- 2 Mart 2010
- 10.523
- 29.495
-
- Konu Sahibi ELMALI turtam
- #761
Ben seni de merak ediyorum işe yaramazın teki de sendeydi !!! Naptın ?
Her gun bakiyorum takip ediyorum konuyu Rabbim yardimcisi olsun Bursaya kalkip gidesim var. Keske bulusabilsek burda ginullu arkadaslarla bitlikte olup ona destek olmaya evinde yardimci olmaya. Bir anne adayinin bu derece sarsacak bir durum. Rabbimin o igrenc adama verecegi cezayi dusunuyorum icim urperiyor.
Bu o..pu kadin bana kalirsa yeni daha cok taze adamin gizu kor suan da cok taze oldugu icin ya da eski sevgilisiyle tekrar bir araya gelmis olup yeniden asik olmus olabilir. Ne ise ne sonucta karakteri ortada zayif karekterli biriymis. Deymeyecek biriymis. Her sey Allahtan. Ayaginiza diken batsa bende biliniz diyor Yuce Rabbimiz biliyorum suan cok bitkin yikik ve caresizsiz hissediyorsun kendini ama zamanla gececek. Rabbimiz dayanamayacaginiz dertler acilar vermem size diyor veriyorsam sizi sevdigimden merhametimden
Kimseye guven yok. O yuzden hep soylerim kendinize bakin kilonuza dikkat edin calisiyorsaniz muhakkak 3.5 kenara para atin hayat iste olum ihanet ayrilik her sey insanlar icin. Ev hanimi ise sosyal aktiviteler kurslar meslekler edinin evinizde gun boyu temizlik yapip yemek yapmakla olmaz gelissin bayanlarimiz acsin gozlerini artik.
Hala okuyunca kan beynime sicriyor. Rabbim yardimcilari olsun .
Evet tam da en olması gerken yere parmak bastın.... böyle yapan insanları hala arkadaşımdır diye hayatımızda tutarak biz yetiştiriyoruz aslında yalan yok ...anlamadımki..
böyle şereften,halsiyetten,vicdan,merhametten nasibini alamayan insanları bizmi yetiştiriyoruz.
şimdi o ikisinin çevresi arkadaşı ailesi hiçmi kimseleri yok..
nasıl müsade ederler,
yüzlerine tükürmeden yanlarında yaşama hakkını nasıl verirler
kendi hayatlarında böyle ahlak yoksunu insanların varlığından hiçmi rahatsız olmazlar..
rabbim evlatlarımızı zalimlerden ve zalim olmaktan korusun..hepimizi korusun
allah yardımcınız olsun diye dua etmekten başka birşey yapamıyorum
ben sizin nerde yaşadığınızdan çok onların nerde yaşadığını bilmek isterdim doğrusu..size ne desem içinizdeki acı sönmez bilirim,
onlara diycek lafımda kar etmez onuda bilirim ama içim soğurdu en azından
barıştı ya kocasıyla konusunda yazmıştı:)Ben seni de merak ediyorum işe yaramazın teki de sendeydi !!! Naptın ?
Bizde durumlar guzel Allaha sukur bi ayrilik korkusu mu nedir esim kendine geldi evli oldugunun farkinda annem hala kizgin olsada ona aralari duzeldi. Ins gecmisteki sıkıntılari bir daha yasamayiz. 3 ay oldu belki de daha fazla cok sukur bin sukur iyiyiz.Ben seni de merak ediyorum işe yaramazın teki de sendeydi !!! Naptın ?
Bizde durumlar guzel Allaha sukur bi ayrilik korkusu mu nedir esim kendine geldi evli oldugunun farkinda annem hala kizgin olsada ona aralari duzeldi. Ins gecmisteki sıkıntılari bir daha yasamayiz. 3 ay oldu belki de daha fazla cok sukur bin sukur iyiyiz.
Insanlar hata yapabilir. Evlilik sureclerine zor alisabilir. Psikolojik durumlar ve farkli farkli kisilikler var. Evet esim beni cok uzdu ama insanlar degisebilir durumlar duzebilir zamanla oturur bazi seyler Dedigin gibi herkesin sukru farkli sen hele bir evlen o zaman anlarsinherkes şükrü farklı algılıyor demek kiHakkınızda hayırlısı
Insanlar hata yapabilir. Evlilik sureclerine zor alisabilir. Psikolojik durumlar ve farkli farkli kisilikler var. Evet esim beni cok uzdu ama insanlar degisebilir durumlar duzebilir zamanla oturur bazi seyler Dedigin gibi herkesin sukru farkli sen hele bir evlen o zaman anlarsin
Konuyu dağıtmamak adına son yorumu yapıyorum 9 yıl evli kaldım gram değişmedi ,tavır olarak saygısızlığı yoktu benimki farklı tür işe yaramazdı,ama anneme ve bana senin yaşadıklarının %10 u nu yaşatsaydı 9 yıl değil 9 dk da boşardım..İyi günler
Nasıl ya da nerden başlayacağımı bilmiyorum aslında. Neden buraya yazdığımı da bilmiyorum. Bugüne kadar burada çok paylaşım okudum. Ne kadar farklı hayatların olduğunu düşünüp dururdum her seferinde. Ama kınamazdım. Çünkü kendimde dahil hiç kimse için ASLA YAPMAZ, ASLA OLMAZ diyemeyeceğimi bilirdim. Çiğ süt içmişti ya hani insan, bir anlık nefsine kapılıp gidebilirdi ya hani. “neden” diye de sormuyorum aslında şimdi hayatta olup biten onca şeyi gördükten sonra…
İçim paramparça, içim yanıyor, yüreğim kanıyor, ne yapsam ne etsem bir çare yok. Her ne kadar 5 gün önceki hayatımı geri istesem de gelmeyeceğini bilmek o kadar acı veriyor ki anlatamam.
5 gün önce, her günkü gibi işten çıkmış eve geliyordum. Normalde her gün kullandığım bir yol vardı. O gün nedense oradan değil de diğer taraftan gitmek istedim. Sanki bir şey beni o tarafa itiyormuş gibiydi ki eğer o yoldan gelmeseydim zaten şu an hiçbir şeyi bilmeden hayatıma devam ediyor olacaktım belki de kim bilir. Yolda giderken bir an gözüme bir şey takıldı. Bir plaka ve saniyeler sonra o plakanın eşimin arabasının plakası olduğunu anımsadım. İçimde tuhaf bir şeyler oldu ve durdum. Çok uzaklaşmamıştım zaten. Hem korkuyor hem de merak ediyordum ne olduğunu. Çünkü daha çok geçmemişti ki eşimle telefonda konuşurken işte olduğunu ve çok yoğun çalıştığını bugün biraz geç çıkabileceğini söylemişti. Bacaklarım titriyordu yürürken, arabanın bulunduğu yere kadar gittim. 5 dakika yürümedim zaten. Arabanın hemen çaprazında cafe tarzı bir yer vardı. Şimdi yazarken aynı anı tekrar tekrar yaşıyorum. Onları gördüm. Elim ayağım buz kesti. Eşim arkasını dönüktü, fark etmedi. Orada öylece dona kaldım. Zaman sanki durdu, hiçbir şey düşünemiyordum. Ne yapacağımı bilmeden öylece belki de 5-10 dakika bekledim ama ne kadar zaman olduğunu da bilmiyorum aslında. Şimdi diyeceksiniz ki ne var iş içindir vs. Ama eşimin işi öyle bir iş değil.
Dışarıda hiçbir iş ilişkisi bulunmayan, 3 yıldır ev iş, iş ev arasında mekik dokuyan, bu yüzden arabası bile doğru düzgün kilometre yapmamış olan, işten çıkarken arayıp geliyorum diye haber veren ve ne kadar zamanda evde olduğu belli olan, karşı cinsle iletişimi mesafeli, telefon rehberinde gereksiz hiç kimsenin telefon numarası olmayan hatta aile dışında hiçbir bayanın telefon numarası olmayan, whatsapp tan tutun da hiçbir sosyal medya aracı kullanmayan, her daim evde yanımda olan ve interneti bile yanımda kullanan, bulunduğumuz şehirde arkadaşı çok fazla olmadığı için haftasonunu bile her daim eşiyle birlikte geçiren, en son kafeye gidip oturduğumuz zamanın üzerinden 1,5 yıl geçmesine rağmen ısrarla kafede oturmak istemeyen, dışarıda yemek yemeyi sevmeyip eve söyleyen, haftaiçi işte yorulduğu için haftasonunu çoğunlukla evde geçirmek isteyen biriydi. Evet artık ”di” diyorum. Çünkü bundan sonrası yok. Bizim geleceğimiz yok, bitti, tükendi. Artık doğrusu “biz” diye bir şey yok! “Yok”muşuz.
O gün biraz daha bekledikten sonra kendime geldim ve yapabileceğim çok da bir şey yoktu aslında. Aralarındaki samimiyet her şeyi açıklıyordu, en ufak bir yanlış anlama ihtimalim olup olmadığımı sorsam da kendime boş bir uğraş olduğunu adım gibi biliyordum. İçeri girdim ve masaya doğru gittim. Eşim beni fark edince o da dondu kaldı. Kireç gibi oldu bir anda yüzü. Gözlerime bakamadı ve başını öne doğru eğdi sadece. Hiç konuşmadı, o dakikadan sonra bir şey söylemesini beklemiyordum zaten. Aslında hayatım boyunca hiç böyle bir şey yaşamayacakmışım gibi diğer yandan sanki bir gün böyle bir şey zaten yaşayacakmışım gibi karmakarışık duygular içindeydim. Yüzüğümü çıkarttım, masanın üzerine bıraktım ve sadece “Yolun açık olsun.” diyebildim. Orada cıngar çıkartıp rezil etmek de vardı belki ama o an hiçbir şeye gücüm yoktu, dokunsalar yere yığılacak gibiydim. Arabaya bindim ve eve geldim. Ama nasıl geldim ben bile bilmiyorum. Arabayı nasıl kullandım bilmiyorum.
Onunla paylaştığımız ne varsa kırıp dökmek istedim. Ne yazık ki hiçbirini yapacak takatim yoktu. Akşam olmuştu artık. Işığı açmadım. Sabaha kadar karanlıkta oturdum ve saatlerce ağladım. Hiçbir şey yiyemedim. O gece ev gelmedi, nerde kaldı ne yaptı bilmiyorum, bilmek de istemiyorum. Ve asıl vurucu darbe o sabah geldi. Telefonumda bir mesaj “ELİMDE DEĞİLDİ, AŞIK OLDUM, BENİ AFFET BİLE DİYEMEM, SENİN DE YOLUN AÇIK OLSUN…”
En çok canımı yakan da, tüm bunları 7 aylık hamileyken yaşıyor olmak. Ve böyle bir mesajdan sonra ne denir ki artık. Giden çoktan gitmiş… Hayat ne kadar da tarifsiz acılar yaşatabiliyormuş insana. Ne hissettiğimi anlatmak istiyorum, anlatıp bir nebze rahatlamak istiyorum ama kelimeler kifayetsiz, sanki hafızamdan silinmiş gibiler. Bu yazıyı bile o kadar uzun zamanda yazdım ki iki lafı bir araya getirmek için o kadar uğraşıyorum ki…
Ve şu an bu yaşadıklarımı hiç kimse bilmiyor. Ne benim ailem ne onun ailesi. Nasıl anlatılır onu da bilmiyorum. Yapayalnızım günlerdir evde. Ölü gibiyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ağlayıp ağlayıp susuyorum. Ağlamaktan gözlerim acıyor. Ağlarken boğulacak gibi oluyorum, nefes alamıyorum zaman zaman… Bu kadar bilinmezliğin ardından bildiğim tek şey var. İstediğim tek şey daha doğrusu: Çocuğunu tanımasına izin vermemek. Belki çok acımasızca ama öyle. Canımı bu kadar yakan, dünyamı ansızın her şey güzel giderken bebeğimiz için gün sayarken böylesine acımasızca yıkan bir insana bunu layık görüyorum.
Çok uzun oldu farkındayım ama böyle işte, hakkınızı helal edin…
Ve hemen cevap yazamazsam affola...
Katılıyorum. Her zaman affetmek kazandırır. Karşınızdaki bunu anlar ya da anlamaz ama bir kadın gemileri hemen yakmamalı. Ne demişler; yuvayı dişi kuş yapar...Sizinde hakkinizda hayirli olsun ins arzuladiginiz istediginiz bir evlilik yasar karekterli bir esiniz olur. daha 1.5 yil oldu evliligim 9 yil icinde belkide cok sey yasayacagim belki de 9 yil bile surmeyecek evliligim bilemem ama affetmek guzeldir anlayan anlar anlamaz son sansini da ezer gecerse ya da farkli bir durum yasanirsa evliligimde affedemeyecegim belki ben 3 yil bile dayanaman. Hayirlisi bakalim.