- 11 Mayıs 2009
- 27.409
- 92.963
sözcüklerin düşüncenin ve tabi ki yazının da enerjisi vardır benzer enerjiler de birbirini çeker hem de iyi ya da kötü ayırt etmeksizin ...
Muazzam bir anlayış gerçekten. Yani en azından şu sıralar böyle bir örnek denk gelmediBiraz biraz düzelmeye başladı. Eşim umutsuz ama açık kapısı varmiş ve iyi değerlendirmemi söyledi. Beni hiçbirşeye zorlamak istemezmiş. Mutsuzsam mutlu olduğum hayatı hakediyormuşum. Yani hala anlayışlı top bende artık.
BOL BOL NAMAZ KIL KURAN OKU CANIM ŞEYTAN UĞRAŞIYOR BELLİ KİHayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Ben burada dürüst olmak istiyorum, moral vermek amaçlı yalan söyleyemem ayrıca siz sormuşsunuz adamın yakasından düşmeli miyim diye ?? İyi günlerKendime oğlumun ameliyatına kadar zaman tanıdım eğer bu huylarım yok olmazsa düşeceğim. Eşimlede görüştüm bu durumu zamana bırakmak istedi.
Evet bir ben doğurmadım belki ama benim gibi doğum sonrası psikolojik sorun yaşayan kendine bebegine zarar veren hatta intihar bile eden insanlar var. Demek ki tek doğuran ben olmadığım gibi tek depresyon yaşayanda ben degilim.
Haa bi de şu var lütfen hassas insanlarla konuşma üslubunuza daha dikkat edin. Çünkü karşıdaki zaten yardıma muhtaç ve iyi şeyler duymak isteyen biri. Siz ne yaptınız bu yorumla? Harlanmış ateşime odun attinız.
Yine de teşekkür ederim.
Sizi yaşadıklarınızın benzerlerini yaşadım eşinizi size ve evine çok değer veriyormus sizde eşinizi seviyorsunuz belli ama çocuk olunca insan biranda minik bir bedenin sorumluluğunu alınca bocalıyor düzelicek ama siz bu düzelme aşamasında birbirinizi bitirmeyin derim. Size önerim çocuğunuzu annenize yada kayınvalidenize bırakıp bir kac saat eşinizle baş başa kalın konuşun eminim çözülür.Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Sen hemen birleştir yatakları, beklemeAramızı düzeltebilirsem ilk işim yatakları birleştirmek olacak inşallah.
kuzumm tesadüfen okudum yazmadan duramadım eşin çok iyi birisi allah razı olsun sen de hatanın ne olduğunu bilip kabul ediyorsun, ki bence sen lohusa depresyonuna girmişsin ve hala devam ediyor , yardım da alıyorsun ama 2 hafta sonra patlıyorum diyorsun o da uykusuzluktan sabrın kalmadığı için ya yanınıza anne kardeş birini yarıma çağırın yada yarım günlük bir bakıcı yardımcı tarzı birini alın epi topu 2-3 ay bence sana yeter o arada psikolojin düzelir uykunu alırsın maddi açıdan zorlasa da bir düşün gülüm , bence siz bu dönemi bir atlatırsanız çok mutlu olacaksınız hayatınızın geri kalanı için değmez mi
Yardımcı fikrini bende düşündüm ama eşim pek sıcak bakmadı bu konuya. Malesef annem kardeşim kimsem yok. Bir tek kv var oda haftanın 6 günü çalışıyor temizlik işinde ve çok yoruluyor. Zaten rahatsız rica bile edemiyorum onada üzülüyorum. Sadece 1 kez bıraktık oğlumu 10 dakika alişverişe gittik eşimle evin karşısındaki markete geldiğimizde kv oğlumu dışarı çıkarmış bağır bağır ağlıyordu kucağıma geçince anca sakinleşti. Ve giderken uyutup bırakmıştım. Anlayacağınız oğlum kimsede durmayan herkesi yabancılayan biri yüzüne bile baksa hemen morarana kadar ağlayan bir bebek. 7.5 aylık oldu ne kp ne de babam bir kez kucağına alamadı.kuzumm tesadüfen okudum yazmadan duramadım eşin çok iyi birisi allah razı olsun sen de hatanın ne olduğunu bilip kabul ediyorsun, ki bence sen lohusa depresyonuna girmişsin ve hala devam ediyor , yardım da alıyorsun ama 2 hafta sonra patlıyorum diyorsun o da uykusuzluktan sabrın kalmadığı için ya yanınıza anne kardeş birini yarıma çağırın yada yarım günlük bir bakıcı yardımcı tarzı birini alın epi topu 2-3 ay bence sana yeter o arada psikolojin düzelir uykunu alırsın maddi açıdan zorlasa da bir düşün gülüm , bence siz bu dönemi bir atlatırsanız çok mutlu olacaksınız hayatınızın geri kalanı için değmez mi
Allahım oğlumun acısını göstermesin ve olmayanlara versin ama ben evlada doydum. Sırf ileride bi deli cesareti ile çocuk yapmayayım diye oğlumun her ağlayışını videoya alıyorum. Günlükler tutuyorum. Insan oğlu acıyı unutup yoluna devam ediyor ama ben bir anlık gafletle tekrar çocuk istememek için işimi saglama bağlıyorum.Canım daha ilk çocukta adama işkence etmişsin ilerleyen zamanda ne yapacaksın başka cocuklariniz olur inşallah bence düzelmeyecek birşey yok çocuğunu al gezmelere git sosyal aktivite arttır bence kendini toplamalısın acilen eşinle güzel dillle konuşsan anlamicak biri değil bnce herşey gönlünce olsun
eyvahh eyvahh kalabalık ortam da da aynısı oluyor değil mi oğlun nefesi kesilinceye tıkanıncaya kadar ağlıyor , ben de öyle olan bir çocuk gördüm şimdi iki yaşın da kız çocuğu kalabalığa girseler bile kimse ona bakıp ilgilenmeyecek daha küçükken kaç kere ağlama krizinden morarınca acile götürmüş ailesi ,allah yardımcın olsun gülüm öyle çocuk daha da zorYardımcı fikrini bende düşündüm ama eşim pek sıcak bakmadı bu konuya. Malesef annem kardeşim kimsem yok. Bir tek kv var oda haftanın 6 günü çalışıyor temizlik işinde ve çok yoruluyor. Zaten rahatsız rica bile edemiyorum onada üzülüyorum. Sadece 1 kez bıraktık oğlumu 10 dakika alişverişe gittik eşimle evin karşısındaki markete geldiğimizde kv oğlumu dışarı çıkarmış bağır bağır ağlıyordu kucağıma geçince anca sakinleşti. Ve giderken uyutup bırakmıştım. Anlayacağınız oğlum kimsede durmayan herkesi yabancılayan biri yüzüne bile baksa hemen morarana kadar ağlayan bir bebek. 7.5 aylık oldu ne kp ne de babam bir kez kucağına alamadı.
Bu kadar sınırlı bilgiyle,size yorum yapmam zor.Konuda kendimi gördüm ve 20.sayfaya kadar okudum bu saate kadar çünkü aynı şeyleri yaşıyorum senle eşimin tahammülü bitiyor bende farkındayım ama kavga anında tutamıyorum kendimi agzima geleni sayıyorum esime kaybetme korkusu hiç yok sanki herşeyimi çekmek zorunda gibi ve sadece eşime böyleyim etrafımda sevilen biriyim kimseye kötü laf etmem ama eşimden çıkarıyorum bütün hincimi bunu neden yapıyorum bende bilmiyorumderin sularda yorumunu bekliyorum bende inşallah görürsün. Babam dışarıya iyi aile içinde özellikle anneme karşı böyle ve babama böyle olduğu için çok ofkeliyim ama neden bunu kendi eşime yapıyorum bilmiyorum çok telkin ediyorum kendimi ama yok yine aynı adamın inancıda kalmadı resmen kendimiz mahvediyoruz herşeyi Konu sahibi eşine sıkı sıkı sarıl sana gönlünü yuvasını açmış en zor zamanlarında yanında olan o. Bu kadar gönlü güzel biriyle evli olmak çok az kişiye nasip oluo bu devirde inşallah herşey gönlünce olur konunu takipteyim bende
Teşekkür ederim muhakkak alıp okuyacağım terapiye de gitmeyi düşünüyorum eşimle 5 yıl tanışma 5 yıl evlilik 10 yıldır beraberiz sevgililik döneminde böyle değildim saygimi hiçbir zaman yitirmedim evliliğin ilk yılında çok şiddetli kavgalar ettim ailesiyle çatışmalar yaşadım ve eşim ortada durmayı beceremedi kendi doğruları olup kafasında bitirdiği için bu halleri beni çıldırttı çoğu zaman belki hakliyken kavga anında agzimdan çıkan laflar eşyalara zarar vermem beni haksız yaptı tam duzeldim derken ikinci çocuktan sonra yine başa sardım esimin yerinde olsam benim sevgim biterdi ama onun var bunu hissediyorum ama önceki gibi değil bunuda görebiliyorum yorgun ve çabalamak istemiyor inancıda yok benimle vakit geçirmek için günleri sayan adam artık oyun oynayarak sabahliyor sanırım bu durum fazlasıyla zoruma gidip gururumu kırıyor ve saçıp savuruyorm tam olarak sorunum bu inşallah bende duzelebilirimBu kadar sınırlı bilgiyle,size yorum yapmam zor.
Benim babam da 'el iyisi,ev ağası' biridir ve annemi çok üzüp,hırpalayan bir eştir.
Ben de bu konuda babama öfkeliyim,
annemi de başka konularda hatalı buluyorum, extra zor bir karakteri var annemin.
Ben sizden farklı olarak bu durumdan ders çıkarıp kendi evliliğimde bu şekilde davranmadım.
Eşim de çatışmalı bir ailede büyümüş,
anneyle baba arasında arabulucu olmuş hep.
Yani her ikimiz için de olumsuz deneyimler olumlu sonuç çıkarmaya ve doğru davranmaya vesile oldu.
Sizi,eşinize karşı olumsuz davranmaya, ağzınıza geleni söylemeye iten sebepleri bu zamana kadar kendi kendinize tespit edemediyseniz,psikoterapi almanızı tavsiye ederim.
İşler iyice kontrolden çıkmadan terapiye başlayın lütfen.
Bunun için imkanım yok diyorsanız şu iki kitap size yardımcı olabilir.
Her çocuk bir maz canm bnce oyle düşünme Allah yardımcın olsun çok üzüldümAllahım oğlumun acısını göstermesin ve olmayanlara versin ama ben evlada doydum. Sırf ileride bi deli cesareti ile çocuk yapmayayım diye oğlumun her ağlayışını videoya alıyorum. Günlükler tutuyorum. Insan oğlu acıyı unutup yoluna devam ediyor ama ben bir anlık gafletle tekrar çocuk istememek için işimi saglama bağlıyorum.
Oğlum 7.5 aylık ama çok inat( inat olur mu demeyin)
Kimsede durmuyor, biri yüzüne baksa bile morarana kadar ağlıyor.
Evden asla çıkamıyorum misafirliğe gidemiyorum veya evimize misafir gelemiyor çünkü oğlum başbaşa kalana kadar ağlıyor. Yemek yiyemiyorum,duşa girmem bir kücük savaş başlatıyor. Çünkü oğlum kapıya oturup böğürerek ağlıyor ( esim ilgilenmek istese ittirir kendini atmaya çalışır ve ağlar hiç susmadan)
Kişisel bakima değinmiyorum bile keza hepsinden zor geliyor bana.
Yemek yapmak işkence sağolsun eşim pek aramaz o yüzden bu işkenceli dönemi en az sancıyla atlattım.
Alışverişe çıkamam oğlum hep ağlar.
Doktor doktor gezdim ne çocuk cerrahisi kaldı ne kardiyolojisi hepsine gittim alerjik testler kan değerleri herşeyine baktırdım ama yok yok tek bir sağlık sorunu yok ( su fıtığı var bir tek oda önemsiz rahatsız etmezmiş 1 yaşından sonra ameliyat olucak) ama hep ağlıyor. Her gören doktor huyu diyor.
Işte bu huy bitirdi beni. Çünkü eşimde çok inat. Yani tipi huyu hepsi eşime çekmiş.
Delireceğimi düşünüyorum bazen....
İnanın bu tarz düşünceler sadece size has değil. Sorun bu düşüncelerle başa çıkamayışınız ve eşinize yansıtma şekliniz. Bir kaç gün önce eşim arkadaşlarıyla buluşmak istediğini söyledi. Olur dedim sorun değil. 1 yaşında bir kızım ve 3 yaşında bir oğlum var. Neyse, aklıma arkadaşlarımla en son buluştuğum zaman o zaman 9 aylık olan kızımı yanıma almak zorunda kalışım ve ağlama krizine girişiyle yarım saat içinde eve geri dönüşüm geldi.. Hüzünlendim ne yalan söyleyeyim..Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..