İlk önce aklımdaki kişiden dolayı çekdiğim acıyı anlatmak istiyorum.
Uzun zamandır hayatımı zorlaştıran yaşadığım bir sorun var ve bu canımı yakıyo içim acıyo. Bu acı beni Allaha daha çok yakınlaştırdı. Allah'a sığınarak geçirdim her günümü. Benimle evlilik düşünen birini reddettim sevmediğim için. Sürekli peşimdeydi ve hayla ısrarlarına devam etti ben bir zaman sonra sevmeye başladım bu 1 yılı aldı. Bi söz var "Sana Allahı hatırlatanı sev" ben böyle yaptım. Annemin çok ısındığı ve ailemin istediği biriydi. Annem hep söylerdi bekle zamanla seveceksin diye anlamıyodum. Konuşup görüştüğümde de geç olmuştu çünkü başkasıyla beraberdi benim bundan haberim yoktu ve yarı yolda bırakamayacağını söyledi artık geçirdiğim her saat zehir oldu bana çekdiğim ızdırap gibi tarif edemiyorum. Gördüğüm duyduğum her bir olayında daha çok yıkıldım 2 yılımı çok zor bir şekilde ondan başkasıyla olmak istemeden geçirdim. Çok istedim ömrümün sonuna kadar onla olayım. Unutmak çok zor eminim ama alıştığımı düşündüğüm her seferinde karşıma çıktı kendini unutturmadı hayatında biri varken benle görüşmesini kesmedi aradı, yazdı.(Kesinlike ben bu duruma engel olmaya çalıştım.) Önüme çıkan kişilere şans vermedim reddettim. Hayırlısı böyle diyerek ama Allah'tan da gönlümdekini bana hayırlı eyle diyerek dualarda bulundum hep. 4 ağustosta nişanlanacağını duyduğumda yıkıldım Allah'ım aklıma mukayyet ol diyerek geçmiyo. Sağlığımdan olmaktan ve olanları kabul edememekten artık canım yoruldu. Yoluma bakmaya zorlanıyorum. Biliyorum Allah bir kolaylık verir, sabrın mükafatını verir. Böyle bişeyi yaşayan gerçekten nasıl bişey olduğunu ve beni anlicaktır.
O kadar çok şey oldu ki burda anlatamadığım.
Tohum toprağa giznelirse yeşerir ama ben buraya dökmek istedim içimdekileri.
Asıl konuda şu;
Karşıma biri çıktı bu yakın zamanda ve sanki sürpriz gibi çıktı. Aklımdaki kişinin nişanının olacağını öğrendikten sonra çıktı. Gerçekten çok zor zamanlar geçirdim ve nişan olayı beni daha zor duruma soktu kabullenmek çok zor. Onunla bi hayatım olsun isterken olmuyo olması beni çok üzüyo. Allaha sığındım dualarımda hep gönlümdekini hayırlı eylemesini istedim olmadı. Eminim bunu yaşamış olan çoktur onlarda anlicaktır beni. Ama karşıma çıkan kişiyle konuştukça hayata bağlanıyorum sanki. Düşünüldüğünde hayatımda olunca beni mutlu etcek ve gerçekten sevcek biri. Nasibim dir belki diyerek şans vermek istiyorum. Bu tabi ciddi bir başlangıç olcak. Eğer evliliğe gidersem aklımdan tamamen silinmiş olcakmı emin değilim. Konştuğum kişi atlatmaya çalıştığım bişeyin olduğunu farketti anladı yani. Biri aklımdayken böyle bişeyin olmasını istemem karşımdaki kişiye bunu yapamam. Aklınızda biri varken evlenmek...düşünemiyorum bile. Bunu yaşayanlar varmı? Yardımcı olun. Lütfen anlatırmısınız?
Sizinle paylaşıp biraz olsun rahatlamak istedim yorumlarınızı,düşüncelerinizi bekliyorum..
( Gerçekte olması gerektiği için böyle olmuş olabilir bu benim içimde yaşadığım duyguydu o zamanlar daha zordu tabi şimdi durumu kabullenmek dışında yapılması gereken bişey olmadığını biliyorum. En yakın yaşanan bişeyden sonra ertesi gün insanın içinde çok şey değişebiliyo. Yani artık fikrim ve zikrim farklı. Bazı insan bi çok şeyi fazlasıyla dış hayatında belli eder ama ben böyle bi insan değilim sadece burda yazıya döktüm. Yorum yapan, eleştiren, öneride bulunan herkese teşekkür ederim. Buraya her şeyi ince ve sık dokuyup yazmadım sonuçta aklınıza takılan şeyleri eleştirdiniz. Hatasızım demiyorum. Ben bunlara saygı duyarak cevap verdim. Allah herkesin yolunu açık etsin ve kötü düşüncelerden, kötü yoldan korusun. )