Çocuk sevmeyenlerin çoçuğu olunca....

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

ben bundan 10 yıl evvel komşuların bebeklerını eve alır bakardım
o kadar cok severdım cocukları
yolda bır cocuk goreyım ılla konusacagım seveceğim yani o derece
şimdi cocuklara karsı cok tepkisizm hatta bazı cocuklara cok sınır oluyorum:)))

kediden snr çpk değişti benım fikirlerim
sadece çok uslu bebeklerı sevebılıyorum suanda onlar dıkkatımı cekıyor arada

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

36 sayfanın hepsini okuyamadım vakitsizlikten, anneyim, aşkla evlenen, bu aşkı senelerdir taze tutan, hayvansever (pekinezini 2. bebeği görecek kadar hayvan delisi) bir kadınım.
Bekarken çocukları çok severdim ama çocuk sahibi olmaktan da korkardım, hem sevdiğim adamın aşkının azalacağını, hem sabırsız bazen fevri karakterim yüzünden iyi bir anne olamayacağımı düşündüğüm için.

Ben birazda eşinin ilgisini seven bir kadınım, saçlarımı tarar, pek yemiyorum diye birşeyler hazırlayıp yedirir vs.vs. Bu ilgi de bölünecek diye korkularım oldu ama tabii ben korkarken daha evliliğin 3. ayında hamile olduğumu öğrendim, gerçekten çok paniklemiştim, aldırmayı bile düşündüm dersem yalan olmaz, ben böyle bir sürprizi beklemiyordum çünkü, hamile olduğunu öğrenince öyle havalara uçan, eşine bu haberi vermek için sürprizler yapan biri değilim, öyle dümdüz söyledim, hamileliğin 3. ayına kadar yani bebeği ultrasonda görene kadar da içimde annelik duygusu yoktu, ultrasonda minicik birşeyi görüpte ağlayan eşimi görünceye dek hamileliğime de inanamadım, korktum, panikledim, anneliği hissedemezsem diye bir sürü endişeler yaşadım ama mutlu ve aşk dolu bir yuvada doğan bir bebeğin, eğer erkekte eşine yardımcı oluyorsa çokta güzel büyüdüğünü gördüm.

İkinizde bebek istiyorsanız eşinizinde bebekle ilgili yardım edeceğini de söylüyorsunuz, o zaman bir bebek sahibi olabilirsiniz, eşiniz eminim hamilelik süresince de size gayet güzel bakar, eşim çok iyi bakmıştı bana, hangi gıda süt yapar, hangi gıda bebeğin gelişiminde yararlıdır benden iyi bilirdi:))

Şimdi geriye baktığımda 21 yaşına gelen kızımı iyi ki doğurmuşum diyorum, doğru bir adamla çocuk sahibi oldum, 10 çocuğumuz olsa hepsine sevgiyle bakar.
Hem kedinizde varmış, mamayı, bezi, zorluklarını bir kenara bırakırsak sevgi, şefkat, huzurun olduğu bir evde hayvan sevgisini de tadarak büyüyen çocuklar çok sağlıklı, kendine güvenen, ayağı yere sağlam basan bireyler oluyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Mutluluki .!.:

Bende senin gibi düşünüyorum her konu da.
Bence tam olarak isteyene kadar yapmamak en doğrusu.
Yapıp anneliği kaldıramayan o miniğin hakkettiği sevgiyi veremeyen bir sürü insan var.
Burada bir sürü konu okudum bu tarz o yüzden iyice korktum.

Genişletmek için tıkla...

vivelamour .!.:

Niye öyle diyorsun pişman mı olurum sence bir beş sene sonra ? Şu an içimde gram analık hissi ve duygusu yok söz konusu kedilerim olmadığı sürece tabi! Onlara bebek gibi besliyor bakıyorum dört tane oldular bir ay önce. İşe girmeyi bile onların aşıların eksiksiz yaptırabileyim diye çok istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

İtiraf etmek gerekirse ben pişman oldum
Kedileri çok seviyorum, hele ölen oğlumu can verecek kadar, içim titrerdi ona sarılınca, yıllarca hayatımın merkezi oldu
Ancak şu var ki eşim bana insan olduğumu, hayvanla paylaşılan duygunun başka, insanla paylaşılanın başka olduğunu gösterdi. Kendisinin ilk evliliğinden iki çocuğu var, babalık nasıl bir şey, evlat nasıl büyük bir sevgi onda gördüm ben ve gördüklerim beni kendime getirdi. Çocuğum olmayacağını bilerek evlendi benimle ama yine de bebek gördüğü zaman parlayan gözleri bana çok şey anlatıyor, bizim de olacak göreceksin ben biliyorum diyor =)) 42 yaşında yeniden baba olma hayali var. Başka bir duygu yani, çok uzun yıllar gözüm kedilerden başka hiç bir şey görmedi, ne zaman ki oğlum öldü o zaman fark ettim başka bir dünyanın varlığını, onlarsız bir hayat düşünmedim hiç ama hayatta başka şeylerin de olduğunu, aşırı düşkünlüğümün içimdeki boşluktan kaynaklandığını öğrendim, hatta bunun için doktora bile gittim.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

(( allahtan ümit kesilmez
Yıne soyluyorm çok sanslısınız ki iyi bir eşiniz var

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

ExcellentHuman .!.:

Aslında çocuk için düşündükleriniz evlilik içinde geçerli. Evlenmeden önce nasıl gezip tozuyordunuz. Nasıl serbesttiniz. Evlenecekken sanki hayat kısıtlanacak gibi gelmiyor muydu? Zorunlu eş tarafı bayram ziyaretleri, özgürce istediğiniz yere gidemeyecekmiş gibi hissetmek falan? Aslında evlenirken verdiğiniz kararla aynı. Çocuk ayakbağı değildir. Siz çocuk yerine öncelikle evinize bir koca almışsınız. Kocanız hayatınızı nasıl etkilediyse, çocukta aynıdır. Hatta aksine çocuk kocanızdan bile size yakındır. Düşünsenize, sizi görünce gülümsüyor ve aklında en ufak menfaat, çıkar, kötü niyet yok. Tamamen saf sevgisiyle size gülümsüyor. Ne güzel..

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

İtiraf etmek gerekirse ben pişman oldum
Kedileri çok seviyorum, hele ölen oğlumu can verecek kadar, içim titrerdi ona sarılınca, yıllarca hayatımın merkezi oldu
Ancak şu var ki eşim bana insan olduğumu, hayvanla paylaşılan duygunun başka, insanla paylaşılanın başka olduğunu gösterdi. Kendisinin ilk evliliğinden iki çocuğu var, babalık nasıl bir şey, evlat nasıl büyük bir sevgi onda gördüm ben ve gördüklerim beni kendime getirdi. Çocuğum olmayacağını bilerek evlendi benimle ama yine de bebek gördüğü zaman parlayan gözleri bana çok şey anlatıyor, bizim de olacak göreceksin ben biliyorum diyor =)) 42 yaşında yeniden baba olma hayali var. Başka bir duygu yani, çok uzun yıllar gözüm kedilerden başka hiç bir şey görmedi, ne zaman ki oğlum öldü o zaman fark ettim başka bir dünyanın varlığını, onlarsız bir hayat düşünmedim hiç ama hayatta başka şeylerin de olduğunu, aşırı düşkünlüğümün içimdeki boşluktan kaynaklandığını öğrendim, hatta bunun için doktora bile gittim.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

zeymuran0 .!.:

duygularını çok güzel ve netlikle ifade etmişssin.
bizzat olayın içinde olduğun için yazdıkların çok önemli.
açıkcası ben de kedi sevgisi konulu mesajları gördükçe evlat sevgisi ile kıyaslanamaz demek istedim bikaç kere
ama tepki almaktan ve incitmekten çekindim açıkcası.
senin ifade etmen çok yerinde ve yol gösterici oldu.
özellikle içimdeki boşluktan kaynaklanıyor demişssin ya bu tespit çok doğru.
belki herkes için değil evet genelleme yapmak doğru değil ama çoğunlukta durumun bu olduğunu hep düşünmüşümdür...

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

Kedi büyüsü diye bir şey var =)))
Çok sevdiriyorlar kendilerini
Ben kedimi başka birine emanet edemem diye yıllarca evlenmekten kaçtım
Ben evde olmayınca adam ne yapar, iter mi kakar mı korkularıyla yaşadım hep, nihayetinde evlenmem de onun ölümünden sonra oldu. Çok hasta, çok nazlı bir evlat baktım 10 yıl, ona düşkünlüğüm annemin bile kalbini kırmıştır hasta yatağında zaman zaman. O zamanlar biri bana evlat sevgisi ile kıyaslanmaz dese küfürü basardım =))) ama şimdi hayatım değişti, evimizde ondan başka 8 kedi daha vardı ve ablam evlenirken hiç birini bana vermedi, yavrularımdan ayrılamam dedi, şu an da evimde kedi yok, barınaklara, sokak hayvanlarına koşmaya devam ediyorum, bir ayağım ablamda zaten sürekli bakımlarıyla ilgileniyorum ama şimdi biraz dışarıdan ablama bakınca bu aşırı bağlılıkların başka temelleri olduğunu ve insanın hayatını çok çok zorlaştırdığını fark ettim, bu törpülenmesi gereken bir duygu ve içindeyken anlamıyor insan, hayvanların o saf sevgi dolu iletişimi insanı dünyadan koparabiliyor ve bu sağlıklı bir şey değil, bizler insanız çünkü, çok dolmuşum ya, konu sahibi affet beni =)))

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

kedi sevgisi ile cocyuk sevgısını zaten kıyaslamıyoruz kı bız
ıkısı apayrı seyler ama evlat sevgısı cok yuce dıye , kedı sevgısı de bpyle olmayacak değil
biz de bırakamıyoruz annemler tatıldeler suanda
kedim annemlerde kaldı ben evlenınce
onun düzenı bozulmasın dıye bız eşimle tası taragı topladık annemın evınde kedı beklıyoruz:))))
40 km uzaga geldık.
yanlız kalmasın sıkılmasın aksam bari evde ınsan olsun dıye

benım annem sizin ablanız gbi
o çok baglı hayvanlara ama onunkı hastalık derecesınde
iki sohbet edemıyoruz hemen araya bı hayvanı sıkıstırıverıyor
bazen bızde kal dıyorum onemlı bır ısımız oluyor çnk halletmemız gereken
kalmıyor çnk neden , evdekı kedıyı babam bı gece idare edebilir ama sokaktakı kedıler yalkasık 20-30 tane
hepsı annemı bekler ve aclıktan ölürler bır gecede

her aksam bana telefoın acıyor
şu kediye söyle mama ver
diğer kediye süt ver ama o sütü ekmekle sever
bir diğer kediye ciğerle karısık kuru mama ver
bir diğer kedı basında beklemeyınce yemez
evdekınden cok sokaktakılerle ısımız var

annemın sesını duysun sokaktakı kedıler
sankı hepsı aynı anda otobusten inmiş gbi annemın yanına kosarak gelıyorlar
acizler , açlar , ürkekler krokarklar
ben de cok üzülüyorum

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

Ahhh ahhh, aynı şeyler bizde de var =))
Ablama bana gel demekten vazgeçtim artık =)))
Yüzlerce hayvan baktım, hala onlarcasına koşuyorum bana cani muamelesi yapıyor =)))

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

Kedi büyüsü diye bir şey var =)))
Çok sevdiriyorlar kendilerini
Ben kedimi başka birine emanet edemem diye yıllarca evlenmekten kaçtım
Ben evde olmayınca adam ne yapar, iter mi kakar mı korkularıyla yaşadım hep, nihayetinde evlenmem de onun ölümünden sonra oldu. Çok hasta, çok nazlı bir evlat baktım 10 yıl, ona düşkünlüğüm annemin bile kalbini kırmıştır hasta yatağında zaman zaman. O zamanlar biri bana evlat sevgisi ile kıyaslanmaz dese küfürü basardım =))) ama şimdi hayatım değişti, evimizde ondan başka 8 kedi daha vardı ve ablam evlenirken hiç birini bana vermedi, yavrularımdan ayrılamam dedi, şu an da evimde kedi yok, barınaklara, sokak hayvanlarına koşmaya devam ediyorum, bir ayağım ablamda zaten sürekli bakımlarıyla ilgileniyorum ama şimdi biraz dışarıdan ablama bakınca bu aşırı bağlılıkların başka temelleri olduğunu ve insanın hayatını çok çok zorlaştırdığını fark ettim, bu törpülenmesi gereken bir duygu ve içindeyken anlamıyor insan, hayvanların o saf sevgi dolu iletişimi insanı dünyadan koparabiliyor ve bu sağlıklı bir şey değil, bizler insanız çünkü, çok dolmuşum ya, konu sahibi affet beni =)))

Genişletmek için tıkla...

pastellim .!.:

Hiç çocuk sevmedim. bebekleri elime bile alamam
hatta çocuk sevgisinin hep abartıldığını düşünürüm
hamileyim şu an. doktora ilk sorum bu oldu..
Merak etme, seveceksin. korkmana gerek yok dedi
Neyle karşılacağımı bilmiyorum
sadece bana emanet bir şey var karnımda gibi geliyor
bu histe çok normalmiş.
bilmiyorum.
kediyi, köpeği, ağacı severken; senden olan bir canı. Sana muhtaç bir canlıyı da sevebilirsin sanırım
belki de diyorum, gerçek sevgi ne demekmiş, bebeğimi elime alınca anlayacağım
korkumun nedeni budur. bilmeyişimden.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...