- 31 Aralık 2008
- 1.457
- 1.621
Gazanız mübarek olsun o halde
Gazanız mübarek olsun o haldeBelki de bu konuyu konuşmalıyım en mantıklısı bu.
Eşimi seviyorum ama eğer başaramazsam ayrılmayı düsünüyorum. Onun hayatını zehir etmeye hakkım yok biliyorum.Erkeklerin rahat hayatı diyorsunuz, uyuması diyorsunuz ama eşiniz hep yardımcı olmuş size.yani bunları dert edecek bir durumunuz yok bence.esiniz normalde her babanın, her esin yapması gerekeni yapmış ama günümüzde malesef bunu idrak edip çaba sarfeden erkek çok azken neden hem kendinizi hem eşinizi bu kadar yıprattınız.hatalarinizin farkındasınız ama bu hataları gerçekten düzeltmedikçe farkında olmanızın bir anlamı kalmıyor.esinizi kendinizden uzaklastirmissiniz son kez gerçekten evliliginizi kurtarmak için çaba sarfedin ve buna esinizi inandirin. eğer gerçekten yapamıyorsanız en iyisi ayrılın kendinizi de eşinizi de daha fazla yıpratmayın.
Haklısınız ama kırdım bir kere şimdi nasıl toplayacağım o parçaları çok çaresizim...
Tabi ki mumkun. Adam terk edip gitmemis ki.İncinmiş belli ki...Sizce bu enkazı toparlayabilir miyim?
Çocuk için zorlamadı ortak bir karardı. Ama ben çok zor bir hamilelik geçirdim. Bel ağrılarım kanamalarım erken doğum sebebiyle günlerce hastanede yatmam. 11 saate yakın doğum sancısı çektim ve çok şiddetliydi oğlum kanala sıkıştı kanamalarım artınca bayılıp acil sezeryana alınmısım. Tüm bunların ve akabinde doğum sonrası baş gösteren geçmeyen mide agrım, baş ağrım kemiklerimin ağrısı, uykusuzluk, yorgunluk ve çölyak tehşisi. Kafamdan boynuma hızla yayılam sedefle birlikte her şeyi eşime yükledim. Çünkü ben zorlanırken onun hayatı normal devam etti ve sadece seni anlıyorum yanındayım diye bildi. Ama benim acılarımı yaşadıklarımı hissetmedi, bilmedi.. Tüm bunların suçunu ona yükledim evet haketmedi evet onun elinde olan bir durum değildi fakat onu suçlamaktan bir türlü kendimi alamadımadam sizi çocuk için zorladı mı?
neden bu öfke orasını anlayamadım.
çocukla değişen kısıtlanan hayatın acısını adamdan çıkarmak niye?
onun da hayatı değişti..
tavrınız al sana çocuk ama beni kaybettin şeklinde olmuş uzun süre.
bu intikam hırsınızın kaynağını bulup adamı affederseniz eskiye dönersiniz bence.
amin amin amin inşallah.Başlangıç için iyi fikir.
En azından çabaladığınızı görür.
Siz de öyle konuşun, arada yükselirsem beni anla deyin.. Neyi anlasın bilmem ama var belli ki psikolojinizi etkileyen birşeyler :)
Biraz hoşgörsün sizi, bırakmasın o da koyvermesin.
Umarım toparlarsınız
Sanırım benimkide prenses sendromu ve bir an önce bu çirkin moddan çıkıp yuvamızı kurtarmalıyız. Allah yardımcınız olsun.Amin , inşallah hepimize allah ferahlık versin.
Eşimi çok seviyorum , alttan alan taraf hep o , ama bugün taşmış olacak ki o da biraz saydırdı bana ben de evi terkettim.( o kadar prenses sendromundayım ki bana ettiği 2 laf yüzünden)
Biraz yalnız kalalim biraz ozleyelim istedim.
Umarım düzeltebiliriz ve umarım siz de....
Ama haksız olduğumu çok iyi biliyorum bu da bi gerçek.
Oğlum kimsede durmuyor çok zor bir bebek ve 5 ay sonra ameliyat olucak. Yani bilemiyorum şuan çalısma fikri yok aklımda ama akşamları kursa gitmek istiyorum bir iki saat kendime bir meşgale bulup yanlız kalmak kafamı boşaltmak istiyorum.Cocuktan dolayi yorgunsunuz. Yorgunluk uykusuzluk insanda sinir yapar. Esinize patlamaniz normal. O da anlayisliymis sükür.
Bu tarz kavgalari her yeni ebeveyn yasiyordur bence. Kendinize biraz zaman ayirmaya calisin. Ise girin mesela bir bakici bulup
Amin , umarım düzeltebilirsiniz siz de ...Sanırım benimkide prenses sendromu ve bir an önce bu çirkin moddan çıkıp yuvamızı kurtarmalıyız. Allah yardımcınız olsun.
Teşekkür ederim yorumunuz için çok haklısınız.Hatayı görebiliyorsunuz en azından bu da iyi bir şey , hayatınızda dönüm noktası olsun bu kararınız , eskiye dönmeye başladığınızda evliliğinizin biteceğini düşünün ve kendinizi frenleyin.
Bide lütfen empati kurun..
Berbat bie çocukluğum var hatırlamak bile istemiyorum. Hep kavga, aldatmalar, ben daha çok kazaniyorumlar, güç gösterileri... 5 yaşındaydım ayrildıklarında annem beni bir daha hiç arayıp sormadi babamda 12 yasımdayken evlendi eşi hep dövdü eve almadı aç bıraktı sonrada yatılı okula verdiler lisede.
Gecmişimden kurtulamıyorum ve yıllarca ya onlar gibi olursam ya çocuğum olurda sevmezsem dedim.. Hep kafamda en kötüsünü kurdum ve kendi ellerimle mutlu yuvamım içine ediyorum galiba..
Çocuk için zorlamadı ortak bir karardı. Ama ben çok zor bir hamilelik geçirdim. Bel ağrılarım kanamalarım erken doğum sebebiyle günlerce hastanede yatmam. 11 saate yakın doğum sancısı çektim ve çok şiddetliydi oğlum kanala sıkıştı kanamalarım artınca bayılıp acil sezeryana alınmısım. Tüm bunların ve akabinde doğum sonrası baş gösteren geçmeyen mide agrım, baş ağrım kemiklerimin ağrısı, uykusuzluk, yorgunluk ve çölyak tehşisi. Kafamdan boynuma hızla yayılam sedefle birlikte her şeyi eşime yükledim. Çünkü ben zorlanırken onun hayatı normal devam etti ve sadece seni anlıyorum yanındayım diye bildi. Ama benim acılarımı yaşadıklarımı hissetmedi, bilmedi.. Tüm bunların suçunu ona yükledim evet haketmedi evet onun elinde olan bir durum değildi fakat onu suçlamaktan bir türlü kendimi alamadım
Doğru söylüyorsunuz ufak hediyeler romantik bir yemek başbaşa biraz zaman geçirmek belki iyi gelecek bize ve buzlari eritmeye yeyer sonrası benim kendimi dizginlememle olacak.Tabi ki mumkun. Adam terk edip gitmemis ki.İncinmiş belli ki...
Süprizler yap bence eşine mutlu etmeye çalış, başbaşa aktiviteler planla mesela ne kadar sevdigini belli edecek adımlar at.
Bende bazen cok asiriya kaciriyorum tamam diyorum birakacagm artik bu huyumu deyip yine tekrarliyorum cok uzuluyorum sonradan ama su kirilgan ruh halinden cikmaliyiz bence artik trip trip trip fazla naz asik usandirir derler.
Doğumun çok etkisi vardır eminim. Bende 9 ay önce doğum yaptım. 1-2 aydır anca toparladım kendimi. İnsan fiziksel olarakta psikolojik olarakta 1 senede kendine geliyomuş. Anne olmak kolay değil hayatımız değişiyo. Eşinizde size yardımcıymış anlayışlıymış aslında ne güzel. O da dışarda çalışıyo aslında bide öyle düşün. Ha işten gelip yemek hizmet bekleyen bide çocuğuyla bile ilgilenmeyenler var burda okuyoruz. Bence değerini bilin.Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Amin Amin amin inşallah.Aslinda lohusalik, bebekli yaşama alışmak faln derken insanın bütün düzeni değişiyor ve haliyle çoğu anne bi sure bocalıyor.bende bebek sahibiyim inanın benimde zor zamanlarim oldu psikolojik olarak.ama sizin tabi biraz daha uçlarda olmus sanki ve esinize patlamissiniz.Bunun farkında olup kendinizi düzeltmeye çalışmanız çok guzel.Bence esiniz de sizi çok seviyor ki sabır göstermiş.Ona da güzellikle anlatın içinde bulunduğunuz zor psikolojik hali.Uzman yardımını da bırakmayın bence.Ek olarak gün içinde kafanızı dağıtacak birşeyler yapmanız da size çok iyi gelir, kurs veya spor gibi.Umarım herşey çok guzel olur eşiniz ve sizin adınıza.
Yanlız olmadığıma sevindim :) Ama üzücü bir durum tabikii inşallah siz de eşinizi bıktırmadan zamanla düzelirsiniz. Rabbim herkesin yuvasına dirlik huzur mutluluk versin. Belki de bebeğiniz olsa olumlu yönde değişeceksiniz inşallah herşey gönlünüzce olur :)Kelin ilacı olsa başına sürerdi. Size şunu yapın bunu yapın diyemem sadece yalnız değilsiniz demeye geldim. Aynı şeyleri ben de yaşıyorum hatta daha çocuğum bile yokken. Eşim gerçekten mükemmel bir eştir ama mesela bugün kotumu bulamadım ve eşimin eşyalarının dolapta kapladığı alan gözüme battı resmen. Ben kendimi anladım evlilik bana ağır geliyor o yüzden böyle davrandığımı farkettim. Belki size de anne olmanın sorumluluğu fazla geldiği için böyle davranıyorsunuz bebeğinizin yükü birazcık azalınca geçecektir diye düşünüyorum. Ya ben?Daha bebeğim bile yokken bu haldeyim