Her kese iyi günler. Ben yeniyim burda, sırf sizinle bir derdimi bölüşmek için Azerbaycandan yazıyorum. Ben evleneli nerdeyse 1.5 yıl oldu. 1 tane 11 aylık oğlum var. Eşim 2 günde 1 24 saatlik işte çalışıyor. Eşimin ailesi evlenmeden önce sadece eşim işte olacağı gün benim yanımda kalacaklarını (evim uzakta buralarda hırsız var diye yalnız kalamıyorum mecbur) söyledikleri halde evlendiğimden veri kaynanam bizle kalıyor. Bu yakınlarda da kayınpederim de bizim yanımıza taşındı. 1 eltim var, eskiden onla kalıyorlardı, sonra ben evlenince kaynanam yalnız kalmıyım diye benle, kaynatam eltimle kalıyordu ama artık her ikisi de temelli benim yanımda kalıyor. Kötü biri değiller ancak çok anlayışsız geri fikirli insanlar. Kaynanamın zaten garip bir köy şivesi var. Kaynatam ondan beter. Her işime karışıyorlar, sanki evin sahibi onlar ben sadece köleleriyim gibi her işe gönderiyorlar beni. Eşimi de aynen benim gibi. Sanki biz onların gözünde küçük çocukmuşuz gibi fikirlerimizi önemsemeyip her işimize karışıp kendi bildikleri gibi idare ediyorlar evi. Kaynatam çalışmıyor ama 2 evi var kirada. Bir evin kirasını diğer gelini alıyor, bir evin kirasını da kendisi. Bize ise 1 kuruş ta vermiyor. Sigarasından tutmuş her şeyine kadar eşim alıyor ama. O paradan 1 kuruşunu bile bize harcamıyor. Kaynanamsa tam bir dert, bide eltimi çok seviyor, benle arası hiç iyi değil, ailem onlara çok iyi davranıyor,her bize gelişlerinde elleri dolu geliyor ancak bunlar dilde saygı duyuor, bidefa emelde görmüşlüğüm yok. Bide kaynatam oğluma kötü örnek oluyor, diyor ki ben onu öyle öğreticem ki her kesi dövsün hiç kimseden korkmasın, ben itiraz edince de eşim karışma, her söylediği gerçekleşicek diye bir şey yok, yarın nolucak bilemiyoruz, kalbini kırma babamın diyor, ama kaynanam disiplinli buna izin vermem diyor, ama kaynanam da çok gülünç şiveyle konuşuyor çok korkuyom oğlum da onun gibi konuşur diye. Bide oğluma kendi oğluymuş gibi davranıp ona bana anne söylemesini öğreticem diyordu ancak ben buna izin vermem deyip kesin tavrımı koydum. Şimdi birşey demese de bence yine aynı fikirde. Neyse, Ben çok çocuk ruhlu her şeye çabuk gelen saf biryim. Eşim ise aksine çok akıllı ve saf değil, iyi biri aslında ama çok sinirli biri, kendisini her zaman haklı görüyor ailesi gibi. O da yalnız yaşamak istiyor çok sıkılıyor ailesinden çünki annesi de babası da çok iş buyuruyor, 1 dakka yalnız burakmıyor bizi, ancak ailesi diye bir şey diyemiyor. Onlr yüzünden çok yıpranıyor evliliğimiz, evlendiğim günden bu yana her gün kavga. Ama evlenmeden evvel aramız çok iyiydi eşimle. Şimdi çok çabuk 2de1 kavga ediyoruz ailesi her işimize karışıyor. Ayrı eve taşınamam, çünki bizde eşyaları bütün çeyizi(süpürgesine kadar, çatalı, perdesi, her şeyi) kız tarafı alıyor, eşyalarımı onlara burakıp gidemem. Hem kaynanam da geçen sefer konuşurken söyledi ki ben ayrı yaşıyamam oğlumdan. Oğul annesine bakmalı. Gelin ne bilir ev idare etmek nedir, ne tecrübesi var ki yeni evli çiftin falan filan. Konuşunca bile midem bulanıyor kusmak istiyorum. Her gün dua ediyorum kurtulayım diye. Boşansam babam annem kabul etmez, her ne kadar sen bizim kızımızsın deseler de her zaman onları haklı görüp çok beğeniyorlar. Bana hep en kötüsünü misal çekip şükür etmemi ve kavga edersem de günahın bende olsuğunu onların iyi biri olduklarını söylüyorlar. Bide babam kalp, tansıyon ve şeker hstası boşansam kalbi bunu kaldıramaz diye mecbur katlanıyorum. Bana bor akıl verin nolur ne yapacağımı şaşırdım, çok yoruldum, 23 yaşımda soldum, hayatıma nefret ediyorum.