Bana o "sinirden söyledim/yaptım" dediğin her şey içimde yara, kırıklık olarak kaldı, kalıyor, istemesem de kalacaktır sanırım.
İyiyken bazen çok iyi mutlu hissediyorum kendimi ama hep öyle kalmadığı için bir gün yine aynı şeyi yapınca eskilerle birlikte hatırlıyorum her şeyi. Ben seninle büyükken tanışmış bir insan olsam bana "sinirden söyledim/yaptım" desen anlayabilirdim belki ki kim olduğu farketmez beni kıran herkese uzak hissederim ben ama beni büyüten kişi bunu söyleyince ve ben kendimi bildim bileli o insan sinirden sürekli bir şeyler yapıp söylüyorsa söyleyemez bana bunu.
Belki evet nesil farklılığı, yetişme farklılığı, yaşanılan çekilen şeylerin farklılığı var üstelik sen de çok hassasın, bir yanım anlıyor ama bir yandan da benim suçum neydi demeden de edemiyorum, bana pahalıya mal oldu gibi hissediyorum, ben de çok hassasım.
Bana yine "sinirden" bir şey yapamazsın sen diyorsun ya, ki beni hiç tanımadığın için aslında iyi hissettiğimde baskı hissetmediğimde çok şey yapabileceğimi bilmiyorsun çünkü baskıdan hiç kurtulamadım, bir gün yaparsam bunu hatırlarım, hatırlatırım.
Bunu yazarken bile görsen ne üzülürsün diye düşünüyorum, suçlu gibi hissediyorum ama bir yandan da beni anlaman gerektiğini düşündüğüm için sinirleniyorum.
İçimi bir yerlere dökmem lazım benim de işte...
Kırgınım, kırılıyorum, elimde değil...