Aynen bağ kurulamadı. Aslında o bağ tam kurulmuş olsa dediklerine alınmayacaktın “ ne vefalı anne benim için neler çekmiş” diyecektin.O bahsettiğin sevgi herkese gelmiyor belki de
Toplum bize bunu empoze edip bizi buna inandırıyor olablr mi ?
Annem anlatır beni doğurduğu gün yanlışıkla 15 dakıka arayla iki kere suni sancı vermişler tansiyonu falan çıkmış
Ölümden dönmüş hayatımın en zor en kötü günüydü der
Doğumdan sonra odaya alındıgında hala sancıdan kıvranıyormuş
Oda da yatan bir hasta beni alıp dışarı çıkarmış çok ağlıyorum diye.
Bana şöyle anlatıyor
Sen giderdin sancım geçerdi sen gwlirdin sancı geri gelirdi, nasıl götüreceğim bu bebeği eve diye düşndüm
Seni babana verdiler eve döndük
Evde baban tuttu ben emzirdim
Sen bir odada ben başka oda da kaldık ancak öyle toparlanabildim diye anlatıyor
Belki de diyorum bu yüzden ilk bağımız doğru zamanda doğru şekilde kurulamadı ve gerisi hep bir eksiklikle gitti.
herkezin vicdanı merhameti ayını degil canım yaa babannem 75 yasındaydı hala da aglardı 5 cocugu kızamıktan su ciceginden olmus diyte keske yasasalardı derdi hep annemde ordan amannnnnnnnn togumuna paramı saydın sanki derdi o zamanlar anlamıyodum ama simdi cok kızıyorum cok ayıp 75 yasında bi kadın yasayamadıgı cocukları özlüyo ama annemin umrunda degil anne olmakla anac olmak arasında cok fark varBana kalirsa bu durum senden degil annenden kaynaklaniyor. Mesela ben ergenlige girene kadar uslu diye tabir edilen cocuklardandim. Ergenlikte tamamen azittim. Herhalde o doneme kadar bastirilmisim yapma etme ayip bilmem ne diye. Ama o siralar cok cektirdim bizimkilere.
Daha sonra da annemi uzecek seyler-tercihler yapmisimdir ama basim sikistiginda onun hep orada oldugunu ve hata da yapsam beni dinleyecegini, anlayacagini, onceden de muhakkak uyarip yine hakli oldugunu biliyordum. Benim super kahramanim-di yani. Onsuz kalali cok oldu.
Neyse, konumuz bu degil. Yani anne ile cok saglam, kopmaz ayrilmaz bir iliski kurmak gerekli. Oyle ki onu kizdiracak bir sey bile yapsan gidip anlatabilmelisin. O da seni dinleyebilmeli. İki cift soz de soyleyebilmeli. Hayatimizda en temel seyleri secemiyoruz işte. Anne, baba, kardes, ismimiz, dogacagimjz gun vs.
Annen sana ihtiyacin olan cocuklugu vermemis ama bu senin kendi cocuguna aynisini yapacagin anlamina gelmiyor. Hani "oku, baban gibi esek olma" ya da oku baban gibi, esek olma" sozu vardir ya. Ebeveynlerimizin hatalari var muhakkak ama biz o hatalari tekrarlayacak miyiz yoksa ders mi cikaracagiz bunu biz seceriz.
İcindeki cocugu mutlu etme gorevi sana kalmis bu durumda. Cocugunu buyuturken onunla cocuk olup, oynayip, onun yavasligina ayak uydurup kendi yaralarini tamir edebilirsin. Kendi cocugum yok ama illa ki evladin annem demesi sarilmasi da derinlerde cok duyguyu tamir eder diye dusunuyorum.
Annene olan duygularini anliyorum. Ama ben olsam yine de konusurdum onunla bu konuyu. Cunku sen de insansin. Ayrica niyeyse bizim insanimizla hicbir sey konusulmuyor, her seyi ters anliyoruz. Halbuki senin de duygularin dusuncelerin var. Buna saygi duyulmasi ve anlamaya calisilmasi dogru olandir. Kimse hatasiz veya elestirilemez degildir.
oyle canim haklisin. Ama bakiyorsun zorunlu gibi herkesin cocugu var... Kimse dusunmuyor hazir miyim degil miyim diye...herkezin vicdanı merhameti ayını degil canım yaa babannem 75 yasındaydı hala da aglardı 5 cocugu kızamıktan su ciceginden olmus diyte keske yasasalardı derdi hep annemde ordan amannnnnnnnn togumuna paramı saydın sanki derdi o zamanlar anlamıyodum ama simdi cok kızıyorum cok ayıp 75 yasında bi kadın yasayamadıgı cocukları özlüyo ama annemin umrunda degil anne olmakla anac olmak arasında cok fark var
Ah ah yazıyı okurken çocukluğum ve benm de yaşadıklarım geldi gözümün önüne benimde annem bana hamileyken dahaonce geçirdigibi kaza sebebiyle sakat kaldı bende hep bunun ezikliği ile büyüdüm sevdiğim insana seni seviyorum bile diyemedim hayata hep hırçın sinirli baktım ailemin yükü benim omuzlarıma kaldı çok küçük yaşta olmama rağmen her zaman her şeyi benden beklediler bütün fedakarlığı benden beklediler oysa ki ben çok küçük tüm omuzlarım da yük beni küçük yaşta sinir hastası etti resmen şuan ağlamak istiyorum evet ailem bana ayrım yaptı hani evlat olsan sevilmezsin sözü varya sanırım benim için söylenmiş ti çalışıp bütün paramı onlara verirdim yine ben kötü olurdum sabahtan akşama kadar okul yemek ev işi bulaşık çamaşır hepsi bendeydi yine ben kötüydüm kalabalık bir aile nin çocuğuyum kız kardeşim de erkek kardeşim de var yani tek kız da değilm tek çocuk da ama hep beni ezdiler her şeyi benden istediler içecekleri bir bardak suya kadar kalkıp içmezler benden isterlerdi sonuç evlenirken bana zerre kadar destek olmamakla birlikte beddua etti ler neymiş istemedikleri biriymiş evlendiğim kişi amaçları beni başlık parası karşılığında evlendirmek ti başkaldırdim düşman oldular diğer kızlarını çocuklarının düğün lerine eksiksiz yaptılar her konuda destek oldular hala oluyorlar şimdi ne evime geliyorlar ne de bir telefon açıyorlar neymiş beni okutmuş lar çalışıp onlara bakmam lazım mis evlenme Ye çekmisim .kısacası şuan beni hayatta tutan tek şey oğlum bu hayattan bıktım içimdeki çocuğa küstüm hayata küstüm ve bir daha barışmadim kocamda hayırsız biri her şey den nefret eder öldüm yani canım bu hayat böyle herşey den tiksiniyorum içimdeki mutsuz çocuktan bileAnnemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?
Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum
Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.
Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?
Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim
Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de
Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?
Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?
Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek
Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?
Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?
Evet kesinlikle cevabın bu. Annen çok travmatik bir doğum geçirmiş ve sebebinin sen olduğunu düşünüyor. Geçmişi telafi edemezsin ama emdr terapisi ile çok daha iyi hissedebilirsin. Sen de ağlıyordun çünkü suni sancı sana da kaldırabileceğinden fazla stress yüklemişti. İçindeki çocuk aklına geldikçe sadece ona sarıl. O bile çok iyi gelecek.
Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?
Bende ayni hisleri taşıyorum sizinle.Ayni soruları bende kendime sordum ve cevap bilmiyorum karisik biraz.....Annemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?
Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum
Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.
Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?
Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim
Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de
Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?
Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?
Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek
Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?
Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?
Eki Görüntüle 2057037 Belki sizin annenize bu yazıdaki gibi bir anne dir.Türkiye deki bir çok anne gibi..Eminim anneniz de kendi gibi bir anneye sahipti.Çünkü eskiden çoğunlukla annelerimiz bu şekilde büyütüldüler.Bu düzeni değiştirecek olan biziz.Bizler çocuklarımıza sevgili ilgili olmalıyız ki ilerde onlarda bizim için aynı şeyleri düşünmesinler.Annenizin sizi sevmediğini düşünmeyin mutlaka çok seviyordur.Sadece göstermeyi beceremiyordur.Yani öyle umud ediyorum.
Evlat ayrımı yapıyor yaniBu tip tembihleri vardır evet, bahsettiğim böyle sevmek değil ki ama
Sokaktaki kedi üşüyor diyede üzülürüm ben
Bilsem ki paltosu var ona da sıkı giyin üşüme diyecek olurum
Annemin ara sıra gösterdiği ilgide
Sarılması da hatta çocuğuma olan yaklaşımları dahi hep sahte geliyor bana
Aramızdaki eksikliği o da bana sezdirmemeye çalışıyor gibi
Ama kendiside çok iyi biliyor
Haftalarca konuşmasak neden aramadın demez
Hastalık geçirsem neden haber vermedin demez
Bir sıkıntı mı anlatırsam o an telefonu caldı diye yarıda kesip gidebilir gelince ne anlatıyordun derdin neydi demez
Ablamın kaprisinden korkar iş çıkışı bile geçerken uğrar
Hasta olsun gider evine yemek yapar
Çocuğu hasta olsun hastaneye birlikte gider ilaçlarını takip eder
Bu kardeş kıskançlığı değil
Gözlem
Annem isterse içten bi annelik sergileyebiliyor demek istediğim o
valla kafam rahat degilse yapmam soran uyuz g,b, sürekli ısrar edenede sanane benim yatak odamdan derim hatta diyenlerin coguda akraba fesatlıklarından ben biraz fazla geziyorum diye otur evinde cocuk yap zihniyetindeler diyenlerin hepside kocasındna izinsiz markete gidemeyen üst üste cocuk yapan kaynana kaynata sürekli bayram seyren birlkte olan tipler ulan sen ne anlarsn benim hayatımdam lafımı sokuyorum cekiliyorum cenaraoyle canim haklisin. Ama bakiyorsun zorunlu gibi herkesin cocugu var... Kimse dusunmuyor hazir miyim degil miyim diye...
bizim de 5 yil oldu, etraf artik cocugumuzun olmadigini dusunuyor bence, zira soran kalmadivalla kafam rahat degilse yapmam soran uyuz g,b, sürekli ısrar edenede sanane benim yatak odamdan derim hatta diyenlerin coguda akraba fesatlıklarından ben biraz fazla geziyorum diye otur evinde cocuk yap zihniyetindeler diyenlerin hepside kocasındna izinsiz markete gidemeyen üst üste cocuk yapan kaynana kaynata sürekli bayram seyren birlkte olan tipler ulan sen ne anlarsn benim hayatımdam lafımı sokuyorum cekiliyorum cenara
zaten sunu anladım cocugu ya ilk yıllar yapıysosun cahillinden cünkü esine karsı o kadar dolu degilsin acaba degisirmi acaba söylemi olur 5 seneden sonra rahatada alısıyosun ohhh misss
valla sen kendini olmuyo diye tatmin et diyorum ben o fesatlara ben biliyorum ya kimseye kendimi ispatmalak zorunda degilim diyrym sende öyle de cekinme böyle tipler susarsan daha cok üstüne biner ki olmayada bilir ben sana ille su doktora gittik ayy söylemis vah böyleymis diye anlatırmıyım hic zaten fesatsın utanmasan pankart asıcan cocugu yokmus diye hiccccccccc üzülme senin ne istedigin önemi benim 8 sene olucak esimle ilgili kafam rahat degil bu yuzden yapmıyorum cünkü kimseye söylemek zortunda degilim bosss verrrrrrrrrrrrr takma sendebizim de 5 yil oldu, etraf artik cocugumuzun olmadigini dusunuyor bence, zira soran kalmadi