu düşünüp ilgilenmiyor benimle...Hayat sen neden bu kadar zorsun???
Neden ben bu kadar kalabalığın içinde yalnızım, neden gülmeyi unuttum, neden gülmeye çalıştığım zama yapamıyorum...
ıçimdeki 2 sızının üzerine hergeçen gün daha çok sızı ekleniyor, şuan tüm vücudum yanıyor, kalbimse çok acıyor...Ne dünya için neden ahiret için hiçbirşey yapamıyorum, ölsem ne olacakki sonum cehennem, orada da mutsuz olucam...
Geçenlerde sırf boşluktan (belkide istediğim için bilmiyorum) nette biriyle chat yaptım, hayal kurduk, onun hayalleri hep seks'ti benimse kalp bütünlüğü...O hep beni kullanma çabasındaydı bense onun gözlerine bakma...Bana kadınım, aşkım demesiyle ona bağlandım, tabi sanal ortam bitti bi yerde, bi daha onunla hiç karşılaşmıcam..Belkide kızacaksınız ama yaptım işte offf offff....
ARKADAŞLAR LÜTFEN KUSURA BAKMAYIN ıÇıDEKıLERı DÖKTÜM ORTAYA, SAÇMA SAPAN Bı YAZIYDI DıKKATE ALMAYABıLıRSıNıZ...
Son düzenleme:
