- 27 Temmuz 2017
- 40
- 35
- 27
-
- Konu Sahibi Herhangibiri33
- #1
Merhaba arkadaşlar. Kindar biri değildim ama son zamanlarda bana yapılanları unutamıyorum. Sürekli aklıma geliyor ve bu beni çok yoruyor. Çok uzun hikayeler ama örnek olarak bir tanesini anlatayım. Ben sınava hazırlandım bu sene. Atanmak için çok çalıştım bu süreçte eşim de çok destek oldu herkes yanımda oldu. Ama bayramda kayinvalidem herkesin içinde oğlumun mesleği senin mesleğinden önemli gibi bir cümle kurdu. Konu Ben değildim bu sirada. Bu yüzden ben de dahil ortamdaki herkes şaşırdı. Ben şaşkınlıktan bir sey diyemedim. Esimin kuzeni lafa girdi ve hayır asıl onun işi önemli çünkü henüz atanmadı bir isi yok ama senin oğlunun şuan Bi işi var filan dedi. ( eşimin şuan iyi bir işi var ve diğer yandan yüksek lisans da yapıyor) esimin ailesini seviyorum kötü düşünmek istememiştim ama bu söz beni çok rencide etti. Sınavım kötü geçti ve bir yıl daha hazırlayacağım gibi duruyor. Ama hiç gücüm kalmadı. Sınavım kötü geçtiği için yine böyle imalara maruz kalır mıyım diye kendi kendimi yiyorum. Öyle ki esimin annesi aradığında açasım gelmiyor çünkü bi şey derse en ufak Bi imada bulunursa çok kötü olurum. Çok uzatmak istemedim ama öncesinde başka şeyler de olmuştu esimin halası kuaföre gitmeme, telefonum kırıldığında yenisini almamıza filan laf etmişti ve tüm aile susmustu. Neden hiçbir söz edemediler diye çok üzülmüştüm hala unutamıyorum. Halasının çok kötü şeyleri oldu ve hayatımdan çıkardım eşim de bana hak verdi. Halası haddini coook asmisti. Annesi asla bu kadarını yapmadı ama sessiz kaldı. Simdi ise kazanamadım ve bir sene daha aynı şeyleri yaşayacağım diye kendimi yiyorum. Maddi Bi zorluk yaşamıyorum esimin de babamın da durumu iyi. Ama bu imalr beni bitirdi ruh sağlığım bozuldu. Ozelde çalışsam isim kucumseniyor atansam bu kez kayinvalidem eşimi ondan koparacagimi filan düşünüyor olacak ki triplere girdi defalarca. Eşim asker... Yani ben onunla her yere gitmeyi aylarca evde tek kalmayı göze alarak evlendim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik çok büyük imtihanlar yaşadık mesela kanser mesela aylarca uzak kalmak gibi. Her şeyi atlattık çok şükür ama bunları atlatamiyoruz. Eşime sessiz kaldığı için çok kırgınım geçmiyor. Birkaç kez annesi ile konuştu o benim eşim nereye atanırsa giderim şeklinde. Veya Halası ile konuşmuştu. Ama ben korkuyorum. Rahat Bi hayat sürdüm evet isim yoktu mezun olur olmaz evlendik ama ceyizimi her şeyimi babam eksiksiz yaptı hatta ev alırken her ikimizin ailesi de destek oldu. Hiçbir zaman mesleğim küçümsenmedi kuaföre gitmem konuşulmadi. Evliyken hepsi ve daha buraya yazmaya üşendiğim niceleri oldu.. eşime çok aşığım o da öyle. Bunlar dışında Bi sorunumuz yok. Bunlar dışında bir kere bile kavga etmedik.. kuafor mevzusu üzerinden bir buçuk sene geçti ben iki senedir evliyim. Ama unutamıyorum. Sınavı kurtuluş olarak görmüştüm atanıp giderim eşim de gelir ve uzak kalırım bu imalardan demiştim ama nasip olmadı. Eşim tekrar hazrlanmam konusunda destekçim. Ben de istiyorum ama psikolojim bozuldu. Psiyatra gitmeyi teklif etti ben de düşünüyorum ama iyi gelir mi bilmiyorum. Kimseye kin beslemiyorum aslında ama suan kayinvalidem arayinca bile agliyorum. Kayinvalidemin bana çok iyiliği de oldu asla kötü hi kadin değil bu arada ama beni çok kirdi ve unutamıyorum işte. Bu tarz şeyler yaşayıp unutabilen atlatabilen var mı?