Ben onları sileli çok oldu zaten. Beklentim yok zaten ama işleri düşünce gelmelerini ve aramalarını da istemiyorum. Onlar da benden bir şey beklemesin istemiyorum. Halama da bir daha beni rahatsız etme diyemedim. Çünkü kalbini de kırmak istemiyorum.
Ben onları sileli çok oldu zaten. Beklentim yok zaten ama işleri düşünce gelmelerini ve aramalarını da istemiyorum. Onlar da benden bir şey beklemesin istemiyorum. Halama da bir daha beni rahatsız etme diyemedim. Çünkü kalbini de kırmak istemiyorum.
Halanıza elinizden geleni yapın yanında olun ve suratınızı asmayın iyilik yap denıze at boşver akrabalarını gelmıs senın kapına elınden gelenı yap her sey ıyılıkle olur .Merhaba arkadaşlar, 31 yaşındayım boşandım çocuğum yok ve ailemle yaşıyorum. Gerçekten çok zor günler geçirdim. Bununla beraber bir de depresyon geçirdim. Gerçi hala çok geçirmiş sayılmam.
Bu zor günlerde hiçbir akrabamın umrunda olmadım. Hiçbiri bir gün arayıp da gel biraz hava alırsın ya da nasılsın demedi. Biz ailecek çok büyük sıkıntılar geçirirken maddi manevi hiç bir destekte bulunmadı akrabalarım. Açıkçası bu durum beni onlardan fazlasıyla uzaklaştırdı. Tabi dünya hep aynı düzeyde gitmiyor şimdi de kendileri çeşitli sıkıntılar yaşıyorlar. Ben mümkünce uzak durmaya çalışıyorum. Ailemle yaşamasam hiç birini hiç bir şekilde ne görürüm ne de arar sorarım.
Geçen hafta halam beni aradı. Hasta ve gerçekten kimsesi yok. Ben de yaşadığım şehirde Profesör hocaları tanıyorum biliyor. Size gelmek istiyorum beni hastaneye götürür müsün dedi. Vicdanen çok rahatsız hissettiğim için işlerim çok yoğun olsa da gel dedim. Neyse doktora götürdüm gerekli incelemeleri yapıyorlar haftaya sonuç belli olacak. Fakat o kadar daraldımki. Kadınla hiç konuşmuyorum ve evde sürekli suratım asık. Hep aklıma bana kimsenin yardım etmediği geliyor, kendimi enayi gibi hissediyorum. Ama kalbini de kırmak istemiyorum. Çünkü o da muhtaç durumda. Ne yapacağımı şaşırdım arkadaşlar. Size saçma gelebilir ama o kadar canım sıkkın ki. Annemlerle de hiç suçları yokken tartıştım. Babama da üzülüyorum, kız kardeşi ve gerçekten kimsesi yok. Diğer yeğenleri de yüzüne bakmıyor. Ne yapmalıyım arkadaşlar? Ben bu kadar kötü düşüncelerde olmak istemiyorum ama psikolojim kimsenin sıkıntısını kaldırmıyor ve resmen insanlardan kaçıyorum. Ona sinirlendiğim için bütün akrabaları da sosyal medyadan, telefondan silip engelledim. Ayrı eve de çıksam ailem çok üzülecek. Çünkü evde kimse yok bir annem bir de babam. Bana fikir verir misiniz?
Iyi 'de bayramda seyranda gitmeyen sensin. Şimdi de cagirmiyorlar diye söyleniyorsun. Ben senin konularını biliyorum. Bence hayatı sen kendine zindan ediyorsun. Bunca öfke kin hepsi sana yük. Belki bu ettiğin iyilik hatrına sana bir kapı açılacak.Çoğusu şehir dışında yaşıyor zaten. Benim maddi durumum falan onlardan iyi. Bana çok bir şeyler yapacakları yoktu zaten ama herkesin kayıtsız kalması o zamanlar beni derinden yaralamıştı. Beni arayıp rica edince de hayır müsait değilim diyemedim. Çünkü burda doktor tanıdıklarım var ve onlar da biliyor. Kısa sürede işini hallettim şimdi sonuçlarını bekliyor. Ama ben iyilik yaparak kendimi enayi gibi hissediyorum. Çünkü uzun zaman önce iyiye ve güzele olan inancımı yitirdim. İçimde de büyük bir kin var. Bir sürü yeğeni var arasa onları arar ama biliyorki kimse samimi davranıp bir çözüm bulmayacak. Aslında kötü biri değilim ama kafamda onları silmişim. Mesela yemeğe davet ederler gitmem, bayramda gitmem.
Onların işi düşmese aramazlar. Bana bir insanlıkları dokunmaz bunu biliyorum. Ben sadece Allah rızası için tamam gel dedim. Ama Allah ın gücüne gitmesin ama şu an çok pişmanım. Çünkü sinir oluyorum gördükçe. Kızım sen salak mısın diyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?