Merhaba arkadaşlar, kendimi nasıl ifade edeceğimi bilememekle beraber başlıyorum.
26 yaşındayım. Eşimle 3 yılı aşan bir evliliğim var. Biraz görücü usulü diyebiliriz. Şahsım adına mantık evliliğiydi. Burada ki mantık eşimin iyi huylu, güzel ahlaklı olmasıydı. Evlenip eşimin işi dolayısıyla farklı bir şehirde yaşamaya başladım. Evlendikten sonra insan birbirini daha iyi tanıyor, bizim eşimle kafa yapımız hiç uyuşmuyor. Müzik zevki, film zevki gibi. Eşim emekli amcalar gibi işe gidiyim eve geliyim karnım doysun hanımla iki TV izleyeyim yatayım uyuyayım gibi. Asla gezmek istemez, dışarıdan canı yemek çekmez. Bana karşı hiç cimri değil ama asla üstüne başına birşey almaz evde yırtık pırtık şeylerle gezer. Ben tanımadığım bir şehirde yapayalnız kaldım psikolojim bozuldu. Sosyalleşmek için çok uğraştım ama bir türlü arkadaş, çevre edinemedim. Eşime dışarı çıkalım dediğimde çıkıyoruz boş boş durup dönüyoruz. Adamla muhabbet edemiyoruz, kahkaha atamıyoruz. Ki sıkılıyorum bunalıyorum dememe rağmen hadi gel şunu yapalım diyen biri değil. Ben bir kadın olarak şımartılmak istiyorum. Arada hediyeler alsın, beni bebek gibi sevsin, ilgilensin ama yok. Bir insanın yaşadığı yeri güzelleştiren sevdiği insandır bence. Eşimle güzel vakit geçirebilsek çoğu şeye ihtiyacım kalmayacak belki de. Aynı zamanda ailesine aşırı düşkün. Evlendiğimizden beri beni asla ailesi gibi göremedi hissediyorum. Bir gün ailesiyle karşı karşıya gelsek kesinlikle onları seçer, onların küçük bebeği gibi, ailesi de eşimi hergün arar canım kuzum bitanem diye sever. Bizim bi kızımız oldu 2 yaşına girmek üzere. Ben artık aşırı bunaldım kaldıramıyorum hiç birşeyi. 3 yıldır evde oturan sürekli yemek, temizlik yapan vasıfsız birine dönüştüm. Anne baba olarakta aynı gemi de değiliz ben güzel yetiştirmeye çalışıyorum eşim saçma sapan şeyler öğretiyor benim başardığım tüm düzeni alt üst ediyor. Bir gün memlekete gittiğimizde eşimin ailesinden dolayı kavga ettik kavga büyüdü bende kızımı alarak annemin evine gittim ama belli etmedim birşey sadece tartıştık dedim annem ablam bunu büyük bir olay haline getirdi ee niye geldin o zaman, napcan boşancan mı ne yiyeceksin ne içeceksin nerde kalacaksın muhabbetine çevirdiler. Ben eşime küsemez miyim daha geleli 1 saat oldu ben bunları mı düşünecektim dedim tartıştık ablam evden kovdu küçük çocukla akşam vakti sokakta kaldık. Annemin ikinci evliliği 1 yıl anca oldu. Evlenmeden önce farklı bir ilçede yaşıyorduk yani eşimin memleketine yabancıyız. ablam oraya misafirliğe gelmişti. Annemin evinden beni onun kovması ve annemin ağzını açıp sen karışma, burası benim evim vs demediği için anneme çok kırgınım 4 aydır küsüz hiç konuşmadık. Ben eşimden boşanmak istiyorum ama yapayalnızım. Çok güçsüzüm. Maddi, manevi yetersiz kalacağım. Ne gidecek yerim var, ne bir gelirim, ne de gücüm kuvvetim. Eşim sürekli beni zorbalıyor. Çocuğuma dört dörtlük bakıyorum çeşit çeşit yemekler, eğitimler, oyunlar. Öfkelenip çocuğa bağırdığımda direk sen ne biçim annesin ben senden iyi bakıyorum gibi şeyler söylüyor. Herkesle arası kötü olan sensin, sıkıntı sende diyor. Sürekli deli, sinirli vırt zırt eleştiriyor. Zaten psikolojik olarak çökmüşüm arkadaş yok aile yok eş eş değil bir de hayatımı daha da çekilmez hale getirmeye çalışıyor. Nasıl bir yol izlemeliyim, ne yapmalıyım
26 yaşındayım. Eşimle 3 yılı aşan bir evliliğim var. Biraz görücü usulü diyebiliriz. Şahsım adına mantık evliliğiydi. Burada ki mantık eşimin iyi huylu, güzel ahlaklı olmasıydı. Evlenip eşimin işi dolayısıyla farklı bir şehirde yaşamaya başladım. Evlendikten sonra insan birbirini daha iyi tanıyor, bizim eşimle kafa yapımız hiç uyuşmuyor. Müzik zevki, film zevki gibi. Eşim emekli amcalar gibi işe gidiyim eve geliyim karnım doysun hanımla iki TV izleyeyim yatayım uyuyayım gibi. Asla gezmek istemez, dışarıdan canı yemek çekmez. Bana karşı hiç cimri değil ama asla üstüne başına birşey almaz evde yırtık pırtık şeylerle gezer. Ben tanımadığım bir şehirde yapayalnız kaldım psikolojim bozuldu. Sosyalleşmek için çok uğraştım ama bir türlü arkadaş, çevre edinemedim. Eşime dışarı çıkalım dediğimde çıkıyoruz boş boş durup dönüyoruz. Adamla muhabbet edemiyoruz, kahkaha atamıyoruz. Ki sıkılıyorum bunalıyorum dememe rağmen hadi gel şunu yapalım diyen biri değil. Ben bir kadın olarak şımartılmak istiyorum. Arada hediyeler alsın, beni bebek gibi sevsin, ilgilensin ama yok. Bir insanın yaşadığı yeri güzelleştiren sevdiği insandır bence. Eşimle güzel vakit geçirebilsek çoğu şeye ihtiyacım kalmayacak belki de. Aynı zamanda ailesine aşırı düşkün. Evlendiğimizden beri beni asla ailesi gibi göremedi hissediyorum. Bir gün ailesiyle karşı karşıya gelsek kesinlikle onları seçer, onların küçük bebeği gibi, ailesi de eşimi hergün arar canım kuzum bitanem diye sever. Bizim bi kızımız oldu 2 yaşına girmek üzere. Ben artık aşırı bunaldım kaldıramıyorum hiç birşeyi. 3 yıldır evde oturan sürekli yemek, temizlik yapan vasıfsız birine dönüştüm. Anne baba olarakta aynı gemi de değiliz ben güzel yetiştirmeye çalışıyorum eşim saçma sapan şeyler öğretiyor benim başardığım tüm düzeni alt üst ediyor. Bir gün memlekete gittiğimizde eşimin ailesinden dolayı kavga ettik kavga büyüdü bende kızımı alarak annemin evine gittim ama belli etmedim birşey sadece tartıştık dedim annem ablam bunu büyük bir olay haline getirdi ee niye geldin o zaman, napcan boşancan mı ne yiyeceksin ne içeceksin nerde kalacaksın muhabbetine çevirdiler. Ben eşime küsemez miyim daha geleli 1 saat oldu ben bunları mı düşünecektim dedim tartıştık ablam evden kovdu küçük çocukla akşam vakti sokakta kaldık. Annemin ikinci evliliği 1 yıl anca oldu. Evlenmeden önce farklı bir ilçede yaşıyorduk yani eşimin memleketine yabancıyız. ablam oraya misafirliğe gelmişti. Annemin evinden beni onun kovması ve annemin ağzını açıp sen karışma, burası benim evim vs demediği için anneme çok kırgınım 4 aydır küsüz hiç konuşmadık. Ben eşimden boşanmak istiyorum ama yapayalnızım. Çok güçsüzüm. Maddi, manevi yetersiz kalacağım. Ne gidecek yerim var, ne bir gelirim, ne de gücüm kuvvetim. Eşim sürekli beni zorbalıyor. Çocuğuma dört dörtlük bakıyorum çeşit çeşit yemekler, eğitimler, oyunlar. Öfkelenip çocuğa bağırdığımda direk sen ne biçim annesin ben senden iyi bakıyorum gibi şeyler söylüyor. Herkesle arası kötü olan sensin, sıkıntı sende diyor. Sürekli deli, sinirli vırt zırt eleştiriyor. Zaten psikolojik olarak çökmüşüm arkadaş yok aile yok eş eş değil bir de hayatımı daha da çekilmez hale getirmeye çalışıyor. Nasıl bir yol izlemeliyim, ne yapmalıyım