Tamamen aynı durumdayız. 10 senelik memurum ve suan bulundugum ortamdan ve işimden nefret ediyorum. Eşim ise masabaşı işin var cıkardan geçinemeyiz diyor cık ak isteme seveplerine gülüp geçiyor. Çok borcumuz var kızım rahatsız vs cıkmam delice gözüküyor ama ben daha iyisini yapabilecegime inanıyorum. 3 senede bırakmak istediğimi, 1 sene evde durup tekrar atanacagımı, zemin hazırlamasını söyşedim dursum ama dikkate almadı. Kızım bakıma muhtaç 6 sene geçti ama ben daha 2 ay bile ücretsiz izin alamadım. Çok içim acıyor bu duruma. Son durumda kafayı kırdım istifa ediyorum. Farklı bir kuruma atanacagım onun için ugrasıyorum. Gerisi artık umrumda değil yoksa akıl sağlıgımdan olacagım o derece bir mutsuzluk.
Çoğu insan deli misin der ama siz ilk önce hemşire, sonra hastane çalışanı sonra da öğretim görevlisi olmussunuz demek ki belli bir birkim ve kapasite var yine olursunuz. Olamazsın kolay mı diyenlere bakmayın. Bana da herkes memur almıyorlar artık memuluk bırakılır mı diyor. Bunları söyleyen buyuk bir kesim de kpss de daha 70 i geçemeyenler, ev hanımları, hayatında hiç çalışmamış olanlar vs. Kendini bilen de önemli olan sensin istediğini yap sonuçta karar verip yine istediğin yere gelebilirsn diyor.