Kv konusu
Temizlik için bir hanım çağırdım. Eşim senin gözden kaçıracağın yerler olur annemde gelsin başında dursun dedi. O sırada başım ağrıyordu biraz rahatsızdım bilmem dedim geçiştirdim. Sonraki gün kv beni aradı geliyorum diye. Temizlik için gelen kadın geldi. Sonra kv geldi. Kadın başladı temizliğe...
Dünkü konum buydu. Bu arada ben 3 haftadır ailemin yanına gitmiştim bayram falan kalmaya, yeni geldim. Ailemin yanında da başka konudan kavga ettik, evime geldim yine ettik. Neyse dünkü konu sonrasında eşimle konuşmaya karar verdim. Bak annen geldi böyle böyle yaptı, böyle bir şeye gerek yoktu ben halledebilirdim dedim. Eşim birden patladı. Ben annesini istemiyormuşum da, kafama takmışım da, hep böyle koz bekliyormuşum da... seninde ailen gelmeyecek bu eve benimde yeter dedi. Sende unutkanlık var (yok), montlar kıştan beri asılı hala kaldırmadın (nedense yazın ortasında aklına geldi mont birden) ayakkabını içeri al diyorum almıyorsun, şunu yapmıyorsun bunu yapmıyorsun...kendisi ev işine bir yardım etmez anca söylenir durur. Temizlikçi kadınada yazıkmış ben nasıl insanmışım ona hiç yardım etmeyecekmiymişim (tabi kendisi bana çok yardım eder çok insaflıdır çünkü). Ya ben denedim çok denedim olmuyor sanırım. Dün akşam sabaha kadar ağladım çok kötü bir haldeydim. Sinirlerim çok bozuk. Konuştum olmadı, yeri geldi anam babam konuştu yine düzeldi, zaman geçti yine aynı... evliliğin ne demek olduğunu anlattım. Artık iyice yüz göz olduk. İkimizinde sinirleri yıprandı farkındayım. Sanırım bu saatten sonra en doğrusu gitmek... öyle değil mi ? Keşke ailemin yanındayken o resti çektiğimde hemen yelkenleri suya indirmeseymişim. Gönlümü almıştı. Özledim diyen adam şimdi eve geldiğimde anasını savunan, beni görmeyen birine dönüşmüş tekrar. Bu konuları önceleri çok tartışmıştık ve kapatmıştık. Şimdi sanki gittim geldim her şey başa sardı... kabus gibi. Adam görmüyor beni. Ağlasam görmüyor, konuşsam sallamıyor. Sabah yanıma geldi gönül alır gibi davrandı sarılmaya çalıştı falan ama duygu yok. Pişman olma esamesi yok. Sanki rutin bir şeymiş gibi bunlar... kendimi çok değersiz hissediyorum. Duygularım oyuncak oldu sanki. Bu saatten sonra ne yapılır ki ? Konuşsam ne. Kaç defa konuşmuştuk. Şimdi hiçbir şey olmamış gibi beni arıyor, yarın düğüne gidelim benim gömleği ütüle, haftasonuda şuraya gideriz diyor. Ben mi kendimi ifade edemiyorum acaba ya ama geldiğimde depresifleşmiştim çok halsizdim... ailemde kalırken onunla kavga ettiğimiz için birden düşüş yaşadım bilmiyorum niye böyle oldum çok kötü hissettim kendimi. Sanırım ordayken ondan ilgi bekledim o tam tersi davrandı, kırdı beni o yüzden. Barıştık ama geldiğimde insan anlamaz mı karısının halini, sormaz mı, ilgilenmez mi... tam tersi kavga etti benle. İpleri elimde tuttuğumu, her şeyin düzeldiğini zannediyordum ama ailemin yanına öylesine kalmaya bir gittim geldim sanki her şey başa sardı... nedir bu başıma gelenler yeter artık her zaman kontrolcü, uyarıcı olmak zorundamıyım. Yoruldum. Bir şeyleride kendiliğinden anlasın bu adam. Çok zor biliyorum olmuyor demekki.