Merhaba arkadaşlar, 31 yaşındayım boşandım çocuğum yok ve ailemle yaşıyorum. Gerçekten çok zor günler geçirdim. Bununla beraber bir de depresyon geçirdim. Gerçi hala çok geçirmiş sayılmam.
Bu zor günlerde hiçbir akrabamın umrunda olmadım. Hiçbiri bir gün arayıp da gel biraz hava alırsın ya da nasılsın demedi. Biz ailecek çok büyük sıkıntılar geçirirken maddi manevi hiç bir destekte bulunmadı akrabalarım. Açıkçası bu durum beni onlardan fazlasıyla uzaklaştırdı. Tabi dünya hep aynı düzeyde gitmiyor şimdi de kendileri çeşitli sıkıntılar yaşıyorlar. Ben mümkünce uzak durmaya çalışıyorum. Ailemle yaşamasam hiç birini hiç bir şekilde ne görürüm ne de arar sorarım.
Geçen hafta halam beni aradı. Hasta ve gerçekten kimsesi yok. Ben de yaşadığım şehirde Profesör hocaları tanıyorum biliyor. Size gelmek istiyorum beni hastaneye götürür müsün dedi. Vicdanen çok rahatsız hissettiğim için işlerim çok yoğun olsa da gel dedim. Neyse doktora götürdüm gerekli incelemeleri yapıyorlar haftaya sonuç belli olacak. Fakat o kadar daraldımki. Kadınla hiç konuşmuyorum ve evde sürekli suratım asık. Hep aklıma bana kimsenin yardım etmediği geliyor, kendimi enayi gibi hissediyorum. Ama kalbini de kırmak istemiyorum. Çünkü o da muhtaç durumda. Ne yapacağımı şaşırdım arkadaşlar. Size saçma gelebilir ama o kadar canım sıkkın ki. Annemlerle de hiç suçları yokken tartıştım. Babama da üzülüyorum, kız kardeşi ve gerçekten kimsesi yok. Diğer yeğenleri de yüzüne bakmıyor. Ne yapmalıyım arkadaşlar? Ben bu kadar kötü düşüncelerde olmak istemiyorum ama psikolojim kimsenin sıkıntısını kaldırmıyor ve resmen insanlardan kaçıyorum. Ona sinirlendiğim için bütün akrabaları da sosyal medyadan, telefondan silip engelledim. Ayrı eve de çıksam ailem çok üzülecek. Çünkü evde kimse yok bir annem bir de babam. Bana fikir verir misiniz?
