Aynen ladytuwa, bizde öyleleyiz. Özellikle tatil yapacagimiz otellerde cocuksuz olmasina dikkat ediyoruz, zaten öyle otellerde var artik.Merhabalar,
Bende 2,5 yıllık evliyim ve eşimde bende çocuk istemiyoruz
O kadar uzağız ki çocuğa çocuklu ortamlarda bulunmamaya çalışıyoruz
Ve hatta tatilimize giderken bile çocuksuz otelleri tercih ediyoruz
Herkesin kendi tercihi....
5 senedir evliyiz. Başlarda çocuk için çok çaba sarfetmedik ama artık zamanı geldiğinde denemeye başladık ve bir süre olmayınca doktora gittik ve eşimin azosperm olduğunu benim de kromozom diziliminde sorun olduğunu ve bunun da çocuk sahibi olmayı zorlaştırdığını öğrendik...Çocuk çok isteyen biri olarak bir anda çocuksuz hayata kendimi alıştırmaya çalıştım ve oldu da...ama çevremizde o kadar baskı var ki...neden herkesin çocuğu olmak zorunda? yani bir tablo var o tablo da çocuk şart mı? Ben istemediğim için değil ama zorunlu olarak çocuk sahibi olamıyorum ama bu konudaki baskılara ve önyargılara da dayanamıyorum. isteyene saygı duymak istemeyene de saygı duymak zorundayız. Amerika'da yaşayan bir arkadaşım evlenmedi ve çocuk sahibi olmayı da düşünmüyor. 6 ay ömrü kalmış insanlara destek grubunda çalışıyor. Hem geziyor çalışıyor ve durmadan insanlara yardım ediyor...çünkü o böyle mutlu...En önemli olan da bu...nasıl mutluysak öyle yaşamalıyız...bana dayatılan hayatı değil mutlu olacağım hayatı yaşamalıyım... kimisi çocuklarıyla kimisi arkadaşlarıyla mutludur. Eşimle şu anda çok keyifli zamanlar yaşıyoruz. çocuk olsaydı tabiki onun için elimizden ne gelirse yapacaktık ama şu anda hayatıma bakıyorum ve gerçekten her anımızdan çok keyif alıyoruz...en önemlisi beynimde tasalar endişeler yok...çocuk olunca doğal olarak onun için durmadan endişe ediyorsun. hayatını kontrol edemediğin halde onun için kesintisiz endişe yaşıyorsun. Böyle bir endişenin beyninden tamamen silinmesi insana huzurlu bir hayat veriyor. dediğim gibi çocuk olunca beraberinde sorumluluklar ve onun için yaşama kaygısı başlıyor bu çok doğal ve olması da gereken ama herkes bunu yaşamak istemeyebilir. insanın kendini sevmesi ve kendisi için yaşamak istemesini bencillik olarak değerlendiremeyiz...sadece çocuk doğurmak için çocuk dünyaya getirip onunla doğru düzgün ilgilenmeyen onu bu zor dünyada tutunmaya mecbur bırakmak daha bencilce değil mi? Duygulara düşüncelere isteklere saygılı olmayı öğrenmeliyiz...Herkesin dilediğinin olması temennisiyle...
5 senedir evliyiz. Başlarda çocuk için çok çaba sarfetmedik ama artık zamanı geldiğinde denemeye başladık ve bir süre olmayınca doktora gittik ve eşimin azosperm olduğunu benim de kromozom diziliminde sorun olduğunu ve bunun da çocuk sahibi olmayı zorlaştırdığını öğrendik...Çocuk çok isteyen biri olarak bir anda çocuksuz hayata kendimi alıştırmaya çalıştım ve oldu da...ama çevremizde o kadar baskı var ki...neden herkesin çocuğu olmak zorunda? yani bir tablo var o tablo da çocuk şart mı? Ben istemediğim için değil ama zorunlu olarak çocuk sahibi olamıyorum ama bu konudaki baskılara ve önyargılara da dayanamıyorum. isteyene saygı duymak istemeyene de saygı duymak zorundayız. Amerika'da yaşayan bir arkadaşım evlenmedi ve çocuk sahibi olmayı da düşünmüyor. 6 ay ömrü kalmış insanlara destek grubunda çalışıyor. Hem geziyor çalışıyor ve durmadan insanlara yardım ediyor...çünkü o böyle mutlu...En önemli olan da bu...nasıl mutluysak öyle yaşamalıyız...bana dayatılan hayatı değil mutlu olacağım hayatı yaşamalıyım... kimisi çocuklarıyla kimisi arkadaşlarıyla mutludur. Eşimle şu anda çok keyifli zamanlar yaşıyoruz. çocuk olsaydı tabiki onun için elimizden ne gelirse yapacaktık ama şu anda hayatıma bakıyorum ve gerçekten her anımızdan çok keyif alıyoruz...en önemlisi beynimde tasalar endişeler yok...çocuk olunca doğal olarak onun için durmadan endişe ediyorsun. hayatını kontrol edemediğin halde onun için kesintisiz endişe yaşıyorsun. Böyle bir endişenin beyninden tamamen silinmesi insana huzurlu bir hayat veriyor. dediğim gibi çocuk olunca beraberinde sorumluluklar ve onun için yaşama kaygısı başlıyor bu çok doğal ve olması da gereken ama herkes bunu yaşamak istemeyebilir. insanın kendini sevmesi ve kendisi için yaşamak istemesini bencillik olarak değerlendiremeyiz...sadece çocuk doğurmak için çocuk dünyaya getirip onunla doğru düzgün ilgilenmeyen onu bu zor dünyada tutunmaya mecbur bırakmak daha bencilce değil mi? Duygulara düşüncelere isteklere saygılı olmayı öğrenmeliyiz...Herkesin dilediğinin olması temennisiyle...
Ben sana senin içinde annelik yok demedim..Sen anlamak istediğin gibi anladın...Her yazdığımı canının istediği gibi ,anlamak istediğin gibi anlama artık bence...Arkadaşlarım içinde anne olmayı istemeyen,çocuk düşünmeyen bir sürü insan varken ve onlarla böyle gereksiz sürtüşmeler yaşamamışken,herkes herkese saygı duyuyorken benim bu konuda insanları yargılamadığımı bilen iyi biliyor....Bir konuda sert çıkarım anne olanları küçümseyici konuşmalar olursa sessiz kalmam,hakedene hakettiğini söylerim..Saygı çerçevesinde olunursa kimse kimseyi incitmeden düşüncesini söylerse sorun yaşanmaz..Böylesine önyargılı,sabit fikirli olduğun için,kinci olduğun için acıdım sana cidden..Evet bunları diyorum çünkü inat ediyorsun ...Acıdım diyorum çünkü benim söylemediğim,düşünmediğim şeyleri sanki söylemişim gibi bir hava yaratıp sonra da inanıyorsun......Hayır demedim diyorum.Yok illaki dedin diyorsun.....Ne diyeyim...Farzetki de seninle uzak yakın alakası olmayan sitemleri bile üzerine alınıp benimle ilgili saçma bir konu açmıştın hani...ÇOCUK SAHİBİ OLMAK İSTEMİYORUM. eşim annesi istediği için, arkadaşlarının çocukları olduğu için istiyor ama laf babalığı onunki. 2 sene evvel ben isterken o daha zamanı var diyordu. şimdi de ben istemiyorum. sebebi de öyle basit bir sebep değil koskocaaaaaaaaamaaaaaaaaaaaaaan bir hatta birden çok sebeplerim var. en basidini söyleyeyim piskolojisi bozuk bir anne ve kavga gürültü dolu akıl almaz olayların yaşandığı bir evde büyüdüm. hani bazısı der ya yaşadıklarımı yazsam roman olur, cidden benimkisi öyle şeyler işte. ayrıca buna mükabil bir sürü sağlık sorunum var. yıllardır çıkamadığım bir depresyonun içindeyim debelenip duruyorum. tüm bunlara rağmen çok şükür bir meslek sahibi oldum, iyi kötü bir evliliğim var. bunlar da olmasa tümden ölürdüm herhalde. birgün iyiysem 10 gün kötüyüm. tüm bu saçmalıkların içine bir de çocuk düşünemiyorum. biraz düşünsem ardından geliyor korkularım.
zamanında bir başlık açıp içimi dökmeye çalışmıştım burada biri gelip bana ANNELİK İÇİNDE YOK SENİN BENİM İKİZLERİM VAR 3.YÜ YAPACAĞIM türünden şeyler yazmıştı.
öyle işte. kime ne anlatıyosam ben de. boşverelim.
ben anlıyorum sizi arkadaşlar. (çocuk istemeyenleri) eminim hepinizin haklı gerekçeleri var. eşiniz dert etmiyorsa ötekileri boşverin gitsin ciddiyim! ben bunu yapamıyorum çünkü eşim her defasında sen hiçbir zaman hazır olmayacaksın ki zaten deyip içimde azıcık filizlenme varsa bile onu da yerle bir ediyor.
neyse. susayım ben.
Hayatimda en cok korktugum sey, dönüsü olmayan bir yoldan gitmek.
Cocuk yapmakda bana hep o duygulari verdi, o sorumlulugu alamayacagimi cok erken yaslarda hissettim.
Öyle bir agir vazifeki, gercekten tüm kalbinle hatta vücudundaki tüm hücrelerinle istemek lazim ama o istemek duygusu olmuyorsa veya olusmuyorsa, bile bile kendimi neden mutsuz edeyimki?
Insan kendisini cok iyi tanimali, cünkü öyle bir olayki ömrün boyunca degistiremeyecegin, ömür boyu dönemeyecegin, bir dogurdunmu ömür boyu senin sorumlulugunda bir insani yetistirecegin icin, cok ama cok istemek lazim...
Belkide cok korktugum icin, belki cok en detayina kadar düsündügüm icin ve belkide simdiki hayatimi cok sevdigim icin, bilemiyorum...ama su bir gercekki...yüce Yaradan bana bu duygulari vermedigine göre bir bildigi vardir...Doga kanunu bende ne yazikki islemedi...Hissetmedigim bir duyguyu ( annelik duygusu veya neyse artik ), nasil isteyebilirimki?
ıstemek kadar ıSTEMEMEKTE doğal...çok önce bu tarz bu konu açmıştım bende..istemediğime dair..anne olan kişilerin yorumları akıllara zarar dı...sanki başları göğe erdi anne oldukları zaman..sen doğuruyorsun diye herkezde doğuracak diye bir şartmı var..kimi cennet kokulu diye başlar kimi olağanüstüymüş gibi doğumunu yazar v.sss yani çokta mathaf birşey değil çocuk yapmak..ASLA ıSTEMEDıM ıSTEMıYORUMDAAA
Aman yarabbim!
Ara ara uğruyorum bu "sadece fikirlerimizi anlatmak ve paylaşmak" istediğimiz topiğe ama her seferinde bir bakıyorum birileri yine anlayamamış bizi.
İnsanlar pat diye özelimize tecavüz edip "kısır mısın?" diye sorduklarında, biri "bu dünyada sadece anne olmayanlar yalnızdır" deyip, bizi direk aciz, yalnız, mutsuz insanlar durumuna soktuğunda veya "allah size annelik duygusu" vermemiş diyerek bir eksiğimiz varmış ya da vizdansızmışız gibi gösterirken saygısızlık olmuyor ama biz kendimizce içinde sadece kendi gerçekliğimiz barındıran cümleler kurunca aman da efendim anneye, çocuğa saygısızlıkmış..
Bu çifte standartı uygulayabilmenin gücünü toplumun çoğunluğunun bizim gibi düşünmemesinden alıyorsanız vizyonunuzu biraz geliştirmenizi öneririm. Hayata biraz daha geniş açılardan bakın. Keşke hepiniz ema gibi bir anne olabilseniz, biraz bakış açısı kazanabilseniz.
Boşuna konuştum yine bence laf anlatmamız imkansız :)
Kusura bakmayın arkadaşlar merhaba demeden daldım, artık sıkıldım insanların bu tavrından,
endulus, olivia, ema, yorgun savaşçı nasılsınız, umarım her şey ve hayat yolundadır hepiniz için.
Ben de pek uğrayamıyorum buralara, kk yı bıraktım artık bloğumla ilgileniyorum, hobilerime yoğunlaştım uzun süredir hayal ettiğim gibi, artık satış da yapıyorum kısaca çok mutluyum..Yaz geliyor her yer renklenmeye başladı, fotoğraf makinem boynumda gezeceğim yerlerin hayalini kurmaya başladım bile, tabi önce şu diyet belasından kurtulabilirsem
Kendinize iyi bakın :)
selam nerelerdeydin uzun zamandır ses soluk yok senin hayatının çok renkli ve ilgi alanın geniş olduğunu tahmin ediyorum önemli olan zaten bir şeylerle doldurmak ,hepimize verilmiş olan şu hayat bir güzel hediye her ne yaşıyorsak, bugün yaşıyoruz dün geçti ,gelecek ise süpriz çok şükür bütün verilmiş olan nimetlere
Ema merhaba, evet bazı olaylardan dolayı ben ve bütün grup zayıflama topiğini bıraktık artık başka alanlarda bir araya geliyoruz :)
Aslında hiç renkli bir hayatım yok iş bütün zamanımızı alıyor, her şeyimizi kısıtlıyor şimdilik ama ben elimden geldiğince renklendirmeye çalışıyorum. Hobilerim olmasa ne yapardım bilmem, inanılmaz keyif alıyorum, hele ki blog dünyası ile tanıştıktan sonra bambaşka bir dünyanın kapılarını açmış gibiyim :)
Aynen öyle, zor şartlarda olmama rağmen hayattan keyif almaya çalışıyorum çünkü sağlıklı geçirdiğimiz her gün bize bir ödüldür. Ve bunu kendi algımıza göre en güzel şekilde yaşamak hakkımız.
Sen nasılsın, kızın nasıl, iyi gelişmeler var mı?