İçinizdeki Çocuğu Mutlu Edebildiniz Mi?

Yaklaşımlarımız aynı bu yüzden senin tepkini doğru buluyorum orada böyle durumda gelme ne yapıcaksın ki derim

Bak doğum dedin, doğumdan çıktım kızım hayati riskle yoğun bakıma gireli daha bir kaç saat olmuştu ki annem; 'çikolata bitiyor yetmeyecek x gitsin alsın' dedi benim o an ki endişelerime bak annemin endişelerine bak :)
çok başka bir dünyada annem hiç bir zaman benim dünyamda değil

işte biz değişip talep eden taraf olamayacağımız için onlarda değişmeyecek. zaten içlerinden gelen birşey yok.
o yüzden öylece kabul et. kafanda sürekli boğuşmanın sorgulamanın bir faydası yok.

S sassyassyy gibiyim bende seninki en azından resmileşmemiş biz resmi olarakta istenmedik..
anlamaya hak vermeye çalışarak yıllar geçti biraz anladım biraz hak verdim ama affedemedim . olduğu haliyle kabul edip kendi hayatıma baktım. sende bu sorgulama sürecin geçince vazgeç cevap aramaktan yorucu bir süreç çünkü..
 
Haklı olabilirsin bir anne gibi düşünüp canı sağ olsun da varsın sevmesin mi demeliyim o zaman :)
En azindan kafaya takmamalisin. Inan ki ölümden sonra kimin hatali oldugunun bir onemi kalmiyor. Hatta sen hakli oldugundan emin ola ola “keske ayaklarina kapansaydim yalvarsaydim da onunla bes dakika daha fazla gecirseydim” derken bulabilirsin kendini. Sen uzerine duseni yapiyorsan o keskeler yasanmiyor. Allah sana da yasatmasin o keskeleri.
 
işte biz değişip talep eden taraf olamayacağımız için onlarda değişmeyecek. zaten içlerinden gelen birşey yok.
o yüzden öylece kabul et. kafanda sürekli boğuşmanın sorgulamanın bir faydası yok.

S sassyassyy gibiyim bende seninki en azından resmileşmemiş biz resmi olarakta istenmedik..
anlamaya hak vermeye çalışarak yıllar geçti biraz anladım biraz hak verdim ama affedemedim . olduğu haliyle kabul edip kendi hayatıma baktım. sende bu sorgulama sürecin geçince vazgeç cevap aramaktan yorucu bir süreç çünkü..

Çok yorucu hemde
Dengemi bozuyor elimde olmadan yapıyorum bunu
Hatırlamadıgım anılarımı hatırlamaya başlıyorum çünkü beynim onunla meşgul ben farkında olmasamda arka planda hep kusurlarını ortaya döküyor.
Neden neden diye düşünüp duruyorum bu seferde
Konuyu açtıktan sonra gördüm ki
Yalnız değilim çopu kişinin bir meselesi var içinde ama benim gibi ama farklı
Bunlar güzel şeyler değil ama yine de bana biraz durumumu olağanlaştırmama yardımcı olacak diye düşünüyorum
 
En azindan kafaya takmamalisin. Inan ki ölümden sonra kimin hatali oldugunun bir onemi kalmiyor. Hatta sen hakli oldugundan emin ola ola “keske ayaklarina kapansaydim yalvarsaydim da onunla bes dakika daha fazla gecirseydim” derken bulabilirsin kendini. Sen uzerine duseni yapiyorsan o keskeler yasanmiyor. Allah sana da yasatmasin o keskeleri.


Bu söylediklerin doğru olabilir umarım doğruluğunu tecrübe etmem ama bana çok uc geliyor
Belki de o denli bağlılığım olmadığı için

Sizin adınıza da üzüldüm kötü bir tecrübe aktardınız bana
Böyle pişmanlıkşar umarım bir daha yaşamazsınız bunlarda çok ağır geliyordur insana
 
Annenle neden yuzlesmiyorsun? Bence bir defa sarılıp ağlamak herşeyi çözecek gibi...
Senin içindeki çocuk da mutlu olmayı hak ediyor. Belki hamilelik hormonları yüzünden bu kadar aklına takılıyor bu mesele. Ya da ikinci cocugunla birinci arasında ayırım yapmaktan korkuyorsun. İnşallah aradaki duvarları yikmayi başarırsınız. 3 günlük dünya bugün varız yarın yokuz...
 
Bu söylediklerin doğru olabilir umarım doğruluğunu tecrübe etmem ama bana çok uc geliyor
Belki de o denli bağlılığım olmadığı için

Sizin adınıza da üzüldüm kötü bir tecrübe aktardınız bana
Böyle pişmanlıkşar umarım bir daha yaşamazsınız bunlarda çok ağır geliyordur insana
Ben de guya bagli degildim, öldükten sonra anladim bagli oldugumu. Hatta cok da kizgindim,bana haksizlik yapildigini dusunuyordum. Sonra anladim ki bunlarin hic bir anlami yokmus. Hayat kisaymis, paylasilacak seyler yarim kalmis. Uzgunum.

Cok tesekkur ederim. Bebisi saglikla alin kucaginiza esinizle birlikte. Cok mutlu olun. Icinizdeki cocuga da annenize de bir firsat daha verin derim. Allah kotu gun yasatmasin insallah
 
Sizin durumu bilmiyorum ama bazı anneler çocuk olamadan büyürler.mesela benim annem.ilk çocuk.anneannem peşi sıra doğum yaptıkça,annem çocuk olamamış küçük anne olmuş.anneannem dogurmuş,annem büyütmüş.15 yaşında gelin olmuş, yüzünü düğün gecesi gördüğü babamla evlenmiş.hayat çok yormuş annemi.bazen der;ben çocuklarımla büyüdüm.sonra evlilikteki milyon dertler, doğumlar,yokluk..evet ailede annemle benim farklı bir bagimiz var.resmi ama kuvvetli.belki düşünsem kizacagim bir sürü eksi tarafları olsa da, herşeyi onun geçmis yüklerine veriyorum.onu anlamaya çalışıyorum.yeri geliyor roller değişiyor,ben anne o evlat oluyor.sanirim onu en iyi ben içselleştirdigim için,beni daha farklı bir yerde tutuyor.
 
karsiliksiz seven evlatmis cumlen beni cok etkiledi. anneme sorarsan harika bir anne asla Evlat ayrimi yapmamis. ben bebekken kucuk kucuk tencerelerde her ogunumu ayri hazirlarmis eski komsulari hala konusurlarmis...
ben Annemi hatirlamiyorum chill. firinin yanan isigini hatirliyorum. deterjan kokusu hatirliyorum yemek kokusu hatirliyorum annemle tek net anim okul defterlerimi kaplamamiz bir de benim duzelttigim yatagi begenmeyip hep kendisi duzeltmesi. hala oyle biliyor musun? benim yaptigim hicbisey iyi degil. yeterli degil.
kardeslerimle aram cok fazla soyle soyleyim ben 32 yasindayim bir kardesim daha Yeni unv mezun oldu digeri de lise sonda.benim bebeklerim arasinda 16 ay var. bir ocak aldim servisteki adam dedi ki her aksam su deterjanla silin uzun omurlu olsun. anneme gulerek anlatiyorum. anne 2 bebekle nasil yapicaksam diye bana ben 3 bebekle yaptim diyor. anlayamiyorrum inan bana.
alttan aliyorum susuyorum ama degismiyor. benim sinavim bu biliyorum. gececegi gun de gelmeyecek. hep ben sucluyum yetersizim beceriksizim.
daha sabahleyin vay efendim cocugun sunnetinde yapilacaklari niye danismamisim.ayrintili anlatmamisim. sadece Annem degil kardeslerim de ayni cunku annemin agzi ile konisiyorlar ve evet torpilleri var hastalar ve ben susmak zorundayim. bikac gun once biyopsi oldum. tatli bir tumorum var muhtemelen insallah iyi huylu ve ameliyat olucam ama ben kimseye korktugumu anlatamiyorum cunku onlarin ki cok daha onemli. bunlari yazarken agliyorum. bilmem buraya kadar okudun mu ama evlatlarim kadar ben de evlatlarimi karsiliksiz sevecegime soz verdim. iyi gunumde de kotu gunumde de yalnizdim ama Rabbim omur ve saglik verdikce ben evlatlarimi birakmayacagim.
 
Bebek doğduğunda anneyle birlikte vakit geçirmesi gerekiyor. Sanırım anneniz sizle vakit gecirmemis babanıza vermiş :KK43:
İlk günler anne bebek bağı kuruluyor.

İki evladım var. Henüz bebekler. Aralarında 2 yaş yok
İlk doğum sonrası sezeryan ağrısı ve bazı sağlık problemleri yüzünden kızımla zaman geçiremedim.
Emziremedim bile.
İkinci bebegimde sagligim çok şükür iyiydi ,emzirdim ,beraber uyuduk vs.
O an anladım anne olduğumu. Sanki ilk kızım kardesimmis gibi geliyordu.

Şimdi kızımla da oğlumla da aynı duyguları taşıyorum.

Belki annenizin de geçerli sebepleri vardır.
Bilemeyiz.
Sevin onu sıkıca sarılın :anne:
 
Benim konum :)
Hayatimdaki en temel problemim hep annemle olmuştur. Ben çok sevgi dolu bir insanım. Sokakta sümükleri akan kedi köpek göreyim, onu bile kucaklar öperim. Durduk yere insanlara sarılırım, sevgimi belli etme konusunda ne sevgililerime,ne arkadaşlarıma ne de babama zerre kadar sıkıntı yaşamam
Ama anneme sevgimi gösteremiyorum . Onu sevmediğini hissediyorum. 26 yaşındayım, şöyle içimden geldiği için sarılıp öptüğünü hatirlamam. Oysa babamı ise uğurlarken, işten geldiğinde kapıda karşılar sarılarak öperim. Ya da babamla telefonla konuşurken mutlaka 'seviyirum seniii' diye kapatarim.Ama annemle konuşmalarımızda hoşçakal bile demem bazen (genelde 'nerde kaldın, saat kaç oldu , bu ne sayg...' demek için aradığı için yüzüne kapattığım bile çok olmuştur)
Oysa babam özgürlüğümü kısıtlayacak birşey diyeceği zaman bile kibarca 'nerdesin kızım ,saat geç oldu' der. Ben de 'taksimdeyim babacim, taksiyle gelicem zaten, merak etme. hadi öpüyorum, muccckk' derim.
Küçükken de 'anneni mi daha çok seversin babanı mi?' sorusuna 'tabii ki babami' derdim. Çocukken gezmeye gittiğimizde ablam bir koluna girerdi babamın ben başka bir koluna girerdim.. annem arkada tek başına kalırdı (şimdi düşününce korkunç geliyor)
Onu sevememek hep içimde bir ukte olarak kaldı.
Nedenini bilmiyorum. Sinirli ve baskın bir karakter. İzin versem beni kısıtlamak için elinden geleni yapar. Ama etrafima bakıyorum, milletin annesi çocuklarının ağzına siciyor, çocuklar yine de annem annem diye peşinde geziyorlar.
Ben yalan söylemeyi kesinlikle hiç sevmem. Ama anneme doğruyu söylediğimi de bilmem. Yalan duymak istiyorsa yalan söylüyorum. Türkiye'nin neredeyse yarısını gezdim, bilmez... Dört can arkadaşım hariç arkadaşlarımın adını bilmez.
Üniversitedeyken akşam gezmesine çıkmışsam paranoyak gibi mekanın en sessiz yerini arardım ki annem arayınca orada konuşayım-evdeyim diyeyim. Çünkü bilirdim ki o telefonu iki kez acmayinca (benden gizli bir şekilde numarasını aldigi) yan komşumu arayacak.
Hal böyle olunca benim içimi açtığım , en yakınım olan insanlar zaafimi bildikleri için beni hep annemden vurmaya başladılar. Üniversitedeki sevgilim onu terk edip başkasıyla mutlu bir birlikteliğe başlayınca evimi basip annemi aramakla tehdit etmisti-mesajlar atmıştı.
Üniversitedeki ev arkadaşlarım beni evden atmışlardı ben de onlari polise şikayet etmiştim. Sonuç olarak annemle konuşup benim ondan gizlediğim herşeyi anlatip aramizin korkunç derecede bozulmasını sağlamışlardı.
Kadınlar kulübünden tanıyip sosyal hayatta da yakın arkadaş olduğum insan bile anneme telefonda 'o sizi sevmiyo zaten' falan demiş!
Son bomba da geçen seneki (terkettiğim) erkek arkadaşım ve onun annesi tarafından gerçekleşti. Anneme olabilecek ennnnnn ahlaksız cumlelerle beni kötülemislerdi. Aklınıza ne geliyorsa 5le çarpın yani, o kadar!
O gün annemle cidden çoook büyük bir kavga ettik, ona onu hiç sevmediğimi, tek zaafimin kendisi olduğunu ve bu yüzden insanların beni hep ondan vurduklarıni, buna sebebin o olduğunu söyledim. Özgürlüğümün önünde en büyük engel olduğunu, yaşadığım hayattan çok mutluyken , herkese anlatırken ondan gizledigimi . İstediği gibi bir insan olmadığımi ,asla olmayacagimi , özgürlüğümü ondan daha çok sevdiğimi... İçimde ne varsa söyledim. Zaten kadın hakkımda bir ton saçma şey duymuş- beni öldürse haksız tahrikten indirim alacağı seyler- , üstüne onca cümlem...
Resmen anne kız ilişkimiz ennnn dibe battı ve aynı hızla oradan çıktı. Birbirimizle yuzlestik, onun anneliği, benim sırlarım...
Derler ya bir cinnet herşeyi cozer diye. Gerçekten de öyle oldu.
O gün karar verdik, ilişkimizi düzeltmeye.
Hala çok iyi değiliz ama eskisinden çok daha iyiyiz. En azından sohbet edebiliyoruz. Nefretimizi kusmak bizi daha da yakınlaştırdi. Eskiden annemi hep haksız görürdüm, şimdi bazen ona hak veriyorum. Hatta senede birkaç kere olsa da beraber gezmeye bile çıktık.
Aramız 10 üzerinden ikiyse altıya yükseldi yani :) o da torpuledi biraz kendini ben de...
Şimdi birkaç yıla kalmadan çok büyük birşeyle çıkmayı düşünüyorum annemle babamın karşısına. Eğer o söyleyeceğim şeyde benim destekçim olursa onu tamamen affedecegim.

Bağıra cagira yüzleşmek bize ise yaradı...belki sizde de yarar...
 
Annem agresif bir yapıya sahip,uzun yıllar tedavi de gördü depresyon için vs.g.Bana karşı tutarsızdı,seviyordur muhakkak ama sanki sevmediği zaman daha çoktu.Yada benim daha fazlasına ihtiyacım vardı.O boşluğu anneannem ile doldururdum.
Ergenliğe eriştiğimde ise küçük şeylere bağırır,daha önemli konularda ise anlayışlı olurdu,nasıl tepki vereceğini anlayamazdım.Belki de rahatsızlığından dolayıdır bilmiyorum..
Hayati konular da anlayış gösterdi,arkamda durdu,hakkını yiyemem ama şimdi o öpmek sarıp sarmalamak istiyor ama ben müsade etmiyorum.
 
Çok yorucu hemde
Dengemi bozuyor elimde olmadan yapıyorum bunu
Hatırlamadıgım anılarımı hatırlamaya başlıyorum çünkü beynim onunla meşgul ben farkında olmasamda arka planda hep kusurlarını ortaya döküyor.
Neden neden diye düşünüp duruyorum bu seferde
Konuyu açtıktan sonra gördüm ki
Yalnız değilim çopu kişinin bir meselesi var içinde ama benim gibi ama farklı
Bunlar güzel şeyler değil ama yine de bana biraz durumumu olağanlaştırmama yardımcı olacak diye düşünüyorum

bilirim o tarihin tozlu raflarından üşüşen düşünceleri. hele kafayı yastığa koyduğunda sürekli bir hesaplaşma..
ama birşey diyeyim mi sana. bugün olduğum güçlü, kendine güvenen, ayakları yere basan kadın annemin sayesinde. ister kabul et ister avuntu de .
 
21 yaşındayım ben ve anneme ne zaman sarıldım en son,ne zaman anne dedim bilmiyorum.

sevmiyor,samimiyet onun hayatında yok,sohbete zamanı yok,"günün nasıl geçti" gibi basit sorular bile onun lugatında yok.

"babanla git,babanı sev,babanın eşi de mi böyle yapar" var sadece. kendisini de beni de delirten bir hırs var sadece. ne yapayım annem işte.

sarılmak istiyor muyum? evet. mutlu bir haber alınca önce babamı sonra annemi aramak hatta belki babamdan önce annemi aramak istiyorum ama olmuyor. denedim,aradım mesela "anne hazırlığı geçmişim" dedim. "tebrikler yassy,şimdi biraz işim var sonra tekrar konuşalım" dedi ama o sonra hiç gelmedi. hep ertelendim. ben aramadan aramadı,sormadı.

5 yaşındaki çocuğunun velayetinden vazgeçti. istemiyorum dedi. hala gözümün önünde babama "al ikisi de senin olsun" diye bağırması. sonra hiç aramaması. babama yalvarışlarım "annem de gelsin ben bale yapıcam o da izlesin" demem,babamın araması,annemin gelmemesi. hala annesinin elinden tutup giden bir kız çocuğu görünce burnumun direği sızlıyor. ben annemin elini tutup böyle gezdim mi hiç bilmiyorum.

neden böyle oldu,niye kabul ettiremedim kendimi bilmiyorum. 14 yaşımda yurtta herkesin ailesi haftasonu çocuğunu alırken eğer babamın bir işi çıkarsa ben o gün o yurtta tek başıma dururdum. ama çocukluk mu desem her neyse işte,acaba gelir mi diye bekledim. belki annemin aklına gelirim diye. sanırım hiç gelmedim.

içinizdeki çocuk büyüdü mü demişsiniz ya,benimki büyümedi. hala beklerim annem arar mı,sorar mı,merak eder mi diye. ama aramaz,sormaz,merak etmez. ben hep en dibe çakılırım.

ben de belli etmek istemedim annemle aramdaki soğukluğu hiç. ama hayatıma giren insanlar hep "senin annen neden hiç gelip gitmiyor" diye sordu. ne diyebilirdim ki,meşgul mü? ben de oturdum ağladım ne yapayım. annem benim bir tarafımı hep eksik bıraktı. dünyanın en mutlu insanı bile olacak olsam hep boğazımda bir düğüm var çözülmüyor. ilerde anne olmak istemiyorum.

Milana22 Milana22 ablam söyler hep "hayatta herkesin bir imtihanı var,seninki de annen" diye. sanırım kabullendim artık. annem var biliyorum ama o anne sıcaklığını hiç bilmiyorum canımı acıtan da bu oluyor.
kuzum aglattin beni ama :KK43:
keske yakin olsak da doyasiya sarsam sarmalasam seni be sassy kuzum
 
karsiliksiz seven evlatmis cumlen beni cok etkiledi. anneme sorarsan harika bir anne asla Evlat ayrimi yapmamis. ben bebekken kucuk kucuk tencerelerde her ogunumu ayri hazirlarmis eski komsulari hala konusurlarmis...
ben Annemi hatirlamiyorum chill. firinin yanan isigini hatirliyorum. deterjan kokusu hatirliyorum yemek kokusu hatirliyorum annemle tek net anim okul defterlerimi kaplamamiz bir de benim duzelttigim yatagi begenmeyip hep kendisi duzeltmesi. hala oyle biliyor musun? benim yaptigim hicbisey iyi degil. yeterli degil.
kardeslerimle aram cok fazla soyle soyleyim ben 32 yasindayim bir kardesim daha Yeni unv mezun oldu digeri de lise sonda.benim bebeklerim arasinda 16 ay var. bir ocak aldim servisteki adam dedi ki her aksam su deterjanla silin uzun omurlu olsun. anneme gulerek anlatiyorum. anne 2 bebekle nasil yapicaksam diye bana ben 3 bebekle yaptim diyor. anlayamiyorrum inan bana.
alttan aliyorum susuyorum ama degismiyor. benim sinavim bu biliyorum. gececegi gun de gelmeyecek. hep ben sucluyum yetersizim beceriksizim.
daha sabahleyin vay efendim cocugun sunnetinde yapilacaklari niye danismamisim.ayrintili anlatmamisim. sadece Annem degil kardeslerim de ayni cunku annemin agzi ile konisiyorlar ve evet torpilleri var hastalar ve ben susmak zorundayim. bikac gun once biyopsi oldum. tatli bir tumorum var muhtemelen insallah iyi huylu ve ameliyat olucam ama ben kimseye korktugumu anlatamiyorum cunku onlarin ki cok daha onemli. bunlari yazarken agliyorum. bilmem buraya kadar okudun mu ama evlatlarim kadar ben de evlatlarimi karsiliksiz sevecegime soz verdim. iyi gunumde de kotu gunumde de yalnizdim ama Rabbim omur ve saglik verdikce ben evlatlarimi birakmayacagim.
ben dr uzun uzun yillar once kendime bir soz vermistim harika bir anne olacagim diye vr olduguma inaniyorum
evimi bok goturur , kirliler gunlerce yikanmaz ama oglumla harika anilar bitiktirdim , o bilir ki annesi onu cok seviyor vr her daim yaninda olacak
annelerimiz sayesinde bizim cocuklarimiz oldukca sansli buyuyor
 
karsiliksiz seven evlatmis cumlen beni cok etkiledi. anneme sorarsan harika bir anne asla Evlat ayrimi yapmamis. ben bebekken kucuk kucuk tencerelerde her ogunumu ayri hazirlarmis eski komsulari hala konusurlarmis...
ben Annemi hatirlamiyorum chill. firinin yanan isigini hatirliyorum. deterjan kokusu hatirliyorum yemek kokusu hatirliyorum annemle tek net anim okul defterlerimi kaplamamiz bir de benim duzelttigim yatagi begenmeyip hep kendisi duzeltmesi. hala oyle biliyor musun? benim yaptigim hicbisey iyi degil. yeterli degil.
kardeslerimle aram cok fazla soyle soyleyim ben 32 yasindayim bir kardesim daha Yeni unv mezun oldu digeri de lise sonda.benim bebeklerim arasinda 16 ay var. bir ocak aldim servisteki adam dedi ki her aksam su deterjanla silin uzun omurlu olsun. anneme gulerek anlatiyorum. anne 2 bebekle nasil yapicaksam diye bana ben 3 bebekle yaptim diyor. anlayamiyorrum inan bana.
alttan aliyorum susuyorum ama degismiyor. benim sinavim bu biliyorum. gececegi gun de gelmeyecek. hep ben sucluyum yetersizim beceriksizim.
daha sabahleyin vay efendim cocugun sunnetinde yapilacaklari niye danismamisim.ayrintili anlatmamisim. sadece Annem degil kardeslerim de ayni cunku annemin agzi ile konisiyorlar ve evet torpilleri var hastalar ve ben susmak zorundayim. bikac gun once biyopsi oldum. tatli bir tumorum var muhtemelen insallah iyi huylu ve ameliyat olucam ama ben kimseye korktugumu anlatamiyorum cunku onlarin ki cok daha onemli. bunlari yazarken agliyorum. bilmem buraya kadar okudun mu ama evlatlarim kadar ben de evlatlarimi karsiliksiz sevecegime soz verdim. iyi gunumde de kotu gunumde de yalnizdim ama Rabbim omur ve saglik verdikce ben evlatlarimi birakmayacagim.
Rabbim size sağlık sıhhat versin, inşallah hayırlısıyla ameliyatınızı olursunuz ve hep çocuklarınızın başında olursunuz.
 
35'i gectim hala kizginim anneme. Ve annem vefat ettikten sonra daha cok kizginim. Kizginligim evlat sahibi olduktan sonra buyudu. Ve anneme benzer davranislarim olunca kizginligim dahada artti. Acaba o neler yasadi kucukken diye kendimi teselli ediyorum fakat onun hep mutlu cocukluk anilarini dinledim. Onu hic demir masalarla döven olmadi. Veyahut bodrumlara kilitleyen olmadi. Atesler icinde yanarken aglarken gidip yatakta doven olmadi. Süt sisesini bitirdigi icin bogazina bicak sokanda olmadi. Yani anneler kutsal degildir kutsal olan yaptiklari anneliktir. Ve cennet bazi annelerin ayaginin altindan kaysin..
Psikolojik destek aldınız mı??
Eğer almadıysanız lütfen en kısa zamanda alın...zira yaşadıklarınız çok çok ağır..
Ve ayrıca çocuklarınız için de mutlaka yardım almalısınız..lütfen :KK43:bunu çocuklarınızın sağlıklı gelişimleri için yapın.
 
karsiliksiz seven evlatmis cumlen beni cok etkiledi. anneme sorarsan harika bir anne asla Evlat ayrimi yapmamis. ben bebekken kucuk kucuk tencerelerde her ogunumu ayri hazirlarmis eski komsulari hala konusurlarmis...
ben Annemi hatirlamiyorum chill. firinin yanan isigini hatirliyorum. deterjan kokusu hatirliyorum yemek kokusu hatirliyorum annemle tek net anim okul defterlerimi kaplamamiz bir de benim duzelttigim yatagi begenmeyip hep kendisi duzeltmesi. hala oyle biliyor musun? benim yaptigim hicbisey iyi degil. yeterli degil.
kardeslerimle aram cok fazla soyle soyleyim ben 32 yasindayim bir kardesim daha Yeni unv mezun oldu digeri de lise sonda.benim bebeklerim arasinda 16 ay var. bir ocak aldim servisteki adam dedi ki her aksam su deterjanla silin uzun omurlu olsun. anneme gulerek anlatiyorum. anne 2 bebekle nasil yapicaksam diye bana ben 3 bebekle yaptim diyor. anlayamiyorrum inan bana.
alttan aliyorum susuyorum ama degismiyor. benim sinavim bu biliyorum. gececegi gun de gelmeyecek. hep ben sucluyum yetersizim beceriksizim.
daha sabahleyin vay efendim cocugun sunnetinde yapilacaklari niye danismamisim.ayrintili anlatmamisim. sadece Annem degil kardeslerim de ayni cunku annemin agzi ile konisiyorlar ve evet torpilleri var hastalar ve ben susmak zorundayim. bikac gun once biyopsi oldum. tatli bir tumorum var muhtemelen insallah iyi huylu ve ameliyat olucam ama ben kimseye korktugumu anlatamiyorum cunku onlarin ki cok daha onemli. bunlari yazarken agliyorum. bilmem buraya kadar okudun mu ama evlatlarim kadar ben de evlatlarimi karsiliksiz sevecegime soz verdim. iyi gunumde de kotu gunumde de yalnizdim ama Rabbim omur ve saglik verdikce ben evlatlarimi birakmayacagim.

Geçmiş olsun iyi huyludur da biran önce atlatırsınız inşallah.

Benim yaptığım şeylerde beğenilmiyor yanlış yada eksik bulunuyor
Birde annem bazen farkında olmadan şöyle der, siz öylemi yapıyorsunuz biz böyle yapıyoruz
Siz biz yapar ben hep karşı tarafı temsil eden siz kısmındayımdır
Teselli edemiyorum yada tavsiye veremiyorum çünkü aynı durumdayım
 
valla sen kendini olmuyo diye tatmin et diyorum ben o fesatlara ben biliyorum ya kimseye kendimi ispatmalak zorunda degilim diyrym sende öyle de cekinme böyle tipler susarsan daha cok üstüne biner ki olmayada bilir ben sana ille su doktora gittik ayy söylemis vah böyleymis diye anlatırmıyım hic zaten fesatsın utanmasan pankart asıcan cocugu yokmus diye hiccccccccc üzülme senin ne istedigin önemi benim 8 sene olucak esimle ilgili kafam rahat degil bu yuzden yapmıyorum cünkü kimseye söylemek zortunda degilim bosss verrrrrrrrrrrrr takma sende
ben de senin gibiyim canim ne gerekiyorsa soylerim. Sanki kendileri bakacak, ancak konusurlar.
 
X