Çocuğumu, eşimin ailesiyle görüştürmek istemiyorum

Anladım.

Farklı bakış açıları işte.

Mesela beni saymayan insanın çocuğuma olan sevgisine inanmıyorum.

Rabbim onu doğurmam için beni vesile kılmış,sen nasıl bir ezip geçiyorsun?

O kadar çocuk sevgisi varsa gidip evlat edinsin,koruyucu aile olsun,benim çocuğuma dokunmasın. Zaten dedim ya yüzünü bile göstermem yaşadığım sürece.

Ben çok çok çok katıyım galiba.
Doğru farklı bakış açısı mesela bende gelinimizden bildiğin nefret ediyorm ölse cenazesine gitmem deccal gibi bişey ama kızımla yaşıt yiğenim var öyle seviyordm ki diyordm biz görüşmesek de çocuklarımız oynasın ama sonra baktm bu bebiş daha 11 aylık huysz bağırıyor çağırıyor elinden tlfn düşmüyor sonra öğrendim ki ruh hastası kadın çocuk böyle yaptkça mutlu oluyormuş tam benim kızım kimseye eyvallahı olmayacak diye yetiştiriyormuş rahatı için eline tlfn veriyormuş şimdi inanın çocuğa aşırı üzülüyorm ama kendi çocuğumla çok bir araya getirmiyorm artık tehlike gördüm çünkü benim kızım daha tv görmemiş sadece kızımla anne kız teması kuruyorm gönlümüzce gülüyorz öyle vakit geçiriyorz demem o ki malesef keşke çocuklarımıza kötülükleri aşılamasak belki de siz haklısınız görüştürdükçe onlardan bi parça huy alacaklar ben tehlike görünce uzaklaştırıyorm ama genel anlamda bakış açıları çok farklı söz konusu çocuk olunca
 
Anladım.

Farklı bakış açıları işte.

Mesela beni saymayan insanın çocuğuma olan sevgisine inanmıyorum.

Rabbim onu doğurmam için beni vesile kılmış,sen nasıl ezip geçiyorsun?

O kadar çocuk sevgisi varsa gidip evlat edinsin,koruyucu aile olsun,benim çocuğuma dokunmasın. Zaten dedim ya yüzünü bile göstermem yaşadığım sürece.

Ben çok çok çok katıyım galiba.
Tek düşündüğüm şu, bu evliliği sürdüreceksem maalesef bu aileye mesafeli de olsa katlanmak zorundaymışım gibi. Başka şans yokmuş gibi
 
ablam eniştemin ailesi ile kesinlikle görüşmüyor haklı sebepleri var birsey diyemiyorum. hatta kayinpederinin cenazesine bile gitmedi ama çocuğu gondermemezlik etmedi hiçbir zaman. hayır cocuk da gitmeyecek dese eniştem goturme cesaretini gosteremezdi orası kesin de ablam o toplara hiç girmedi niye bilmem. eşiniz götürme taraftarıysa bende büyük kavgalar çıkarırım çünkü sizin kayinale olayın b.kunu çıkarmış. onlara değil cocuk göndermek kesip attığım tırnağını göndermem. torun görmek isteyen torununun annesine saygı duymayi öğrenecek. yok öyle anasını sevmeyen danasını(lafın gelişi) da sevemez.
Ben ne emekler verdim yarım akıllı oğullarını yuva yapacam diye. Ama niye veriyorsun derseniz elimden geleni yaptım rahatlığı için yada belki bir umut. Ama artık ben korumaya çalıştıkça yıkmaya uğraşıyorlar. Benim çocuğuma haksızlık ediyorlar onun yuvasını bozmak isteyen babaanne nolur boşanın diyen kadın bu çocuğu nasıl sevebilir ki ? Sevdiği falan yok. Zaten annesi sevilmeyen çocuğu gerçekten de sevmiyorlar.
 
Eşimin ailesiyle en son çok ciddi kavga ettik. Annesi, babasını evime çağırarak üstüme saldı, vuracaktı. Annesi aileme , bana hakaretler etti. Evimde eşime boşan nolur diye yalvardı. Çocuğunu alırım dedi. Neredeyse namusuma varacak kadar( kocamda gözün yok) hakaretler etti. Ben karşılık vermedim. Yuvamı yıktın Allah korkun yok mu dışında cevap vermedim.

3 yıldır sürekli onlar yüzünden kavgalar ettik , aile huzurumu koruyamadım.

Sürekli hayatımızla ilgili şeylere müdahale ettiler. Her seferinde aramız kötü olmasın diyerek evlerine gittim, affettim uzatmadım.

Eşime karşı da çok doluyum zaten. Zar zor idare ediyorum şimdilik ( bir şeyleri değiştirdiği özetle artık aklı başına geldiği için) evliliğime son bir şans verdim.

Henüz çok yeni oldu bunlar, bende biliyorum evli kaldığım sürece eşim olacağın ailesini asla silemeyeceğim. Ama kesinlikle yüzlerini görmeye tahammül edemiyorum. Evliliğimi kendi keyifleri için oyuncak ettiler. Bizi hiç bir zaman düşünmediler şimdi benim emek verdiğim çocuğu torunum diyerek sevmelerini içim almıyor.

Eşim çocuğu götürmeyi teklif etti. Elim ayağım titredi. Artık bıktım bu konulardan. Kendi ailemizi düşünelim mutlu olalım istiyorum. Hayır dedim ama bunun çözüm olmayacağını biliyorum.

Kapım açık görmek isteyen gelsin dedim, sizce ne yapabilirim böyle şeyler yaşayan var mı ?
Eşimin ailesiyle en son çok ciddi kavga ettik. Annesi, babasını evime çağırarak üstüme saldı, vuracaktı. Annesi aileme , bana hakaretler etti. Evimde eşime boşan nolur diye yalvardı. Çocuğunu alırım dedi. Neredeyse namusuma varacak kadar( kocamda gözün yok) hakaretler etti. Ben karşılık vermedim. Yuvamı yıktın Allah korkun yok mu dışında cevap vermedim.

3 yıldır sürekli onlar yüzünden kavgalar ettik , aile huzurumu koruyamadım.

Sürekli hayatımızla ilgili şeylere müdahale ettiler. Her seferinde aramız kötü olmasın diyerek evlerine gittim, affettim uzatmadım.

Eşime karşı da çok doluyum zaten. Zar zor idare ediyorum şimdilik ( bir şeyleri değiştirdiği özetle artık aklı başına geldiği için) evliliğime son bir şans verdim.

Henüz çok yeni oldu bunlar, bende biliyorum evli kaldığım sürece eşim olacağın ailesini asla silemeyeceğim. Ama kesinlikle yüzlerini görmeye tahammül edemiyorum. Evliliğimi kendi keyifleri için oyuncak ettiler. Bizi hiç bir zaman düşünmediler şimdi benim emek verdiğim çocuğu torunum diyerek sevmelerini içim almıyor.

Eşim çocuğu götürmeyi teklif etti. Elim ayağım titredi. Artık bıktım bu konulardan. Kendi ailemizi düşünelim mutlu olalım istiyorum. Hayır dedim ama bunun çözüm olmayacağını biliyorum.

Kapım açık görmek isteyen gelsin dedim, sizce ne yapabilirim böyle şeyler yaşayan var mı ?
Kocamda gözün yok derken ? Bu sözü size kim hangi niyetle söyledi ?
 
Galiba net konuşup istemiyorum kesinlikle diyip kabullenirse bu şekilde kabullenir yoksa yolumuza bakarız ben asla kabul edemiyorum sinir hastası olucam

Ben 10yil çektim çoğu şeyi tekrar kavga çıkmasın diye eşime anlatmadım. Anlatsam roman olur o derece şizofren bir aile. Ailem benden dolayı huzursuz olmasın diye onlarada son 1 yıla kadar anlatmadım. Sonrasında ciddi bir rahatsizlik yaşayınca ailem (annem ve üvey babam) eşime;oğlum bak biz senden razıyız ama ailenin durumunu sende biliyorsun bizde kızımızı yolda bulmadık. ya sen kalıcı bir çözüm bul yada biz kızımızı ve torunlarımızı alalım sende istediğinde gel çocuklarını gör başımızın üstünde yerin var dediler. Sonuç olarak esim işyerini kapattı evimizi sattık farklı bir şehire yerleştik. Çocuklarda çok huzursuzlardi şimdi hepimiz huzurluyuz.
 
Ben ne emekler verdim yarım akıllı oğullarını yuva yapacam diye. Ama niye veriyorsun derseniz elimden geleni yaptım rahatlığı için yada belki bir umut. Ama artık ben korumaya çalıştıkça yıkmaya uğraşıyorlar. Benim çocuğuma haksızlık ediyorlar onun yuvasını bozmak isteyen babaanne nolur boşanın diyen kadın bu çocuğu nasıl sevebilir ki ? Sevdiği falan yok. Zaten annesi sevilmeyen çocuğu gerçekten de sevmiyorlar.
Bazen de seviyorlar. Teyzemin kayın ailesi ne teyzemi sevdiler ne bizden haz ederlerdi, hoş çok da bi yerimizde, ne huyları ne değerleri ne yaşantıları ne aile yapıları bizle uyumluydu. Ama torunları için ölürlerdi. Denemeden bilemezsin.
 
Tek düşündüğüm şu, bu evliliği sürdüreceksem maalesef bu aileye mesafeli de olsa katlanmak zorundaymışım gibi. Başka şans yokmuş gibi
İyi de aynı ortamda nasıl yok sayacaksın?

O minicik bebeği kucaklarına nasıl vereceksin,bebek ağlar,yabancılar,nasıl geri alacaksın?

Mesela bizimki çok minikken örümcek gibi sarılırdı boynuma kime gitse çığlık çığlığa olurdu. Ben çekip alırdım da zaten millet çekinirdi yaklaşmaya. Çok bağırırdı.

Şimdi biraz büyüdü ama çok sıkı tembihlerim “anne babadan başkasının kucağında oturulmaz/başkası öpemez” diye.



İnce ince işlerim.
 
Son düzenleme:
Ben 10yil çektim çoğu şeyi tekrar kavga çıkmasın diye eşime anlatmadım. Anlatsam roman olur o derece şizofren bir aile. Ailem benden dolayı huzursuz olmasın diye onlarada son 1 yıla kadar anlatmadım. Sonrasında ciddi bir rahatsizlik yaşayınca ailem (annem ve üvey babam) eşime;oğlum bak biz senden razıyız ama ailenin durumunu sende biliyorsun bizde kızımızı yolda bulmadık. ya sen kalıcı bir çözüm bul yada biz kızımızı ve torunlarımızı alalım sende istediğinde gel çocuklarını gör başımızın üstünde yerin var dediler. Sonuç olarak esim işyerini kapattı evimizi sattık farklı bir şehire yerleştik. Çocuklarda çok huzursuzlardi şimdi hepimiz huzurluyuz.
Sevindim sizin için kurtulmanıza. Bende şimdi bu evliliği istiyorsan bir daha böyle bir şeyin lafını geçirme dedim. Yanlış yaptım özür dilerim tamam nasıl istersen öyle olsun haklısın dedi.
 
İyi de aynı ortamda nasıl yok sayacaksın?

O minicik bebeği kucaklarına nasıl vereceksin,bebek ağlar,yabancılar,nasıl geri alacaksın?

Mesela bizimki çok minikken örümcek gibi sarılırdı boynuma kime gitse çığlık çığlığa olurdu. Ben çekip alırdım da zaten millet çekinirdi yaklaşmaya. Çok bağırırdı.

Şimdi biraz büyüdü ama çok sıkı tembihlerim anne babadan başkasının kucağında oturulmaz/başkası öpemez diye.



İnce ince işlerim.
:) işlemez olur muyum benim çocuğum o. O nasıl oğluna güveniyorsa bende oğluma güveniyorum tabiki. Bi ben bilirim yaşadıklarımı. Bir daha böyle bir şey teklif etme dedim. Haklısın özür dilerim dedi. Canım çıkar da o anlar benden çıkmaz.
 
Doğru farklı bakış açısı mesela bende gelinimizden bildiğin nefret ediyorm ölse cenazesine gitmem deccal gibi bişey ama kızımla yaşıt yiğenim var öyle seviyordm ki diyordm biz görüşmesek de çocuklarımız oynasın ama sonra baktm bu bebiş daha 11 aylık huysz bağırıyor çağırıyor elinden tlfn düşmüyor sonra öğrendim ki ruh hastası kadın çocuk böyle yaptkça mutlu oluyormuş tam benim kızım kimseye eyvallahı olmayacak diye yetiştiriyormuş rahatı için eline tlfn veriyormuş şimdi inanın çocuğa aşırı üzülüyorm ama kendi çocuğumla çok bir araya getirmiyorm artık tehlike gördüm çünkü benim kızım daha tv görmemiş sadece kızımla anne kız teması kuruyorm gönlümüzce gülüyorz öyle vakit geçiriyorz demem o ki malesef keşke çocuklarımıza kötülükleri aşılamasak belki de siz haklısınız görüştürdükçe onlardan bi parça huy alacaklar ben tehlike görünce uzaklaştırıyorm ama genel anlamda bakış açıları çok farklı söz konusu çocuk olunca
Ekran konusu buralarda çok tartışılan bir konu.

İzletmeyi normal kabul eden çok var.

Ama 11 aylık bebe derdini anlatamadıkça huysuzluk yapıyor diye düşünüyorum.

Gelin iyidir kötüdür bilemem. Sizin huzurunuzu bozuyorsa kendisiyle de evladıyla da görüşmeye gerek yok.

Zaten düşününce benim olmadığım ortamda benim çocuğumla nasıl görüşecekler?


Ne yapacaklar beraber kahve mi içecekler?

Bebeği mıncıklamak için mi tek görecekler?


Minicik çocuk annesi yanında yokken huzursuz olur. Hele ki ellenip duracak ne kadar üzülür…
 
Ekran konusu buralarda çok tartışılan bir konu.

İzletmeyi normal kabul eden çok var.

Ama 11 aylık bebe derdini anlatamadıkça huysuzluk yapıyor diye düşünüyorum.

Gelin iyidir kötüdür bilemem. Sizin huzurunuzu bozuyorsa kendisiyle de evladıyla da görüşmeye gerek yok.

Zaten düşününce benim olmadığım ortamda benim çocuğumla nasıl görüşecekler?


Ne yapacaklar beraber kahve mi içecekler?

Bebeği mıncıklamak için mi tek görecekler?


Minicik çocuk annesi yanında yokken huzursuz olur. Hele ki ellenip duracak ne kadar üzülür…
Ya mesele çocuk değil. Torununu seven böyle şuursuzca hareketler etmez sevgi falan yok onların kalbinde
 
Ya mesele çocuk değil. Torununu seven böyle şuursuzca hareketler etmez sevgi falan yok onların kalbinde
Tabii ki canım.

Ben de aynı fikirdeyim.

O kadar çocuk sevgisi taşıyan gidip kimsesiz bir çocuğa yuva açsın da içindeki merhameti göreyim!

Doğup büyüdüğüm ailedeki hemen hemen hiç kimse ile görüşmüyorum hiç birinin evladını da merak etmiyorum hiç bir hissim de yok açıkçası.
 
Tabii ki canım.

Ben de aynı fikirdeyim.

O kadar çocuk sevgisi taşıyan gidip kimsesiz bir çocuğa yuva açsın da içindeki merhameti göreyim!

Doğup büyüdüğüm ailedeki hemen hemen hiç kimse ile görüşmüyorum hiç birinin evladını da merak etmiyorum hiç bir hissim de yok açıkçası.
Ya işte sadece kan bağı uğruna seni hasta edecek insanlara katlanmaya gerek yok. Çok dramatize ediyoruz bu konuları.
 
Konu sahibiyle eşinin ailesi kanlı bıçaklı olsa da; torunları kendi oğullarının çocuğu olduğu için görmek istemeleri çok normal değil mi? Eş ailesini cezalandırmak için kendi çocuğunu kullanmaktan başka birşey değil bu
 
İnanın sizi sevmeyen insan doğurduğunuzuda sevmiyor !!!
Hikaye o çocuğu özledik getir sevelim ayakları.
Amaç sizin gitmeniz bak nasıl ayağımıza getirttik egoları.
Sağlam bir cinnet çözer bu işi.
Ailendir görüş ben ve çocuğum yokuz de ve konuyu açmasına izin verme bir daha.
 
İnanın sizi sevmeyen insan doğurduğunuzuda sevmiyor !!!
Hikaye o çocuğu özledik getir sevelim ayakları.
Amaç sizin gitmeniz bak nasıl ayağımıza getirttik egoları.
Sağlam bir cinnet çözer bu işi.
Ailendir görüş ben ve çocuğum yokuz de ve konuyu açmasına izin verme bir daha.
Aynen öyle.

Şu ego konusu o kadar doğru ki.
 
Valla ben onların kanı vs. diye düşünmem.
Hayır efendim benim kanım, çünkü ben doğurdum. Bizzat ben 9 ay taşıdım ve ben baktım. Dolayısıyla ben sağken çocuğum üstündeki her türlü karar bana aittir. Gerisine laf düşmez.
Torununu çok seven, annesine saygı duyar. Sever demedim bakın, saygı duyar. Hakaretler edip vurmaya yeltenen biriyle görüşmem. Ben doğanı da görüştürmeye izin vermem. Çünkü bana zarar veren, benden olana da zarar verir. Gelinine vurmaya kalkan torununa niye vurmasın ki?
Ayrıca çocuğun en birincil ihtiyacı mutlu ve huzurlu bir anne babayla, aile ortamı. Üst soy iyiyse ektsra güzel olur. Kötüyse de görüşülmezse hiçbir şeycik olmaz.
Kısacası ben olsam görüştürmem.
 
Bir şey sorabilir miyim yanlış anlamayın.

Neden bir çocuğun babaanne-dede sevgisine ihtiyacı var?

Yokluğu nasıl bir sıkıntı oluştur?

Benim kayınvalide sorunum yok ama anneanne-dede yok.

Yoksa da yok yani ne yapabilirim?

Bir çok arkadaşım var,babaanne ile hiç görüştürmeyen çok rahatlar.

Ben de ergenlik döneminden sonra babaannemi dedemi hiç görmedim cenazelerine bile gitmedim hiç bir sıkıntım yok çok şükür.
Merhaba
Babaannem ve dedem ben doğmadan çok çok önce vefat etmişler.Allah var eksikliklerini ben de hiç hissetmedim.Ne bileyim gayette iyi büyüdüm yani
 
X