Kızlar merhaba, aslında yazmaya bile enerjim yok ama fikirlerinizi merak ediyorum, özet geçmeye çalışacağım;
Şimdi benim uzun uğraşlar sonucu 39 yaşında doğurduğum 16 aylık minnak,huysuz,tatlı bir oğlum var. Beni anneannem büyüttü 24 yaşındayken vefat etti, annemle anlaşabilen bir insan değilim, karakterlerimiz aşırı zıt ve bir arada olduğumuz her an itişen bir çiftiz.
Hamileyken eşime dedim ki bebeğime annemin bakmasını istemiyorum, eşim de dedi ki ben de bir yabancının bakmasını istemiyorum,deneriz olmazsa duruma göre bakarız. Doğum yaptım (1 hafta önce korona oldum,eşim ben doğuma girerken korona oldu,doğuma ve sonrasında bir süre yanımda olamadı,bebeğim ve ben ölümden döndük, bu süreçlerde eşim hiç yanımızda olamadı kısacası kendimi çok çaresiz ve yalnız hissettim) Sonrasında lohusa sendromu denen şeyin dibini yaşadım. Bebeğimin sağlık problemleri bi türlü bitmedi, alerjisinden koliğine aylarca ne uyku yüzü gördük ne bişey, gerildik de gerildik.
4,5 aylıkken işe başladım, annem gelip gündüzleri bakmaya başladı bebeğime, ve o dönemde de beni ekstra ve sürekli olarak gerdi, bebeğimi sevmesi dışında bana hayatı zorlaştıracak her türlü şeyi yaptı detaya girmiyorum. O dönem yine bakıcı arayışına girdim eşim yine ısrar kıyamet istemedi asla olmaz dedi güvenemem dedi kabul etmedi, ve yine annemle devam ettik.
Öyle-böyle derken bu günlere kadar bi şekilde geldik. Evet geldik ama olan bana sağlığıma psikolojime oldu. İnanılmaz farklı bir insan haline dönüştüm. Aşırı ama gerçekten aşırı sinirli ve tahammülsüz biriyim, bazen hiç istemesem de bebeğime bile kızarken yakalıyorum kendimi, eşimi sürekli azarlıyorum, annemle zaten çatışmalarımız hiç bitmiyor, etrafımdaki insanları kırıp döküyorum ve bunun farkındayım
en sonunda geçen hafta bi gün yine eşimi durduk yere bi tersledim, o da bana dedi ki sen çok değiştin ben eski karımı istiyorum, bu oluşan karakterle ben yapamıyorum, kendini toparlaman gerekiyor dedi. Buna çok üzüldüm ağladım zırladım hatta boşanalım o zaman falan dedim. Olayı beni artık sevmiyorsunlara getirdim. Seviyorum ve boşanmıycam,boşanmak istiyosan beni bu evden kovman gerekecek dedi, başka türlü hiçbiyere gitmem dedi.
Sonuç: Psikiyatriye gittim ve bana ilaç ve terapi başladı. Ama bu ilaç beni mal gibi yaptı. Bir de eşime çok kırgın hissediyorum
Haklı olduğunu biliyorum ama neden bilmiyorum aşırı üzgün hissediyorum, yüzüne bakmak istemiyorum. Gerekli olmadığı sürece konuşmuyorum, gün içinde telefonla aramıyorum. Aradığında hemen kapatmaya çalışıyorum
Bana resmen seni sevmiyorum dedi gibi hissediyorum
Bu hislerim geçer mi bilmiyorum
Canım çok sıkkın. Bir de antidepresan kullanan arkadaşlar ben hep böyle mal gibi mi olacağım bir yazıverin lütfen
konusur dururlar. Esinz bile anneniz kabul ediyorken kim oldugnu bilmediginiz yeri geliyor sizi bile cıldırtan cocugunuzu baskasına emanet etmeyin bence. Zaten tumgun istesinz eve gel cay yemek derken anneyle en fazla 1 2 saat goruyorsunuz. Hafta sonları tatilse bir iki gezdirirp annenin gönülünğ etseniz birgün onla diger gun esinle cıksanız bebegı anneye bırakıp oh mis.zaten annende sureklı dip dibe olmaktan sıkılır oda kendine özel alan ister o yuzden sanmıyorum size pek karısmaz cocuga baksa yeter. Esinizde üzersiniz bmyle böyle esler anlamıyor cocuk stresini bizler kadar ilgilenmedikleri için. Benm bebegm yemek yemez ben cıldırırdım esm bırka ya yemesin acıkınca yet diyor ulan delimiisn acıkınca memelerime yapısıyor ben emzirmemek için yemek yedırmeye calısyorum kahvaltı yapmadı cocuk ac ama adam kaygısız bosver sonra yer diyor sjdjskf gece cocugu ince giydirirm ev soguk oldugu sabahlar uyanır uyanmaz cocuga corap yelek giydirirm .ama ben uyyosam esim vocugu alır oyle cıplak ayakla ince bluzle goturur cocuk soguk parkeye betona basar hiiç usuturmu hastalanır mı kaygısı yok. Anlamadıkları için bizide anlamıyorlar
bu arada annem bizimle yaşamıyor o geliyor ben cikiyorum, ben işten geliyorum o çıkıyor, annemle kendimle ilgili değil bebeğimle ilgili çalışıyorum şu sıralar 
hafta sonu eşim çalışıyor bebeğime tek bakıyorum 
şu an farkettigim bu duruma da sevinmedim desem yalan olur 
bu da ayrı bir saçmalık. 2 sene, çaresi olduğu halde, kendine bunu yaşatmak..
