- 16 Mart 2012
- 29
- -2
öncelikle ricam bu yazdıklarımı okurken önyargılı olmamanız...şuan çekinerek yazıyorum ben 27 yaşındayım evliyim. erkeklerin dikkatini çeken güzel ve alımlı bi kızdım her zaman benimle birlikte olmak isteyen çok erkek vardı ama güvenemiyordum çünkü ilk aşkımdan çok yara almıştım bazen o hırsla karsımdakilerin duygularıyla oynuyor sonra pişman olup kendi kabuğuma çekiliyordum. sonra eşim çıktı karşıma aylarca peşimden koştu yalvardı yakardı ağladı takip etti neler neler yaptı ve sonunda beni pes ettirdi sonunda kabul ettim zamanla severim diye düşündüm. hiçbir zaman gözü yükseklerde biri olmadım durumu çok iyi insanlar çıktı ama umursamadım benim istediğim sevgiydi şevkatti değerli olduğumu hissetmekti ve eşim o zamanlar bunu iyi beceriyordu en büyük korkusu beni kaybetmekti ve bi kaç ayrılığımızda bunu dahada belli ediyordu. neyse hikaye burda bşlıyor beni sürekli eve çağıryor daha rahat edeceğimizi söyluyordu bana böyle şeyler ters olduğu için kabul etmiyordum o da bana güvenmiyorsun diye hep sitem ediyordu.. ona aşık değildim ama bana olan sevgisi beni kazanmıştı derken aylar geçti bir gün buluştuğumuz yere gelmedi aradım çok hasta olduğunu evde kimsenin olmadığını söyledi dayanamadım gittim zaten başıma ne geldiyse yufka yüreğimden geldi eve grdiğimdeöyle çokda hasta olmadığını gördüm ben gideyim o zaman dedim bırakmadı bişeyler yedik sohbet ettik sonra yanaşmaya başladı küçük öpücükler derken kendimi yatakta buldum istememe yalvarmama ragmen bana sahip oldu emeline ulaştı dünyam yıkıldı bi an apar topar eve geldim kimsenin yüzüne bakamıyordum günlerce içime kapandım bunu temizlemeliydim ve onunla evlenmek zorundaydım ve artık onun kaybetme korkusu kalmamıştı avucunun içine almıştı beni evlenene kadar onunla bir daha birlikte olmadım psikolojim bozulmuştu. ailem bu evliliğe karşı geldi eğitim kültür maddi farklılıklardan ötürü çok badireler atlattım ilk zamanlar söylediği yalanlar tek tek çıkıyordu onun ailesindende pürüzler çıkmaya başladı herşeye tek başıma göğüs germek zorundaydım o rahattı bir yandan kendi ailemi ikna etmey çalışıyor bi yandanda karşı tarafı sıkıntıya sokmamaya çalıştım. sonunda nişanlandık eşim beni yarı yolda bırakmak istedi evliliğin yükümlülüğünü kaldıramayacğını söyleyerek yalvar yakar ikna ettim artık ipler onun elindeydi bana istediği gibi davranıyordu. sonunda evlendik ama benim duygularım harap olmuştu. belki zamanla toplanır diye evliliğime asıldım ilk zamanlar eşimle gayet iyiydik ama ailesi beni dışlıyor sürekli laf sokuyorlardı vicdanları para olmuştu sürekli yaptıkları masraflardan bahsediyor borçları bizim üstümüze yıkıyorlardı eşim de ailesine düşman oldu. sonra eşime destek oldum bütün borçlarımızı ödedik ve rahatlamaya başladı artık bana karsı tavırları yine değişmiş ailesiyle arasını düzeltmişti sürekli benimle kavga ediyor yalan söylüyor beni aşağılıyordu. öncene böyle değildin neden böylesin dediğimde o zaman öyleydi şimdi böyle inanmasydın işine gelmiyosa kapı orda diye tehditleri başlamıştı en kötüsü ise sinirlerine hakim olamadığı zamanlarda bana şiddet uygulamasydı artık dayanamıyordum bi yandan ailesi bi yandan ( belirtmek istiyorum ailesiyle hiç tartışmadım ne dedilerse ne yaptılarsa hep sustum içime attım çünkü ailemden aldığım terbiye büyüklerime saygısızlık yapmama müsade etmiyor onlarda bu durumdan faydalanıp beni dahda üzüyorlardı)arkadaşlarımızın yanıda beni aşagılıyor en ufak şeyde bağırıp kızıyordu eşim ailesini sürekli ön planda tutup beni el olarak görüyordu bana yapılan haksızlıkları gözardı ediyordı artık tükenmiştim. ayrılmak istiyorum ama yapamadım annem çok hasta üzülmemesi gerekiyo ve kendin yaptın kendim buldum durumundayım çaresiz kaldım gidecek hiçi biyerim tutunacak hiçbir dalım kalmamıştı... sonra maddi imkansızlıklar iyice durumu zorlaştırıyordu ve bi iş buldum çalışıyordum ilk zamanlar çok zorlanıyordum evdeki sorunlardan dolayı kendimi işe veremiyordum hep mutsuzdum bu durumu patronum farketmişti ve zaman zaman yalnız olduğumuzda soruyordu bense sürekli geçiştiriyordum. patronum ortayaşlı anlayışlı ve iyi bi insandı. zaman zaman iş yerinde gizli saklı ağlıyordum ve bu durumu sanırım patronum farketti ve o akşam giderken benimle konuştu ve bende ilk defa birisine herşeyimi anlatmaya başladım artık beni tanıyordu üzülmüştü bu duyduklarına benimle daha çok ilgileniyor ve dertlerime ortak oluyordu onun o şevkati benide etkilemişti ve artık yakınlaştık ve bir birlikteliğe dönüştü ilişkimiz onun evli olmasıda beni rahatsız ediyordu ama kendimi ondan alamıyordum yanında kendimi huzurlu hissediyordum beni sevdiğini biliyorum bir kaç kez onunla birlikte oldum herşeyi onda tattım aşkı huzuru şevkati deger görülmeyi sahiplenilmeyi ve cinselliği çünkü aşk olmadan onunda bi anlamı yokmuş gördüm... hergün aynı yerde çalışmanın avantajıyla birlikteydik artık evdeki sorunları dah az takıyor mutlu olmaya çalışıyordum. onunla aynı yerde olmak bile bana güven veriyordu ona bunu pek fazla hissettiremesemde ona aşık olmutum. o da her fırsatta bana aşık olduğunu söylüyordu beni inanılmaz kıskanıyorum yaptığım ufak birşey bile beni kafasına takmasına sebepti bensiz yapamadığını sürekli beni düşündüğünü söylüyordu bundan memnundum sevmek ve sevilmek ne güzel şeydi... ama artık işyerinde işler yolunda gitmiyordu patronum gittikçe borçlanmıştı ve bi kaç kişiyi çıkardı ve onlardan biri de bendim çok üzüldüm ağladım evet belki haklıydı çünkü yeterince işte verimli değildim işe konsantre olmamıyordum sorunlardan ötürü işin ucunu baştan kaçırmıştım... benim kızgınlığım beni işten çıkarması değil bunu bana sıradan bi işçiymişim gibi söylemesi. daha önce bi kaç kez çıkmak istememe ragmen buna izin vermedi. şimdi niye neden diyorum. ben iyi değilim işimi yapamıyorum ne zaman beni çıkaracaksın dediğimde sen istemediğin sürece ben seni çıkarmam diyordu... tamam biliyoruz zor durumda daha kalifiyeli bi elemana ihtiyacı var ( ALMIŞ BU ARADA ERKEK Bİ ELEMAN) ama beni karşısına alıp daha üzülmemi sağlayarak konuşmasını beklerdim.. beni üzen işimden olmam değil onsuz olmam hergün yanında olamam her anımda yanımda olamayacığını bilmek.ben akşam sabahı zor ederken bu duruma nasıl dayanıcam bilmiyorum. ha bu arada ayrılmadık hala birlikteyiz ama ben bu durumu hazmedemiyorum hala beni günde iki üç kere arıyo hala sevdiğini söylüyor bende seviyorum ama yaralandım yine sanki ellerim bomboş kaldı... lütfen bunları okurken bana kızmayın bu yazdıklarım anllattıklarımın yanında hiç çok kötü şeyler yaşadım. asla yapmam dediğim lanetle kınadığım şeyi şimdi kendim yapıyorum... ne yapacağımı bilmiyorum ne olur bana birşeyler söyleyin acı çekiyorum