Çok teşekkür ediyorum güzel dileğiniz için. Aynen, komşumuz da bana telkinde bulunurken sanıyorum ki aynı düşüncelerle bana örnekler sundu. Halbuki evlilik ve çocuk sahibi olmak, insanın hayatını, geleceğini, muhtaçlık durumunu garantiye almış olması değil ki. Bana örnekler sunan komşumuz da evliliğin binbir zorluğunu yaşamış, çocukları ve çocuklarının eşleri tarafından hak ettiği değeri görememiş biri, ama bekar bir ömür süren kadının durumu daha acınası görünüyor onun gözünde.Aklıma şey geldi.. birkaç sene önce, 35 galanım o zamanlar, arabam evim var şükür çalışıp şıkır şıkır işime gidip geliyorum. Bizim alt katta 90 larında bir nene var zarzor yürüyen. Bana bir gün demez mi, sen de evlenemedin zavallı, diyeyani kadın nerdeyse kötürüm, hayatının son demlerinde (allah hayırlı ömürler versin tabi ayrı da) o kdın bile bile kendi şartlarında beni acınası görüyordu o şartlarımda bu bizim toplumun kodlarına islemiş yani, ne desek boş ben o kadına nasıl anlatayım acınası olmadığımı. İşin bu taoplumsal baskı olayına zor da olsa takılma yani. Henüz gençsin de, ha niyetin varsa nasip olur inşallah en güzelinden, ancak bu bakış açısı ile değerlendirme
Benimki de hiç evlenmedi. BekarAy bende yorum yazmıştım bizim halada 57 yaşında bekar ama fark olarak hiç evlenmedi
Halimden memnunken, kendimi tanıdığım için böyle bir konuda kaygıya kapılmıyorken, sanki onların verdikleri örneklere göre, gelecekteki acınası ihtimallerin farkında değilmişim, pişman olacakmışım gibi konuşmalarına anlam veremiyorum inanın. Üzmek de istemedim fevri cevap verip, biliyorum ki kötü niyetle söylemedi ama dışarıdan kendi yaşadıklarına, evli başka insanların yaşadıklarına bakınca kimin daha çok yorulduğunu, mecburiyetler yaşadığını görebilir halbuki.Iyi yapmissin. Sessiz, ezik kaldin sandim. Ben de senin yaslarinda ayni durumlarla karsilasiyorum. Insanlar bize aciyolar. Cunku onlara gore basarisizsin. Profesor de olsan basarisiz olursun gozlerinde. Kulak asmamaya calisiyorum ben. Sevindim oyle bi dusuncede olmamana. Kismet gercekten napalim. Anliyorum seni ama.
İnanın bu konuda çok şanslıyım, Allah’a şükürler olsun.Ailemin bir an bile benim onlara yük olduğum hissine kapılmama sebep olacak herhangi bir davranışı, sözü olmadı. Benim onlara ekstra hiçbir faydam yokken onlar bana karşı inanılmaz fedakarlar. Bu sebeple de hiç kaygı duymadım ya evlenemezsem diye. Biraz da bu rahatlığın ve konforun olması nedeniyle evlilik sorumluluğu bana oldukça uzak gelmiş olabilir. Ailesine ve eşine yük gibi hisseden, hissettirilen herkes için güzellikler, iyilikler diliyorum.Kadinlar baba evinde aileye koca evinde kocaya yük!!! Ben anlamıyorum offf kadın olmak çocuk olmak hayvan olmak bu dünya üzerinde ne kadar zor
Biraz melankolik bir profil gibi anlaşılmışım yazdıklarımdan ancak kaygıya kapıldığım için açmadım konuyu, çünkü kaygıya kapılıp kendimi riske atacak yapıda biri değilim. Gerçekten böyle örnekler çok mu, bekar bir ömür sürenler bunu mu yaşıyorlar merak ettim. Ben kimseye muhtaç olmadan iyi bir hayat sürmeyi diliyorum tabii.33 yasindasiniz sadece. Sanki 90 lik nineden bahsediyorsunuz.
Çok net anlatmışsınız beni.Sizde zaten bir evlenme isteği yok gördüğüm kadarıyla. Yani burda yazan kadar tanıyabiliyoruz tabi.
Flört etmeyi seven ilişkiye ihtiyaç duyan bir yapınız da yok.
Sevmek sevilmek gibi duygulardan hiç bahsetmemişsiniz.
Böyle ihtiyaçlarınız yoksa yalnız kalmamak için evlenilmez ki.
Salın gitsin kafanıza göre takılın.
Ailem bu konuda çok anlayışlıdır. Benim onlara hiçbir faydam olmamasına rağmen (maddiyat, ev işi vs.) her zaman fedakarlar bana karşı. Allah’tan, onlar için hayırlı bir evlat olmayı diliyorum.Ailenizi bilmiyorum ama annem hic evlenmeyip onlarla yasasam, evin isine yardim etsem, ona arkadas olsam daha mutlu olacagini soyleyip duruyor komsusunun kizi hoc evlenmemis ailesiyle yasiyormus ,ona ozeniyor.
Kısmet bu işler dediğin gibi belki aşık olacağın adamla tanışmana daha zaman vardır? Neden öyle umutsuzsun ki hayat bu yani.üstelik yaşın da daha genç. kendi isteğinle evlenmeyi istemezsen de sonradan pişman olmazsın bence. kendim istemedim dersin kendi başına yetebilen biriysen pişman olmazsın sanırımÖncelikle mutlu günler diliyorum herkese. 33 yaşındayım, memurum 12 sene oldu atanalı, ailemin yanında yaşıyorum. Bekarım, herhangi bir nişan, söz durumu geçmedi başımdan. Şimdiye kadar evimize benim için bir tane bile görücü gelmedi. Arkadaşlarım vesilesi ile tanıştığım birkaç kişi oldu ancak bazen karşı taraf devam etmedi, bazen de ben devamını getirmek istemedim ısınamadığım için. İkinci görüşme olmadı yani hiçbiriyle. Geçen senelerde ara ara kederlenirdim etrafımda emsallerimin çoluk çocuğa karıştığını görünce, ancak artık kabullendim üzülmüyorum. Yalnızlığı, sessizliği seven bir yapım var zaten. Günlerce evde otursam, bir yerlere gitmesem, kimselerle konuşmasam sıkılmam. İş hayatında arkadaşlarımla iletişimim iyidir, sevdiğim arkadaşlarım vardır ancak genelde onlar gelirler yanıma, bir arada olalım, bir şeyler yapalım isterler, uyum sağlarım, ama hiç arkadaşım olmasa da yalnız hissetmem kendimi, tek başıma bir şeyler yapmaktan daha çok keyif alırım. Yaşım ilerleyince etrafımdaki yetişkin insanlar sürekli evlilik telkinlerinde bulunmaya başladılar. Annen baban başında şimdi, ancak sonrasında kimsenin yanına sığamazsın, bir yuvan olsun, çocukların olsun, şu kişi taliplerini hep reddetti de şimdi sürünüyor, kimsenin yanına sığmıyor, eziliyor, hor görülüyor vs.
Ben kadere inanıyorum, varsa kaderimde evlilik, mutlaka bir şekilde gerçekleşecektir. Olmadı veya olmayacak diye kederlenmek istemiyorum, artık kaygılanmıyorum da, kendimi de tanıyorum. Sorumluluk almak isteyen bir yapım da yok zaten, çocuk yetiştirmek, eş ve aile sorumluluğunu kaldırabilme gücünü bulamıyorum kendimde. Çocuk sevgisini yeğenlerimle alıyorum, sorumluluğu olmadığı için stressiz doya doya seviyorum. Hiç evlenmemiş olmak ilerisi için çok mu travmatik bir durum sizce? Evlenmemiş kadınlar başkalarına yük mü oluyor, bir yere sığamıyorlar mı? Etrafınızda hiç evlenmemiş orta/ileri yaşlara gelmiş kadınlar var mı, nasıl bir yaşayış halindeler?
Yapmayın bu düşüncelere kulak asmayın. Annem aynı kafa yapısı ile evlenmemi istedi. Ben olmasam tek kalırsın kimsenin kapısında yapamazsın gibisinden . Sonuç mutsuz bir evlilik !Öncelikle mutlu günler diliyorum herkese. 33 yaşındayım, memurum 12 sene oldu atanalı, ailemin yanında yaşıyorum. Bekarım, herhangi bir nişan, söz durumu geçmedi başımdan. Şimdiye kadar evimize benim için bir tane bile görücü gelmedi. Arkadaşlarım vesilesi ile tanıştığım birkaç kişi oldu ancak bazen karşı taraf devam etmedi, bazen de ben devamını getirmek istemedim ısınamadığım için. İkinci görüşme olmadı yani hiçbiriyle. Geçen senelerde ara ara kederlenirdim etrafımda emsallerimin çoluk çocuğa karıştığını görünce, ancak artık kabullendim üzülmüyorum. Yalnızlığı, sessizliği seven bir yapım var zaten. Günlerce evde otursam, bir yerlere gitmesem, kimselerle konuşmasam sıkılmam. İş hayatında arkadaşlarımla iletişimim iyidir, sevdiğim arkadaşlarım vardır ancak genelde onlar gelirler yanıma, bir arada olalım, bir şeyler yapalım isterler, uyum sağlarım, ama hiç arkadaşım olmasa da yalnız hissetmem kendimi, tek başıma bir şeyler yapmaktan daha çok keyif alırım. Yaşım ilerleyince etrafımdaki yetişkin insanlar sürekli evlilik telkinlerinde bulunmaya başladılar. Annen baban başında şimdi, ancak sonrasında kimsenin yanına sığamazsın, bir yuvan olsun, çocukların olsun, şu kişi taliplerini hep reddetti de şimdi sürünüyor, kimsenin yanına sığmıyor, eziliyor, hor görülüyor vs.
Ben kadere inanıyorum, varsa kaderimde evlilik, mutlaka bir şekilde gerçekleşecektir. Olmadı veya olmayacak diye kederlenmek istemiyorum, artık kaygılanmıyorum da, kendimi de tanıyorum. Sorumluluk almak isteyen bir yapım da yok zaten, çocuk yetiştirmek, eş ve aile sorumluluğunu kaldırabilme gücünü bulamıyorum kendimde. Çocuk sevgisini yeğenlerimle alıyorum, sorumluluğu olmadığı için stressiz doya doya seviyorum. Hiç evlenmemiş olmak ilerisi için çok mu travmatik bir durum sizce? Evlenmemiş kadınlar başkalarına yük mü oluyor, bir yere sığamıyorlar mı? Etrafınızda hiç evlenmemiş orta/ileri yaşlara gelmiş kadınlar var mı, nasıl bir yaşayış halindeler?
Çok teşekkür ediyorum paylaştığınız için. Bugün böyle bir şey olunca, merak ettim, hiç evlenmemiş ileri yaşlara gelmiş kişilerin neler yaşadığını. Yaşanmamışlıklara merak, yaşanmışlıklara pişmanlık durumu, bu hayat hepimiz için böyle sanırım. Olaylara, mevcut duruma bakış açısı da çok önemli. Bahsettiğiniz kişilere ve size mutluluklar, güzellikler diliyorum.En yakınımda olan 1 teyzem ve 1 halam böyle. Teyzem 55 yaşında hic evlenmedi, memur, yalnız yaşamayı çok sevdigi ve kriterleri çok olduğu için evlenmedi. Ben bir nebze erken evlendim (27) ama diğer kuzenlerle konuşurken hep 30dan önce evlenin sonra yalnızlığa alışınca bir erkeği çekmek çok zor diye tavsiye verirdi. Geçenlerde konuştuk, keşke evlenseydim ve çocuk yapsaydım dedi. Ben sordum aslında biraz da çocuk fikrini uzun süredir düşündüğüm ve kararsız olduğum için 1.elden fikir almak istedim.
Halam 53 yaşında, öğretmen, çok eğlenceli pozitif, sürekli yeni ülkeler gezer falan. O annesine baktığı için ve biraz da kıymetsizlikten evlenemedi, çok tercih değildi bekarlığı. Diğer yeğenlerine özellikle çok düşkün, çocuk eksiği hissetmediğini söyledi. Ama 2 sene önce 51 yaşında evlendi, şaşırdık beklemiyorduk. Bir gün evde kötü olmuş hastane dönüşü de ben artık yalnız kalmak istemiyorum demiş. Ortalama üstü beğendiği, kendi kalitesine uygun biri de teklif edince kabul etmiş.
Annem baya özgürlüğüne düşkünmüş ama 30 yaşından sonra ailesi ısrar edince babamla evlenmiş. Ben bekarlığı çok seviyordum aslında dedi. Kardeşimden yana çocuktan ağzı yanmış o yüzden çocuk yapın demez hiç kimseye. Babamdan da memnun değil ama hasta olduğu için yanında olması büyük artı. Ben yanına gittiğimde çok hastaysa kendini çok üzüyor beni böyle gördün diye, benden destek almak canını sıkıyor. Sanirim kendi annesi çok hastalık çekti diye bana da o hisleri yaşatmak istemiyor.
Ben yorum yapmak için değil, böyle kişilerden cevap sorduğunuz için ve çok yakınımda oldukları için yazmak istedim. Değişik değişik hayatlar.
Evet, siz kaçtan duyuyorsunuz bizi?33 denmi sesleniyorsunuz siz ☺
Çok şükür ailem bu konuda hiçbir zaman baskı yapmadı, Allah onlardan razı olsun.Yapmayın bu düşüncelere kulak asmayın. Annem aynı kafa yapısı ile evlenmemi istedi. Ben olmasam tek kalırsın kimsenin kapısında yapamazsın gibisinden . Sonuç mutsuz bir evlilik !
Teşekkür ederim aynı dilek temennilerimleÇok şükür ailem bu konuda hiçbir zaman baskı yapmadı, Allah onlardan razı olsun.Mutlu olmanızı diliyorum, inşallah mutsuzluğunuz biter ve güzellikler yaşarsınız en kısa zamanda.
Ayy yılların evli kadını olarak ne kizmasi bacım bundan daha doğru bir tespit görmedim son zamanlardaBen hiç evlenmedim. Yurtdışındayım, yanlız yaşıyorum. Evliliğin kadınlara kurulmuş bir tuzak olduğunu düşünüyorum. Şimdi evli hanımlar bana kızar ama evlilik sadece erkeğin konforu için yapılan bişeydir