Merhaba, bitik bir psikolojiyle yazıyorum bunları. Biri 2.5 yaşında, biri 1 yaşında iki bebeğim var. Annemin evine geldim burda kalıyorum artık. Eşimle ve ailesiyle yaşadığım sıkıntılar bitti çok şükür burda kafam rahat o yönden her gün şükür ediyorum ama annemin de öyle bir huyu var ki beni çok zor duruma sokuyor. Annem eskiden çalışmak zorunda kaldı bize o baktı sağolsun hakkını ödeyemem. Çalışmak onda alışkanlık halini aldı, şimdi 1 gün dahi evde durmuyor. Bedenini çok fazla yıpratıyorsun herkes haftada 1 2 gün izin yapıyor diyorum. Bir ay oluyor burdayım 1 gün bile evde kalmadı. Kirada 1 evi var ve 1 emekli maaşı var. 11 yaşındaki kardeşim için yetim aylığı da veriyor devlet. Çok aşırı tutumlu biri, çok bi harcaması da yok. Çalıştığı iş dışında sürekli hurda topluyor gece 11 lerde eve geliyor. Evin içi dışı tıka basa aşırı eşya dolu. Çöp ev gibi. Evin önünde 20 kadar tavuk horoz var öyle batıyor ki evin önü. Bu akşam dev gibi bi fare gördüm annem sürüsüyle var diyor. Üst katımıza küçük bi ev yaptırmıştı annem, sağolsun şimdi o eve beni geçirecek. Bu aşağıya yemeğe yatmaya filan ineriz büyük ihtimalle. Ama daha orası için kendi başıma hiç bişey yapamadım çocukları gözden bi an ayırmaya bile gelmiyor bu eşya dolu evde her gün acayip dağıtıp batırıyorlar. Hep dikkatimi onlara vermek zorundayım. Biri uyusa biri uyanık oluyor. Doğru dürüst iş yapamıyorum annemi bekliyorum. O evin bi kaç yapılacak yeri var özellikle de onu bekliyorum ama annem evde durmuyor nasıl olacak bilmiyorum. Bura doğup büyüdüğüm yer ben bekarken hep resmen ev işiyle savaş halindeyim ama ev iyi durumdaydı o zaman. Şimdi hiç baş edemiyorum ne ev işiyle ne çocuklarla. Annem evde dursun çocukların bakımını da ev işini de beraber yapalım istiyorum ama durdurmak mümkün değil. Bana bir şeyler söyler misiniz mücadele edebilmem için güç verir misiniz?