Merhaba, 7 yıllık evliyim. 2 yaşında kızım var. Memurum. Eşim çalışırken bana karşı yaklaşımı çok iyi olan, doğum günlerimde sürprizler yapan, evlilik yıl dönümlerinde hediyeler alan, nazik, sorumluluk sahibi bir insandı. çalışıp ihtiyaçlarımızı karşılayan, aynı zamanda evde de bana destek olan biriydi.
Kızım 6 aylıkken işi bırakmak zorunda kaldı. Lohusalığımdan itibaren annemden destek göremedim, saçma sapan sebeplerle bana küstü ve 1 yıldan fazla görüşmedik ( annemin ilgisizliği ayrı bir konu ve yara)
Bu süreçte eşim kendi işimi yapacağım, dolaşıp dükkan dükkan mal satacağım dedi. 1 yıl boyunca sabah çıkıp akşam geldi eve. Ben çocukla tek başıma, çok zorlandım (bebeğim gazlıydı, kusma problemi vardı, defalarca hastanede yattı, entrokolit rahatsızlığı olduğunu öğrendik) kısacası kendime yemek yapmayı bırakın, mutfaktan yiyecek alıp yiyemedim, doğumdan sonra hızla 26 kilo verdim.
Meğer eşim iş bulamamış, mal da satamamış, bebeğimin altınlarını ben evde yokken satıp kirayı ödemiş, mutfak alışverişini onlarla yapmış. Bunu öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Çok tartıştık, üste çıkmaya çalıştı, bebeğimin önünde bana bağırdı, üzerine yürüdü, ailemin de yanında olmadığını bildiği için çok kolay oldu onun için. Bebeğim 2 yaşında, halen eşim işsiz. Ben ücretsiz izindeyim, şubatta işe başlayacağım.
Eşim iş bulamıyorum arıyorum diyor, başvurduğu yerleri gösteriyor. Pandemide de 2,5 yıl iş bulamadı. Boşanmayı düşünüyorum ama şu an bana destek olacak kimse yok. Çalışmaya başlayınca bakıcı bulacağım. Maaşım kira ve bakıcıya gidicek. Tek başıma yapabilecek miyim bilmiyorum. Bütün bunların affedilir yanı var mı bilemiyorum. Sizlerin fikrini almak istedim