canımmm okadar güzel yazmışsınki bazen bende ikinci çocuk istemiyorum (parasal yönden) ama bizde 4kardeşiz ve onlar olmasa ben napardım diye hep düşünüyorum tek çocuk gerçekten zor gibi bugün yarın tek kalıcak oğlum kardeş gibisi yok gerçekten bende istemiyorum diyorum ama yapamicam sanırım ne hakkımız var onu yanlız bırakmaya şimdilik erteledik biraz zaten oğlum 3 yaşında daha herkesin hakkında hayırlısı olsun ne diyelim
benim fikrim evet kardeşsizlik eksiklik olur bence şimdi kendimi düşünüyorum ablamı kardeşimi bir gün göremezsem mutlaka tlf laşıyoruz misal eşimle bir sorunum olsa hemen ablamın yanında alıyorum soluğu o na anlatmak fikrini almak çok rahatlatıyo beni bunun gibi bir sürü örnek daha ne arkadaş ne dost ne akraba hiç biri keardeş gibi olurmu asla olmaz ablacın için hayırlısı olsun canım:1hug:
ipek'çiğim merhaba...
merhaba canım, teşekkür ederim yorumun için öncelikle..
hayır, fazla duygusal değil, aksine mantıklı..
"birgün bitecek" demişsin ya.. ablam da bunu tıbben şöyle açıklıyor. Ben çok iyi algılayamadım, ama anlatmaya çalışayım.
İnsan psikolojisinde bir tükenme noktası varmış, esaslı bir ismi var, latince, 100 kere duysam aklımda kalmaz..
Kararsız kaldığın bir konu var diyelim.. Bırakmak, terk etmek istediğin bir konu, bir insan, bir eşya, herhangi birşey. Ama radikal karar alınca acı çekiyor ve uygulayamıyorsun. Aynen bu olaya benziyor işte.
O zaman o tükenme noktasını beklemek gerek diyor ablam. "Beklemek bişey kaybettirmez, geri dönüşü olmayan kararlar çok şey kaybettirir" der hep ablam. yani senin yaptığın, boşanmamak, ama alıcıları açık bir şekilde olayı sürekli analiz etmeyi sürdürüp tükenme noktasını beklemek oluyor.
Fakat ben bu süreci çok fazla acı verici buluyorum..
ipek'çiğim merhaba...
merhaba canım, teşekkür ederim yorumun için öncelikle..
hayır, fazla duygusal değil, aksine mantıklı..
"birgün bitecek" demişsin ya.. ablam da bunu tıbben şöyle açıklıyor. Ben çok iyi algılayamadım, ama anlatmaya çalışayım.
İnsan psikolojisinde bir tükenme noktası varmış, esaslı bir ismi var, latince, 100 kere duysam aklımda kalmaz..
Kararsız kaldığın bir konu var diyelim.. Bırakmak, terk etmek istediğin bir konu, bir insan, bir eşya, herhangi birşey. Ama radikal karar alınca acı çekiyor ve uygulayamıyorsun. Aynen bu olaya benziyor işte.
O zaman o tükenme noktasını beklemek gerek diyor ablam. "Beklemek bişey kaybettirmez, geri dönüşü olmayan kararlar çok şey kaybettirir" der hep ablam. yani senin yaptığın, boşanmamak, ama alıcıları açık bir şekilde olayı sürekli analiz etmeyi sürdürüp tükenme noktasını beklemek oluyor.
Fakat ben bu süreci çok fazla acı verici buluyorum..
"tükenme noktası"nı beklerken, ilişkiden vazgeçmeyi, bitirmeyi zorlaştıracak bir "ikinci çocuk" daha da mantıksız hale getirmiyor mu bu bakış açısını?
evet gayet de acı verici, ama diğer taraftan da insanı oldukça güçlendiren bir süreç.
o süreci doğru kullanmak demek, psikolojini hazırlamak demek bence.
bu hazırlık yeni bir sorumluluğu ya da vicdani hesaplaşmayı peşinden sürüklememeli.
yine zararlı çıkacak kişi maalesef ablan olacaktır.
anladığım kadarıyla Elif yalnızlık çekiyor.
bunu farklı yollarla da giderebilir.
mesela ne bileyim, eve bir kedi ya da sevdiği bir hayvan getirmek gibi.
belki geçici bir çözüm ama bir süre etkili olabilir.
babasının ve annesinin ailesiyle de güçlü bir bağ oluşturmaya daha fazla çaba göstermesi de doğru olur.
onu koruyup kollayacak, gelecekte destek olacak akrabalarıyla bu açığı kapatamaz mı?
