Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.
3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da
tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.
Allah razı olsun, ne güldüm yazdığına. Boşver ya, hangi birine cevap verip susturacaksın ki. Herkezin kendi ayıbı, seviyelerine inmemek en doğrusu. Empati kurmak zor geliyor kimilerine
hep kavgalı olduğum annem "yavrum" diyor telefonda..
