Kötüyüm, ama neden kötüyüm bilmiyorum. Bişeylere hırsım geçmedi, bişeyleri beklemekten çok yoruldum. Annemle hep sorunlu bi ilişkimiz vardı, bu küçükken beni çok baskilamasindan ve şu an en ufak baskı çabasına fazla reaksiyon vermemle ilgili. Yine küsüz, yine aksam yemegine benim icin tabak koymamış, neyse ki mutfaga herkesten once gidip fark ettim de bi elma alip ben tokum diyip ciktim onurumla. Şükredecek çok şeyim var, nankörlük etmek de istemiyorum, ama bazen tanımadığım hayatları kıskanıyorum. Özellikle çok zenginleri, mutluluğu tamamen paraya bağlamak istemiyorum ama yakın ilişkili olduğunu da kabul edelim şimdi. Orta hâlli bi ailenin cocuguyum, hiç parası olmasa ceketini satıp okutacak bir babam var Allah başımızdan eksik etmesin. Iyi bi okulda iyi bi bölümde okuyorum, üniversite 2.sinif öğrencisiyim. Öğrendim ki tus dersaneleri dönem birincilerini yazın alıp eğitiyorlar sonra da okul bitene kadar tusa hazirliyorlarmis. Bu dersanelerin talep ettigi ucret epey yüksek, ben de hedefi yüksek olan bi öğrenciyim, dolayısıyla hep aklımda nası olacak ya düşüncesi vardı. Bunu duydum, ben kendimi deli gibi calismaya verdim, bir hafta önce bi sınava girdim ve sanırım hedefim de ulasiyorum güzel adımlarla, inşallah yani.
Dün gece rüyamda eski bi dostumu gördüm, dostluğumuz süresince beni hep korumuştur, onun yanında kimse benim hakkımda kötü bişey diyemezdi, ki genelde dedikodusu yapılan yaptığı bişey giydiği bişey konuşulan bi kızım bunun net farkındayım. Bu sadece insanların konuşmayı sevmek istemesiyle alakali, zaten zerre umrumda değiller, olmadılar ama yine de birinin sizi koruduğunu bilmek güzel-di. Ruyam bununla ilgiliydi işte, beni koruyordu. Ağlayarak uyandim, ben güçlü ve sağlam durmaya, sen değerlisin kızım önüne bak demeye çalıştıkça sanırım icime atmış, özlemişim onu. Dostluk ilişkilerime çok ama çok değer veririm, gerçekten çok fazla şey paylaştık onunla da. Pisi pisine bitti, haksız olduğumu dusunmuyorum ama yüzde yüz haklıyım da diyemem. Asla ona bi sekilde geri dönüş yapmam, elimde değil yapim böyle. Gerektiği zaman gururunu kırabilen insanlara çok ozeniyorum. Hem çok inatçıyım, hem çok gururluyum, asla dönmem, mesaj at diyecek olan kalbi güzel insanlar için söylüyorum bunu.
Bikaç arkadaş waffleciya gittik dün, yüzeysel olarak ilişki kurduğum fakat yakından tanıma imkanıni dün buldugum kişilerdi. Ben, belki bazılarınıza saçma gelecek ama doğru kişi kavramına yüzde bin beş yüz katilanlardan, bu düşünceyi tecrübelerle sağlamış bi insanım. Muhabbet her bana gelişinde niye sevgilin yok diyorlar, vakti değil daha diyorum, ama neden yok diyorlar. Kendimi yalnız hissetmeme sebep oldular. Arkadaşlarım çok, ama bi dostum şu an yok, ben bi dostumun olmasını çok istiyorum ama herkesle de anlasamiyorum, cok farkli bi çekim olmalı dostluk için, çok spontan gelişmeli. Kimse dostluk kriterlerime uymuyor. Yarım saat sohbet ettiğim insanı yüzde yetmiş çözecek kadar da zeki ve tecrübe sahibiyim. Ve mesela, şu an beni dostu olarak gören bi kız var ama ben kendi içimde ona öyle diyemiyorum, çünkü benim için dostluk çok özel bi kavram birlikte bişeyler paylaşmaktan zaman gecirmekten ibaret değil.
Ama işte, tüm bu dusuncelerime rağmen yalnız hissediyorum. Amaçlarım var, mesela okul bitecek ve ben bu şehirden defolup gideceğim, annemle kavga ediyor olmayacağım artık sürekli, hem para kazanacağım, yaşayacağım. Iliklerime kadar yaşadigimi hissedeceğim. Diyor ya şarkıda "hayat seni yudum yudum içeceğim bak gör". Ama beklemekten çok sıkıldım. En güzel yaslarim böyle geçiyor, 'üniversiteyi kazan rahatsin'larcilara hani, nerde diye bağırmak hatta bi tane suratlarinin ortasına patlatmak istiyorum.
Biraz yazıp rahatlamak, biraz da başka başka görüşleri öğrenmek, hayatımın uzaktan neye benzediğine, nasıl şekil verebileceğime değinen farklı fikirleri tanımak amacıyla yazdım, okuyan herkese teşekkürler