Eşimle nasıl bu hale geldik?

miumao .!.:

İnanın bu tarz düşünceler sadece size has değil. Sorun bu düşüncelerle başa çıkamayışınız ve eşinize yansıtma şekliniz. Bir kaç gün önce eşim arkadaşlarıyla buluşmak istediğini söyledi. Olur dedim sorun değil. 1 yaşında bir kızım ve 3 yaşında bir oğlum var. Neyse, aklıma arkadaşlarımla en son buluştuğum zaman o zaman 9 aylık olan kızımı yanıma almak zorunda kalışım ve ağlama krizine girişiyle yarım saat içinde eve geri dönüşüm geldi.. Hüzünlendim ne yalan söyleyeyim..

Dedim ne güze sen yapabiliyorsun ama ben yapamıyorum. Sen çıktığın zaman çocuklar yedi mi, içti mi, uydu mu, durdu mu diye düşünmüyorsun ama ben başka yerde de olsam aklım devamlı evde kalıyor dedim. Sen çıkmak istiyorum diyorsun çıkıyorsun ama ben çıkmak istesem 40 tane plan yapıyorum. Bu minvalde bi sürü şey saydım ama benimki bir iç dökmeydi. Ki eşim gerçekten çok ilgili bir babadır. Yani bana yardımcı oluyor demem, babalığını hakkıyla yapıyor derim. Adamcağız yazık gitmekten vazgeçti de zorla gönderdim :)

Yani diyeceğim o ki, bazı şeyler anneliğin doğasında oluyor. Baba ne kadar kusursuz olursa olsun çocuklar anne kuzusu olduğu dönemde annenin yükü her daim daha ağır oluyor. Bu en az 2 yaşına kadar da böyle olacak. O yüzden yapacağınız ve şu an yapamayacağınız şeyleri ne kadar çabuk kabullenirseniz o kadar huzurlu olursunuz. Bu huzur da hem eşinize hem bebeğinize yansıyacaktır.

Genişletmek için tıkla...

SpinoZa87 .!.:

Aklinizin evde kalmasi babanin cocuklara o kadar da iyi bakamadigini ya da sizin onun cok cok iyi bakacagina dair yuksek bir inancinizin olmadigini gosteriyor. Kocanizin tabi ki akli kalmaz, cunku cocuklarina ondan cok cok daha iyi bakabilen birisisiniz. Bence biraz kocalarinizi elestirin, neden cok guvenmiyorsunuz, neden akliniz kaliyor? sorgulamak lazim.

Genişletmek için tıkla...

darlyda .!.:

Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..

Genişletmek için tıkla...

darlyda .!.:

Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..

Genişletmek için tıkla...

MevsimlerGibisin .!.:

Böyle adamı buldun bir de hayatı zehir mi ediyorsun. Adam çocuk bakmana yardım ediyor, yemeğe yardım ediyor daha ne yapsın. Ama sen de hatalı olduğunun farkındasın bu da bir gelişme. Bunlar hep lohusalık psikolojısı, benım eşim de bana sanki diken gibi batardı gözüme gözüme lohusayken. Zamanla gecer hersey düzelir üzülme canım. Ama evliliğini de çok yıpratma, çok münakasaya girip eşini de tüketme. Kendini dizginlemeye çalış.

Genişletmek için tıkla...

esergry .!.:

Adamın çocuk bakmaya yardım etmesi, yemek yapmaya yardım etmesi über bir şey mi?

Kimin çocuğunu doğurdu bu kadın? Ne demek daha ne yapsın? Yapacak tabi..

Bazı odunsuların yapmaması anormal şeyken, yapanların evliya sanıldığı bir düşünceden ne zaman vazgeçeceksiniz?

Kadın doğum yapmış hormonları hızla normale dönerken, sistem buna ayak uyduramazken bocalaması gayet normal. Ve her kadın da aynı yaşamaz.

Hem konu sahibini yerip, hem de "bunlar hep lohusalık psikolojisinden" yazmanız da ne büyük çelişki

Genişletmek için tıkla...

MevsimlerGibisin .!.:

Konu sahibini yermedim biz gayet güzel fikir paylaşımı yaptık kendisiyle . Olması gereken sizin dediğiniz gibi ama maalesef olan farklı. Bu ülkede eşine çocuk bakımında yardım eden ne kadar erkek var sizce ? Hayallerle yaşamayın hayata dönün lütfen.
O adamda akşama kadar bir işte çalışıp akşam eşine yardım edip destek olmaya çalışıyor, dünya sadece bizim etrafımızda dönmüyor erkekler de birer insandır. Gerektiğinde takdir edilmeyi hakederler, konu sahibinin eşi de gayet takdir edilecek biri bence. Bu kadar kasmanıza gerek yok kendi fikrinizi konu sahibine söyleyin geçin.

Genişletmek için tıkla...

ekim2009 .!.:

eyvahh eyvahh kalabalık ortam da da aynısı oluyor değil mi oğlun nefesi kesilinceye tıkanıncaya kadar ağlıyor , ben de öyle olan bir çocuk gördüm şimdi iki yaşın da kız çocuğu kalabalığa girseler bile kimse ona bakıp ilgilenmeyecek daha küçükken kaç kere ağlama krizinden morarınca acile götürmüş ailesi ,allah yardımcın olsun gülüm öyle çocuk daha da zor
yakının da şöyle aklı başın da çözüm odaklı olumlu tavsiyeler verecek samimi biri yok mu gülüm ,türk kadınları 2 sene önce yapılan araştırma da psikologa en az ihtiyaç duyanlardan diye tespit edilmiş çünkü biz de bir arkadaşına yada ailenden birine derdini anlatıp rahatlama tavsiye alma v.s. daha fazla olduğu için ihtiyaç duymuyormuşuz , ama çevresin de öyle birileri olmayanlar sıkıntı çekiyor senin de mi hiç arkadaşın v.s. biri yok

Genişletmek için tıkla...

Gevramel .!.:

darlyda

Merhaba. Ağır metal düzeyinize baktıracaktınız, gidebildiniz mi doktora?

Genişletmek için tıkla...

SpinoZa87 .!.:

Kendinizi cok elestirmissiniz, esinizin burada bahsettiginiz gibi her ise kosturan, es islerini. yemek ve temizligi bir kadin kadar yapan bir melek olduguna dair suphelerim var. Cocuk bakimi ve ev isleri tamamen esit paylasilmali. Eger olamiyorsa ve bosanmak istemiyorsaniz bakici tutabilirsiniz. Benim kiz kardesim oyle yapti, kamera kullandilar bakiciya da haber verip. Bakici ve kendisi bebege beraber baktilar. Hatta baska bir tanidigimda, bakici yemek de pisiriyordu ekstra olarak. Bence sizin is paylasimi icin destege ihtiyaciniz var. Keske diger kadinlar da sizin gibi bagirsa cagirsa kocalarini calistirsa, ve sineye cekmese bu kadar eziyeti. Ayrica kocaniz sadece tost mu yapabiliyor? Kac yasinda adam! Bence utanmali.

Genişletmek için tıkla...

SpinoZa87 .!.:

Aklinizin evde kalmasi babanin cocuklara o kadar da iyi bakamadigini ya da sizin onun cok cok iyi bakacagina dair yuksek bir inancinizin olmadigini gosteriyor. Kocanizin tabi ki akli kalmaz, cunku cocuklarina ondan cok cok daha iyi bakabilen birisisiniz. Bence biraz kocalarinizi elestirin, neden cok guvenmiyorsunuz, neden akliniz kaliyor? sorgulamak lazim.

Genişletmek için tıkla...

darlyda .!.:

Arkadaşlarım var ama çocukları yok bir tanesinin var oğlu koyduğun yerde kalır gık bile demez(maşallah hayatımda öyle uslu çocuk görmedim)
Kayınvalidem var çalışıyor kendi dertleri ile meşgul yoruluyor ve hasta ki oğlumda pek normal değil kadıncağaz tavsiye bile veremiyor. Ne yapsak olmadı çünkü.
Eşim elinden geleni yapsada aklına ben gelince tekrar aynı feryat figan ağlayarak peşimden geliyor. Inanın bazen lavabonun kapısında öyle bir ağlayarak beni bekliyor ki sanarsınız terk ettik.

Kendi psikologuma açtım bu konuyu. Onunda verdiği bazı yollar işe yaramadı. Allah evladıma güzel huy versin inşallah. Zaten başka da kimsem yok. Olanlarda çocuktan sonra pek görüşemez olduk.

Genişletmek için tıkla...