Bizim ev işleri paylaşımıyla ilgili sıkıntılarımız vardı. İkimiz de çalışıyoruz. Bu paylaşım meselesi son bir yılda çığrından çıktı çünkü son sene eşimin işleri çok yoğunlaştı. Benim de ondan daha az yoğun değil.
Bulduğumuz çözüm şöyleydi. Haftalık yapılacaklar listesi hazırladık. Ayda bir kere de dip köşe için birini çağıralım dedik. Bir süre güzel gitti ama yine bozuldu.
Eşim hem kendi işlerine hem ev işlerine vakit ayıramayacağını söylüyor. Ama ben de ev hanımı değilim ki dedim. (Yanlış anlaşılmasın, ev hanımı olmanın nasıl bir fiziksel ve duygusal emek gerektirdiğinin çok farkındayım.) Kırıldığım şey de bu zaten. Keşke ev hanımı olsaydın diyor bana. Yani ne alâka? Bir tek erkeklerin mi hedefleri hayalleri olacak bu dünyada?
E hadi bütün ev işlerini yaptım diyelim, senin katkın nedir dedim. Ekmek getirmek diyor. Yani asla böyle geleneksel kafada biri değildi. İşleri yoğunlaşınca kafa yapısı değişti anlayamıyorum. "Sen zaten kendin için ev işlerini yapıyorsun ya o esnada benim için de yapmış olmuyor musun?" diyor. Böyle saçmalık mı olur o zaman evli olmanın anlamı ne dedim. Şuan tripli bana. Ben de adım atmıyorum. Çok üzüldüm kızlar ya.