- 21 Nisan 2012
- 7.732
- 8.224
Annemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?
Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum
Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.
Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?
Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim
Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de
Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?
Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?
Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek
Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?
Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?
Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum
Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.
Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?
Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim
Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de
Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?
Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?
Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek
Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?
Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?