Evet bu şekilde yapabilsem olay çıkmaz. Ancak yapamıyorum. Ben oradan oraya koştururken onun oturup oyun oynaması inanılmaz sinirlerimi bozuyor. Sakinliğimi koruyarak "ben çorbayı yaparken sen de salatayı halledebilir misin hayatim" diyemiyorum. Bu mümkün değil. Ayrıca ben söyledikten sonra yaptıklarının da hiç bir değeri kalmıyor. Bir de iş bölümü yapmak ve ona yapması gerekenleri anlatmak için enerji harcamak istemiyorum yani.Bence suçlayıcı şekilde değil ama net bir şekilde söyleyin. Mesela yardım etmiyor diye kendi kendinizi yemek ya da kızarak söylemek yerine ona yapmasını istediginiz şeyi yumuşak bir üslupla ve ne ifade edin.ornegin gel bana yardım et demeyin ben çorbayı yaparken sen de salatayı halledebilir misin hayatim gibi.. yani iş bölümünü tam yaparsanız bir iki şey yapıp gitmez diye düşünüyorum maalesef erkekler böyle illaki sen yonlendireceksin kendi düşünüp yapsa diye bekleyip boşuna sinirlenme genelde düşunemiyorlar ya da işlerine gelmiyor :)
İnadı kırılır mı dersiniz? Pek kırılacak gibi görünmüyor.Kesinlikle geri adim atmayin, cocuklugun da bir bedeli olmali. Oyun oynamak istiyor madem, siz de oynayin. Illaki inadı kirilacak.
Şimariklik yapiyor, babasinin usaği yok
Allah bize ve bizim gibilere yardım etsin. Bu adamların hepsine de akıl fikir versin inşallah.Of o kadar tanıdık bir konu ki..
Ben 1 senelik evliyim, oncesinde 9 senemiz var, uzak mesafe ilişkisi olduğu için hep kendimi kandırdım "şimdi bir arada olsak birbirimizin bir gülüşüne dayanamaz hemen küslügü bitirirdik, evlenince böyle yapamaz".. vs diyerek. Ama yapıyormuş, ben de kolay bir insan değilim, o küstü konuşmuyor diye hiç hakliyken alttan almadım ama küslük günler sürünce konuşmayı ben başlatıp saydirdim hep, sen öyle yapınca ben böyle hissediyorum yeter ben kadınım benim fıtratımda naz çekmek yok bu erkek fıtratı falan diye..
Ne yaptıysam çare bulamadım, güzel dille de anlattım kavgayla da, aynı evde mektup bile yazdim, her seferinde beni haklı bulup bı daha yapmamaya söz verdi ama sinir anında söz falan unutuluyor.
Dediğiniz gibi benimki de "iyiyken çok iyi" resmen aşık ama kötüyken de çok gıcık ve beni kendinden soğutuyor. Bir çözüm bulabilen varsa diye her msji okudum ve okucam
Çocuklarla konuşuyor zaten. Onlarla bir küslüğü yok. Biz hastanedeyken zaten arayıp sormasını beklemedim, çünkü biliyorum aramaz. Bana küs ya, aramaz nolursa olsun. Ama daha biz hastaneden gelmeden arkadaşlarıyla buluşmaya gitme teşebbüsünü ben de beklemiyordum.Hiç değilse biz eve geldikten sonra çocukla ilgilenip, bana durumunu sormalıydı. Gerçi o daha evden çıkamadan biz geldik ama bir kere öyle düşünüp plan yapması bile yeterince sinirlerimi bozdu.Bence eşini al ve güzelce konuş böyle devam edecekse boşanalım dersin tabikii ciddi demiyprum blöf yap bakalım ne olacak cevabı..
Ayrıca hadi size küs ya o cocuklara..hiç güzell davranışı yok eşinizin..
Bencilce davranıyor ..
git sirkele kendine gelsin..
Ailem üst katımda oturuyor. Uzaklaşamam yani. En fazla uzaklaşabileceğim yer üst kat. Arkadaşlarıma da böyle bir durumdan bahsedemem. İnanın burada bile eşim adına ben utanıyorum anlatırken, kimse beni tanımadığı halde.Şayet kalabileceğiniz aileniz ya da arkadaşınız varsa evden uzaklaşın bir kaç gün. Merak edip aramazsa bilin ki zaten eşiniz, sizi önemsemiyor. Merak ederse de barışmış olursunuz. Yaptığı davranışının sonucunun ne olabileceğini görmesi lazım.
Eğer özel değilse siz neden küstünüz? Şu an durumunuz nedir? Çocuklarınız kaç yaşında? Birkaç ay oldukça uzun bir süre. Biz de tam 1 haftadır konuşmuyoruz ve çok can sıkıcı. Ama hiç içimden gelmiyor artık bir şeyler.Birkaç aydır biz de küsüz. Ben daha doğrusu.gereken şeyleri konuşuyorum sadece. Hiç konuşmasam bir eksiklik hissetmem. Alıştım çünkü zaten eşim sohbetli değil. Evde her iş yürüyor, hem kendim hem çocuklar İçin. Ama muhabbet YÖK.
Seviyordum evet.Küsmek erkeğe yakışmıyor. Kadın küser, erkek gönlünü alır. Biraz şımarık mı ne eşin? Ama seviyorsun ki hep sen gönlünü alıyorsun.
Sabah evden aceleyle çıktığımız için mutfakta sabahtan kalma bulaşıklar vardı, yatak odası da oldukça dağınıktı. Çocuğun saçını kestirmiştik o gün, kıyafetleri hep saç kılı olmuştu. Onlar temizlenip yıkanacak, önceden yıkanan çamaşırlar katlanacak, yemek hazırlanılacak... Bu gibi işler yani.Çocukları doyurmakdan başka evde yapılması gereken çok acil işler neydi?
Yardım istemişsiniz, gelmiş bişeyler yapmış. Sonra adamın oyun oynaması sizi rahatsız etmiş sanırım. Ben yoruluyorum, o keyfinde diye düşünmüşsünüz... İkinciye azarlayarak bişeyler talep etmişsiniz.
Ya çocukların karnı doysun, mutlu olsun, her iş de tam olmasın bir gecelik ne olacak? Değer mi bu saçma sapan sebeplerden gerginlik? Biri beni çocuk gibi azarlasa ben de yardımcı olacağım varsa da yapmam. Siz onu azarlamışsınız, o da aklına ilk gelen eleştiriyi yapmış bence.
Burada genelde kadın merkezli bakılıp gaz veriliyor hep, ama insan dönüp kendini de sorgulamalı.
He her küstüğünde ilk adımı atan olmanız da, yetişkin bir insanı azarlamanız kadar yalnış.
Evlilik gerçekten ciddi anlamda sabır ve özveri gerektiriyor. Seni anlayabilmesi için sabırla sürekli anlatman lazım. Ben de ilk zamanlar sürekli onun düşünmesini istiyordum ondan bekliyordum ama yok anlamiyorlar maalesef sen üzüldüğünle sinirlendiginle kaliyorsun. Ben taktik deneye deneye uzmemeyi ve üzülmemeyi genel anlamda öğrendim diyebilirim.Evet bu şekilde yapabilsem olay çıkmaz. Ancak yapamıyorum. Ben oradan oraya koştururken onun oturup oyun oynaması inanılmaz sinirlerimi bozuyor. Sakinliğimi koruyarak "ben çorbayı yaparken sen de salatayı halledebilir misin hayatim" diyemiyorum. Bu mümkün değil. Ayrıca ben söyledikten sonra yaptıklarının da hiç bir değeri kalmıyor. Bir de iş bölümü yapmak ve ona yapması gerekenleri anlatmak için enerji harcamak istemiyorum yani.
Aile ve çocuk psikolojisini bildiğini pek düşünmüyorum. Öğretmen evet ama öğretmen olmakla insan olmak farklı şeyler. Sen 5 vakit namaz kıl, sonra kalk eşine bu şekilde davran.benim rahmetli babam da cok kuserdi, aylarca hem de, annem konusmadan konusmazdi, en nefret ettigim seydir bu yuzden. esimde de evliligin ilk zamanlari kusme durumu vardi.aldim karsima konustum.kim sucluysa kirdiysa ozur diler olay kapanir.cocuklarim var artik azicik kusmeye kalksa, agir konusuyorum. hemen vazgeciyor. genel olarak oturttuk bunu, biraz surat asmayla gecistiriyoruz.
siz en bastan hata yapmissiniz, ama cocuklariniz uzerinden konusarak kusme isini sonlandirabilirsiniz, ogretmenmis, aile ve cocuk psikolojisini biliyordur. siz de sinirlendiginiz zamanlarda kendinizi frenlerseniz kucuk tartismalarla atlatabilirsiniz. cocuklariniz icin...
Merhabalar, sizi hatırlıyorum. Daha önceki konularınızı okumuştum sayfalar dolusu ve o adama çok sinir olmuştum. Niye karşımıza doğru düzgün erkekler çıkmadı ki. Ya da biz mi yanlış seçim yaptık, kader mi?... Bazen çocuklarımdan özür diliyorum onlar uyurken, onlara daha iyi baba seçemediğim için. Umarım daha iyisinizdir.Uzulerek soyluyorum bunu, baska bir kadin olabilirmi hayatinda?
Haftanin belirli gunleri cikiyor, evladi hastanede yaniniza gelmiyor.bakmasi gereken cocugu annenize birakip evden cikmayi dusunuyor, bunlari arkadaslariyla bulusmak istedigi icin yapamaz sanmiyorum.insallah ben yaniliyorumdur.
X esim kustugunde,
Kusmek kadina yakisir, gonul almak erkege
Kaba olucak ama, kari gibi kusme dedim.
Bosanin diyemem ama cok zor bir hayat, allah yardimciniz olsun.
Daha önce de yazdım benim eşim de küser falan ama çok inatçı ve kincidir ama çocuğunu sormaması ve sizinle gelmemesi hastaneye bu çok farklı bir durum ya.. Biz boşanma aşamasında bile beraber götürdük hastaneye..Kızlar, dün gece oğlum (5 yaşında) ateşlendi. Gece eşimi dürtüp uyandırdım mecbur, "çocuğun çok ateşi var" dedim. Eşimin de bu gün boş günüydü, yani dersi yoktu, evdeydi. Gece ateşini düşürdük. Sabah da ilacını verip çıktım evden. Oğlum ve kızım babalarıyla birlikte evde kaldılar. Öğleden sonra eve geldiğimde oğlumun hala hafif ateşi vardı ve boğazı çok ağrıyordu. Hastaneye gidelim dedim oğluma. Eşimle konuşmuyoruz tabi. Oğlumla konuşmalarımdan anlıyor ne yapacağımızı.
Saat 15.00 gibi evden çıktık oğlumla, eşim de evde bebekle kaldı.
Saat 15.53 de mesaj attım: "X hastanesindeyiz. Serum takacaklar şimdi. İdrar tahlili yapılacak ve ultrason çekilecek."diye
Cevap yok.
Saat 18.00 de bana mesaj atıyor. ".....'yı anneye bırakıyorum, çıkmam gerek"
Cevap yazmadım. (Kendi annemle aynı binada oturuyoruz, bebeği anneme bırakıp arkadaşlarının yanına gidecekmiş yani.)
Çıkmam gerek dediği yer de arkadaş buluşması. (Her hafta pazartesi günleri mutlaka arkadaşlarıyla toplanıyorlar. Hatta bazen haftada 2-3 kere.)
O kadar sinirlerim bozuldu ki anlatamam. İnsan bir arar çocuğunun durumunu sorar. Ben onu adam yerine koyup çocukla ilgili bir durum olduğu için mesaj atıp bilgi veriyorum. O arayıp ya da mesaj atıp durumunu sormuyor bile.
Özellikle çocuk hastayken, çocuğa serum takılmış ve ilgi beklerken arkadaş peşinde koşması iyice sinirlerimi bozdu.
Sonra eve geldik. Geldiğimizde daha bebeği bırakıp çıkmamıştı dışarı, evdeydi. Ve "doktor neler söyledi" diye 5 yaşındaki oğluma soruyor. Gelip bana sormuyor, düşünün artık.
Aslında yine hata bende keşke o ilk mesajı da atmasaydım. Ama işte onun da çocuğu, bilgi sahibi olması gerek diye düşündüm.
Ne yapmalıyım, kafam allak bullak. Genel olarak herkes "o gelip konuşana kadar konuşma" demiş ama biliyorum o gelmez. Başka bir fikri olan var mı? Ne yapılabilir. Aile terapisini daha önce ısrarla teklif etmiştim ama istememişti. İnanın aklıma bir yol gelmiyor.
Bence son çare blöf.Sabah evden aceleyle çıktığımız için mutfakta sabahtan kalma bulaşıklar vardı, yatak odası da oldukça dağınıktı. Çocuğun saçını kestirmiştik o gün, kıyafetleri hep saç kılı olmuştu. Onlar temizlenip yıkanacak, önceden yıkanan çamaşırlar katlanacak, yemek hazırlanılacak... Bu gibi işler yani.
İkinciye azarlayarak talep etmedim. Sadece biraz sinirli söyledim. O kadar iş varken de "yapmıyorum da yemiyorum da" diye ortaya çıkması da hiç doğru değil.
"Söyledin de yapmadım mı?" diyor. Her işi tek tek ben mi söyleyeceğim her zaman. Ayrıca her zaman yardım beklemiyorum. O gün ekstra koşuşturmacalı bir gündü benim için ve ilk yardım istediğimde çok yorgun olduğumu belirtmiştim kendisine. Ama onun için oyun ve arkadaşları her şeyden önemli.
Bu bakış açısıyla yıpranan hep biz oluyoruz işte. Ben hiçbir zaman onu incitecek şekilde bu konulara girmem ama o ben yemek yaptığım halde bunu söylüyorsa o cevabı hakeder. O sözlerinden daha 2 gün önce ben annemle beraber oturdum mantı yaptım.SENİN KADAR DA MAAŞ ALIYORUM. YEMEK YAPMAK SADECE BENİM GÖREVİM DEĞİL" dedim.Dedin ama onu da incitmiş olabileceğini düşünmemişsin.Hepimizin eşi oyun oynuyor ve çoğu zaman yardım etmiyor ancak para mevzusunu konu etmiyoruz.TEk sen değilsin ki bu durumda olan hepimiz bu koşturmacayı yaşıyoruz.Bence alttan al ,konuşmana gerek yok ,akışına bırak ,erkekler biraz öküz oluyor napıcan,idare edeceğiz
Daha önce de bu şekilde halledemediğim sorunlarda mecburen ailelere yansıttım. Hatta bir keresinde yine küsmüştü. Uğraştım konuşmadı. 10 gün küs kaldık. Eğer böyle gidecekse her şeyi herkese anlatacağımı söyledi. İnanmadı sanırım. Baktım düzelme yok. Aileme ve onun ailesine anlattım her şeyi. Bu durum daha önce toplamda 3 defa yaşandı. Sürekli eşimi başkalarına şikayet etmekten de bıkmış haldeyim. Ailesi beni destekliyor bu konularda. Hatta ben anlatırken şaşırıp kalıyorlar, nasıl sana böyle yapar diye. Ben şikayette bulununca alıp karşılarına konuşuyorlar, düzelme gösteriyor. Ama neye yarar ki kendi aklıyla yapmadığı davranış. Taşıma suyla değirmen dönmüyor. Bir süre sonra yine aynı sorunlar baş gösteriyor. Psikologa zaten gitmez. O kadar medeni değil.Ay bende erkek arkadasımla tanısalı 4 ay oldu ve evlenmeyi düşünüyoruz. Şimdi siz böyle deyince Bi düşündüm.Hepimizin çeşit çeşit huyları var ama küsmek sizi cok zorluyor olmalı, anlıyorum, konusun diyemem cünkü zaten yapmışsınız dönem dönem. En iyisi takmamaya calısmak gibi görünüyor. 3.kişi tarafından (özellikle bir doktor) söylense yanlıs yaptığı davranışlarını düzeltmesi daha kolay olur bence.
Ben cinnet geçirsem, o benden daha çok geçirir. Evden kovmak da benim yapacağım bir şey değil.Evden kovun. Ciddi söylüyorum. Madem faydan yok, çocuklarda umurunda değil, bizimde sana ihtiyacımız yok deyip ciddi bir şekilde eşyalarını valize tıkıp eline verin. Çok sinir bozucu çünkü. Hele çocuğu hastanedeyken arkadaşlarına gitmesi. Nasılsa sonunda sizin dayanamayacağınızı düşünüyor. Artık bu huyundan yıldığınızı ciddi bir şekilde belli edin. Bakalım bir daha yapabiliyor mu? Bir cinnet her şeyi çözer. Bakın nasıl kuzu oluyor.
Merhabalar, sizi hatırlıyorum. Daha önceki konularınızı okumuştum sayfalar dolusu ve o adama çok sinir olmuştum. Niye karşımıza doğru düzgün erkekler çıkmadı ki. Ya da biz mi yanlış seçim yaptık, kader mi?... Bazen çocuklarımdan özür diliyorum onlar uyurken, onlara daha iyi baba seçemediğim için. Umarım daha iyisinizdir.
Eşime gelince, başka bir kadın olduğuna ihtimal vermiyorum. Herhangi bir şeyini yakalamadım. Olsaydı mutlaka açık verirdi.
Allah hepimizin yardımcısı olsun inşallah.