Öncelikle hastalığınız hakkında pek bilgim olmamakla birlikte acil şifalar diliyorum.Bedeniniz,ruhunuz,kalbiniz için.
Yazdıklarınızdan hissettiğim sanki siz bu durum için kendinize fazlasıyla yükleniyor,tek başına üstesinden gelmeye çalışıyor,hatta bazen de suçluyorsunuz kendinizi.
Bence bunu yapmayın.Karşısında güçlü durmaya çalıştığınız insan sizin hayat arkadaşınız.Öyle ki baştan böyle söz veriyoruz yuva kurarken.İyi günde,kötü günde,hastalıkta, sağlıkta..
Yani misal;benim eşimin Allah korusun şeker hastalığı var diyelim,o günden sonra artık benim de şeker rahatsızlığım var demektir.Onun yediğine içtiğine,aç kalmamasına, ilaçlarını almasına onun kadar bende dikkat ederim.
Lakin insanız biz bazen hayat telaşında unutup,gözden kaçırabiliriz.
Ee böyle durumda da kocam bana 'ben iyi değilim' demezse farkedemeyebirim kötü olduğunu.
Velhasıl eşinize baştan anlatmış olsanızda ,arada doktorunuz anlatıyor olsada siz kötü hissettiğinizde ve sizin kötü hissetmenize sebep olduğu vakitlerde eşinize tekrar ve tekrar anlatın,durumunuzu ona yansıtın,bu hastalığı kullanmak değil arz-ı haldir.
Ben çok hassas bir insanım mesela,yani evlenince, özellikle doğum sonrası yaşadığım bazı zor günlerden kalma bir tahammülsüzlük ve kırgınlık taşıyorum.
Ve ben böyle bir ruh haline girince (ayda iki veya üç olur
) önce biraz yalnız kalıp ağlarım,yazarım,bir cigara yakmak ister içim onu sakinleştirip kahvemi içtikten sonra yan odadaki hayat arkadaşıma anlatmaya giderim.Zaten o defalarca sormuş olur ama artık biliyor ki ben en son günün sonunda zihnimi,derdimi toplayıp ona gideceğim.
Anlatamadığım şeyler de var,kendime bile anlatamadığım şeyler var,ailemle ilgili anlatmam dediğim şeyler var ama mesela en azından ondan sonra gelen,bazı kısımlarında onun sessizliğinden üzerime yapışmış yaralar var.
'beni sizler delirttiniz sevgili kayın ailem' ile başlayan bir girizgah sonrası,nerede kırıldım,nerede güvenim eksildi,neden ikinci kez anne olmaktan korkar oldum, güvercinlerin gerdanlığı ne kadar da hüzün verici gibi gibi bütün geriye kalan ne varsa anlatırım :)
Eşim ketum biridir, hamdolsun kimseye anlatmadıklarını bilirim,hatta artık sussa da bilirim.
Fakat keşke o da susmasa.
Kırgın olarak,bizi anlamasını uzaktan bekleyerek yaşadığımız her sessizlik bence sadece hayal kırıklığı oluyor.
Bence biraz kendinizi açın,bu sıra iyi hissetmiyorum, geçen iğne olmak durumunda kaldım, sigarayı da bırakmak niyetindeyim,fakat senin de bazı tavırlarınla birlikte kendimi daha bir zorda hissediyorum, desteğine ihtiyacım var gibi.
Ne çocuğunuzun,ne kendinizin sorumluluğunu tek başına almayın.
Yuva kurmak bütün olmaktır bence, eşinize anlatın,unuttuysa hatırlatın ki o da sizin için elinden geleni yapabilsin.
Kolaylıklar diliyorum.