Merhabalar. İlk olarak yabancıyım, ama eşim Türk olduğu için sizden tavsiye almak istiyorum... (Umarım Türkçemi anlayabileceksiniz).
30 yaşındayım ve eşimle 5 yıl evliyiz. İkimiz çalışıyoruz, çocuğumuz yok. Birbirimizi çok severek evlendik, hatta yabancı olduğum için çok sıkıntı çektık. Eşimin zor maddi durumdan dolayı ve onun aile problemlerinden dolayı da zor zamandan geçtik. Her evlilik gibi bazen kavga ediyoruz, maalesef bunlar bazen çok çiddi oluyor, ama her zaman barışıyoruz.
Benim için evlilikte sevgi, saygı ve güven şart. Maalesef eşim bana hiç güvenmez. İşten eve gelirken marketı uğrarsam ve ona marketen gitmeden önce mesaj göndermezsem kavga çıkar. ‘Belki markete gittin belki başka yere gittin’ diyor.
Benim işim bazen seyahat gerektiriyor ve eşim bundan çok rahatsız. İşimi bırakıcağımı söyledim, eşim karşı çıktı. Fakat her zaman seyahat kısa da olsa (ör. sabahtan Istanbul’dan Ankara’ya çıkıp, 2 saatlık toplantıdan sonra hemen trene dönerim) eşim rahatsız, bunu açık söylemezse de başka bir bahaneyle kavga çıkartıyor.
Sürekli benim yalan söylediğimi düşünüyor. Ben de hiç yanlış yapmadığım halde stres yaşıyorum, eşim bunu veya şunu yanlış anlar mı vb.
Burda çok yalnızım, neredeyse hiç arkadaşım yok. Eşimin da arkadaşları yoktur, dışarı çıkmayi sevmiyor. Eşimin güveni yıkmak için hiç bir şey yapmadım. Kusursuz değilim tabi, ama dürüstlük benim için çok önemli.
Geçen hafta benim yeni bebeği olan tek arkadaşıma gittim. Eşim bunu biliyordu ve rahatsız olmadığını söyledi. Giderken, ‘arkadaşıma geldim’ diye mesaj attım. Fakat eşim, arkadaşımla kahvede görüşeceğim sandı (bunu konuşmadık ama benim için çok belliydi, niye yeni anneyle kahveye çıkayım ki?). Çok kavga çıktı. Ona göre bu, benim yalancı olduğumu göstedi...
Gezmeyı ve yeni yerleri görmeyi seviyorum, eşim bundan da rahatsız (onsuz bir yere gitmek istemem tabi), bu beni heralde ona göre karaktersiz gösteriyor....
Genel olarak eşim, bana güvense ben ona karşı bu güveni kullanacağımı düşünmekte. ‘Yani sen bana evet arkadaşıma gittim diyeceksin ben sana şartsız inanacağim bu mu güven’ şeklinde ifadeleri kullanıyor. Ben de paranoik oldum. Nereye gidersem resim çekıyorum (kanıt olsun diye). İşimi doğru düzgün yapamıyorum. Birkaç hafta güzel evliliğimiz var sonra yine kocaman kavga.... Ve her zaman sebep aynı... Bunu hak etmediğimi düşünüyorum…
Eşimin babası aynı, kayınvalidem bana onun çok kıskanç olduğunu anlattı. Ör. kayınvalidemin bekarken çektiği eski resimleri yaktı, ona çalışmaya izin vermedi, ayrica aşırı şekilde evhamlı.
Bence eşim onu terk edeceğim korkusundan o kadar güvensizdir. Onu sevdiğimi ve terk edemeceğimi defalarca anlattım, fakat onun davranışlardan dolayı artık terk etmeyi düşünüyorum... Onu güveni kazanmak için yapmadığım kalmadı. Eşim, problem olduğunu kabul etti, ama aile terapisine vb. gitmek istemez.
30 yaşındayım, bebek sahibi olmak istiyorum, eşim önce maddi durumdan dolayı istemediğini anlattı... Fakat bence aslında bana yeterince güvenmediği için istemediği düşünüyorum... Ve sürekli kavgada da çocuğu büyütmekten de korkuyorum...
Ne yapabilirim?
Güveni kazanmayı çalışmaya devam mı edeyim? Ya kazanmazsam, anne olmak şansımı tamamen kaçırırım... 5 yılda hiç değişmedi... Bir sonraki 5 yıl boşa mı gitsin...? Boşanmak istemiyorum ama bu işkenceyi kim dayanabilir ki... Benzer durumda olan bayanlar varsa lütfen tavsiye verebilir mi... Çok teşekkürler.
30 yaşındayım ve eşimle 5 yıl evliyiz. İkimiz çalışıyoruz, çocuğumuz yok. Birbirimizi çok severek evlendik, hatta yabancı olduğum için çok sıkıntı çektık. Eşimin zor maddi durumdan dolayı ve onun aile problemlerinden dolayı da zor zamandan geçtik. Her evlilik gibi bazen kavga ediyoruz, maalesef bunlar bazen çok çiddi oluyor, ama her zaman barışıyoruz.
Benim için evlilikte sevgi, saygı ve güven şart. Maalesef eşim bana hiç güvenmez. İşten eve gelirken marketı uğrarsam ve ona marketen gitmeden önce mesaj göndermezsem kavga çıkar. ‘Belki markete gittin belki başka yere gittin’ diyor.
Benim işim bazen seyahat gerektiriyor ve eşim bundan çok rahatsız. İşimi bırakıcağımı söyledim, eşim karşı çıktı. Fakat her zaman seyahat kısa da olsa (ör. sabahtan Istanbul’dan Ankara’ya çıkıp, 2 saatlık toplantıdan sonra hemen trene dönerim) eşim rahatsız, bunu açık söylemezse de başka bir bahaneyle kavga çıkartıyor.
Sürekli benim yalan söylediğimi düşünüyor. Ben de hiç yanlış yapmadığım halde stres yaşıyorum, eşim bunu veya şunu yanlış anlar mı vb.
Burda çok yalnızım, neredeyse hiç arkadaşım yok. Eşimin da arkadaşları yoktur, dışarı çıkmayi sevmiyor. Eşimin güveni yıkmak için hiç bir şey yapmadım. Kusursuz değilim tabi, ama dürüstlük benim için çok önemli.
Geçen hafta benim yeni bebeği olan tek arkadaşıma gittim. Eşim bunu biliyordu ve rahatsız olmadığını söyledi. Giderken, ‘arkadaşıma geldim’ diye mesaj attım. Fakat eşim, arkadaşımla kahvede görüşeceğim sandı (bunu konuşmadık ama benim için çok belliydi, niye yeni anneyle kahveye çıkayım ki?). Çok kavga çıktı. Ona göre bu, benim yalancı olduğumu göstedi...
Gezmeyı ve yeni yerleri görmeyi seviyorum, eşim bundan da rahatsız (onsuz bir yere gitmek istemem tabi), bu beni heralde ona göre karaktersiz gösteriyor....
Genel olarak eşim, bana güvense ben ona karşı bu güveni kullanacağımı düşünmekte. ‘Yani sen bana evet arkadaşıma gittim diyeceksin ben sana şartsız inanacağim bu mu güven’ şeklinde ifadeleri kullanıyor. Ben de paranoik oldum. Nereye gidersem resim çekıyorum (kanıt olsun diye). İşimi doğru düzgün yapamıyorum. Birkaç hafta güzel evliliğimiz var sonra yine kocaman kavga.... Ve her zaman sebep aynı... Bunu hak etmediğimi düşünüyorum…
Eşimin babası aynı, kayınvalidem bana onun çok kıskanç olduğunu anlattı. Ör. kayınvalidemin bekarken çektiği eski resimleri yaktı, ona çalışmaya izin vermedi, ayrica aşırı şekilde evhamlı.
Bence eşim onu terk edeceğim korkusundan o kadar güvensizdir. Onu sevdiğimi ve terk edemeceğimi defalarca anlattım, fakat onun davranışlardan dolayı artık terk etmeyi düşünüyorum... Onu güveni kazanmak için yapmadığım kalmadı. Eşim, problem olduğunu kabul etti, ama aile terapisine vb. gitmek istemez.
30 yaşındayım, bebek sahibi olmak istiyorum, eşim önce maddi durumdan dolayı istemediğini anlattı... Fakat bence aslında bana yeterince güvenmediği için istemediği düşünüyorum... Ve sürekli kavgada da çocuğu büyütmekten de korkuyorum...
Ne yapabilirim?
Güveni kazanmayı çalışmaya devam mı edeyim? Ya kazanmazsam, anne olmak şansımı tamamen kaçırırım... 5 yılda hiç değişmedi... Bir sonraki 5 yıl boşa mı gitsin...? Boşanmak istemiyorum ama bu işkenceyi kim dayanabilir ki... Benzer durumda olan bayanlar varsa lütfen tavsiye verebilir mi... Çok teşekkürler.
