Ah anne ah. Evde esip gürlüyorsun ama dışarıya diş geçiremiyorsun, alttan alıp duruyorsun akrabalarına. Heralde onlar da sana esip gürlediği için. Beni de kendine benzettin ama değiştirmeye çalışıyorum bunu.
Şu akraba ortamında sen dahil herkes çook konuşuyor ve herkes kendini çok haklı görüyor ama hakaret ettiğini duymadım hatta fazla hassaslık gösterebiliyorsun herkes de biliyor yine de sana bazen çok yükleniyorlar, çok hassassın zaten evin huzurunu da etkiliyorlar ve bazen gerçekten çok sinirim bozuluyor, "eh yeter!" diye bağırasım geliyor. Ama hem o dedikoducu, kafasında kuran ortama dahil olmamak hem de sen beni gömdüğün için susuyorum, "yok çok yardım etmişler, sanane sen karışma, onlar büyüğün" bilmem ne. Ya da bir şey söylüyorum ortamda kendini savunmak için "Vind de böyle dedi valla, haklı" diyorsun boş yere adım geçiyor. O ortama girdin mi çıkamazsın resmen herkes bir şeyler kuruyor kafasında birbirini yanlış anlamaya yer arıyor. Birilerine iyi-kötü demek istemiyorum ama herkes bir alem, ben kendi huzurumu düşünüyorum.
Bazen düşman mısın anne mi çözemiyorum, bir şey söylemek geliyor içimden güvenemiyorum ya kötü yere çekeceksin ya yanlış anlayacaksın vs.. Ne verirsen onu alırsın insandan özellikle sıfırdan yetiştirdiğin bir çocukta kendini görürsün, benden tepki görüyorsan bazı durumlarda ya da aksine sana kendimi kapatıyorsam senin bana yüklenmen yüzünden. Bugün dayanamadım konuştum ama umarım bir yerde lafını geçirmezsin "Vind böyle dedi" diye. Ki dediğim bir şey de yok kim bana dert yansa "Madem şikayetçisin böyle böyle davran" derim yani haklı mı haksız mı bilmesem de ve burada benim enerjim de etkileniyor sen de kalp krizi geçireceksin bir gün Allah korusun, ha çok aleni bir şey varsa da söylerim hep de arkasında dururum.
Sonuç olarak kardeşim olmadığı için mutluyum, genlere bakarsak bir hayrı varmış.