- 10 Ocak 2022
- 2.946
- 5.858
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #121
Acaba annenin geçmişte yaptığı ve affedemediğin şeyler mi var. Belki bilinçsiz olarak o olaylara olan öfkeni şu ana taşıyorsundur.
Acaba annenin geçmişte yaptığı ve affedemediğin şeyler mi var. Belki bilinçsiz olarak o olaylara olan öfkeni şu ana taşıyorsundur.Aynen en başta bakiciyla baslasaydik annemi hiç katmadan, ortada anneden vazgeçmemek için bu kadar sebebimiz de olmazdı.. ben biraz ona kızıyorum aslında galiba içten içe.. ama o da belki bu kadar catisacagimizi bilemezdi nerden bilecek.. ve tabi ara mesajlari okursanız benim de abarttigim şeyler çok var.. eşime göre de doktora göre de problem annemde değil bende gibi gozukuyor.. ama ben henüz buna tam ikna olamıyorum
Biraz. :)
Aslında mallaşmak da demeyelim de, büyük ölçüde yavaşlatıyor, eskisi gibi düşünce bombardımanı içinde olmadığınızdan da sanki aklınızdan, zekadan bir şeyler eksiliyormuş gibi hissettiriyor. Oysa sadece dinlenmeye ihtiyacı olan bir zihne, o dinlenmeyi-boşluğu sağlıyor bu tür ilaçlar. Daha çok olumlu etkilerini görmeye başlamanız ise, vücudunuzun alışmasıyla beraber en az bir ayı bulur. Sonrasında hala daha aynı rahatsızlığı hissederseniz, doktorunuza danışırsınız çünkü biraz dene-yanıl gidiliyor bu tarz ilaçlar ister istemez. Biraz daha süre tanıyın ilaca.
O konulara girmiyim ama evet var o tarz şeyler.. bir de ilk doğduğunda bebeğimi kaybetme korkusuyla (entubeydi bebeğim hastanede) 1 hafta yaşamam da anksiyeteye sebep olmuş gibi duruyor.. çünkü bu kuralciligim sadece bebeğim konusunda.. onun dışında oldukça esnek bir insanımdir aslındaAcaba annenin geçmişte yaptığı ve affedemediğin şeyler mi var. Belki bilinçsiz olarak o olaylara olan öfkeni şu ana taşıyorsundur.
Bu halime alışmam zaman alicak desenize
Ilaclara alismaniz kac ay sürdü ?Evet, biraz sabırlı olmak gerekiyor.
Bipolar olduğum için depresif dönemlerimde bazen antidepresan desteği gerekebiliyor, tabii benim durum biraz daha iki ucu moklu değnek kıvamında, çünkü bazı antidepresanlar, doğru anda ilacı azaltıp kesememek beni maniye fırlatıyor bir de :))
İlk antidepresan kullanımımda otu moku unutuyordum. Ki hafızam o kadar iyiydi ki, kendime yediremiyordum. Cümlenin başından sonuna kadar ne diyeceğimi unutuyordum ahshs Aynen senin isyanın gibi, gittim doktoruma isyan ettim "Bu antidepresan beni gerizekalı etti! Ben hep böyle mi kalacağım?!" filan ama isyanımın yarısında bile ne dediğimi unutuyorum bi sakinlik geliyor filan ahshs. Sonradan rayına girdi de tabii sabretmek gerekti. Sizinki benimki kadar yorucu olmayacaktır diye düşünüyorum, alışılıyor her şeye iyi olun da, gerisi mühim değil. :)
Guldilurdunuz beniEvet, biraz sabırlı olmak gerekiyor.
Bipolar olduğum için depresif dönemlerimde bazen antidepresan desteği gerekebiliyor, tabii benim durum biraz daha iki ucu moklu değnek kıvamında, çünkü bazı antidepresanlar, doğru anda ilacı azaltıp kesememek beni maniye fırlatıyor bir de :))
İlk antidepresan kullanımımda otu moku unutuyordum. Ki hafızam o kadar iyiydi ki, kendime yediremiyordum. Cümlenin başından sonuna kadar ne diyeceğimi unutuyordum ahshs Aynen senin isyanın gibi, gittim doktoruma isyan ettim "Bu antidepresan beni gerizekalı etti! Ben hep böyle mi kalacağım?!" filan ama isyanımın yarısında bile ne dediğimi unutuyorum bi sakinlik geliyor filan ahshs. Sonradan rayına girdi de tabii sabretmek gerekti. Sizinki benimki kadar yorucu olmayacaktır diye düşünüyorum, alışılıyor her şeye iyi olun da, gerisi mühim değil. :)
Ilaclara alismaniz kac ay sürdü ?
Size yanlıs gelebilir ama ben hep soyle dusunuyorum annelerimiz 4 5 belki daha fazla cocuk yapmış ozaman zaten tum yuk annelerimizdeydi ne antidepresan ne bişey büyütmüşler peşpeşe.ama şimdi ki bizler herseyı gözümüzde büyüttügümüz için tek cümle cocukla doktorluk tedavilik oluyoruz .ben ilaç öcü demiyorjm ilacı aldıkca sersemleşiyormus buda cocukla ilgilenmesini engeller o yuzden keske ilacsız öfke kontrolu olsahdı konu sahibide onu uygulayabilseydi dedm. Yani cocugu olmadan bu ilacları kullananlarda var sonucta ben sdece cocuklayken bu ilac surekli uyku sersemlik derken ya o an cocuk tehlıkelı bişey yapsa anne ilacın etkisyle mayıssa uyusa tehlıkelı sonucta. Tabi burda annesi esı yanındaymıs neyseki.annelere olan kısma gelince suan daha 20lık cocuklar bir misafirkşjte bir toplumda annelerini bozuyolar lafı annein kursagında bırakıyorlar bende bu yuzden diyorum anneyle neyi anlasamıyoruz ki alıp veremedigmiz ne var konusur dururlar ama bozmak ,bagırmak asagılamak kendimize yapılmasını istemdgimiz cocugumuzun bize böyle davranmasını istemedigimz seyleri biz analarımıza yapıyoruz gerek yok yaniKonu sahibinin annesinin gayet iyi biri olmasını umut ediyorum ama seni doğuran anayla nasıl anlaşamıyorsun demek hatalı. Gayet de anlaşılmıyor. Her anne de o kadar şefkat dolu olmuyor.
İlaç kullanma konusunda verdiğiniz tavsiyeler çok yanlış. Evet son çare olmalı belki ama ilaca başvuran insanlardan sakınmalı bebekleri demek o kadar yanlış ki. Hele ki duygu durumunu bilmeden boş yere ilaç kullanıyorsun demek.
Güvenilir bir doktora gidilmeli. İlaç diyorsa da korkmaya gerek yok. Öcü değil ilaç. Gayet de etkili ve tedavi edici olabiliyor.
Eski bir komşumla konuşuyoruz. Akıl veriyor antidepresan kullanan bir arkadaşıma. “ben de yaşadım lohusalık depresyonu. Çok şeyler geçirdim ama dua ettim. Kendimi bırakmadım ve doktora gitmeden iyileştim” diyor.
Yaa nasıl yaptın, ne kadar zamanda iyileştim dedim. 2 sene dedibu da ayrı bir saçmalık. 2 sene, çaresi olduğu halde, kendine bunu yaşatmak..
İyi niyetle yazdığınız belli, ama bu iki mesele çok önemli noktalar.
Kocanız ıyı bırı .Herkes cekmıyor .Ilacı bıraz daha kullan faydasını goreceksınKızlar merhaba, aslında yazmaya bile enerjim yok ama fikirlerinizi merak ediyorum, özet geçmeye çalışacağım;
Şimdi benim uzun uğraşlar sonucu 39 yaşında doğurduğum 16 aylık minnak,huysuz,tatlı bir oğlum var. Beni anneannem büyüttü 24 yaşındayken vefat etti, annemle anlaşabilen bir insan değilim, karakterlerimiz aşırı zıt ve bir arada olduğumuz her an itişen bir çiftiz.
Hamileyken eşime dedim ki bebeğime annemin bakmasını istemiyorum, eşim de dedi ki ben de bir yabancının bakmasını istemiyorum,deneriz olmazsa duruma göre bakarız. Doğum yaptım (1 hafta önce korona oldum,eşim ben doğuma girerken korona oldu,doğuma ve sonrasında bir süre yanımda olamadı,bebeğim ve ben ölümden döndük, bu süreçlerde eşim hiç yanımızda olamadı kısacası kendimi çok çaresiz ve yalnız hissettim) Sonrasında lohusa sendromu denen şeyin dibini yaşadım. Bebeğimin sağlık problemleri bi türlü bitmedi, alerjisinden koliğine aylarca ne uyku yüzü gördük ne bişey, gerildik de gerildik.
4,5 aylıkken işe başladım, annem gelip gündüzleri bakmaya başladı bebeğime, ve o dönemde de beni ekstra ve sürekli olarak gerdi, bebeğimi sevmesi dışında bana hayatı zorlaştıracak her türlü şeyi yaptı detaya girmiyorum. O dönem yine bakıcı arayışına girdim eşim yine ısrar kıyamet istemedi asla olmaz dedi güvenemem dedi kabul etmedi, ve yine annemle devam ettik.
Öyle-böyle derken bu günlere kadar bi şekilde geldik. Evet geldik ama olan bana sağlığıma psikolojime oldu. İnanılmaz farklı bir insan haline dönüştüm. Aşırı ama gerçekten aşırı sinirli ve tahammülsüz biriyim, bazen hiç istemesem de bebeğime bile kızarken yakalıyorum kendimi, eşimi sürekli azarlıyorum, annemle zaten çatışmalarımız hiç bitmiyor, etrafımdaki insanları kırıp döküyorum ve bunun farkındayımen sonunda geçen hafta bi gün yine eşimi durduk yere bi tersledim, o da bana dedi ki sen çok değiştin ben eski karımı istiyorum, bu oluşan karakterle ben yapamıyorum, kendini toparlaman gerekiyor dedi. Buna çok üzüldüm ağladım zırladım hatta boşanalım o zaman falan dedim. Olayı beni artık sevmiyorsunlara getirdim. Seviyorum ve boşanmıycam,boşanmak istiyosan beni bu evden kovman gerekecek dedi, başka türlü hiçbiyere gitmem dedi.
Sonuç: Psikiyatriye gittim ve bana ilaç ve terapi başladı. Ama bu ilaç beni mal gibi yaptı. Bir de eşime çok kırgın hissediyorumHaklı olduğunu biliyorum ama neden bilmiyorum aşırı üzgün hissediyorum, yüzüne bakmak istemiyorum. Gerekli olmadığı sürece konuşmuyorum, gün içinde telefonla aramıyorum. Aradığında hemen kapatmaya çalışıyorum Bana resmen seni sevmiyorum dedi gibi hissediyorum Bu hislerim geçer mi bilmiyorum Canım çok sıkkın. Bir de antidepresan kullanan arkadaşlar ben hep böyle mal gibi mi olacağım bir yazıverin lütfen
İyi hoş gzl yazmışsınız ama çocuğumun yanında değil uyumak kucağımdan indiremiyorumSize yanlıs gelebilir ama ben hep soyle dusunuyorum annelerimiz 4 5 belki daha fazla cocuk yapmış ozaman zaten tum yuk annelerimizdeydi ne antidepresan ne bişey büyütmüşler peşpeşe.ama şimdi ki bizler herseyı gözümüzde büyüttügümüz için tek cümle cocukla doktorluk tedavilik oluyoruz .ben ilaç öcü demiyorjm ilacı aldıkca sersemleşiyormus buda cocukla ilgilenmesini engeller o yuzden keske ilacsız öfke kontrolu olsahdı konu sahibide onu uygulayabilseydi dedm. Yani cocugu olmadan bu ilacları kullananlarda var sonucta ben sdece cocuklayken bu ilac surekli uyku sersemlik derken ya o an cocuk tehlıkelı bişey yapsa anne ilacın etkisyle mayıssa uyusa tehlıkelı sonucta. Tabi burda annesi esı yanındaymıs neyseki.annelere olan kısma gelince suan daha 20lık cocuklar bir misafirkşjte bir toplumda annelerini bozuyolar lafı annein kursagında bırakıyorlar bende bu yuzden diyorum anneyle neyi anlasamıyoruz ki alıp veremedigmiz ne var konusur dururlar ama bozmak ,bagırmak asagılamak kendimize yapılmasını istemdgimiz cocugumuzun bize böyle davranmasını istemedigimz seyleri biz analarımıza yapıyoruz gerek yok yani
İnsallah bakalım 10 gün fln oldu devam edeceğimKocanız ıyı bırı .Herkes cekmıyor .Ilacı bıraz daha kullan faydasını goreceksın
Az kalmis buyumus bebegin biraz daha sabret, esinle konus bence. Seni anlamayacak bir insan gibi gelmedi bana.İlaçlara devam etmeye kararlıyım canım tabiki terapiye deçok haklısın eşime ben de hak veriyorum, zaten öyle olmasa bu kararı almazdım..doğru hatirliyosun kavga bile etmeyen bı çiftiz biz, uyumlu olmadığımız bir konu hiç yok gibi diyebilirim.. ne ara böyle kırıp döken biri oldum ben hiç kendimi taniyamoyorum.. belki de utandigim için böyle kırıldım ne bileyim.. konuşmak falan istememem utandigim için belki.. bilemiyorum ki..inşallah düzelir
Kresi de 2 yaş gibi düşünüyorum çünkü bebeğim tam yabancılama evresinde.. yabancı birini görünce ağlıyor falan
Konuşacak bol bol vaktimiz olucak çünkü bu sabah covid testim pozitif çıktıAz kalmis buyumus bebegin biraz daha sabret, esinle konus bence. Seni anlamayacak bir insan gibi gelmedi bana.
Gecmis olsun.. umarimKonuşacak bol bol vaktimiz olucak çünkü bu sabah covid testim pozitif çıktı1 hafta eşim de evde annem de yok..bakalım neler olacak
Geçmiş olsun, inşallah hafif atlatırsınız. Bu arada siz de. İlaca alışmış olursunuzKonuşacak bol bol vaktimiz olucak çünkü bu sabah covid testim pozitif çıktı1 hafta eşim de evde annem de yok..bakalım neler olacak
empati yapıyomusun eşinin haklı olduğu taraf var seninde bakıcı hem bi maliyet hemde hiç tanımadığın birine canını emanet ediyosun annenle neden anlaşamıyosun yani belkide sen büyütüyosundur sorunları asabi olabilirmisinKızlar merhaba, aslında yazmaya bile enerjim yok ama fikirlerinizi merak ediyorum, özet geçmeye çalışacağım;
Şimdi benim uzun uğraşlar sonucu 39 yaşında doğurduğum 16 aylık minnak,huysuz,tatlı bir oğlum var. Beni anneannem büyüttü 24 yaşındayken vefat etti, annemle anlaşabilen bir insan değilim, karakterlerimiz aşırı zıt ve bir arada olduğumuz her an itişen bir çiftiz.
Hamileyken eşime dedim ki bebeğime annemin bakmasını istemiyorum, eşim de dedi ki ben de bir yabancının bakmasını istemiyorum,deneriz olmazsa duruma göre bakarız. Doğum yaptım (1 hafta önce korona oldum,eşim ben doğuma girerken korona oldu,doğuma ve sonrasında bir süre yanımda olamadı,bebeğim ve ben ölümden döndük, bu süreçlerde eşim hiç yanımızda olamadı kısacası kendimi çok çaresiz ve yalnız hissettim) Sonrasında lohusa sendromu denen şeyin dibini yaşadım. Bebeğimin sağlık problemleri bi türlü bitmedi, alerjisinden koliğine aylarca ne uyku yüzü gördük ne bişey, gerildik de gerildik.
4,5 aylıkken işe başladım, annem gelip gündüzleri bakmaya başladı bebeğime, ve o dönemde de beni ekstra ve sürekli olarak gerdi, bebeğimi sevmesi dışında bana hayatı zorlaştıracak her türlü şeyi yaptı detaya girmiyorum. O dönem yine bakıcı arayışına girdim eşim yine ısrar kıyamet istemedi asla olmaz dedi güvenemem dedi kabul etmedi, ve yine annemle devam ettik.
Öyle-böyle derken bu günlere kadar bi şekilde geldik. Evet geldik ama olan bana sağlığıma psikolojime oldu. İnanılmaz farklı bir insan haline dönüştüm. Aşırı ama gerçekten aşırı sinirli ve tahammülsüz biriyim, bazen hiç istemesem de bebeğime bile kızarken yakalıyorum kendimi, eşimi sürekli azarlıyorum, annemle zaten çatışmalarımız hiç bitmiyor, etrafımdaki insanları kırıp döküyorum ve bunun farkındayımen sonunda geçen hafta bi gün yine eşimi durduk yere bi tersledim, o da bana dedi ki sen çok değiştin ben eski karımı istiyorum, bu oluşan karakterle ben yapamıyorum, kendini toparlaman gerekiyor dedi. Buna çok üzüldüm ağladım zırladım hatta boşanalım o zaman falan dedim. Olayı beni artık sevmiyorsunlara getirdim. Seviyorum ve boşanmıycam,boşanmak istiyosan beni bu evden kovman gerekecek dedi, başka türlü hiçbiyere gitmem dedi.
Sonuç: Psikiyatriye gittim ve bana ilaç ve terapi başladı. Ama bu ilaç beni mal gibi yaptı. Bir de eşime çok kırgın hissediyorumHaklı olduğunu biliyorum ama neden bilmiyorum aşırı üzgün hissediyorum, yüzüne bakmak istemiyorum. Gerekli olmadığı sürece konuşmuyorum, gün içinde telefonla aramıyorum. Aradığında hemen kapatmaya çalışıyorum Bana resmen seni sevmiyorum dedi gibi hissediyorum Bu hislerim geçer mi bilmiyorum Canım çok sıkkın. Bir de antidepresan kullanan arkadaşlar ben hep böyle mal gibi mi olacağım bir yazıverin lütfen
Yok 3 kahveden fazla da içmeyin, sonra başka sağlık sorunları başlayabilir.Kahveyi de günde 3 ü geçmem normalde ama daha mı fazla içeyim? Aslında benim annem otoriter olmaya yakın bile değil, çok saf ve iyi bi insandır, fazla yumuşaktır. Beni de bunlar sinir ediyor biraz. Oğluma zerre kadar kural koymuyor, saçmasapan şeyler yapıyorlar beraber (mama sandalyesini bırakıp mutfak tezgahında yemek yedirmek gibi,sallayarak uyumayan çocuğu sallayarak uyumaya alıştırmak gibi şeyler). Ama sizin de değiniz gibi ben de onsuz yapamıyorum o da ayrı bir konu. Bir de ben 7 aylık hamileyken babamı kaybettik, annem düştüğü boşluğu oğlumla doldurdu onun bu hayattaki tek bağı gibi oğlum. Ben onsuz yaşayamam falan diyorOrası da ayrı bir handikap
Ben de bakıcı konusunda eşine hak verdim. Bakıcıya cocuk emanet etmek istememesini anlayabiliyorum. Ben de asla yapamazdım.empati yapıyomusun eşinin haklı olduğu taraf var seninde bakıcı hem bi maliyet hemde hiç tanımadığın birine canını emanet ediyosun annenle neden anlaşamıyosun yani belkide sen büyütüyosundur sorunları asabi olabilirmisin
annenize dolusunuz ondan bu hıncınızKahveyi de günde 3 ü geçmem normalde ama daha mı fazla içeyim? Aslında benim annem otoriter olmaya yakın bile değil, çok saf ve iyi bi insandır, fazla yumuşaktır. Beni de bunlar sinir ediyor biraz. Oğluma zerre kadar kural koymuyor, saçmasapan şeyler yapıyorlar beraber (mama sandalyesini bırakıp mutfak tezgahında yemek yedirmek gibi,sallayarak uyumayan çocuğu sallayarak uyumaya alıştırmak gibi şeyler). Ama sizin de değiniz gibi ben de onsuz yapamıyorum o da ayrı bir konu. Bir de ben 7 aylık hamileyken babamı kaybettik, annem düştüğü boşluğu oğlumla doldurdu onun bu hayattaki tek bağı gibi oğlum. Ben onsuz yaşayamam falan diyorOrası da ayrı bir handikap