Sosyal medya gruplarında örgü ve el işleri diye gruplar var orada bayanlar neler neler paylaşıyor hayran kaldım .Valla ben bile vakit bulsam bir ara ip alıp yatak örtüsü örecem çok güzeller.Pek yok acikcasi, arkadaslarim hep baska baska yerlerde. Mumkun oldugunca telefonla konusmaya calisiyoruz ama iste ne kadar teselli olabilirse. Acik havada yuruyus yapmaya calisiyorum vakit oldukca, simdilik kafami dagitabilecegim tek aktivite o.
@AbsolutPromiseKomiknick orgu ya da baska bi evde yapilabilecek hobi hic fena bi fikir degil gercekten. Hatta belki beraber yapabiliriz onunla. Tesekkur ederim oneri icin.
Haklisiniz, elbette cok cok daha zor hayatlar yasayanlar var. Ben kendi derdimi anlattim sadece, dertlesmek istedim. Mantikli dusununce ben de islerin duzelecegine inaniyorum, ama bu mantikli dusunce yapisini korumam cok kolay olmuyor. Bazi anlarda gercekten cok cikmazda hissediyorum, hic birseye yetemedigimi dusunuyorum. Biseyler icin ugrasiyorum ama kimseye bi faydam oluyor mu bilmiyorum.İnsan hayatının mutlaka bir döneminde kriz anları vardır. Ama siz bu kriz anlarını yaşamadığınız hayatınız hep yolunda gittiği için kaldıramamışsınız yaşadıklarınızı bu da ne kadar şanslı olduğunuzu gösterir aslında..
Öyle hayatlar biliyorum ki bir gün mutlu olabilmek için cehennem gibi bir hayata katlanıp duyarsızlaşıyorlar. Ya da toplumun deyimiyle öldürmeyen acı güçlendirir..
Siz kendi içinizde herşey çok zor gibi hissediyorsunuz ancak emin olun yaşadıklarınız içinden çıkılamayacak şeyler değil. Tabi eski konforunuza ulaşmanız zaman alacak. Ama ne derler beterin beteri var
Keşke bende bu kadarcık dert görüpte dünya yanıyor sansaydım... Ama bazı hayatlarda dünya gerçekten yanıyor....
Evet olumun hic dusunmedigi kadar yakin oldugunu anliyo insan bu durumda. Gecen hafta da anneannemi kaybettik, mekani cennet olsun. Annem yine psikoza girer mi diye dusunmekten anneannemin yeterince uzulemedim sanki. Onun bile suclulugunu yasiyorum.Yaklaşık 5 yıl önce, her şey iyi sanarken, ailedeki bir sağlık sorunu nedeni ile benim de tüm düzenim bir anda altüst olmuştu. O dönem ailemin yanında olayım diye aylarca ücretsiz izne ayrıldım. İlk başlarda çok yorucu idi, onlardan gelen her çıt sesine koşuyordum. Zamanla bünyem alıştı. Ama 5 yıldır, ölüm korkusu ile yaşıyorum. Buna da alıştım sayılır. İnsan herşeye alışıyor.
Amerika'ya donusumu hizlandirmak icin konsoloslukla gorusuyorum, ama cok da umitli degilim.Ne yaparsanız yapın ama işinizi kaybetmeyin. Şu anda ailenize destek olabilmeniz de işiniz sayesinde, bunu aklınızdan çıkarmayın.
Amerika’ya temmuzdan önce dönme şansınız yok sanırım yanlış okumadıysam, öyle mi?
Başka kardeşiniz yok mu neden her şeyi siz yapıyorsunuz? Ben açıkçası(kötü tablo çizmek istemem ama) Amerika’ya gelirse ailenizin çok da huzurlu olmayacağını düşünüyorum, bu sizin huzurunuzu da kaçırır. Ne kadar açık-aydın insanlar olsalar da belirli yaştan sonra başka bir ülkede yaşamak çok zor çok ağır gelir. İyi düşünün demek istedim sadece.
Türkiye’de kalmaları durumunda yanlarına bir yardımcı tutabilirsiniz. Temizlik yemek için diye söylersiniz ama asıl amaç göz kulak olması olur.
Tesekkur ederim. Ailemle ilgili bi durum paylastigim icin kendi uyeligimden yazmak istemedim, onlarin kimliginin gizliligi adina.Geçmiş olsun yalnız bu konu için neden ikinci üyelik aldınız onu anlamadım
Cok tesekkur ederim cevabiniz icin. Butun anne babalarin saglikli uzun omurleri olsun insallah.Merhaba
Oyle iyi anliyorum ki hissettiklerinizi..
Butun insanlar cok bunaldi herkes patlamaya hazir bomba gibi ama ne guzel evlat yetistirmisler ki ulke degistirmis gelmissiniz yardima anne babaniza uzun saglikli omurleri olsun.
Ama biliyosunuz bu zamanlar gecici hicbir zorluk kalici degil psikolojik olarak yardim almaniz da cok iyi olmus. Size yardimci bir bayan alma imkaniniz olmaz mi? En azindan siz calisirken ailenize destek olucak birisi?
Yani biraz abartmıyor musunuz ? Aile fertleriniz sonsuza dek yaşamayacak annenizin psikoza gireceğinden bahsetmişsiniz. Psikozun ne anlama geldiğinin farkındasınızdır inşallah ..Evet olumun hic dusunmedigi kadar yakin oldugunu anliyo insan bu durumda. Gecen hafta da anneannemi kaybettik, mekani cennet olsun. Annem yine psikoza girer mi diye dusunmekten anneannemin yeterince uzulemedim sanki. Onun bile suclulugunu yasiyorum.
Eminim alisilir zamanla, bu ilk zamanlar biraz zorluyo sadece. Zaman herseyin ilaci diye dusunup kendimi avutuyorum ben de.
Psikozun ne anlama geldiginin cok iyi farkindayim evet, annemin 2 hafta hastanede yatmasinin sebebi kendisi. O nedenle "annem yine psikoze girer mi" yazdim zaten. Yine.Yani biraz abartmıyor musunuz ? Aile fertleriniz sonsuza dek yaşamayacak annenizin psikoza gireceğinden bahsetmişsiniz. Psikozun ne anlama geldiğinin farkındasınızdır inşallah ..
Tamam ölüm kimsenin isteyeceği bir şey değil ama hayatında gerçeği. Allah sıralı ölüm versin derler. Hadi 20 yaşında genç biri ölür de gencecik gitti dersiniz ama 70-80 yaşında bir insanda yaşayacağını yaşamıştır artık yani.
Daha fazla yaşasa ne olacak yatalak ya da alzheimer olarak ne anlayacak yaşamaktan. Bu kadar dram yaratmayın. Bunlar hayatın gerçeği ve normali...
Annenizde bunları anlayacak yaştadır bence..
Derdiniz dert değil demedim ancak siz kendi psikolojinizi biraz da kendiniz bozuyorsunuz. Bu şekilde birşeyleri yola sokamazsınız. Dışarıdan bir göz olarak baksanız sizde abarttığınızı farkedersiniz emin olun.Psikozun ne anlama geldiginin cok iyi farkindayim evet, annemin 2 hafta hastanede yatmasinin sebebi kendisi. O nedenle "annem yine psikoze girer mi" yazdim zaten. Yine.
Tartisma yaratmak istemiyorum, derdim sizin icin dert kategorisinde degilse kusura bakmayin.
Tesekkur ederim, gececek insallah. Hepimizin cok daha saglikli gunleri olsun.Allah beterinden korusun.
Gececek deyip telkin edin kendinizi. Anne babaniza saglik diliyorum.
Haklisiniz, fazla ilgimle onlari boguyorum zaten. Babamin yuruyusu abartmadigi surece cok problem degil ama annemin ilaclardan oturu araba surmesi su an icin mumkun degil. Neyse ki kendisi de kabul etmis durumda, ama haliyle bi an once eski haline donmek istiyo. Hepimiz biraz sabirsiziz, temel problem o.her insanın hayatında inişleri çıkışları oluyor maalesef. Bugünler geçecek normal hayatınıza döneceksiniz. ne mutlu ailenize onlarla yeterince ilgileniyorsunuz. yalnız kendinizi bu kadar yıpratırsanız onlara verecek enerjiniz de kalmaz hasta bile olabilirsiniz. babanız belli saatlerde yürüyüş yapabilir doktoru izin veriyorsa. anneniz de arabayı yavaş yavaş sürebilir. aslında bu kadar koruyucu olursanız siz gittiğinizde sudan çıkmış balığa dönerler. yavaş yavaş kendilerini yormadan bir şeyler yapmalarına izin verin. ve bu kadar karamsar bakmayın. çok zor bir süreç geçiriyorsunuz karamsar olup geleceği düşünmeyin.
Bi gun duzene girer elbet ama dirayetli olmaktan yoruldum. Herkese iyiyim demekten, hersey yolundaymis gibi davranmaktan yoruldum. O yuzden de bu konuyu actim zaten, anonim olarak da olsa icimi dokebilmek icin. Uzulmesinler, canlari sikilmasin diye aileme icimi dokemiyorum.Her şey üst üste gelmiş.
Hayat böyle maalesef.
Her çıkışın inişi , her inişin de çıkışı var. Hiçbir şey aynı kalmıyor.
Mutlaka zamanla hayatın düzene girecektir.
Çok benzemese de seni anlayacak kadar benzer şeyler yaşamış biri olarak diyebilirim ki,
bu yaşadıklarının geçici bir süreç olduğunu, hayatının kendi akışında devam edeceğini unutmamalısın.
En önemlisi, bu süreçte kendini bırakmaman ve dirayetli olman gerek. Hayat elbet devam edecek, ama sen , eski sen olarak mı devam edeceksin yoksa başka birine mi dönüşeceksin buna dikkat et.
Bence kendi hayatınızıda mahvetmeyin yanlış anlamayın ama anneniz biraz şımarıklık yapıyor gibi ne zaman araba kullanacağım bunlarımı takıp hasta olmuş bugün işsizlik evine gıda alamayan insanlar boşanan insanlar ve sanırım aileniz tatil vesaire zevkli bi hayat yaşadığı için en ufak bi kısıtlama bile zor gelmiş bu anlattıklarınızın tamamını zaten tüm ülke yaşıyor bunda bunalacak ne var asıl ağır olan işsizlik fakirlik açlık hastalık anneniz bunu suistimal etmesin ilgiyi üzerinde toplamaya çalışmak gibiHerkese merhaba. Konuya girmeden bilgilendirmemi yapayim: 10 yildan fazladir siteye uyeyim, bu konu icin ikinci uyelik actim. Fake degilim, zaten hikayem de fake olmak icin yeterince ilgi cekici degil.
30 yasindayim. Oldukca mutlu ve huzurlu olan hayatim yaklasik 1 ay once tabir-i caizse basima yikildi. Sorunlarim yakin zamanda cozulecegini dusunmuyorum, daha dogrusu belirsizlik icindeyim. Buraya yazmak istedim cunku birileriyle dertlesmeye su an cok ihtiyacim var.
Yaklasik 7 senedir Amerika’da yasiyorum. Iyi bir kariyerim ve cok sevdigim bir nisanlim var. Maddi durumum oldukca iyi, ailem ve arkadaslarimla aram iyi, gul gibi gecinip gidiyodum kisacasi. Yaklasik bir ay once babam gece yarisi beni aradi ve yakin zamanda merdivenden dusup beyin kanamasi gecirdigini ogrendim. Basimdan asagi kaynar sular dokuldu. 72 saat hastanede gozlem altinda tutulmus, MR, BT gereken her sey cekildikten sonra eve taburcu edilmis. Konusmamizda “ben iyiyim, ama annene nasil yardim edecegimi bilmiyorum” dedi. Hickira hickira agladi. Babami ilk kez boyle aglarken gordum. Annemin psikolojisi (bir cogumuz gibi) koronavirus nedeniyle zaten cok iyi durumda degildi. Ailem emekli ve cok sosyal insanlar. Maddi durumlari da iyi; arkadaslariyla bol bol gezer, planlar yaparlar. Koronavirusten hepsi cok etkilendi, yaslari sebebiyle risk grubunda olduklari icin de sosyal hayatlari bitme seviyesine geldi. Normalde her yaz onlari ziyarete gelen ben gectigimiz yaz onlara hastalik tasimamak icin gelmedim. Butun bunlarin birlesimi, babamin dususu, sonrasinda evde gozlem altinda tutulmasi, anneannemin uzun zamandir Alzheimer hastasi olmasi derken annem hem bedensel hem de ruhsal olarak cokmus ve apar topar hastaneye kaldirilmis.
Ben bu sureci babamin dususunden birkac hafta sonra ogrenebildim, cunku ailem beni korumak icin bu durumu benden saklamaya karar vermis. Elbette bu surec icinde onlarla mesajlasmis hatta bir cok kez goruntulu konusmustum. Bir seylerin ters gittiginden suphelendigim de oldu, fakat bana hep anneannemin rahatsizligi sebebiyle cok dertli olduklarini, onunla ilgilendiklerini ve bazen telefonu acamadiklarini soylediler. Dediklerine inandim cunku inanmamak icin bi sebebim yoktu. Sanirim durumu daha once anlayamadigim icin hala kendimi sucluyorum. Babam o aksam aglayarak beni aramasa su an ne durumda olurduk bilmiyorum.
Babamla konusmamin ertesi gunu sirketime mail attim, avukatlarla konustum ve gitme hazirligi yapmaya basladim. Sirketim durumu cok anlayisla karsiladi, zaten koronavirus nedeniyle evden calistigimiz icin olaylar duzelene kadar Turkiye’den calismamda hic bir sorun olmadigini soylediler. Fakat yakin zamanda yeni bir vize turune gecmistim ve Amerika icinde statu degisikligi yapmistim. Bu durumda yeni vizem onaylanmis olmasina ragmen yurt disina ciktigimda tekrar ulkeye donebilmem icin vizemin pasaportuma basili olmasi gerekiyor. Sorun da burda basliyor, zira Amerikan konsoloslugu Mart 2020’den beri kapali. Su an icin bulabildigim en erken randevu tarihi Temmuz 2021. Bu randevuyu one alabilmek icin de neredeyse bir aydir ugrasiyorum ama onun detaylarina hic girmeyeyim, anlatsam ayri bir roman olur. One alabilirsem de amacim annemleri de yanimda goturup bi sure Amerika'da beraber kalmak. Bu konuda hemfikiriz.
Kisacasi olayi ogrenmemden birkac gun icerisinde bavulumu topladim, koronavirus testimi yaptirdim ve apar topar Turkiye’ye geldim. Geldigim gun annemi hastaneden taburcu ettiler (yaklasik 2 hafta kalmisti). Iki hafta kadar sirketten izin aldim, hem gun icinde hem de aksamlari aileme yardim edebilmek icin. Ilk zamanlar siklikla annemi de babami da doktor randevularina goturmem gerekti. Annem bu surecte cok kilo vermis, yavas yavas onu toparlamaya calisiyoruz. Ruh halini duzenlemek icin de doktor kontorlunde bir cok ilac kullaniyor, iyi gunleri de oluyo kotu gunleri de. Babamin fiziksel durumu duzelmis gorunuyo, ama ufak tefek unutkanliklari olabiliyo arada. Fakat iIkisine de soz gecirmekte bazen zorlaniyorum, ikisi de bir an once eski hayatlarina donmek istiyolar ve bunun icin cok fazla acele ediyolar. Annem “ne zaman araba surebilirim” diye soruyo mesela surekli, babam da “ben gidip spor yapicam” diye tutturabiliyor. Onlarin her hareketini yeni yurumeye baslayan cocugunu izleyen anne edasiyla takip ediyorum, sikintili bir durumda hemen yanlarina kosuyorum. Sanirim bu durumdan biraz boguluyolar, neticede niyetim iyi olsa da ustlerine cok dusuyorum. Hepimiz eski hayatlarimiza donmek istiyoruz, ama bunun hemen yarin olmayacagini kabullenmekte zorlaniyoruz.
Butun bu durumla basa cikmak icin elimden geleni yapmaya calisiyorum ama elimden gelenin yeterli olmadigini dusundugum cok oluyor. Kafam biraz dagilir diye ise tekrar basladim, ama performansim berbat. Gunduz ailemin islerine yardimci olmaya calisiyorum, geceleri Amerika saatiyle calisiyorum. Uykularim korkunc. Hayatim bir ayda cok degisti, adapte olmakta cok zorlaniyorum. Kendimi cok yetersiz hissediyorum. Nisanlimla aramizda 11 saat fark var, onunla havadan sudan konusmayi ozluyorum. Evimi, kedimi, arkadaslarimi ozluyorum. Gece deliksiz 7-8 saat uyumayi ozluyorum. Mutlu olmayi ozluyorum...
Ailemin durumu yavas yavas iyiye gidiyo gibi ama benim durumum hic oyle degil. Bu hafta itibariyle terapiye basladim, umarim bi yardimi dokunur. Su an beynim en buyuk dusmanim sanki. Surekli kafamda felaket senaryolari kuruyorum. Yok ucuncu, yok besinci mutasyon derken konsoloslugun hic bir zaman acilmayacagini, isime, evime, nisanlima donemeyecegimi, ailemin bi daha asla eski sagligina kavusamayacagini dusunuyorum. Kimseye belli etmeden tuvalette aglama krizlerine giriyorum bazen. Cok yoruldum, cok bunaldim. Bir isik gormeye calisiyorum ama basaramiyorum. Kendimi cok caresiz hissediyorum.
Cok uzun oldu biliyorum, farkinda olmadan yazmis durmusum. Okudugunuz icin tesekkur ederim. Bi umit belki ayni zaman diliminde birileriyle dertlesmemin bir faydasi olur. Havadan sudan konusmaya bile ihtiyacim var inanin, kendimi cok yalniz hissediyorum.
Şu anlattıklarınızla sizin yerinizde olmak isteyen insanlar vardır eminimHaklisiniz, elbette cok cok daha zor hayatlar yasayanlar var. Ben kendi derdimi anlattim sadece, dertlesmek istedim. Mantikli dusununce ben de islerin duzelecegine inaniyorum, ama bu mantikli dusunce yapisini korumam cok kolay olmuyor. Bazi anlarda gercekten cok cikmazda hissediyorum, hic birseye yetemedigimi dusunuyorum. Biseyler icin ugrasiyorum ama kimseye bi faydam oluyor mu bilmiyorum.
İnsanlar öyle seyler yasiyoki seni ki hicbisey kuzdnim öldü 43 yasindan coronadan 3 cocugu kaldi geride bide boyle dusun sen sadece rahatin bozlmus onu takmissin Kafaya gidisatin panilatak gibi gozukuyo haline sukret ölüm yok hasar yok dua et Rabbim kolaylastirir hastanede insanlarin ne acilar cektigini bi anne evlat baba bjnlarin gozu onunde nekadar caresiz kaldiklarini unutma haline sukret bence keske bide benim yasadigim hayati bilseydin bende geri donus yapilabilcek bisey yok sende sabirla hedsey duzelirHerkese merhaba. Konuya girmeden bilgilendirmemi yapayim: 10 yildan fazladir siteye uyeyim, bu konu icin ikinci uyelik actim. Fake degilim, zaten hikayem de fake olmak icin yeterince ilgi cekici degil.
30 yasindayim. Oldukca mutlu ve huzurlu olan hayatim yaklasik 1 ay once tabir-i caizse basima yikildi. Sorunlarim yakin zamanda cozulecegini dusunmuyorum, daha dogrusu belirsizlik icindeyim. Buraya yazmak istedim cunku birileriyle dertlesmeye su an cok ihtiyacim var.
Yaklasik 7 senedir Amerika’da yasiyorum. Iyi bir kariyerim ve cok sevdigim bir nisanlim var. Maddi durumum oldukca iyi, ailem ve arkadaslarimla aram iyi, gul gibi gecinip gidiyodum kisacasi. Yaklasik bir ay once babam gece yarisi beni aradi ve yakin zamanda merdivenden dusup beyin kanamasi gecirdigini ogrendim. Basimdan asagi kaynar sular dokuldu. 72 saat hastanede gozlem altinda tutulmus, MR, BT gereken her sey cekildikten sonra eve taburcu edilmis. Konusmamizda “ben iyiyim, ama annene nasil yardim edecegimi bilmiyorum” dedi. Hickira hickira agladi. Babami ilk kez boyle aglarken gordum. Annemin psikolojisi (bir cogumuz gibi) koronavirus nedeniyle zaten cok iyi durumda degildi. Ailem emekli ve cok sosyal insanlar. Maddi durumlari da iyi; arkadaslariyla bol bol gezer, planlar yaparlar. Koronavirusten hepsi cok etkilendi, yaslari sebebiyle risk grubunda olduklari icin de sosyal hayatlari bitme seviyesine geldi. Normalde her yaz onlari ziyarete gelen ben gectigimiz yaz onlara hastalik tasimamak icin gelmedim. Butun bunlarin birlesimi, babamin dususu, sonrasinda evde gozlem altinda tutulmasi, anneannemin uzun zamandir Alzheimer hastasi olmasi derken annem hem bedensel hem de ruhsal olarak cokmus ve apar topar hastaneye kaldirilmis.
Ben bu sureci babamin dususunden birkac hafta sonra ogrenebildim, cunku ailem beni korumak icin bu durumu benden saklamaya karar vermis. Elbette bu surec icinde onlarla mesajlasmis hatta bir cok kez goruntulu konusmustum. Bir seylerin ters gittiginden suphelendigim de oldu, fakat bana hep anneannemin rahatsizligi sebebiyle cok dertli olduklarini, onunla ilgilendiklerini ve bazen telefonu acamadiklarini soylediler. Dediklerine inandim cunku inanmamak icin bi sebebim yoktu. Sanirim durumu daha once anlayamadigim icin hala kendimi sucluyorum. Babam o aksam aglayarak beni aramasa su an ne durumda olurduk bilmiyorum.
Babamla konusmamin ertesi gunu sirketime mail attim, avukatlarla konustum ve gitme hazirligi yapmaya basladim. Sirketim durumu cok anlayisla karsiladi, zaten koronavirus nedeniyle evden calistigimiz icin olaylar duzelene kadar Turkiye’den calismamda hic bir sorun olmadigini soylediler. Fakat yakin zamanda yeni bir vize turune gecmistim ve Amerika icinde statu degisikligi yapmistim. Bu durumda yeni vizem onaylanmis olmasina ragmen yurt disina ciktigimda tekrar ulkeye donebilmem icin vizemin pasaportuma basili olmasi gerekiyor. Sorun da burda basliyor, zira Amerikan konsoloslugu Mart 2020’den beri kapali. Su an icin bulabildigim en erken randevu tarihi Temmuz 2021. Bu randevuyu one alabilmek icin de neredeyse bir aydir ugrasiyorum ama onun detaylarina hic girmeyeyim, anlatsam ayri bir roman olur. One alabilirsem de amacim annemleri de yanimda goturup bi sure Amerika'da beraber kalmak. Bu konuda hemfikiriz.
Kisacasi olayi ogrenmemden birkac gun icerisinde bavulumu topladim, koronavirus testimi yaptirdim ve apar topar Turkiye’ye geldim. Geldigim gun annemi hastaneden taburcu ettiler (yaklasik 2 hafta kalmisti). Iki hafta kadar sirketten izin aldim, hem gun icinde hem de aksamlari aileme yardim edebilmek icin. Ilk zamanlar siklikla annemi de babami da doktor randevularina goturmem gerekti. Annem bu surecte cok kilo vermis, yavas yavas onu toparlamaya calisiyoruz. Ruh halini duzenlemek icin de doktor kontorlunde bir cok ilac kullaniyor, iyi gunleri de oluyo kotu gunleri de. Babamin fiziksel durumu duzelmis gorunuyo, ama ufak tefek unutkanliklari olabiliyo arada. Fakat iIkisine de soz gecirmekte bazen zorlaniyorum, ikisi de bir an once eski hayatlarina donmek istiyolar ve bunun icin cok fazla acele ediyolar. Annem “ne zaman araba surebilirim” diye soruyo mesela surekli, babam da “ben gidip spor yapicam” diye tutturabiliyor. Onlarin her hareketini yeni yurumeye baslayan cocugunu izleyen anne edasiyla takip ediyorum, sikintili bir durumda hemen yanlarina kosuyorum. Sanirim bu durumdan biraz boguluyolar, neticede niyetim iyi olsa da ustlerine cok dusuyorum. Hepimiz eski hayatlarimiza donmek istiyoruz, ama bunun hemen yarin olmayacagini kabullenmekte zorlaniyoruz.
Butun bu durumla basa cikmak icin elimden geleni yapmaya calisiyorum ama elimden gelenin yeterli olmadigini dusundugum cok oluyor. Kafam biraz dagilir diye ise tekrar basladim, ama performansim berbat. Gunduz ailemin islerine yardimci olmaya calisiyorum, geceleri Amerika saatiyle calisiyorum. Uykularim korkunc. Hayatim bir ayda cok degisti, adapte olmakta cok zorlaniyorum. Kendimi cok yetersiz hissediyorum. Nisanlimla aramizda 11 saat fark var, onunla havadan sudan konusmayi ozluyorum. Evimi, kedimi, arkadaslarimi ozluyorum. Gece deliksiz 7-8 saat uyumayi ozluyorum. Mutlu olmayi ozluyorum...
Ailemin durumu yavas yavas iyiye gidiyo gibi ama benim durumum hic oyle degil. Bu hafta itibariyle terapiye basladim, umarim bi yardimi dokunur. Su an beynim en buyuk dusmanim sanki. Surekli kafamda felaket senaryolari kuruyorum. Yok ucuncu, yok besinci mutasyon derken konsoloslugun hic bir zaman acilmayacagini, isime, evime, nisanlima donemeyecegimi, ailemin bi daha asla eski sagligina kavusamayacagini dusunuyorum. Kimseye belli etmeden tuvalette aglama krizlerine giriyorum bazen. Cok yoruldum, cok bunaldim. Bir isik gormeye calisiyorum ama basaramiyorum. Kendimi cok caresiz hissediyorum.
Cok uzun oldu biliyorum, farkinda olmadan yazmis durmusum. Okudugunuz icin tesekkur ederim. Bi umit belki ayni zaman diliminde birileriyle dertlesmemin bir faydasi olur. Havadan sudan konusmaya bile ihtiyacim var inanin, kendimi cok yalniz hissediyorum.
bence sizin anne babaniz ile iliskinizde ya da onlarin sizinle olan iliskisinde tam saglikli olmayan bir seyler var gibi hissediyorum ama tabi ki emin degilim. terapiye baslamaniz yararli olmus. eger tek cocuksaniz bence ailenizin yasliligi icin bir seyler dusunmeye baslayin. turkiye'ye donmeyi dusunuyor musunuz? ya da amerikada kalmayi dusunuyorsaniz onlari yavas yavas alistirmaniz gerek. her saglik problemlerinde turkiye'ye gitmeye calisirsaniz is hayatinzi da evlilik hayatiniz da kalmaz. mecbur onlar oraya gelecek.Bi gun duzene girer elbet ama dirayetli olmaktan yoruldum. Herkese iyiyim demekten, hersey yolundaymis gibi davranmaktan yoruldum. O yuzden de bu konuyu actim zaten, anonim olarak da olsa icimi dokebilmek icin. Uzulmesinler, canlari sikilmasin diye aileme icimi dokemiyorum.
Annem 1.75 boyunda. 42 kiloyla hastaneye yatmis. O her sendelediginde icimden aglamak geliyor. Aslinda son zamanlarda icimden genelde aglamak geliyo, kendime engel olmakta zorlaniyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?