- 22 Mart 2019
- 690
- 1.068
- 50
:)
:)Kesinlikle haklısınız :)
Gözümün içine bakıyor adam , ben asagiladikca asagiliyorum: (Şuan eşinizle aranız nasıl peki? Toparlayabildiniz mi? Veya çabaladınız mı?
Ayrılmak istemiyorum eşimi hala seviyorum. Yapmam gereken toparlanmak ve eşime bunu olumlu yönde yansıtıp buzlari eritmek.
Tek temennim evliliğimi kurtarmak. Eşime özel bir yemek hazırlamak bir kaç saat oğlumu babaannesini bırakmak istiyorum hem güzel bir konuşma hem romantik bie yemek. Uzun zamandır başbaşa kalamadık belki bu bana da iyi gelir.Kendinizin farkında olmanız güzel.
Ama daha fazla zarar vermeyin kendinize, eşinize ve dolayısıyla çocuğunuza.
Ya terapilere devam edin ya da kendi kendinizi telkin ederek düzelmeye çalışın lütfen.
Karşınızda elinde geleni yapmış ama yorulmuş bir adam var kıymetini bilin toparlayın evliliğinizi.
Mesela öncesinde eşinizle bir konuşma yapabilirsiniz.
"ben iyi olmak istiyorum" içerikli bir konuşma.
Yatakları birleştirin, başbaşa zaman yaratın birkaç aya zaten uyku sorununu da halledersiniz.
Sabredin. Yıkmayın yani evliliğinizi.
Eşinizi sevmiyor musunuz?Size karşı tutumu benim eşim gibimi yoksa tavırlari sizi öfkelendirecek cinsten mi? Rabbim inşallah yürağinize ferahlık yuvanıza huzur verir.Gözümün içine bakıyor adam , ben asagiladikca asagiliyorum: (
Bugün çocukları alıp anneme geldim tek başıma ,beni goturmesine izin bile vermedim.dönmeyi düşünmüyorum bir süre, biraz düşünmeye ozlemeye vaktimiz olsun istiyorum aksi taktirde daha kötü olcak herşey biliyorum.
Valla böyle bir eşe kene ol yapış... Asla kavga etme artık, değiştiğini göster ona.. 1.2 haftalık değil, ömürlük değiştiğini.Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Erkeklerin rahat hayatı diyorsunuz, uyuması diyorsunuz ama eşiniz hep yardımcı olmuş size.yani bunları dert edecek bir durumunuz yok bence.esiniz normalde her babanın, her esin yapması gerekeni yapmış ama günümüzde malesef bunu idrak edip çaba sarfeden erkek çok azken neden hem kendinizi hem eşinizi bu kadar yıprattınız.hatalarinizin farkındasınız ama bu hataları gerçekten düzeltmedikçe farkında olmanızın bir anlamı kalmıyor.esinizi kendinizden uzaklastirmissiniz son kez gerçekten evliliginizi kurtarmak için çaba sarfedin ve buna esinizi inandirin. eğer gerçekten yapamıyorsanız en iyisi ayrılın kendinizi de eşinizi de daha fazla yıpratmayın.Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Berbat bie çocukluğum var hatırlamak bile istemiyorum. Hep kavga, aldatmalar, ben daha çok kazaniyorumlar, güç gösterileri... 5 yaşındaydım ayrildıklarında annem beni bir daha hiç arayıp sormadi babamda 12 yasımdayken evlendi eşi hep dövdü eve almadı aç bıraktı sonrada yatılı okula verdiler lisede.Bir sorum olucak cevaplarsanız sevinirim: Çocuklugunuz nasıl geçti? Annenizle ve babanızla aranız nasıldı mesela?
Umarım düzeltebilirimArtık konuşmak etkisiz olacaktır.
Daha önce de konuşup sonu 1-2 hafta sonra kavgayla bittiği için, davranışlarınızla eşinize değişmeye çalıştığınızı gösterin.
Bir anda yapay bir şekilde değil, samimi olmaya çalışın mümkün mertebe.
Yardıma da alıyormuşsunuz zaten.
Birde birçok anne sizin gibi, 10 aylık oğlum var 10 aydır günü 2-3 saat bölük pörçük uykuyla geçiriyorum, kızımda aynıydı, 3 yıldan fazladır göz altlarimdaki morluk geçmedi uykusuzluktan dolayı. Zor evet ama bununla da yaşayıp, bir düzen kurmayı öğrenmeniz lazım.
Umarım düzeltirsiniz aranızdaki sorunları.
Haklısınız. Her gece yastığa kafamı koyduğumda bu dünyada bu tavrı haketmeyecek son insana bunu yaptığım için kendime çok kızıyorum.Evet sevgi var ama sorunlar üstünü örtmüş , diğer arkadaşların dediği gibi önce yakınlaşmaya çalışın o zaman sizde mutlu olacaksınız , eşiniz bence sizi seviyor ama soğumuş sanki .
Uğraşmış çabalamış ama karşılık alamamış ben o durumda olsam , tek mücadele eden benim ama değmiyor , herşey olacağına varır deyip uzaklaştırdım heralde...
İradeli ol , laf sokmadan , kötü konuşmadan önce düşün sadece üç saniye "hak ediyor mu" de.
Şeytanın vesveselerıne uyma...
Başlangıç için iyi fikir.Tek temennim evliliğimi kurtarmak. Eşime özel bir yemek hazırlamak bir kaç saat oğlumu babaannesini bırakmak istiyorum hem güzel bir konuşma hem romantik bie yemek. Uzun zamandır başbaşa kalamadık belki bu bana da iyi gelir.
Amin , inşallah hepimize allah ferahlık versin.Eşinizi sevmiyor musunuz?Size karşı tutumu benim eşim gibimi yoksa tavırlari sizi öfkelendirecek cinsten mi? Rabbim inşallah yürağinize ferahlık yuvanıza huzur verir.
Inşallah tek istediğim bu onu kaybetmemek. O benim için herşeyi yaptı birçok fedakarlıkta bulundu. Doğumda acı çekerken bile elimi bırakmadı ama taa o zaman dedim neden ben acı çekiyorum diye. Belki de o acılarımım doğum sonrası geçirdiğim bir çok rahatsızlığın sorumlusu tuttum onu ama malesef o hiçbirini haketmedi.Valla böyle bir eşe kene ol yapış... Asla kavga etme artık, değiştiğini göster ona.. 1.2 haftalık değil, ömürlük değiştiğini.
Belki de bu konuyu konuşmalıyım en mantıklısı bu.Çift terapisi demek istedim çünkü sizin sorunlarınız bireysel kalmamış, zararı yalnız size değil, evliliğinize. Saygı bitmesin de gerisi halledilir merak etmeyin.